Πριν απο ενα χρονο η μητερα μου διαγνωστηκε με καρκινο 1ου σταδιου, ευτυχως αντιμετωπισιμο. Το μονο που χρειαζεται να κανει ειναι εξετασεις καθε 3 μηνες και καποιους κυκλους ανοσοθεραπειας η οποια ειναι σχετικα ανωδυνη. Γενικοτερα για να σε βαλω στο κλιμα, η μητερα μου ειναι χωρισμενη και ζει μονη της. Ο αδερφος μου λογω δουλειας λειπει πολυ καιρο κιεγω ζω με τον συντροφο μου. Με την μητερα μου εδω και χρονια δεν εχουμε καλες σχεσεις, τσακωνομαστε συνεχεια και γενικοτερα εχω την αισθηση πως ζηλευει την ανεξαρτησια μου και την χαρουμενη σταση που προσπαθω να κραταω στη ζωη. Ειναι πολυ δυστροπος ανθρωπος, γεματη επαρση και με την πεποιθηση πως ειναι παντα σωστη. Οταν προεκυψε το θεμα υγειας, χωρις δευτερη σκεψη ημουν -ημασταν ολοι- διπλα της. Ανελαβα τα παντα με τους γιατρους, τις εξετασεις της κιετρεχα για να ειναι καλα, να μην στεναχωριεται και να ξεπερασουμε μαζι το κακο. Το προβλημα λοιπον ειναι πως μου βγαζει την πιστη οταν ερχεται η ωρα για το τσεκ απ. Ενω της υπενθυμιζω πως τα εχει παει εξαιρετικα μεχρι τωρα και πως δεν πρεπει να τα παραταει, εκεινη λυσσαει οπως παλια, μου μιλαει γεματη ειρωνια οτι εγω δηθεν ενδιαφερομαι, οτι εγω την αρρωσταινω που της το υπενθυμιζω συνεχεια, αρνειται να κανει τις εξετασεις της και ακυρωνει τα ραντεβου της. Τελευταια φορα απλα τις πεταξα στα μουτρα ολα τα χαρτια και της ειπα πως ειναι το πιο αχαριστο ατομο που ξερω, το κριμα στο λαιμο της και πως απο δω και περα ειναι η ιδια υπευθυνη για τον εαυτο της. Ειλικρινα με αυτα που μου λεει θελω να την δειρω μπας και συνελθει και απο την αλλη στεναχωριεμαι πολυ γτ ξερω πως μονη της απλα δεν προκειται να κανει τις εξετασεις της. Τσαντιζομαι γτ υπαρχουν ανθρωποι που δεν εχουν την πολυτελεια να αντιμετωπισουν τον καρκινο κι γτ εκεινη επιδεικνυει μια σταση αλαζονειας απεριγραπτη. Ξερω πως φοβαται αλλα δεν ειναι λυση να μας γραφει ολους. Δεν ξερω τι να κανω, μου ανεβαινει η πιεση και γενικως νιωθω πως οδευω προς την καταθλιψη. Κανω καπου λαθος? Μπορω καπως αλλιως να το αντιμετωπισω η απλα ειναι απο τις καταστασεις που σε αφορουν μεχρι ενα σημειο και μετα παγωνεις?… Ευχαριστω πολυ για τον χρονο σου
Θεωρητικά αυτή η ερώτηση μοιάζει με την προηγούμενη, μιας και οι δύο έχουν κεντρικό άξονα ένα παιδί που πασχίζει να λύσει ένα πρόβλημα που είναι του γονέα και όχι δικό του. Καταλαβαίνω την αγωνία του καθένα να προστατέψει τους γονείς του. Είναι μια αγωνία που προέρχεται από συναισθήματα είτε ευθύνης είτε ευγνωμοσύνης είτε ανασφάλειας (μην πεθάνεις και μείνω χωρίς μητέρα/ πατέρα) είτε όλα αυτά μαζί. Και αυτό είναι απολύτως ανθρώπινο και κατανοητό. Κάπου όμως πρέπει να κατανοήσουμε πως οι γονείς μας είναι ξεχωριστά όντα, ενήλικα, θεωρητικά υπεύθυνα, και πως μπορούμε να τους προστατέψουμε και να τους προσφέρουμε όσο εκείνοι μας το επιτρέπουν. Όπως γίνεται σε όλες τις ανθρώπινες σχέσεις. Για αυτό άλλωστε και νομικά η ακούσια νοσηλεία γίνεται μόνο σε ψυχιατρικά ασθενείς.
