Τι γνώμη έχεις για την εκούσια ευθανασία; Προσωπικά θεωρώ άδικο το ότι δεν υπάρχει αυτή η επιλογή, αλλά αποτελεί και ταμπού. Γνωρίζω ότι έχει αποποινικοποιηθεί σε κάποιες χώρες, αλλά και πάλι με πολλούς όρους και περιορισμούς. Αναφέρομαι στην εκούσια ευθανασία, δεν με ενδιαφέρει δηλαδή η περίπτωση μη αναστρέψιμης ασθένειας όπου ο ασθενής δεν είναι σε θέση να αποφασίσει για τον εαυτό του και πρέπει να πάρει την ευθύνη ιατρός ή συγγενής. Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, αναρωτιέμαι γιατί, εφόσον δεν ήρθαμε στον κόσμο με δική μας απόφαση, να μην υπάρχει επιλογή να αφαιρέσουμε τη ζωή μας αν δεν την επιθυμούμε. Γιατί να είμαστε υποχρεωμένοι να ζήσουμε, να περάσουμε καλές στιγμές και μεγάλες δυστυχίες, αλλά και μικρές καθημερινές δυσκολίες (κούραση, πόνοι, νεύρα, αγωνίες κλπ); Ποιος μας το επέβαλε αυτό; Όσοι θέλουν να ζήσουν, ας ζήσουν, δε λέω. Αν όμως κάποιοι νιώθουν εγκλωβισμένοι στη ζωή, δε θα έπρεπε να μπορούν να την πάρουν πίσω; Προσωπικά νιώθω ότι από το να βιώνω τα ωραία και τα άσχημα της ζωής, θα προτιμούσα να μη ζω τίποτα. Πιο ήσυχος θα ήμουν, αφού δε θα υπήρχα! Πέρα από μη αναστρέψιμες καταστάσεις και ασθένειες, θεωρώ ότι θα έπρεπε να έχουν όλοι οι άνθρωποι ανεξαιρέτως το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης στη ζωή τους. Αφού δεν το έχει προβλέψει η φύση, γιατί να μην το φροντίσει η επιστήμη, ώστε να γίνεται ανώδυνα; ΥΓ1. Σας παρακαλώ μη μου πείτε (εσύ ή οι σχολιαστές) ότι πρέπει να σκεφτεί τον πόνο των δικών του ανθρώπων. Προφανώς και θα το σκεφτεί αλλά δεν μπορεί να ζει κανείς για χατίρι των άλλων. ΥΓ2. Καταλαβαίνω ότι όλα αυτά ακούγονται φιλοσοφικά, αλλά με ενδιαφέρει η πρακτική πλευρά του θέματος.
Νομίζω, στατιστικά μιλώντας, ότι όταν ένας άνθρωπος θέλει να τερματίσει τη ζωή του και δεν πάσχει από κάποια ανίατη επώδυνη ασθένεια, τότε πάει να πει πως έχει κατάθλιψη. Η κατάθλιψη σπανίως είναι μια ανίατη ασθένεια, αν ο εκάστοτε άνθρωπος λαμβάνει τη φαρμακευτική του αγωγή και κάνει ψυχοθεραπεία. Ωστόσο σε κάποιες χώρες που επιτρέπεται η ευθανασία για ιατρικούς λόγους, οι ανίατες περιπτώσεις κατάθλιψης περιλαμβάνονται μέσα σε αυτούς τους λόγους.
Τώρα, όσον αφορά την υποθετική περίπτωση όπου κάποιος θέλει να τερματίσει τη ζωή του χωρίς έκδηλα συμπτώματα κατάθλιψης, η γνώμη μου είναι πως αυτό δεν γίνεται γιατί κανένας ιατρός δεν θα μπορεί να αναλάβει την ηθική και πρακτική ευθύνη για κάτι τέτοιο. Οι γιατροί μορφώνονται για να μας θεραπεύουν και μόνο όταν αυτό δεν είναι εφικτό με κανένα τρόπο, σε κάποια κράτη επιτρέπεται να μας παρέχουν ευθανασία- και είμαι υπέρ αυτού, αν με ρωτάς.
