1.Αγαπητή Α μπα, με δυσκολεύει πολύ ,να βλέπω, πως ο αδερφος μου εχει απομακρυνθεί εντελώς από εμένα. Εντελώς όμως. Σε κατάσταση, να μη μιλάμε σχεδόν ποτέ. Ζω στο εξωτερικό και θα τον δω, μόνο όταν επισκεφτώ την Ελλάδα. Τύπου μία, δύο φορές το χρόνο. Και παμε στα πιο πολύπλοκα. Ο αδερφός μου είναι gay. Δε μου το είπε ποτέ και δεν τον αδικώ. Όχι, ότι θα είχα πρόβλημα. Δεν τον αδικώ, γιατί μάλλον κι εγώ έβλεπα απορημένη και σχεδόν ανύμπορη το ποσο ο ίδιος πάλευε με τον εαυτό του εξαιτίας αυτού. Μια ζωή νεύρα, νέυρα όμως στα όρια των απειλών και της τρομοκρατίας, απέναντι σε όλους στην οικογένεια. Αυτοκαταστροφή, χρήση ουσιών..Το φαντάζεσαι νομίζω το πακέτο. Προσπαθούσα να είμαι δίπλα του, με κάθε τρόπο αλλά τίποτα δε βοηθούσε. Στο τέλος θύμωσα νομιζω κι εγώ και κουράστηκα να τον βλέπω τόσο παρατημένο. Και μετά κάτι άλλαξε. Ουδεν κρυπτό υπο του ήλιου κι έμαθα, πως συζεί, με έναν τύπο. Στενοχωρήθηκα, που το κρύβει ακόμα σας χαζός. Τόσο δειλός, τόσο ψεύτης. Δηλ. να φανταστείς ούτε καν ξέρω που μένει. Δεν μας λέει. Κι όσο περνά ο καιρός, όλο κ λιγότερη επαφή. Όλοι ξέρουν τί συμβαίνει. Όλοι έχουν γνωρίσει το σύντροφό του, εκτός από εμένα. Και μαθαίνω, πως ο σύντροφος αυτός είναι απλά ένας μονόχνωτος τύπος, που δε βγαίνει ποτέ και που ο αδερφός μου, το παλεύει όσο μπορεί, να είναι μαζί.Στενοχωρήθηκα κι άλλο. Δεν κάνουμε πια τίποτα μαζί. . Ήταν ένας πολύ καλός μου φίλος. Το λάτρευα να κάνουμε διακοπές μαζί, να μιλάμε, να έιναι κεφάτος *όταν ήταν στις καλές του. Και τώρα βλέπω, ότι ήταν μια ζωή μονόπλευρο. Ας μη μιλήσω καν, για το μπουλινγκ πραγματικά που έχω υποστεί από πλευράς του, για την εμφάνισή μου*ναι, συγνώμη μπρο, που δεν είμαι η Ζιζέλ. Ή για τη διαρκή κριτική του χαρακτήρα μου. Μετα από χρόνια στο εξωτερικό, ναι. Δεν αντέχω τους περίεργους συμβιβασμούς της κλειστής ελληνικής κοινωνίας. Συνειδητοποιώ, δυστυχώς, ότι γι αυτόν η σχέση μας είναι το τίποτα. Έχω αποφασίσει να του μιλήσω ευθεώς. Από την άλλη σκέφτομαι… Εδώ του λέω, έχω ανάγκη να σε ακούω μες τη χρονιά κ μου απαντά αδιάφορα”ε, δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος”, για την αλήθεια του, θα του μιλήσω; Α! Στα υπόψη, ότι οι γονείς, μάλλον έχουν καταλάβει τα πάντα κι όχι, πως θα πέταγαν τη σκούφια τους αλλά ποτέ δε θα μας έκαναν να νιώσουμε άσχημα για τις επιλογές μας. Καλοί άνθρωποι, σε σημείο ηλιθιότητας. Να φταίει η δική μου, ανοικτά γκέι επίσης, σεξουαλικότητά μου, που δεν τη δεχτηκε ποτέ; Ενώ ήθελα να του μιλάω για αυτό, δε μου επέτρεπε. Στο μεταξύ όλοι οι δικοί του φίλοι, γκέι ή λεσβίες.Πονάει. Κι όσο σου γράφω μάλλον θυμώνει κιόλας. Πολυ. Η ερώτηση μου , θα ήταν τί σκέφτεσαι εσύ για όλο αυτό. Και ναι, νομίζω πρέπει να μιλήσω με ειδικο άμεσα.Να σαι υγιής και να χαίρεσαι την οικογένεια σου. Σευχαριστώ.
