Καλησπέρα Α,ΜΠΑ ! είμαι σχεδόν 25 ετών . Νιώθω να πιέζομαι σε ένα αδιέξοδο χωρίς διαφυγή. Αν μπορούσατε θα ήθελα την συμβουλή σας , στο πως να διαχειριστώ τα όρια με τους γονείς μου. Δεν μένουμε μαζί αλλά ότι πρόβλημα έχουν μου το λένε, ειδικά ο πατέρας μου που δεν έχει και κάπου αλλού να μιλήσει. Συνήθως ο ένας κατηγορεί τον άλλο.. από τότε που ήμουν παιδάκι… τους το έχω εξηγήσει πολλές φορές ότι με ενοχλεί και ότι δεν μπορώ να το διαχειριστώ αλλά κάθε φορά που έχουν πρόβλημα στη μεταξύ τους επικοινωνία και με τον αδερφό μου που μένει μαζί τους τρέχουν όλοι σε μένα να τα πουν ο καθένας απ την πλευρά του. Το εξηγώ με τον καλύτερο τρόπο αλλά δεν με ακούνε. Δε ξέρω τι μπορώ να κάνω . Πάντα μιλάω με ήρεμο τρόπο, προσπαθώ να κρατώ ισορροπίες για να αισθάνομαι εγώ καλά , αλλά αν δεν ακούσω κάποιον με κάνει αυτό να αισθάνομαι δυσφορία και άσχημα. Ευχαριστώ για το χρόνο σας.
Θα ξεκινούσα με το να σου έλεγα να μην ξανασηκώσεις το τηλέφωνο σε αντίστοιχες περιπτώσεις. Αν το σηκώσεις και αρχίσουν να σου λένε τι συνέβη στον καθένα, προφασίσου μια δικαιολογία και κλείστο. Αλλά νομίζω ότι αυτό το ξέρεις και μόνη σου, δεν χρειάζεται να σου το πω εγώ.
Κάνω μια υπόθεση από τα λεγόμενα σου, πως ίσως υποφέρεις από αυτό που στην ποπ ψυχολογία ονομάζουν σύμπλεγμα του σωτήρα/ μεσσία. Προφανώς το πρόβλημα ξεκινάει από την οικογένεια σου, που σε βάζει στη μέση, από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου, αλλά συνεχίζει και από την αδυναμία σου να επιβληθείς πάνω σε αυτή την κατάχρηση που κάνουν. Θετικό βέβαια ότι έχεις καταλάβει ότι κάτι πάει λάθος, θετικό ότι τους λες να σταματήσουν, αλλά πρέπει να πάρεις πιο δραστικά μέτρα. Όπου δραστικά μέτρα, μην φανταστείς κάτι τρομερότερο από ό,τι σου λέω στην πρώτη παράγραφο.
Γιατί δεν μπορείς να ξεφύγεις από αυτό και γιατί αν δεν ακούσεις κάποιον αισθάνεσαι δυσφορία; Υπάρχουν διάφοροι λόγοι που μπορεί να υποθέσει κανείς πως σου συμβαίνει αυτό. Φοβάσαι πως δεν θα είσαι αρεστή αν αρνηθείς να τους ακούσεις, αισθάνεσαι σημαντική, θέλεις να βρεις λύση στο πρόβλημα τους γιατί θεωρείς πως οι ίδιοι δεν είναι ικανοί να το κάνουν, έχεις αναλάβει ένα ρόλο που δυσκολεύεσαι να αποχωριστείς, τους λυπάσαι, κα.
Τι μπορείς να κάνεις για αυτό; Αρχικά δέξου ότι κάθε άνθρωπος φέρει την ευθύνη του προβλήματος του. Αν ο μπαμπάς σου δεν έχει κανένα να μιλήσει, είναι όντως στενάχωρο, αλλά θα μπορούσες να του προτείνεις να πάει σε έναν ειδικό. Αν δεν θέλει ή προβάλει αντιστάσεις σε αυτό, και πάλι είναι δικό του πρόβλημα. Δεν μπορείς να γίνεις ο προσωπικός εξομολογητής κανενός και εφόσον μάλλον είσαι ήδη, θα ήταν πάρα πολύ χρήσιμο για την δική σου εξέλιξη να σταματήσεις εδώ και τώρα.
Πρέπει ακόμα να δεχτείς πως ακόμα και αν θυμώσουν αρχικά με τη συμπεριφορά σου, πολύ γρήγορα θα το ξεπεράσουν και θα βρουν νέες διεξόδους να λύσουν τα προβλήματα τους. Δεν είσαι εσύ η μοναδική τους λύση, για την ακρίβεια δεν είσαι καν λύση, όσο και αν μέσα σου αισθάνεσαι πως τους κάνεις καλό.
Την επόμενη φορά που θα σε πάρουν τηλέφωνο λοιπόν, κλείστο, και αν αισθάνεσαι ταραγμένη που δεν μπόρεσες να τους βοηθήσεις, αναρωτήσου τι σε κάνει να αισθάνεσαι έτσι. Δυστυχώς έχεις και εσύ μερίδιο ευθύνης στην όλη ιστορία που μας διηγήθηκες. Τέλειο θα ήταν να σταματήσουν να σε βάζουν στη μέση, ακόμα πιο τέλειο να μπορέσεις να το σταματήσεις μόνη σου και να υπερπηδήσεις την όποια δυσκολία έχεις. Αν δεν μπορέσεις να τα καταφέρεις μόνη σου, το επόμενο βήμα είναι γνωστό.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Θα πω μια γενικότητα αλλά νομίζω πως όταν καταφέρεις να βάλεις όρια, τότε είναι που θα πρωτομπείς στην ενηλικίωση.
Γενικότητα μεν,ορθότατη δε!