Η ερώτησή μου είναι για τη Φαίνια. Ποιός είναι ο ρεαλιστικός στόχος της ψυχοθεραπείας ως προς τα ψυχικά τραύματα που έχει υποστεί κάποιος; Εάν δηλαδή για παράδειγμα κάποιος γονιός με έδερνε με τη ζώνη κι εγώ παθαίνω κρίση πανικού κάθε φορά που βλέπω ζώνη ή εάν έχω υποστεί κακοποίηση από άγνωστο σε ένα πάρκο και μου είναι αδύνατο να ξαναμπώ σε πάρκο, υπάρχει περίπτωση το θέμα μου να λυθεί απόλυτα ; Είναι ρεαλιστικός στόχος να φτάσω στο σημείο η ζώνη και το πάρκο στα παραδείγματα που έφερα, να μου είναι τόσο αδιάφορα όσο σε όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους, ή θα μάθω να αντιμετωπίζω τα ψυχικά μου τραύματα ώστε να έχω μία φυσιολογική ζωή, αλλά πάντα θα έχω μία ιδιαίτερη ευαισθησία την οποία όμως θα μπορώ να διαχειρίζομαι ; Ευχαριστούμε για τη λαμπρή δουλειά που κάνετε !
Νομίζω ότι για αυτή την ερώτηση δεν υπάρχει συγκεκριμένη απάντηση, γιατί θα ήταν σαν να απαντούσαμε “πόσες συνεδρίες/ χρόνος θα χρειαστεί ώστε να ξεπεράσω το πρόβλημα μου”. Η απάντηση είναι πως εξαρτάται από τον άνθρωπο, την ικανότητα να είναι προσαρμοστικός σε νέες συνθήκες, το περιβάλλον του ανθρώπου που έρχεται σε θεραπεία, τη διάθεση δέσμευσης στη θεραπεία και την επιθυμία αλλαγής. Αυτά είναι τα πρώτα που μου έρχονται στο μυαλό, αλλά είμαι σίγουρη πως υπάρχουν και άλλοι παράγοντες που συνηγορούν στο αν ένα πρόβλημα θα ξεπεραστεί ή όχι και σε ποιο βαθμό. Το πιο ασφαλές θεωρώ είναι να θεωρήσουμε ότι αρχικά τουλάχιστον η ευαισθησία θα παραμένει και η διαχείριση αυτής είναι ο ρεαλιστικός στόχος. Ωστόσο δεν αποκλείω την πιθανότητα η αλλαγή να είναι τέτοια σε βάθος χρόνου, ώστε κάτι που τώρα είναι τρομερά ψυχοπιεστικό, σε κάποιο διάστημα (χρόνων συνήθως) να μην αποτελεί προϊόν ψυχικής αναστάστωσης.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Ο στόχος της ψυχοθεραπείας είναι να μην έχει κεντρική σημασία για εσένα η ζώνη ή το πάρκο. Δεν θα ξεχάσεις ποτέ, αλλά μπορείς να λυτρωθεις.