2.Καλησπέρα Αμπα και σχολιαστές ,καθίστε άνετα γιατί ακολουθεί σεντόνι .Είμαι χοντροφοβική. Είμαι 22 ετών και μέχρι σήμερα δεν το είχα παραδεχτεί στον εαυτό μου , και τώρα που το παραδέχτηκα με αηδιάζω . Στη σχολική ζωή μου είχα παραπάνω κιλά από το συνηθισμένο και έχω ακούσει κάποια αρνητικά σχόλια από συμμαθητές και φίλους , τα οποία με επηρέαζαν αρκετά , πχ τα καλοκαίρια δεν δεχόμουν να φορέσω σορτσάκια και φούστες , με αποκορύφωμα να πηγαίνω στην παραλία με μακρύ τζιν και all star μποτάκια . Όλη αυτή η παράνοια με έκανε να υιοθετήσω όλες τις «απόψεις» που άκουγα και να συνδέω τα παραπάνω κιλά με τεμπελιά και λαιμαργία , και να αυτομαστιγώνομαι για το σώμα μου( έλεγα από μέσα μου πως μου αξίζει αυτό το σώμα γιατί είμαι άχρηστη χωρίς αυτοσυγκράτηση ,και καλά να πάθω ). Γύρω στα 17 (χωρις να σημειωθεί ουσιαστική αλλαγή στο σώμα μου ) άρχισε να φεύγει αυτή η ανασφάλεια από πάνω μου , αποδέχτηκα όσο μπόρεσα τον εαυτό μου και πλέον θεωρώ πως έχω μια καλή αντίληψη του ποια είμαι , έχοντας φυσικά και τις μέρες που απογοητεύομαι με την εμφάνιση μου αλλά δεν είναι πλέον αυτή η μόνιμη κατάσταση . Να σημειωθεί ότι όλες αυτές οι αρνητικές σκέψεις ίσχυαν μόνο για εμένα στο κεφάλι μου ,και δεν έκρινα άλλους για κιλά . Το θέμα όμως είναι πως πλέον , μου έχουν μείνει στο πίσω μέρος του μυαλού όλες αυτές οι απόψεις και με βρίσκω να τις εξωτερικεύω κατά καιρούς. Και το χειρότερο είναι ότι το κάνω εις βάρος ενός συγκεκριμένου ατόμου ,της μητέρας μου. Εκείνη ήταν πάντα υπέρβαρη και από μικρή την άκουγα άλλοτε να λέει υποτιμητικά σχόλια για τον εαυτό της , άλλοτε να κάνει αστεία για τα κιλά της ( τα οποία βλέπω πως φέρνουν σε δύσκολη θέση όσους είναι μπροστά όταν τα λέει , και εμένα μαζί , πιθανότατα συνέπεια της χοντρό φοβίας που υπάρχει γενικά ) , άλλοτε να λέει πόσο θέλει να αδυνατήσει αλλά μετά να περνάει επεισόδια λαιμαργίας , πολλά σκαμπανεβάσματα δηλαδή . Μικρή κυριολεκτικά ντρεπόμουν όταν είχαμε σχολική γιορτή και ερχόταν να παρακολουθήσει γιατί έβλεπα τους άλλους γονείς να είναι αδύνατοι και ένιωθα ότι εγώ και αυτή θα είμασταν ένα γελοίο θέαμα λόγω των κιλών μας. Σήμερα όταν την βλέπω να τρώει πολύ καμία φορά νιώθω περίεργα , σαν να την κατηγορώ από μέσα μου και μερικές φορές την κοιτάζω επιδεικτικά και μετά αντιλαμβάνομαι τι κάνω και νιώθω πολύ χάλια . Επειδή γενικά τα τελευταία χρόνια έχω ασχοληθεί ιδιαίτερα και έχω ξεφορτωθεί όσο μπόρεσα το στίγμα του ρατσισμού ,του σεξισμού και της ομοφοβίας και θεωρώ πως είμαι ένα δεκτικό άτομο , μου φαίνεται τραγικό το ότι δεν κατάφερα να απαλλαχθώ από την χοντροφοβία , η οποία με έχει βλάψει άμεσα στο παρελθόν . Γνωρίζω πως οι σκέψεις μου είναι πολύ λάθος και εξακολουθώ να μην τις εφαρμόζω