Θα σταθώ στο σημείο που λες πως οδεύεις στην κατάθλιψη. Η ασθένεια ενός γονέα και η πιθανή απώλεια αυτού, είναι από μόνα τους ψυχοπιεστικά γεγονότα. Αν βλέπεις πως επηρεάζεσαι τόσο, που όντως παρατηρείς έκπτωση στη λειτουργικότητα σου, τότε θα πρέπει να ξεκινήσεις θεραπεία. Η μητέρα σου οπωσδήποτε πρέπει να κάνει θεραπεία η ίδια, αλλά προφανώς αυτό είναι κάτι που το γνωρίζεις και που ενδεχομένως της το έχετε προτείνει, αλλά το έχει απορρίψει.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Φτιαξε ένα ημερολόγιο εξετάσεων και κολησε το σε εμφανη σημειο στο σπιτι της. Ανανεωσε το συχνα Στελνε της 2 sms για υπενθυμιση των εξετασεων. Το πρωτο μια βδομαδα πριν και το δευτερο την προηγουμενη. Και περιορισε την επικοινωνια στο ελαχιστο οσον αφορα αυτο το κομματι. Αν παει ή δεν παει δεν ειναι δικο σου θεμα, και δεν μπορεις να την κυνηγας για να παει Με το ημερολογιο και τα sms κανεις το καθηκον σου, οποτε εισαι ηρεμη ψυχικα και κατα δευτερο περιοριζεις την ζημια που σου κανει, αφου περιοριζεις την επικοινωνια. Δεν θα ρωτας αν πηγε Εσυ εστειλες μονο για… Διαβάστε περισσότερα »
Πολύ καλές συμβουλές Παπαρούνα.
Η μητέρα φαίνεται να έχει ένα κατεβατό συσσωρευμένα θέματα όπου μόνο ένας ψυχολόγος μπορεί να βοηθήσει. Αν δεν θέλει να τα αντιμετωπίσει είναι και αυτό δικό της θέμα και όχι της κόρη της.
Ο καθένας μας μπορεί να επιλέξει πως θα ζήσει και κάποιες φορές πως θα πεθάνει. Εχω συμφιλιωθεί με την ιδέα μιας και μένα ο πατέρας μου κάτι τετοια κάνει. Αλλά είναι ενήλικας. Μπορεί να κάνει ότι θέλει.
Θα συμφωνήσω μαζί σου στο ότι ως ενήλικες κάποιες φορές μας δίνεται η ευκαιρία να επιλέξουμε πως θα πεθάνουμε. Όμως, δεν ξέρουμε ακριβώς τι σκέφτεται η μητέρα – πέρα από την περιγραφή του αρνητικού χαρακτήρα της – οπότε μπορεί να μην έχει καν συμφιλιωθεί με τη διάγνωσή της.
Αυτό βέβαια δεν δικαιολογεί την συμπεριφορά της, αλλά δεν μπορούμε να ξέρουμε πως έχει επιλέξει να μην ακολουθήσει θεραπείες για να πεθάνει. Θα το πίστευα αν έδειχνε μια γενική απάθεια στο ότι έχει καρκίνο και όχι να πηγαίνει συνέχεια κόντρα στη κόρη της.
