Καταρχάς συγχαρητήρια για το νέο σάιτ και να χαίρεσαι το παιδάκι σου.Σε διαβάζω καιρό αλλά πρώτη φορά σου γράφω.Αυτό που με απασχολεί είναι τι θα απογίνουν οι γονείς μου αν φύγω από το σπίτι. Για να δώσω κάπως το πλαίσιο,είμαι 27 χρονών,σπούδασα στην Αθήνα μένοντας στο πατρικό μέχρι σήμερα που κάνω διδακτορικό.Δεδομένου ότι τελείωσα παιδαγωγικό,δηλώνοντας αναπληρώτρια κάθε χρόνο,και κάνοντας και γενικότερα αιτήσεις για διάφορες θέσεις εργασίας παντού στην Ελλάδα,υπάρχει το ενδεχόμενο κάποια στιγμή να με πάρουν κάπου μακριά και να φύγω από το σπίτι.Το θέμα είναι ότι αφενός ο πατέρας μου έχει πρόβλημα όρασης,και επειδή δεν βλέπει καθόλου χρειάζεται άνθρωπο ικανό να μπορεί να τον βοηθάει σε μόνιμη βάση,και αφετέρου η μάνα μου έχει καταπέσει τελείως,καθώς τα τελευταία χρόνια (από το 2008) εκτός από τη γιαγιά μου,”έφυγαν” και τα δυο της αδέρφια,τους οποίους φρόντιζε σχεδόν αποκλειστικά,με αποτέλεσμα να διαλυθεί σωματικά και ψυχικά.Δεν φροντίζει τον εαυτό της (εγώ της κλείνω με το ζόρι από τον οδοντίατρο μέχρι το κομμωτήριο) ούτε και το σπίτι,κάνει ελάχιστα πράγματα όταν σηκώνεται το πρωί μέχρι το μεσημέρι και την υπόλοιπη μέρα είτε πίνει και καπνίζει είτε κοιμάται είτε βλέπει τηλεόραση κι όταν της πούμε οτιδήποτε γι’αυτή την κατάσταση νευριάζει.Πλέον έχω αναλάβει μόνη μου όλες τις εξωτερικές δουλειές (σουπερμαρκετ,λογαριασμούς,λαική,εφορίες,γιατρούς κάθε μήνα για φάρμακα του πατέρα μου,τα πάντα όλα) αλλά και πολλές από τις δουλειές του σπιτιού,σε συνδυασμό με τις υποχρεώσεις του διδακτορικού.Δεν είναι ότι η μάνα μου με φορτώνει με όλα αυτά,αλλά είναι πράγματα που πρέπει να γίνουν και δεν μου πάει η καρδιά να ταλαιπωρηθεί.Και ο πατέρας μου προσπαθεί να κάνει πράγματα μόνος του αλλά στην προσπάθειά του να βοηθήσει (πχ να πλύνει τα πιάτα) δημιουργεί περισσότερα προβλήματα,οπότε προσφέρομαι εγώ. Δεν είναι πολύ μεγάλοι,62 ετών, αλλά είναι τα προβλήματά τους τέτοια που δυσκολεύονται να ανταπεξέλθουν στην καθημερινότητά τους.Επίσης,παρότι δεν έχουν οικονομικό πρόβλημα (είναι συνταξιούχοι του δημοσίου) δεν πήραν ποτέ οικιακή βοηθό,και επειδή ήταν καχύποπτοι με τόσα που άκουγαν,αλλά κυρίως επειδή η μητέρα μου..σιχαινόταν και ήθελε να έχει τον έλεγχο του νοικοκυριού της -ειδικά όσον αφορά την καθαριότητα και το μαγείρεμα- αλλά πλέον έχει παραιτηθεί και κάνει τα πολύ βασικά και αυτά όχι πάντα.Δηλαδή θέλει αλλά δε μπορεί. Δεν ξέρω αν έχει σημασία,αλλά το γεγονός ότι έχουν εκ των πραγμάτων ανάγκη τη βοήθειά μου για όλα τα παραπάνω είναι και ένας λόγος που με φρενάρει να σκεφτώ τη συγκατοίκηση με τις εκάστοτε σχέσεις μου,και η μεγάλη μου έννοια είναι τι θα κάνουν αν διοριστώ μακριά. Άλλοι κοντινοί συγγενείς δεν υπάρχουν στην Αθήνα για να αισθάνομαι ότι υπάρχει κάποιος να τους βοηθάει,πέρα από την αδερφή του πατέρα μου που ζει το μισό χρόνο στην επαρχία,έχει τα δικά της προβλήματα,και το κυριότερο,δεν είναι άτομο εμπιστοσύνης. Φυσικά αν προκύψει διορισμός θα πάω όπου κι αν είναι και το γνωρίζουν,όσο και να τους στενοχωρεί -ειδικά τον πατέρα μου- αλλά και δε μπορώ να μη σκέφτομαι πώς θα τα καταφέρουν. Ευχαριστώ αν απαντήσεις και κάθε συμβουλή των σχολιαστών ευπρόσδεκτη.
