Τον τελευταίο καιρό εξαιτίας μίας θεραπείας, πάχυνα. Αρκετά. Πολύ. Άκουσα τις συμβουλές της οικογένειας και των φίλων ότι πρώτα απ’ όλα η υγεία, άρχισα να δουλεύω τις χονδροφοβικές αντιδράσεις ακόμα και προς τον ίδιο μου τον εαυτό, όμως, τότε ήταν που άρχισα να παρατηρώ μία νέα, ολοκαίνουρια συμπεριφορά: δεν έβγαινα από το σπίτι αν δεν είχα βαφτεί πολύ σωστά.
Αν δεν είχα χτενίσει τα μαλλιά μου. Αν δεν μύριζα υπέροχα. Ήταν σαν να προσπαθούσα να αντισταθμίσω τα “κατά” της καινούριας μου εμφάνισης με μερικά υπέρ, μόνο και μόνο για να αποφύγω κάποιο χονδροφοβικό σχόλιο ή κάποιο βλέμμα οίκτου.
Ήταν σαν η νέα μου εμφάνιση να μου υπαγόρευε ή καλύτερα να με υποχρέωνε σε μία νέα μορφή συμπεριφοράς. Ναι μεν πίστευα πάντα ότι δεν επιτρέπεται ποτέ και σε κανέναν το να σχολιάζει την εξωτερική εμφάνιση ενός άλλου ανθρώπου, όμως, μόνο όταν άρχισα να αλλάζω νούμερα στα ρούχα, άρχισα πραγματικά να συναισθάνομαι και να κατανοώ τι σημαίνει bullying και χονδροφοβία. Άρχισα να ψάχνω απαντήσεις. Και έπεσα σε ένα εξαιρετικό άρθρο της Marie Southard Ospina στο Dazed που έθετε το ζήτημα ακριβώς όπως το ζούσα. Το αποτύπωνε τόσο εξαίσια, που, σχεδόν, δάκρυσα.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
“Το look “μόλις σηκώθηκα από το κρεβάτι” είναι μια χαρά αν είστε αδύνατες, αλλά για τις χοντρές γυναίκες, το μακιγιάζ, τα φορέματα και τα τέλεια μαλλιά μπορεί να μοιάζουν με μια αναγκαιότητα και όχι με μια απλή προτίμηση. Όταν βρίσκομαι σε μια παρέα με άλλες χοντρές γυναίκες, συχνά πιάνω τον εαυτό μου να μαγεύεται από την προσοχή στη λεπτομέρεια που έχει δώσει η καθεμία τους στη δημιουργία ενός ρούχου. Δεν είναι ασυνήθιστο για όλες μας να είμαστε γεμάτες μακιγιάζ. Οι περισσότερες φοράμε κόκκινο ή φούξια κραγιόν και από την κορυφή του κεφαλιού μας κρέμονται τέλεια σγουρές μπούκλες ή κομψές, ισιωμένες φράντζες.
“Όταν περιορίζετε τον εαυτό σας σε μια “αισθητική που κολακεύει τις καμπύλες και εξυπηρετεί όλες τις παραδοσιακές αντιλήψεις για την ομορφιά, περιορίζεστε σε ένα πολύ μικρό μέρος αυτού που έχει να προσφέρει η μόδα”
Οι καμπύλες μας συνήθως αναδεικνύονται είτε με pencil φορέματα είτε με φορέματα swing. Τα πρώτα αναδεικνύουν την πληθωρικότητα του σώματός μας. Μας μεταμορφώνουν σε τέλειες κλεψύδρες που δεν θα έμοιαζαν παράταιρες δίπλα στη Μέριλιν Μονρό. Τα δεύτερα πλαισιώνουν τη μέση μας, ενώ κρύβουν τα πάντα κάτω από αυτήν: η απαλότητα της κοιλιάς μας και το πάχος των μηρών μας γίνονται αόρατα. Κανείς που περνάει από μπροστά μας δεν θα ξέρει απαραίτητα αν έχουμε κυτταρίτιδα ή ραγάδες ή κυλίνδρους λίπους που κρύβονται κάτω από τα ρούχα μας. Ή τουλάχιστον, δεν θα μάθει ποτέ πόσα στρώματα λίπους που υπάρχουν εκεί.
Αντίθετα, όταν βρίσκομαι σε μια ομάδα αδύνατων γυναικών, μαγεύομαι από το πόσο αβίαστα φαίνονται τα σύνολά τους. Είναι ΟΚ για τις αδύνατες να γλιστράνε μέσα σε ελαστικές ολόσωμες φόρμες, να φορούν απλά μπλουζάκια ή crop tops με ένα ωραία mom jeans ή να αποφεύγουν εντελώς το μακιγιάζ υπέρ μιας πιο “φυσικής” εμφάνισης.