σε άτομα εκτός του άμεσου κύκλου μου, αλλά μου είναι αδύνατον να απενοχοποιήσω την μητέρα μου ή εμένα στις άσχημες μου μέρες . Η απορία μου είναι εάν μπορώ να κάνω κάτι για να σταματήσω να βασανίζομαι με αυτές τις σκέψεις για να σταματήσω να βασανίζω κι εγώ με την σειρά μου τους γύρω μου . Όταν με πιάνω να το κάνω αυτό σκέφτομαι να της ζητήσω επιτόπου συγγνώμη αλλά νιώθω πολλές τύψεις για να μπω στην διαδικασία να της μιλήσω για την κατάσταση , και επίσης δεν θέλω να δώσω μεγαλύτερη διάσταση στο ζήτημα γιατί δεν θα έπρεπε να υπάρχουν καν αυτές οι σκέψεις στο μυαλό μου. Είναι ένα πρόβλημα που πρέπει να το δουλέψω μόνη μου ή με κάποιον άλλο , όπως ψυχολόγο ; Με στεναχωρεί παρά πολύ το ότι λογικά πολλές φορές κάνω την μαμά μου να νιώθει όπως ένιωθα εγώ στο σχολείο και μάλιστα νομίζω πως έχω αποστασιοποιηθεί αρκετά από αυτήν με όλα αυτά . Ευχαριστώ πολύ αν φτάσατε μέχρι εδώ.
3.Πρόσφατα έμαθα ότι είναι έχω ελάχιστες πιθανότητες να κάνω παιδί λόγω ενός προβλήματος το οποίο δεν θεραπεύεται. Αφού πέρασα κάποια στάδια του πένθους έχω φτάσει στο σημείο που δεν ξέρω αν θέλω να το επικοινωνήσω στους γύρω μου. Φοβάμαι ότι θα με λυπούνται, από την άλλη όταν με ρωτάνε δεν θέλω να λέω και ψέματα. Αλλά εκτός από φίλους και γνωστούς πως χειρίζομαι τις οικογένειες; Πιστεύω ότι ειδικά τα πεθερικά μου θα τα απογοητεύσω πάρα πολύ γιατί το τελευταίο διάστημα επαναλαμβάνουν πόσο θα ήθελαν ένα εγγονάκι κλπ. Φοβάμαι πως αν μάθουν αυτή την εξέλιξη η στάση τους απέναντί μου (φιλική μέχρι τώρα) θα αλλάξει πολύ. Ειδικά από τη στιγμή που ο γιός τους είναι εντελώς υγιής και το πρόβλημα είναι μόνο δικό μου. Δεν ξέρω αν μπορώ να το διαχειριστώ εύκολα. Από την άλλη ίσως μπω σε προσπάθειες εξωσωματικής γιατί είναι η μόνη μου ελπίδα και αργά ή γρήγορα θα το καταλάβουν γιατί έχουν σχετικά στενή σχέση με τον άντρα μου. Αναγνωρίζω ότι είναι λάθος μάλλον που το σκέφτομαι έτσι, αλλά τι κάνεις αν όλες οι ισορροπίες αλλάζουν εξαιτίας σου; Πως τους αντιμετωπίζω και τι τους λέω;
4.Εύχομαι η καλησπέρα μου να σας βρίσκει με ασφάλεια και υγεία. Σε κάποια απάντηση σας παλαιότερου ποστ αναφερατε “Τον πρώην της δεν χρειάζεται να τον «συγχωρήσει», μπορεί να συνεχίσει να είναι θυμωμένη μαζί του, αν αυτό της βγαίνει.” Ακούω απο οικείους ή διαβάζω ότι συγχωροντας τον άλλον ουσιαστικά η συγχώρεση είναι για εμάς. Αλλά βγαίνοντας από μια 10χρονη, συναισθηματικά κακοποιητική σχέση δεν αισθάνομαι έτοιμη να τον συγχωρήσω. Προσπαθώ να φροντίσω τον εαυτό μου για να σταθώ στη δύναμη μου, να κοιτάξω την υγεία μου που κλονίστηκε, αλλά όχι να μπω στη διαδικασία να τον συγχωρήσω. Αυτό σημαίνει όμως ότι δεν μπορώ να συγχωρήσω εμενα; Αυτό σημαίνει ότι ειμαι σε αρνηση; Ευχαριστώ πολύ.