Έχει ενδιαφέρον αυτό που λες εδώ “εχω την αισθηση πως ζηλευει την ανεξαρτησια μου και την χαρουμενη σταση που προσπαθω να κραταω στη ζωη”, γιατί κοίτα τι καταφέρνει με την στάση της: “Δεν ξερω τι να κανω, μου ανεβαινει η πιεση και γενικως νιωθω πως οδευω προς την καταθλιψη.” Γράφουσα, φρόντισε τον εαυτό σου και βάλε τα όρια σου. Αν η μητέρα σου θέλει να παίξει αυτά τα παιχνίδια (και μάλιστα διακινδυνεύοντας την υγεία της), το μόνο που μπορείς να κάνεις για να την σταματήσεις είναι να μη συμμετέχεις σ’ αυτά.
Η μητέρα σου είναι attention seeker και τώρα βρήκε το πάτημα και με τη βούλα για να σας χορεύει στο ταψί. Καλώς ή κακώς η υγεία της προηγείται αυτή τη στιγμή οπότε θα πρέπει να δώσεις βάση εκεί. Δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο πέρα από όσα κάνεις ήδη, και καλή υπομονή, θα τη χρειαστείς.
Καλησπέρα. Συνδέθηκα για να σχολιάσω, μιας και το θέμα αυτό με πόνεσε. Αγαπητή γράφουσα, καλή δύναμη σε όλο αυτό που αντιμετωπίζετε. Όταν αρρώστησε ο πατέρας μου και μιλήσαμε με έναν εξαιρετικό γιατρό και άνθρωπο, μου είπε κάτι που χαράχτηκε βαθιά μέσα μου. Με λίγα λόγια είπε πως ασχέτως με το τι θεωρώ εγώ σωστό και καλό για την υγεία και τη θεραπεία του, αυτό που έχει σημασία είναι το τι θέλει και πως νιώθει ο μπαμπάς μου. Με τη σειρά μου θα ήθελα να σου πω πως εσύ κάνεις αυτό που νιώθεις σωστό για να είσαι ήρεμη, όμως οι αποφάσεις… Διαβάστε περισσότερα »
Έχω ένα μότο. (Θα το γράψω κι ας με κράξετε!) “Οι γονείς είναι υπεύθυνοι για τα παιδιά, τα παιδιά (ανεξαρτήτου ηλικίας) ΔΕΝ είναι υπεύθυνα για τους γονείς τους”. Δεν εννοώ να μην τους βοηθάμε. Κι εγώ τους βοηθάω και θα συνεχίσω να το κάνω. Ξέρω όμως πως δεν έχω καμία υποχρέωση. Είναι άλλο να αισθάνεσαι ευγνώμων για την ανατροφή που πήρες από τους γονείς, τα όσα έδωσαν και έκαναν για εσένα και άλλο η υποχρέωση. Για μένα δεν υπάρχει υποχρέωση. Ήταν η δουλειά τους. Άλλοι γονεις την κάνουν καλύτερα κι άλλοι χειρότερα. Ήταν επιλογή τους να κάνουν παιδιά. Δεν ήταν… Διαβάστε περισσότερα »
Κάτι παρόμοιο με το μότο σου μου είχε πει η πρώτη θεραπεύτρια που είχα δει, ότι είναι λάθος να παίζει το παιδί το ρόλο του γονιού. Μα εσύ είσαι το παιδί μου είχε πει για κάτι σχετικό με την φροντίδα όπως είπες, ότι ήταν δυσανάλογη.
Τα παιδια που δεν έχουν δεχτεί αρκετή φροντίδα πιστεύουν ότι ήταν βάρος για τους γονείς τους και προσπαθούν να τους αποζημιώσουν για τη θυσία που έκαναν οι γονείς να τα μεγαλώσουν. Από εκεί προέρχεται η αίσθηση της υποχρεώσης. Πολύ πιθανόν και οι γονείς να ένιωθαν υποχρεωμένοι να κάνουν παιδιά, να μην το είδαν ως επιλογή.