– Μοναχοκόρη και μοναχοπαίδι
Θα σταθώ σε κάτι που είπες: «Δεν ξέρω αν έχει σημασία,αλλά το γεγονός ότι έχουν εκ των πραγμάτων ανάγκη τη βοήθειά μου…».
Όχι, δεν έχουν εκ των πραγμάτων τη βοήθεια σου. Υπάρχουν πολλές λύσεις στα προβλήματα σας, τα οποία είναι όντως προβλήματα, αλλά με πολύ προφανείς λύσεις, αν καμφθούν κάποιες ιδιοτροπίες, που σε κάνουν να έχεις αναλάβει περισσότερα από όσα θα έπρεπε.
Η μητέρα σου χρειάζεται θεραπεία, αν όχι ψυχοθεραπευτική, αν δεν θέλει, τουλάχιστον φαρμακευτική. Δείχνει καταθλιπτικά σημεία, και μία αντικαταθλιπτική αγωγή θα ήταν χρησιμότερη από το να πίνει και να καπνίζει. Έχει την ευθύνη της ζωής της, δεν μπορείς εσύ να αναλάβεις εσύ αυτή την ευθύνη. Σίγουρα η ζωή της δεν είναι εύκολη, οι απώλειες της έχουν στοιχίσει, η αναπηρία του συζύγου της κάθε άλλο παρά ευχάριστη μπορεί να της είναι, και μια ζωή αφιερωμένη στη φροντίδα άλλων την έχουν εξαντλήσει. Αλλά ήταν δική της επιλογή και δεν μπορείς να επωμιστείς το βάρος των επιλογών της. Η φροντίδα μιας κόρης προς τη μητέρα σταματά στην όποια προσπάθεια να την πείσεις να επισκεφτεί ειδικό. Φυσικά αν μένετε μαζί να συνδράμεις και σε άλλες δουλειές, όπως έχεις κάνει και με το παραπάνω, αλλά δεν είναι η θέση σου να σκεφτείς τι θα απογίνουν αν φύγεις. Αν δεν θέλει να βοηθήσει τον εαυτό της και έχει παραδοθεί, είναι δική της ευθύνη. Αν δεν θέλει να πληρώσει για βοήθεια στις οικιακές δουλειές, είναι δική της ευθύνη.
Εύχομαι να διοριστείς και εύχομαι να διοριστείς μακριά. Δεν σου λέω πως θα φτιάξουν όλα ως διά μαγείας. Απλά πως ο τρόπος που ζουν οι γονείς σου δεν είναι δική σου ευθύνη και πως δεν είναι λύση αυτό που συμβαίνει τώρα.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Ως άτομο που έμενα με γονείς στην ηλικία σου, έχω να σου πω πως μόνον όταν φύγεις και μείνεις μόνη σου ή με κάποιον, θα καταλάβεις πόσο σε ρουφούσε αυτή η κατάσταση και πόσο επηρέαζε την οπτική και τη συμπεριφορά σου, σε πράγματα μικρά που δεν τα συνειδητοποιείς τώρα. Είσαι 27, τα καλύτερα έρχονται, προσωπικά, επαγγελματικά, μην χάνεις την εξέλιξή σου, κάνοντας τη βοηθό των άλλων, που, στο τέλος, κανείς δεν θα αναγνωρίσει… Κράτα το θετικό, ότι έχεις γίνει εξαιρετικά υπεύθυνη για την ηλικία σου μέσα από αυτές τις καταστάσεις.
Εγώ δεν καταλαβαίνω γιατί θα πρέπει να διοριστείς κάπου αλλού προκειμένου να αλλάξεις κατοικία. Είσαι 27 ετών, έχεις ενηλικιωθεί εδώ και 9 χρόνια. Τι περιμένεις για να πας να ζήσεις μόνη σου; Να ενηλικιωθούν και οι γονείς σου; Το λέω πολύ αυστηρά τώρα αλλά έχω γίνει χάλια με αυτό που διάβασα. “Φυσικά αν προκύψει διορισμός θα πάω (…)όσο και να τους στενοχωρεί -ειδικά τον πατέρα μου-“. Ο ενήλικας πατέρας θα έπρεπε να έχει μαζέψει όση δύναμη έχει για να πείσει την κόρη του ότι θα χαρεί που η κόρη του θα φύγει από το σπίτι. Ακόμα και αν μέσα του… Διαβάστε περισσότερα »
Μπορεί να υπάρχουν και πρακτικοί λόγοι (οικονομικοί) που δεν φεύγει απ’ το σπίτι. Αν δεν δουλεύει, πώς θα συντηρήσει σπίτι; Αν κάνει το διδακτορικό της, δεν θα έχει και πολύ χρόνο για full time εργασία. Σίγουρα κυρίως οι λόγοι είναι οι τύψεις που νιώθει αφήνοντας τους δικούς της. Δυστυχώς, αν οι γονείς της εξαρτώνται συναισθηματικά από αυτή είναι δύσκολα τα πράγματα. Έχει αναλάβει (κακώς) τον ρόλο του γονέα και πρέπει να δει τι θα κάνει. Όπως είπε και η Maggie, υπάρχει το βοήθεια στο σπίτι για τον πατέρα της, που σίγουρα θα είναι μια ανάσα και γι’ αυτή και για… Διαβάστε περισσότερα »