Τέλος, η αυτοδιάθεση υπάρχει στην περίπτωση της αυτοκτονίας, στην οποία δεν υπάρχει κανένας ηθικός φραγμός, γιατί για όποιους λόγους επιθυμείς,αποφασίζεις εσύ να αφαιρέσεις τη ζωή σου.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Πιστεύω ότι πρέπει να ειναι διαθέσιμη η επιλογή της ευθανασίας σε περιπτώσεις που η ζωή είναι ανυπόφορη είτε για σωματικό πόνο είτε για ψυχικό. Ο ψυχικος πόνος μπορεί να είναι εξίσου πολύ επώδυνος και ανυπόφορος, δεν πρέπει να τον παραλειψουμε επειδή δεν είναι ακριβώς ορατός. Κάπως ενστικτωδώς μας βγαίνει να προστατέψουν την ζωή, αλλά σε δεύτερη ανάλυση, όλοι και όλα κάποτε θα πεθάνουν. Θεωρητικά υπάρχει η επιλογή της αυτοκτονίας. Πρακτικά αυτό μπορεί σε κάποιες περιπτώσεις να μην μπορεί πρακτικά κάποιος να αυτοκτονήσει. Είναι κάπως αντιφατικό, αλλά ενώ υπάρχουν χιλιάδες τρόποι να πεθάνεις, καμία φορά τυχαίνει να θέλεις να πεθάνεις και… Διαβάστε περισσότερα »
Εξαιρετικό βιβλίο με πολλά επιχειρήματα υπέρ της ευθανασίας (χωρίς ανίατη ασθένεια) είναι το εξής:
goodreads.com/book/show/17315307-every-cradle-is-a-grave
Είναι στα αγγλικά, αλλά διαβάζεται εύκολα.
Εξηγεί γιατί θα έπρεπε να επιτρέπεται η αυτοκτονία υπό ελεγχόμενες συνθήκες (άρα χωρίς πόνο, αναίμακτα, με τα αγαπημένα πρόσωπα κοντά σου) κι επίσης αναλύει τη θεωρία του Αντιγενητισμού η οποία είναι ακόμα άγνωστη στην Ελλάδα… και μεγάλο ταμπού.
Πραγματικά αξίζει να το διαβάσει κανείς πριν καταλήξει σε κάποιο συμπέρασμα.
Το πρόβλημα έγκειται ότι με την εκούσια ευθανασία κάποιος θέλει να αυτοκτονήσει με τις ευλογίες και την αναγνώριση της κοινωνίας και της πολιτείας. Η διατήρηση όμως της ζωής αποτελεί τον θεμελιώδη λίθο της ηθικής, όλα τα υπόλοιπα ξεπήδησαν από αυτή την αρχή και είναι μεταβαλλόμενα, αυτό όμως αποτελεί τη βάση όλων των έμβιων όντων που ορίζει πως ζουν τη ζωή τους. Δυστυχώς, όταν κάποιος αυτοκτονεί επηρεάζει όσους το μαθαίνουν και μπορεί να οδηγήσει σε θάνατο πολλαπλό αριθμό συγγενών, γνωστών και αγνώστων. Καλός ο σεβασμός των ατομικών ελευθεριών (που στην τωρινή μορφή ηθικής έχει εξελιχθεί μόνο τα τελευταία 100 χρόνια) αλλά… Διαβάστε περισσότερα »
Η διατήρηση της ζωής είναι μια καλή βασική αρχή, αλλά σκοντάφτει αμέσως όταν το δίλημμα είναι το να μείνει κάποιος εν ζωή υποφέροντας (όπως στην περίπτωση ανίατης ασθένειας) και στην επιλογή να δώσει τέλος στη ζωή του με αξιοπρέπεια και τους όρους που επιθυμεί. Και ιστορικά προκύπτει ότι ο αξιοπρεπής θάνατος είναι μια βασική επιθυμία, ενίοτε και και επιλογή που κάνουν οι άνθρωποι για τον εαυτό τους.