Είναι εντάξει για τις αδύνατες να γίνονται σήμα – κατατεθέν της ατημέλητης τάσης, να είναι “τεμπέλες” αναφορικά με την εξωτερική τους εμφάνιση που εκπροσωπεί μια ολόκληρη αισθητική: αυτή που έχει τις ρίζες της στο να δείχνεις ότι δεν έχεις ξοδέψει πάνω από δύο λεπτά για να ετοιμαστείς, επειδή είσαι τόσο χαλαρή. Αφήστε που η λέξη “τεμπέλης” χρησιμοποιείται συχνά για να ντροπιάσει ή να γελοιοποιήσει τους χοντρούς ανθρώπους, οι οποίοι κατηγορούνται μονίμως ότι είναι απείθαρχοι και αδρανείς. Τόσο η ενδυματολογική όσο και η κανονική, παλιά τεμπελιά φαίνονται απολύτως αποδεκτές αν αφορούν κάποια λεπτή, αδύνατη κοπέλα”.
Αυτό που είναι ντροπιαστικό είναι η επιβολή της θηλυκότητας στις χοντρές γυναίκες. Τα σώματά μας είναι πάντα σε “δίκη”, πάντα εκτεθειμένα σε κριτική και ένας τρόπος για να διακηρύξουμε την αθωότητά μας σ’ αυτό το δικαστήριο είναι να είμαστε όσο το δυνατόν πιο θηλυκές από κάθε άποψη, πέρα από τον παράγοντα που λέγεται Δείκτης Μάζας Σώματος.
Δεν συμφωνώ με όλα όσα γράφει η Ospina. Σε κάποια σημεία μοιάζει σα να στοχοποιεί τις αδύνατες που επίσης πολύ πολύ συχνά βιώνουν bodyshaming, κάποτε μάλιστα αντιμετωπίζουν και κατηγορίες για ανορεξικά πρότυπα. Όμως, έχοντας υπάρξει για χρόνια αδύνατη που τώρα βλέπει το σώμα της να εκτείνεται πέρα από τα παλιά της ρούχα (17 κιλά έξτρα ξαφνικά δεν είναι εύκολη υπόθεση ούτε για την τσέπη, ούτε για την ψυχολογία, ούτε για τη σπονδυλική στήλη και τα γόνατα), καταλαβαίνω ακριβώς πού το πάει. Και εκεί που πάει υπάρχει και το ερώτημα του τίτλου: γιατί η κοινωνία απαιτεί από τις plus size να είναι σέξι και όμορφες; Πολύ περιποιημένες και σούπερ θηλυκές; Η Ospina εξηγεί:
“Φυσικά, δεν υπάρχει τίποτα εγγενώς κακό με τη θηλυκότητα. Στην πραγματικότητα, είναι απίστευτα όμορφο αυτό που συμβαίνει με τις διάφορες μορφές θηλυκότητας. Για πολλές χοντρές γυναίκες, είτε συνειδητά είτε όχι, η θηλυκότητα μπορεί επίσης να είναι ένα απίστευτα χρήσιμο εργαλείο. Μπορεί να μας βοηθήσει να μας πάρουν στα σοβαρά. Μπορεί να μας βοηθήσει να μας αντιμετωπίζουν καλύτερα στις καθημερινές αλληλεπιδράσεις με άλλους ανθρώπους.
Μπορεί -κατά έναν μάλλον ειρωνικό τρόπο-, να μας βοηθήσει να εναρμονιστούμε, ανεξάρτητα από το πόσο μακιγιαρισμένες περιποιημένες είμαστε στην πραγματικότητα. Μπορεί επίσης να είναι μια γνήσια προτίμηση. Κάποιες από εμάς αγαπάμε τα πάντα στην κλασική pin-up αισθητική, για παράδειγμα, και είναι μια αγάπη που πρέπει να μας επιτραπεί να εξερευνήσουμε. Δεν είναι ντροπή να προσπαθεί κανείς να κάνει τη ζωή του πιο υποφερτή ή ευχάριστη, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για εσάς.
Αυτό που είναι ντροπιαστικό είναι η επιβολή της θηλυκότητας στις χοντρές γυναίκες. Τα σώματά μας είναι πάντα σε “δίκη”, πάντα εκτεθειμένα σε κριτική και ένας τρόπος για να διακηρύξουμε την αθωότητά μας σ’ αυτό το δικαστήριο είναι να είμαστε όσο το δυνατόν πιο θηλυκές από κάθε άποψη, πέρα από τον παράγοντα που λέγεται Δείκτης Μάζας Σώματος.
Όπως έγραψε η συγγραφέας και μπλόγκερ μόδας Ragini Nag Rao “ως χοντρή γυναίκα, έχω ζήσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου να μου λένε ότι είμαι λιγότερο γυναίκα λόγω του μεγέθους μου, ένα κορίτσι που δεν είναι πραγματικά κορίτσι. Η ομορφιά, η γοητεία και η σεξουαλικότητα μου έχουν ατροφήσει, επειδή απλά είμαι πολύ μεγάλη και για τις δύο αυτές έννοιες. Αν αποπνέουμε ένα είδος υπερ-θηλυκότητας ανά πάσα στιγμή, τουλάχιστον θα είμαστε ελαφρώς πιο ευχάριστες. Θα θυμίζουμε στους ανθρώπους ότι δεν είμαστε μόνο άξιες της γυναικείας μας υπόστασης, αλλά και της βασικής μας ανθρωπιάς”.