5.Αγαπητή α,μπα ήθελα πάντα να σε ρωτήσω γιατί είναι τόσο δύσκολες, πλέον, οι ερωτικές σχέσεις; Τι πάει λάθος και δε μπορώ να βρω έναν άνθρωπο να ταιριάξω μαζί του και να μου γεννηθεί η επιθυμία να κάνω, επιτέλους, μια σχέση; Είμαι μόλις 25 χρόνων, παρόλα αυτά λέω στον εαυτό μου και στους άντρες που γνωρίζω ότι ξέρω τι θέλω. Τους λέω ότι θέλω μια σοβαρή σχέση, δε θέλω μια περιπέτεια της μιας βραδιάς κ.λ.π. Όμως δεν είμαι σίγουρη αν όντως αποζητώ τη δέσμευση. Μπορεί να αποζητώ κάτι πιο χαλαρό και όπου βγει, απλώς επειδή είμαι τρομερά ανασφαλής, με χαμηλή αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση και με έντονο τον φόβο της εγκατάλειψης, πιστεύω πως, αν δεν τα πω όλα τα παραπάνω από την αρχή σε μια γνωριμία, ο άλλος θα νομίζει ότι θέλω μόνο να κάνω σεξ και να περάσω καλά και θα με παρατήσει και θα πληγωθώ… Επίσης, με προβληματίζει το γεγονός ότι οι άνθρωποι που γνώρισα, μέχρι τούδε, δεν έψαχναν για σοβαρή σχέση και επιζητούσαν αποκλειστικά την ερωτική συνεύρεση. Εγώ, όμως, δε μπορώ να προχωρήσω ερωτικά με κάποιον, όσο κι αν νιώθω έντονη σεξουαλική έλξη για εκείνον, εφόσον δεν έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη μου για μεγάλο χρονικό διάστημα κάτι το οποίο θα μου δώσει τη δυνατότητα να αφεθώ και να ανοιχτώ. Επιπλέον, κανένας από αυτούς δεν ήταν συναισθηματικά διαθέσιμος. Το καλοκαίρι έκανα τρεις μήνες ψυχοθεραπεία, για πρώτη φορά στη ζωή μου, μήπως και μπορέσω να βρω τον εαυτό μου. Έκανα μερικά βήματα προόδου, όμως, οι ανασφάλειες και οι ατυχείς ερωτικές επιλογές συνεχίζονται. Γιατί δε μπορώ να είμαι πιο δυναμική και αφήνομαι έρμαιο στον κάθε τυχόντα; να με παρασύρει με γλυκόλογα και ψεύτικες υποσχέσεις;;
6.Αγαπητή Α, μπα, Θαυμάζω πολύ τις ισορροπημένες σου απαντήσεις γι’αυτό είπα να τολμήσω να σου στείλω το ανισόρροπο πρόβλημά μου. Intro: Γυναίκα, 35, γκέι που ωστόσο πιστεύει στο Θεό αν και οι “αυτοκαταστροφικές αμαρτίες” μου με αποκλείουν από μυστήρια, in the closet στην Ελλάδα, out στο εξωτερικό όπου ζω τα τελευταία χρόνια, τελειομανής αλλά αναβλητική έως τελευταίου λεπτού, ψυχαναγκαστική, χειριστική και με μία μόνιμη δυσθυμία. Ένα γαμώ το κερατό μου εν ολίγοις, παρόλα αυτά έχω μια κοπέλα που με ανέχεται χρόνια. Ο λόγος που πρωτοέφυγα είναι υποτίθεται για σπουδές, στην πραγματικότητα τσακωνόμουν πολύ συχνά στο σπίτι σε σημείο κρίσεων πανικού κάποια στιγμή, και ήθελα να ηρεμήσω μόνη μακριά και να εξερευνήσω ελεύθερα την σεξουαλικότητά μου. Ιστορική αναδρομή: Mικρή έχω φάει αρκετό ξύλο από τον μπαμπά αν και υποδειγματικό υποτίθεται παιδί, οκ στις υποχρεώσεις μου και μετά αγκαλιά με τα κατοικίδιά μας χωρίς να ενοχλώ άνθρωπο. Χτυπούσε και τη μικρότερη αδελφή μου κι ενίοτε και τη μητέρα μου, την οποία στα 20 μου επιβεβαίωσα ότι καμιά φορά