Τι να κάνω με τη μητέρα μου και τον αδερφό μου; (και Αναλαμβάνεις θεραπείες;)

Αγαπητη Α μπα, θελω να ρωτησω τη Φενια αν μπορω να την επισκεφτω για συνεδριες. Ευχαριστω

Ναι, φυσικά και μπορείς. Δεν έχεις παρά να επικοινωνήσεις μαζί μου στο mail: fainia.xan@gmail.com.

Ήρθε η παραπάνω ερώτηση, αλλά δεν ήθελα να σπαταλήσω μια ολόκληρη ημέρα για να απαντήσω σε αυτό, οπότε από κάτω είναι η κανονική ερώτηση της ημέρας:

Η παρακάτω περιγραφη είναι ο αδερφός μου: ” Πρόκειται για φανερά ναρκισσιστική προσωπικότητα, με θυμό που βράζει μέσα στο άτομο και ξεσπά με ή χωρίς λόγο στα άτομα γύρω του. Η δυσαρέσκεια και η δυστυχία του εκφράζονται με αυξανόμενη επιθετικότητα.Υπάρχουν επεισόδια εκρηκτικού θυμού που αφήνουν τους άλλους άναυδους. Χαρακτηριστική είναι η υπερευαισθησία του σε οποιαδήποτε προσβολή, φανταστική ή πραγματική. Παίρνει το κάθε τι προσωπικά και το παρερμηνεύει ως επίθεση.Αυτό που πυροδοτεί το θυμό του είναι ναρκισσιστική προσβολή. Βλέπει τον κόσμο ως άσπρο/μαύρο, ποτέ με ενδιάμεσες αποχρώσεις και κατηγορεί τους πάντες, εκτός από τον εαυτό του. Η λογική του έχει παρανοϊκή χροιά” Αναγνωρίζω ολα τα παραπανω κ εχω αποφασισει να διακόψω καθε επαφή μαζί του. Διότι πάντα είχα τον ρόλο του πυροσβεστηρα στην οικογένεια. Το πρόβλημα μου είναι οτι αυτη την στιγμή δεν διακόπτω την επαφή, διότι ή μητέρα μου πάσχει απο την νόσο als και ζούνε στον ίδιο τόπο (Ξάνθη) ενώ εγω ζω σχεδόν 800 χιλ. μακριά. Η μήτερα μου καθημερινά μου περιγράφει την στάση του και γενικώς την προβληματικη συμπεριφορα και τη σχεση που εχουν μεταξυ τους. Με εχει πραγματικά κουράσει κ νιώθω οτι με χρησιμοποιουν για την σχεση εξαρτησης που εχουν. Η μητέρα μου δεν εννοεί να κατανοήσει οτι ο άνθρωπος αυτός δεν αλλάζει…Εχω πελαγώσει και αισθανόμαι ψυχικο κάματο.Της εχω προτείνει να ερθει να μεινει μαζι, (ή να της δίνω χρήματα ή εχω προσφερθει για οποιαδήποτε αλλη αναγκη αλλα εκείνη δεν θέλει, διότι θέλει να είναι στο σπίτι της κ.λ.π Την συμπονώ ,καθώς, γνωρίζω την δυσκολία της νόσου αλλά πραγματικά δεν αντέχω άλλο αυτη την σχέση. Την τελευταια φορά της ειπα οτι δεν μπορώ αλλο πια και την παρακάλεσα να μην μου ξαναπει τιποτα για εκείνον. Δεν μπορώ να κάνω κάτι …δεν ειναι δικό μου το πρόβλημα και νιώθω οτι σωματοποιώ την δική τους διαταραχή. Την συναισθανομαι, την συμπονώ γνωρίζω πολύ καλά το μαρτύριο που εχει να περάσει λόγω της νόσου, αλλά απο την άλλη βαραίνω τόσο πολύ οταν κλαίει και περιγράφει πόσο απελπισμένη νιώθει.. Σε παρακαλώ βλέπεις κάτι που δεν βλέπω… Αισθανομαι οτι πρέπει να απαλλαγώ απο το βάρος κ ειναι θέμα επιβίωσης της δικής μου. Απο την άλλη δεν μπορώ να κάνω κάτι για εκείνη … και δεν θέλω παλι να είμαι το “παιδί σωτηρας “. Έχω κ εγω προβλήματα και μια ζωή να ζήσω ….και δυο παιδιά να μεγαλώσω … Δεν μπορώ να αλλάξω την σχέση τους και δεν θέλω να ακούω τίποτα σχετικό. Απο την άλλη οταν μιλάω μαζί της την συμπονώ δίοτι αυτά που της κάνει είναι πράγματι κακοποιητικά. Δεν είναι οτι εκείνη μου μεταφέρει την πεποίθηση-υποχρέωση οτι πρεπει να κάνω κάτι . Δεν υπήρξε δηλαδη μια μητέρα που έλεγε θυσιαστηκα για σας . Ηταν μια δοτική κ στοργική μητέρα με τα λάθη της. Τι κάνω ?S.O.S

