Η αδερφή μου μού ασκεί bullying για τα κιλά μου

Σου γράφω γιατί αντιμετωπίζω ένα πρόβλημα όσον αφορά τη σχέση μου με την αδερφή μου. Είμαστε 30 εγώ και 32 εκείνη και από πάντα ήμασταν πολύ δεμένες. Σαν έφηβες αντιμετωπίζαμε και οι δύο προβλήματα με το βάρος μας. Σχεδόν σε όλη μας την εφηβεία ήμασταν υπέρβαρες και παρόλο που δεν είχαμε κάποιο πρόβλημα υγείας, ολες αυτές οι ανασφάλειες που μας είχαν δημιουργήσει τα περιττά κιλά μας είχαν φέρει ακόμη πιο κοντά. Μέχρι που τελειώνοντας το λύκειο εγώ έχασα μέσα σε περίπου 1.5 χρόνο 19 κιλά. Η αλήθεια είναι ότι η αδερφή μου δεν ήταν καθόλου υποστηρικτική σε όλο αυτό. Εφτασε σε σημείο να μου πετάει ατάκες όπως “πως έχεις γίνει έτσι, φάε τίποτα ” ή να μου λεει να προσέχω γιατί είμαι στα όρια της νευρικής ανορεξίας (είμαι 61 κιλά με 1.69 ύψος παρεπιπτόντως). Εγω τα αγνοούσα όλα αυτά γιατί ήξερα ότι καταβάθος απλά ξεσπούσε τις ανασφάλειες της πάνω μου επειδή κατάφερα κάτι με το οποίο παλεύει χρόνια (έχει πάει σε άπειρους διαιτολόγους, εχει ξεκινήσει διάφορα είδη γυμναστικής αλλά πάντα τα παρατουσε σε λιγότερο από μήνα) οπότε έδειχνα κατανόηση και τα χρόνια περνούσαν. Πριν περίπου 6-7 χρόνια γνώρισε τον τωρινό της σύζυγο και το θέμα της με το βάρος της φάνηκε να βελτιώνεται αισθητά. Είχε αποδεχτεί τον εαυτό της και έδειχνε πιο άνετη με το σώμα της. Πέρασε λοιπόν αρκετός καιρός που είχε βελτιωθεί κι η σχέση μας και γενικώς για πρώτη φορά απο τότε που ήμασταν 14-15 δεν την προβλημάτιζε ούτε την ταλαιπωρούσε τι έγραφε η ζυγαριά. Μέχρι που ήρθε η εγκυμοσύνη. Βασικά το μετά της εγκυμοσύνης όπου βρέθηκε με +18 κιλά. Και τώρα πια όλες οι ανασφάλειες της σχετικά με το ζήτημα που έδειχναν να έχουν εξαφανιστεί επέστρεψαν δριμύτερες. Το μωρό είναι σχεδόν 2 χρονών πλέον αλλά η αδερφή μου δεν έχει μπορέσει να χάσει τα κιλά και της έχει βγει ένας πραγματικά κακός εαυτός. Πλέον δεν μιλάμε για καμία μπηχτή ή κάποιο σχόλιο που αγνοώ αλλά για μπουλινγκ. Αν φάω μπροστά της μια σχετικά μεγάλη μερίδα ή κάποιο γλυκό, φωνάζει ότι προσπαθώ να την παρασύρω και δεν σέβομαι την προσπάθεια της να αδυνατίσει. Αν κάνω το αντίθετο, προσπαθώ να την κάνω να νιώσει τύψεις που τρώει πιο παχυντικα. Αν πάμε μαζί για ψώνια και πάρω κάτι εφαρμοστο “της τρίβω στα μούτρα ότι είμαι αδύνατη “. Μου έκανε ολόκληρο καβγά επειδή στη βάφτιση του μικρού φόρεσα μια ολόσωμη φόρμα σε στενή γραμμή γιατί “το έκανα σκόπιμα για να φαίνεται εκείνη πιο χοντρή δίπλα μου”. Αν της προτείνω να γραφτούμε μαζί σε γυμναστήριο ή σε κάποιο άθλημα της λέω έμμεσα ότι είναι παχιά. Αν σταματήσω να αναφέρω διαιτολόγους, γυμναστές και της μιλήσω για την προοπτική κάποιου ψυχολόγου ώστε να νιώσει καλύτερα με την εικόνα της “θέλω να παραμείνει χοντρή για να νιώθω εγώ η ωραία δίπλα της”. Προφανώς όλα αυτά δεν τα λέω από μόνη μου αλλά ως απάντηση στην καθημερινή γκρίνια της σχετικά με το ζήτημα. Σχολιάζει συνεχώς το βάρος ανθρώπων τριγύρω μας και γενικώς έχει πάθει εμμονή με το θέμα πιστεύω. Δεν ξέρω τι να κάνω. Την αγαπάω πολύ και μου λείπει η σχέση που είχαμε αλλά έχω αρχίσει να κουράζομαι από όλο αυτό. Αλλά με τις φίλες της έχει απομακρυνθεί και νιώθω ότι θα μείνει τελείως μόνη της αν απομακρυνθώ κι εγώ (έχει τον άντρα της φυσικά αλλά εννοώ στα πλαίσια της φιλίας). Να περιμένω μήπως βελτιωθεί η κατάσταση ή κοροιδεύω τον εαυτό μου?    

Το πρόβλημα είναι το ίδιο με εδώ, απλώς σε εκείνη την περίπτωση ήταν σύντροφος και εδώ είναι η αδερφή σου. Η απάντηση παραμένει η ίδια, δεν ξέρω πως μπορεί να βελτιωθεί η κατάσταση ως διά μαγείας. Σκέφτομαι κάποιες φορές (σαν άνθρωπος περισσότερο και λιγότερο σαν ψυχολόγος), ότι αυτή την κακοποίηση την ενδυναμώνουμε όσο την ανεχόμαστε, και αυτό δεν μπορεί να κάνει καλό ούτε σε εμάς ούτε σε εκείνους που την ασκούν. Καταλαβαίνω ότι αγαπάς την αδερφή σου και σου λείπει η ωραία σχέση που είχατε, αλλά δεν μπορώ να φανταστώ πως μπορεί να αλλάξει η κατάσταση, χωρίς θεραπεία ή έστω ένα μαγικό ραβδί που θα της εξαφανίσει τα κιλά. 

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News