απατούσε κιόλας. Με στεναχώρησε αφάνταστα για τη μαμά μου και αηδίασα επιπλέον που έμαθα ότι το έκανε με οικογενειακή φίλη μέσα στο ίδιο μας το σπίτι ενώ λείπαμε. Στην πορεία απέτυχα να πιάσω την Ιατρική που με προόριζαν. Ακόμη και σήμερα δεν ξερω αν θα άντεχα αυτό το επάγγελμα, ήθελα όμως τότε να μπω μπας και ακούσω επιτέλους ένα μπράβο. Τελοσπάντων, την έχασα αλλά για ελάχιστα μόρια οπότε εισήχθην σε ανάλογου επιπέδου σχολή. Θυμάμαι όμως τη μέρα των αποτελεσμάτων να κλαίω όλο το απόγευμα γιατί για τον πατέρα μου είχα απλά αποτύχει και έκανε πολύ υποτιμητικά σχόλια για τις επικείμενες σπουδές μου, τις οποίες δεν εκτίμησε ούτε μετά από δύο μεταπτυχιακά και διδακτορικό. Έχω δύο συρτάρια βραβεία και πτυχία αλλά μισό μπράβο δεν άκουσα ποτε. Αντίθετα, τα δύο (αρκετά) μεγαλύτερα αδέλφια μου, εκ των οποίων το ένα γιατρός, έτυχαν λιγότερο βίαιης και γενικά ευνοϊκότερης μεταχείρισης – ειδικά το αγόρι γιατρός – η οποία συνεχίστηκε και σε ακίνητα που τους έχει δημιουργήσει, πολλαπλάσιας αξίας από ότι προσέφερε ποτέ σε εμένα και στη μικρότερη αδελφή μου. Να σημειώσω ότι τα αδέλφια μου όλα τα υπεραγαπώ και δε νομίζω ότι τα ζηλεύω. Θυμώνω όμως που ο μπαμπάς μου, τον οποίο παλιότερα υποτιμούσε αντίστοιχα η γιαγιά μου προς όφελος του θείου μου και το έχει απωθημένο, δεν κατανοεί ότι επαναλαμβάνει την ίδια διάκριση στα δικά του παιδιά. Είχε την πρόθεση, λέει, να βοηθήσει κι εμάς τις μικρότερες αλλά και τα πράγματα δυσκόλεψαν και τον πήραν τα χρόνια και κουράστηκε. Ο ρόλος της μαμάς στις ανισότητες ανύπαρκτος, δεν περνάει ο λόγος της πουθενά, κουμάντο σε όλα πάντα ο μπαμπάς. Στο παρόν: Αφενός κατανοώ και δικαιολογώ σε ένα βαθμό τη διάκριση αυτή ως πρόθεση να βοηθήσει τα μεγαλύτερα παιδιά που έχουν οικογένειες με παιδιά και άρα μεγαλύτερες ανάγκες από εμάς τις μικρότερες που στα 30 δείχνουμε να μένουμε ανύπαντρες. Αφετέρου μου φαίνομαι τελείως ανήθικη που παραπονιέμαι, κάνω σαν το κακομαθημένο που δε μου έλειψε τίποτα ποτέ και παρόλα αυτά είμαι τόσο αχάριστη που γκρινιάζω γιατί τα μεγάλα αδέλφια μου πήραν παραπάνω, που έκαναν οικογένεια ή έγιναν γιατροί και (σαν επιβράβευση;) εξασφαλίστηκαν με σπίτια και ιατρεία και τους πληρώνει μέχρι και τη ΔΕΗ, ενώ οι μικρές που δεν πήραμε την επιθυμητή πεπατημένη πρέπει να δουλεύουμε και να νοικιάζουμε σπίτια. Όπως δουλεύει και νοικιάζει τόσος κόσμος δηλαδή απλά εγώ σαν άλλος Τσιτσιπάς γκρινιάζω που…δεν έχουμε Harrods στην Αθήνα, γιατί τα αδέλφια μου κάνουν ζωάρα ενώ εγώ και η μικρή αγχωνόμαστε μη μείνουμε χωρίς μισθό. Το χειρότερο είναι ότι ενώ αυτή τη στιγμή τουλάχιστον καλοπληρώνομαι από τη δουλειά μου και μπορώ να αυτοσυντηρηθώ, πατάω την αξιοπρέπειά μου να ζητάω βοήθεια από τους γονείς μόνο και μόνο για να ικανοποιούμαι ότι προσφέρουν κάτι και σε