Υπάρχει ακόμα η επιλογή της αυτοκτονίας για αυτές τις περιπτώσεις, το να διεκδικείς όμως την ευθανασία σημαίνει ότι θέλεις και αποδοχή της επιλογής σου. Τι κάνει λοιπόν το σύνολο όταν το να αποδεχτεί κάτι τέτοιο σημαίνει πολλαπλοί θάνατοι άλλων μελών στο μέλλον; Στατιστικά είναι πολύ μεγάλο το ποσοστό κάποιου να αυτοκτονήσει αν το έχει ήδη κάνει κάποιος στο κοντινό του περιβάλλον. Μόνο το τελευταία χρόνια έχουμε αρχίσει να συνειδητοποιούμε στην Ελλάδα το πως επηρεάζει το σύνολο μία αυτοκτονία. Πρέπει να κοιτάξει κανείς τα στατιστικά θνησιμότητας διαφόρων χωρών για να καταλάβει το μέγεθος του ζητήματος. Εκτός από χώρες όπως Ιταλία, Ελλάδα… Διαβάστε περισσότερα »
Από το “δεν αυξάνω την δόση της μορφίνης” [σε άτομο που βρίσκεται στο τελικό στάδιο καρκίνου και που μεταξύ φάσης και αφασίας χτυπιέται και σκούζει από πόνο, “γιατί έτσι είναι σαν να το σκοτώνω(!)]”, μέχρι τις προχώ νομοθεσίες του Βελγίου υπάρχει μία απόσταση, νομίζω. Επίσης μεταξύ της κατάστασης: γηραιό άτομο που βρίσκεται καμιά 3-5 ετία καθηλωμένο 24/7 στο κρεβάτι, κοιτώντας το ταβάνι day in day out, με απόλυτη αδυναμία επικοινωνίας, με κατακλίσεις και ασκήτες και μίας κατάστασης που το να καταφέρνει να χτυπά η καρδιά, έχει actually κάποιο νόημα, υπάρχει τεράστια απόσταση. Το μόνο που ελπίζω σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις… Διαβάστε περισσότερα »
Η εκούσια ευθανασία γίνεται σε άτομα που υποφέρουν απο ανίατες ασθένειες και είτε οι ίδιοι είτε συγγενείς τους ζητούν την ευθανασία για να μην υποφέρει ο ασθενής. Ουσιαστικά επιταχύνεται ο πρόωρος θάνατος του ασθενούς και είναι κάτι που δεν θα έπρεπε να είναι ταμπού. Γιατί με το να κρατάμε στη ζωή κάποιον που ούτως ή άλλως θα πεθάνει σύντομα ξέροντας οτι υποφέρει μου φαίνεται λίγο απάνθρωπο. Θεωρώ οτι όλοι οι ασθενείς που υποφέρουν απο τερματική ασθένεια θα έπρεπε να έχουν αυτή την επιλογή. Τώρα στο δεύτερο μέρος της ερώτησής σου μιλάς για αυτοκτονία όχι για ευθανασία. Γιατί ένας άνθρωπος που… Διαβάστε περισσότερα »
Εκούσια πρωτίστως και μετά υποβοηθούμενη ευθανασία (υπάρχει και η μη υποβοηθούμενη). Η λέξη “υποβοηθούμενη” δεν είναι καθόλου αμελητέα, όμως, κι ακριβώς επειδή εμπλέκει και τρίτους, υπάρχει παραπάνω θέμα με τα ethics, που έρχονται σε αντιδιαστολή με το δόγμα διατηρείστε την ζωή, no matter what. Μόνο που σε αρκετές περιπτώσεις η ζωή δεν είναι ένα απερίγραπτα φρικτό, επίπονο, αγωνιώδες βασανιστήριο, απ’ το οποίο δεν υπάρχει καμία απολύτως διαφυγή.
Σύμφωνώ απόλυτα και με τις δύο παραγράφους.
pardon: η ζωή είναι
Συμφωνώ πολύ με τα λεγόμενα σου, BabyDoll.
Πιστεύω σθεναρά ότι θα έπρεπε να είναι ευρέως νόμιμο και να επιτρέπεται σε έναν άνθρωπο να δώσει τέλος στη ζωή του (με ιατρικό / ανώδυνο τρόπο) όταν έχει πλήρη συνείδηση και είναι αναγκασμένος να ζει καθηλωμένος με 10 διαφορετικά σωληνάκια και μηχανήματα που τον κρατάνε στη ζωή.
Για τις υπόλοιπες περιπτώσεις, όπως λέει κ η Φαίνια, το πρώτο βήμα που πρέπει να κάνει κάποιος που σκέφτεται ότι θέλει να πεθάνει, είναι να μιλήσει σε έναν ειδικό ψυχικής υγείας.