Πρέπει να ήταν καλοκαίρι του 83. Πρέπει, διότι θυμάμαι να κοιμάμαι σε σεντόνι Ροζ Πάνθηρα, και τον αδερφό μου κάποιων μηνών.
Η μάνα μου ήταν 23. Καθηγήτρια. Ο πατέρας μου 30. Αλκοολικός. Μας πήγαν διακοπές, στην Αιδηψό. Εκείνο το βράδυ, μας βγάλαν στην ταβέρνα. Την κλασική ταβέρνα με τις γιρλάντες φωτάκια. Τη θυμάμαι τη μάνα μου, είχε ωραία σγουρά μαλλιά, ήταν νέα, πανέμορφη. Οι μεγάλοι έτρωγαν κ έπιναν, οι μικροί μάζευαν παφιλια από μπύρες στα χαλίκια.
Είχα μαζέψει πολλά, κ έτρεξα να τους τα δείξω. Καθώς πλησίαζαν, είδα το πρόσωπο της να σκοτεινιάζει. Όταν έφτασα, τον άκουσα: πάμε σπίτι, και θα δεις. Πήγαμε…. Και είδε…. Νόμιζαν ότι κοιμάμαι. Την έσπασε στο ξύλο. Ούρλιαζε από πόνο. Θυμάμαι τα δάκρυα μου να τρέχουν αθόρυβα στο μαξιλάρι του ροζ πάνθηρα. Στο ορκίζομαι στα παιδιά μου, του λεγε, μη με χτυπάς.
Κανένας φίλος δεν μεσολάβησε να τη σώσει. Ήμουν 4ων, και μόλις είχε πεθάνει η παιδική μου ηλικία. Πέρασαν αλλά 4 χρόνια. Ένα πρωί βρεθήκαμε στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς. Η μαμά έλειπε. Το κουδούνι χτύπησε, τρέξτε η μαμά σας είπε η γιαγιά. Κ τρέξαμε στη σκάλα. Και είδαμε τη μαμά ν’ ανεβαίνει με το μισό της πρόσωπο μπλε. Έμαθα, ως ενήλικη πια, ότι εκείνη τη φορά δεν αρκέστηκε στο ξύλο. Πήρε το δίκαννο και τη χτύπησε με το μπράτσο του όπλου. Τυχερή που ζει κ απλά δεν την πυροβόλησε. Νοσηλεύτηκε, μας μάζεψαν με τον αδερφό μου, και αυτό ήταν…
Όχι δεν ήταν. Συνέχισε να την παρενοχλεί. Έδερνε φίλες της. Στα 15, έδειρε τον αδερφό μου. Στα 37 μου, πήγε να χτυπήσει εμένα. Η μάνα μου κ εγώ τον διώξαμε από τη ζωή μας.
Ο αδερφός μου δεν μπορεί, συνεχίζει την αρρωστημένη σχέση. Εκείνος, το γελοίο του πράγματος, χαίρει εκτίμησης σε μια επαρχιακή πόλη κοντά στην Αθήνα.
Κατεβαίνει στις εκλογές, και εκλέγεται αντιδήμαρχος με αρκετά μεγάλη απήχηση. Και κάπως έτσι, αποδεικνύουμε την κοντή μας μνήμη, την υποστήριξη στη βία, την έλλειψη τιμωρίας. Άλλωστε, τι είναι οι γυναίκες;
-Ηρώ
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Σοκαριστικό… Είναι από αυτές τις ιστορίες που όταν τις ακους σου κόβεται η μιλιά…
Πραγματικά ξέχασα ότι ήθελα να γράψω, σου στέλνω μια τεραστια αγκαλιά και ελπίζω να είσαι καλα 🤍
Το μόνο που έχω να πω, ανάμεσα σε κλάματα, είναι ότι χαίρομαι τόσο πολύ που η μαμά σου είναι ζωντανή. Σας αξίζουν πάρα πολλά μπράβο που καταφέρατε και φύγατε, ούτε να διανοηθώ μπορώ πόση δύναμη χρειάζεται κάτι τέτοιο.
Σας στέλνω όλη μου την αγάπη
Δεν ξέρω τι να γράψω, ‘’αξιοσέβαστο μέλος της κοινωνίας’’, που σίγουρα γνωρίζει! Πολύ σωστά …αναλώσιμες. Μια αγκαλιά και από μένα.
Εγώ πάντως πολύ θα ήθελα να μάθω το όνομα του… Ξέρω ότι δεν γίνεται… Ακόμα…. Αλλά θα γίνει.
Όταν ακούω κάτι τέτοιες ιστορίες, με πνίγει τόσο η αγανάκτηση που κάνω πολύ σκοτεινές σκέψεις, ειλικρινά. Θεέ μου συγχώρα με, ξέρω ότι η βία δεν είναι λύση, αλλά φαντασιώνομαι ότι πληρώνω μπράβους να σπάσουν στο ξύλο τον κακοποιητή, και να τον αφήσουν παράλυτο… Ελπίζω ειλικρινά όταν πήγε αυτό το σκουλήκι να απλώσει τα βρωμοχερά του πάνω σου, να τον κοπανησες στο κεφάλι με κάνα τηγάνι!!!
Σοκαριστική η ιστορία σου, βίωσες κάτι τόσο επώδυνο σε τόσο μικρή ηλικία που σημάδεψε για πάντα την ψυχή σου😩 Εύχομαι να γιατρευτεί ο πόνος σου και να θυμάσαι οτι είμαστε όλοι στο πλευρό σου♥️
Λυπάμα για όσα βίωσες. Συγχαρητήρια για το θάρρος και τη δύναμη να διαφοροποιήσεις τη θέση σου και να χαράξεις τη δική σου πορεία. Η τελευταία παράγραφος του κειμένου σου περιγράφει ακριβώς το βαθμό υποκρισίας και παθογένειας που έχει φτάσει η κοινωνία μας. Σου εύχομαι τα καλύτερα.
Αχ βρε Ηρω. Δυστυχώς αυτά τα τέρατα δεν έχουν κέρατα κόκκινα μάτια να ξεχωρίζουν.
Μόνο μπράβο μπορώ να πω και σε σένα και στην μητέρα σου, που καταφέρατε να φύγετε από αυτήν την σχέση. Σου στέλνω μια αγκαλιά και όλη μου την αγάπη <3
Για κάτι τέτοιους χαρακτήρες και αξιοσέβαστους “ανθρώπους” μου έρχεται στο μυαλό εκείνο το ποίημα του Αναγνωστάκη “Επιτύμβιον”…
ειλικρινά λυπάμαι για ότι πέρασες και περνάς…