Και η Ospina και η Rao έχουν δίκιο: όταν παχαίνεις και είσαι γυναίκα συνεχώς ακροβατείς ανάμεσα στην αποσεξουαλικοποίηση και την υπερσεξουαλικοποίησή σου, αλλά και στις δύο περιπτώσεις απογυναικοποιείσαι… Και δεν ξέρω αν το έχετε παρατηρήσει, αλλά τα περισσότερα plus size μοντέλα, από την Τες Χαλιντέι μέχρι την Άσλεϊ Γκράχαμ απλώς δεν φωτογραφίζονται με κάτι άλλο εκτός από εσώρουχα.
Όλο αυτό το διάστημα που από το M, έφτανα με ταχύτητα στο L και φλέρταρα ξώφαλτσα και με το ευρωπαϊκό XL (ναι, ναι, τα ευρωπαϊκά μεγέθη στα καταστήματα ρούχων μπορούν να σε τρελάνουν), το ερώτημα με βασανίζει σε κάθε δοκιμή, σε κάθε μικρή στιγμή και αφορά την εικόνα σου, το πόσο επιθυμητή είσαι, το ότι -ναι, ναι! συμβαίνει και αυτό- αρχίζεις να αγαπάς και να υποστηρίζεις με πάθος αυτό το καινούριο σώμα. Τους μεγαλύτερους μηρούς, την κοιλιά, τα μπράτσα, όλα, όλα…
Αυτό που πρέπει να ξεπεράσουμε είναι οι ιδεολογίες που μας αναγκάζουν να εγκλωβιστούμε. Στο ίδιο δοκίμιο, η Nag Rao έγραψε: “Όταν περιορίζετε τον εαυτό σας σε μια “αισθητική που κολακεύει τις καμπύλες και εξυπηρετεί όλες τις παραδοσιακές αντιλήψεις για την ομορφιά, περιορίζεστε σε ένα πολύ μικρό μέρος αυτού που έχει να προσφέρει η μόδα”. Αυτό είναι αναμφισβήτητα αλήθεια και για πολλούς ανθρώπους, οδηγεί σε έναν πολύ μεγάλο περιορισμό του εαυτού γενικότερα.
“Διακινδυνεύουμε να περιορίσουμε τον εαυτό μας στην ιδέα κάποιου άλλου για την ομορφιά, τη θηλυκότητα, τη γυναικεία φύση ή την αξία. Διακινδυνεύουμε να χάσουμε τις πτυχές της ταυτότητάς μας που μας κάνουν την καθεμία ενδιαφέρουσα. Διακινδυνεύουμε να ξεχάσουμε ότι είμαστε πολύπλευρες, και ταλαντούχες, και διαφοροποιημένες, και ελκυστικές, και άξιες σεβασμού είτε φοράμε κολάν και ένα ξεφτισμένο μπλουζάκι συγκροτήματος του 2007 είτε ένα ροζ τουίντ σετ από εκείνη τη vintage μπουτίκ. Δεν υπάρχει τίποτα κακό με τη θηλυκότητα. Αυτό που πρέπει να ξεφορτωθούμε είναι η ταυτόχρονη άρνηση και απαίτησή της που αντιμετωπίζουν καθημερινά οι χοντρές γυναίκες. Όπως και η “γυναικεία φύση”, η θηλυκότητά μας είναι δική μας υπόθεση για να την ορίσουμε ή να την απορρίψουμε εντελώς”.
Δεν ξέρω για εσάς. Εμένα όμως όλο το παραπάνω με συμφέρει. Και αν είστε κι εσείς σε μία κατάσταση σαν τη δική μου -αν μόλις γεννήσατε / χειρουργηθήκατε / χρειάστηκε να πάρετε κάποια φάρμακα / οτιδήποτε τελοσπάντων- όλο το παραπάνω ίσως να είναι για εσάς και το καινούριο σας σώμα και την καινούρια σας γνώμη γι’ αυτό. Μια γνώμη που χρειάζεται δουλειά και αποδοχή όπως κάθε αλλαγή.
Με στοιχεία από Dazed
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Αν και το site δεν τα πάει καλά με την ορθόδοξη εκκλησία, η πιο κατάλληλη απάντηση είναι ότι τα ράσα κάνουν το παπά,η εμφάνιση παίζει μεγάλο ρόλο στον τρόπο που κάνουμε την πρώτη αξιολόγηση σε όποιο άτομο συναντούμε.
υπάρχει και το κοινό που γουστάρει τρελά τις plus size γυναίκες. Το έχετε πάντα στο μυαλό σας.
Άλλωστε όλοι ξέρουμε ότι κάνουν το καλύτερο σεκς!