εμένα. Αναγνωρίζω ότι δε μου τα χρωστάνε, είναι δικά τους να τα κάνουν ό,τι θέλουν και ειλικρινά δε με νοιάζουν τα χρήματα αυτά καθεαυτά, με πνίγει όμως η χαοτική διαφορά του πόσο περισσότερο ενδιαφερόταν ο μπαμπάς ανέκανθεν για τα μεγαλύτερα αδέλφια μου. Η μικρότερη αδελφή μου δε, όντας ακόμη πιο αδικημένη, κρατάει απόσταση από όλους και μιλάει ελάχιστα σε μένα. Μέσα σε όλα αυτά έχω και άγχος μη μάθει ότι είμαι gay η μαμά μου που με λατρεύει και θα με δεχτεί μεν, θα σκάσει από τη στεναχώρια της δε γιατί είναι και της Εκκλησίας και εκφράζει λύπηση για τους gay. Γνωρίζουν μόνο τα αδέλφια μου που με πίεζαν να παντρευτώ οπότε τους το ξεφούρνισα. Από τις σχέσεις μου δε, έχω κρατήσει μακροχρόνια μόνο δύο για όσο με έκαναν να νιώθω ότι είμαι το κέντρο του κόσμου τους, κι έχω χωρίσει με κοπέλες όντας πολύ πιο ερωτευμένη, μόνο και μόνο επειδή είχαν έντονη κοινωνική ζωή, ζωή πέρα από τη ανασφαλή μεγαλειότητά μου. Το βλέπω ότι παραλογίζομαι αλλά εγώ εκεί, το χαβά μου! Προσδοκίες: Καταλαβαίνω ότι είμαι ενήλικη κι ότι έχοντας συνειδητοποιήσει σε ένα βαθμό τα τραύματα του παρελθόντος πρέπει να τα αφήσω πίσω, να συμπονέσω ότι και ο πατέρας μου κακοποιήθηκε κι αδικήθηκε από τη γιαγιά μου, να συγχωρήσω ό,τι με πλήγωσε, να εκτιμήσω ό,τι μου προσφέρθηκε και μου προσφέρεται ακόμη, να σταματήσω να κάνω σαν ανώριμο κακομαθημένο γιατί είναι ξεδιάντροπο να γκρινιάζω έχοντας έστω λίγα ενώ υπάρχει κόσμος με τίποτα που πεινάει, και τελικά να προχωρήσω. Δεν είμαι μωρό για να κατηγορώ τους γονείς μου για τα λάθη τους μια ζωή και να μην τους αναγνωρίζω και θυσίες. Δεν γίνεται για καθετί προβληματικό στη ζωή μου, για καθετί που δεν καταφέρνω, αντί να αναλαμβάνω τις ευθύνες μου, να αναμοχλεύω το παρελθόν και να κατηγορώ το βίαιο μπαμπά που δε με αγάπησε όσο τα αδέλφια μου. Δε γίνεται να καταστρέφω την προσωπική μου ζώντας αδιάφορα, στη σιγουριά μου, με τις κοπέλες που με ανέχονται, και φοβούμενη να “το ζήσω” με αυτές που πραγματικά μου αρέσουν. Δε δέχομαι για μένα να μην μπορώ να διαχειριστώ τον εαυτό μου και τα συναισθήματά μου και να μου επιτρέπω στα 35 να έχω τον ίδιο θυμό που είχα στα 10 και στα 20, και να συντηρώ μια απέχθεια για έναν πατέρα που στην τελική δε μου στέρησε τίποτα, απλά με αδίκησε ψυχολογικά και οικονομικά συγκριτικά με τα πιο άξια στα μάτια του παιδιά. Έλα όμως που έχω κεραστεί απόρριψη να βάλω και στις τσέπες. Η ερώτησή μου προς εσένα είναι: Όταν φύγει από τη ζωή ο πατέρας μου, θα γιατρευτεί ως διά μαγείας τίποτα από όλο αυτό το χάλι; Θα κοπάσει ο θυμός έστω; Μου αξίζει ένα “άσε μας κακομαθημένη κουκλίτσα μου, εδώ ο κόσμος καίγεται” αλλά αν έχεις κάτι να με συμβουλέψεις θα το εκτιμήσω. Μεγάλη συγγνώμη για το σεντόνι και σε ευχαριστώ κι ως αναγνώστρια για τις συμβουλές σου γενικά.