Αν φύγεις και αδειάσει το ψυγείο, πιστεύω ότι θα πάει η μαμά σου στο μάρκετ κάποια στιγμή. Σχετικά με τον πατέρα σου, επειδή θεωρείται άτομο με αναπηρία, ψάξε για προγράμματα “Βοήθεια στο σπίτι”. Έρχονται δωρεάν κάνουν κάποιες βασικές δουλειές και βοηθάνε με το νοικοκυριό και το μάρκετ. Σχετικά με τα φάρμακα του πατέρα σου, αν είναι μόνιμα, λογικά θα μπορείς να παίρνεις τρίμηνες συνταγές από τον γιατρό, και μάλλον έχει κάποιον συγκεκριμένο όλα αυτά τα χρόνια. Πήγαινε και μιλησε μαζί του, πες του για το πρόβλημα και δες αν μπορεί να σου στέλνει με κουριερ τις συνταγές στο σπίτι των… Διαβάστε περισσότερα »
Γιά άλλη μία φορά βλέπω και διαβάζω τήν ίδια ιστορία ενοχών, ανάληψης ευθύνης παιδιού προς τούς γονείς. Και λέω άλλη μια φορά γιατί πήγα και εγώ να πέσω σέ αυτή την λούμπα και ευτυχώς είχα το μυαλό και τό δίκτυο υποστήριξης φίλων και ψυχοθεραπεύτριας που να μέ συνεφέρουν. Λοιπόν, είναι τρομερό αυτό που συμβαίνει σέ αυτή την χώρα, μέ αυτή την νοοτροπία και δε τό έχω ξανασυναντήσει σέ άλλον λαό, και πρέπει να σας αναφέρω ότι συναναστρέφομαι γύρω στις έξι διαφορετικές εθνικότητες το λιγότερο, λόγω δουλειάς. Κορίτσι μου, δεν τους βοηθάς μέ όλη αυτή την εξυπηρέτηση, κακό τούς κάνεις, και… Διαβάστε περισσότερα »
Σκέψου το και αλλιώς: Αν φύγεις, ίσως να αναγκαστούν να κάνουν αυτά που τώρα αποφεύγουν, όπως το να πάρουν οικιακή βοήθεια. Οι συνθήκες θα τους αναγκάσουν να κινητοποιηθούν: δε θα μείνουν χωρίς τρόφιμα, αν ο μπαμπάς σου στην προσπάθειά του να πλύνει τα πιάτα σπάσει όλο το σερβίτσιο θα πάρουν πλαστικά, αν το δόντι της μάνας σου πονάει τρομερά και πρηστεί θα σηκωθεί και θα πάει στον οδοντίατρο χωρίς την δική σου παρότρυνση, αν ο πατέρας σου δει ότι δεν γίνεται μπορεί και αυτός να πιέσει την γυναίκα του σε ψυχολογική βοήθεια. Θα επιβιώσουν πάντως, να είσαι βέβαιη.
Εχουν αντιστραφεί οι ρόλοι σας, έχεις γίνει ο γονιός κι αυτό δεν είναι υγιές. Οι γονείς σου έχουν τα προβλήματά τους όμως δεν είναι ανήμπορα παιδιά, έχουν κρίση και με το να σε υποχρεώνουν ουσιαστικά να τους φροντίζεις (λες οτι η μαμά σου δεν σε υποχρεώνει όμως ουσιαστικά περιμενει να το κανεις) καταστρέφουν τη ζωή σου. Το να μην δέχονται εξωτερική βοήθεια είναι το λιγότερο εγωιστικό. Ακόμα κι ο πατέρας σου που λες οτι λυπάσαι περισσότερο εγωιστικά φέρεται γιατί καλλιστα θα μπορούσε να σκεφτεί οτι κι εσύ πρέπει να κοιτάξεις τη ζωή σου και να προσλάβει βοήθεια εφ οσον οικονομικό… Διαβάστε περισσότερα »
Πρώτον και κύριον: οικιακή βοήθεια. Εφόσον υπάρχει η οικονομική δυνατότητα, δεν βλέπω γιατί δεν μπορείς να το αρχίσεις πριν φύγεις αγαπητή φίλη. Δεν είναι επιλογή, είναι ανάγκη, κάποιος πρέπει να καθαρίσει το σπίτι και να φροντίσει τα καθημερινά πράγματα και τώρα το έχεις επωμιστεί η ίδια σε βάρος του διδακτορικού σου. Αν συμφωνήσεις με άτομο που σου συστήθηκε ή βρήκες η ίδια, μπορεί με τη δική σου εμπιστοσύνη σταδιακά να κινήσεις και τη μητέρα σου. Έπειτα θα μπαινοβγαίνει στο σπίτι ένας άνθρωπος που έχεις γνωρίσει προσωπικά. Ο πατέρας σου όντως πρέπει να μπορεί να ζητήσει βοήθεια για μερική αναπηρία όπως… Διαβάστε περισσότερα »