Αν και η αντικοινωνική διαταραχή προσωπικότητας έχει μεγάλη συννοσηρότητα με τη ναρκισσιστική, από αυτά που περιγράφεις για τον αδερφό σου δεν αποκλείω να έχει στοιχεία/ χαρακτηριστικά κυρίως της πρώτης.

Νομίζω αυτό που θες να ακούσεις, είναι να σου λέει κάποιος πως είναι οκέι, δεν θα είσαι κακό παιδί, δεν θα είσαι κακή κόρη, ούτε κακός άνθρωπος αν διακόψεις κάθε δεσμό από αυτή την αρρωστημένη κατάσταση. Και ταυτόχρονα αν μπορεί να σου το υπενθυμίζει κάθε μέρα, που εσύ θα σκέφτεσαι τη μητέρα σου να ταλαιπωρείται με την ασθένεια, αλλά δεν θα τολμάς να της τηλεφωνήσεις, για να μην μάθεις πάλι τη συνέβη με τον αδερφό σου.

Εγώ μπορώ να σου το πω αυτό, αλλά θα σου το πω μία φορά εδώ. Σου αρκεί; Είναι ξεκάθαρο ότι είσαι ήδη παιδί σωτήρας. Έδωσες στη μητέρα σου κάθε βιώσιμη εναλλακτική, της πρόσφερες κάθε λογική βοήθεια, και παρόλα αυτά αυτή θέλει να παραμένει στο σπίτι της με την κατάσταση την οποία βιώνει. Δεν έχεις τίποτα απολύτως παραπάνω να της προσφέρεις. Πράγματι η ασθένεια της μητέρας σου είναι σοβαρή, πράγματι ταλαιπωρείται, αλλά ο τρόπος ζωής της είναι επιλογή της- και της πρόσφερες άλλον τρόπο ζωής, δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι την ίδια τύχη.

Είμαι κάπως κάθετη σε τέτοιες κακοποιητικές συμπεριφορές (ναι, όπως ο αδερφός σου είναι κακοποιητικός στη μητέρα σου, έτσι και η μητέρα σου είναι κακοποιητική σε εσένα) και η προτροπή μου είναι σταθερή: Φύγε μακριά. Σκέψου ότι και εσύ δεν διαφέρεις σε τίποτα από τη μητέρα σου σε αυτό το γαϊτανάκι που έχετε μπλέξει. Ο αδερφός σου είναι αυτός που είναι, η μητέρα σου ζημιώνεται από αυτόν, και δεν επιλέγει να ξεφύγει παρόλο που είναι δεδομένο πως ο ίδιος δεν αλλάζει, και εσύ παρόλο που βλέπεις ότι και η μητέρα σου συνεχίζει με κάθε τρόπο να σε επιβαρύνει, δεν βάζεις αμετάκλητα όρια.

Και ας επαναληφθώ για πολλοστή φορά. Σε τέτοιες εξόφθαλμες δυσλειτουργικές σχέσεις και καταστάσεις ζητάμε πάντοτε βοήθεια θεραπευτή, εφόσον δεν είναι εφικτό να ξεφύγουμε μόνοι μας. Το λιγότερο μια θεραπεία στην περίπτωση σου, θα λειτουργήσει ανακουφιστικά.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News