7.Αγαπητη Α,μπα:ειμαι παρα πολυ αγχωδης τι να κανω για να το διαχειριστω; Απο μικρη ηλικια ντρεπομουν να μιλαω στο σχολειο και ετσι ξεκινησα να τραυλιζω Αγαπητη Α,μπα ειμαι 19 χρονων και διαβαζω πολυ το site σου τον τελευταιο καιρο..Ειμαι παρα μα παρα πολυ αγχωδης με ολα εχω βρει τι θελω να κανω στη ζωη μου να παιζω μουσικη και ειμαι ευτιχησμενη που βρηκα ποια ειμαι!Και το τονιζω αυτο γιατι μετα απο την 3χρονη εξαντλιτικη περιοδο των πανελληνιων περασα απο 40 κυματα να κανω αυτο που θελω εχοντας τους γονεις μου να με υποτιμουν και να με προτρεψουν με το ζορι να κανω κατι αλλο και τους καθηγητες να μου λενε να μην ασχολουμαι με τιποτα αλλο αυτην τη περιοδο…μολις ξεμπερδεψα απο αυτο διαπιστωσα οτι με επιαναν ευκολα νευρα και δεν ειχα καθολου υπομονη με τιποτα.Το αλλο θεμα μου επισης ειναι το τραυλισμα.Εχοντας βιωσει τον σχολικο εκφοβισμο,την λεκτικη κακοποιηση και την σεξουαλικη παρενοχληση και ολα αυτα απο νεαρη ηλικια και με δασκαλους που να βλεπουν τα μικρα αγορακια να κανουν τοσο χυδαια πραγματα και σε εμενα και σε αλλα κοριτσακια και να μην μιλανε,προσπαθωντας να διεκδικησω τα δικαιωματα μου μου την ελεγαν ολοι και ξεκινησα να τραυλιζω…δεν μπορω να μιλησω σε ανθρωπο γιατι το σχολιαζουν..και οταν παω να μιλησω στη σχολη με πιανει ταχυκαρδια και εφιδρωση…πως να το διαχειρηστω?
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Καλησπέρα σε όλες και όλους,
Θα ήθελα να πω στην κοπέλα της τελευταίας ερώτησης ότι ο τραυλισμος έχει μεγάλο Ψυχολογικό υπόβαθρο. Από μικρό παιδάκι κι εγώ τραυλιζω και θα ήθελα να τονίσω ότι με τη βοήθεια ψυχολόγου πραγματικά θα δεις μεγάλη διαφορά. Και στο λέω εγώ που δεν μπορούσα να πω μια λέξη.. Έφτασα σε σημείο να κάνω παρουσιάσεις σε κοινό, να διδάσκω, να καταφέρνω πράγματα που δε φαίνονταν πιθανα παλιότερα.
Εύχομαι να βρεις τη δύναμη και να ζητήσεις βοήθεια.
Προς την 5 : Είμαι ένα άτομο το οποίο, αν και λατρεύει το πολύωρο περπάτημα, σιχαίνεται αφάνταστα το τρέξιμο. Μονάχα για δύο λόγους θα έτρεχα σαν Λούης: αν είχα μια διμοιρία ΜΑΤ πίσω μου ή εάν μια κοπέλα μου έλεγε με το καλημέρα “εγώ είμαι μόνο για σοβαρή σχέση”. Και νομίζω ότι δεν είμαι ο μόνος…
Α καλά είσαι εσύ, εγώ έχω αντίστοιχο σενάριο στο μυαλό μου σαφαρι-Αφρικη-με κυνηγάει λιοντάρι.
Και με τρώει.
Γιατί είναι κακό σε μια αρχική συζήτηση που συστήνεις και ανοίγεις τον εαυτό σου, να πεις ότι είσαι σε φάση ζωης, που ΑΝ ερωτευτείς και ΑΝ δεις ότι ταιριάζεις με κάποιον είσαι σε θέση να αφιερώσεις χρόνο και να κάνεις χώρο στη ζωή σου ώστε να γίνει μια σχέση; Γιατί δεν είναι όλοι σε αυτή τη φάση ζωης κάθε στιγμή. Όσο για το «μόνο» είναι ένα ειλικρινές ζητούμενο κάποιων ανθρώπων που για χίλιους λόγους στη συγκεκριμένη (η γενικά) φάση θέλουν να αφιερώσουν χρόνο μόνο σε κάτι που τους αρέσει μέν αλλά αν αν πάει καλά θα έχει προοπτική να γίνει… Διαβάστε περισσότερα »
@ 6: Εχεις πολύ μεγάλη ικανότητα στο να περιγράφεις τον εαυτό σου και τα συναισθήματά σου! Νομίζω οτι με αυτό σαν εργαλείο αυτογνωσίας, θα κάνεις άλματα αν αρχίσεις θεραπεία!
Και έχεις κάθε λόγο να νιώθεις αδικημένη, όχι για τα οικονομικα (που οπως λες κ εσύ ειναι το κερασάκι στην τούρτα) αλλα για όλα τα αλλα, και κυρίως την έλλειψη αποδοχής.
Αγαπητή μου 7, δεν είναι παράξενο που σου βγαίνουν τωρα τα νεύρα καθώς πέρασες μια μεγάλη περίοδο άγχους και στρές, οι γονείς σου και οι καθηγητές σου επιβάνυναν την κατάσταση αντί να σε υποστηρίξουν και να ελαφρύνουν κάπως το βάρος από τους ώμους σου οπότε τώρα ο οργανισμός σου ξεσπάει! Σχετικά με το τραύλισμα, σου βγαίνει λόγω της πίεσης που δέχτηκες για να μη μιλήσεις. Σε έκαναν να φοβάσαι,να ντρέπεσαι και να το σιωπας. Η λύση είναι να πας σε εναν ειδικό, να σε βοηθήσει πρώτα απ’όλα με τα τραύματα που κουβαλάς γιατί εκεί βρίσκεσαι η ρίζα του προβλήματος
2)Διαιτολογος εδω.Αυτες τις μερες εκανα ενα poll στο insta για τις διατροφικες διαταραχες και ηταν απειρες οι ιστοριες που ελαβα.Ολα αυτα ειναι πολυ βαθια ριζωμενα στο μυαλο σου ειτε απο κακεντρεχη σχολια ειτε απο την καταπιεστικη-πατριαρχικη κοινωνια που ταυτιζει την ευτυχια με το απολυτα τελειο σωμα.Οταν βρεις τη ριζα ολων των σκεψεωνν σου και τα αποβαλεις θα δεις οτι θα μειωθουν και οι σκεψεις.Σιγουρα χρειαζεσαι θεραπεια.
6) Νομίζω πως θα σου έκανε καλό να αραιώσεις τις επαφές σου με τον οικογενειακό σου κύκλο. Έτσι όπως περιγράφεις τις σκέψεις σου ,δίνεις την εντύπωση πως δεν έχεις ωριμάσει και ανεξαρτητοποιηθεί συναισθηματικά από αυτούς καθώς ακόμα και τώρα αποζητάς το μπράβο. Σε καμία περίπτωση δεν είσαι κακομαθημένη φυσικά. Ο καθένας θα ένιωθε αδικία και πίκρα απέναντι σε έναν πατέρα που έδειχνε αγάπη και σεβασμό προς την κόρη του με το σταγονόμετρο. Αυτομαστιγώνεσαι χωρίς λόγο. Κακοποιήθηκες και σωματικά και ψυχολογικά για χρόνια. Πως θα μπορούσες να είσαι κακομαθημένο? Όταν φύγει από τη ζωή ο πατέρας σου δεν θα γιατρευτεί ως… Διαβάστε περισσότερα »
@6 transgenerational trauma