Γεννημένη το 1979 στη Ν.Υόρκη, η Αφροαμερικανίδα φωτογράφος είναι η πρώτη που κερδίζει αυτό το βραβείο αμιγώς για τη τέχνη της στον τομέα της φωτογραφίας.
Οι λέξεις που υπονοούν οι φωτογραφίες της λένε τις ιστορίες ατόμων που ανήκουν στην μαύρη κοινότητα και εξετάζουν την ικανότητα του ανθρώπινου σώματος να λειτουργεί σα φίλτρο : διοχετεύοντας προσωπικές και κοινωνικές ιστορίες, τα αφροαμερικάνικα σώματα που φωτογραφίζει σε ιδιωτικούς αλλά και δημόσιους χώρους κουβαλάνε πάνω τους τη πολιτιστική τους κληρονομία, την μοναδική τους ταυτότητα, την πνευματικότητα και την αισθητική της κοινότητάς τους.
Κοιτώντας φωτογραφίες της νομίζουμε πως ξεφυλλίζουμε οικογενειακό άλμπουμ. Πολλά από τα υποκείμενα που φωτογραφίζει σε σπίτια είναι μέλη οικογένειας και ο τρόπος που επιλέγει να τα σκηνοθετήσει στο χώρο σε συνδυασμό με τον φωτισμό και τη συμβολικότητα των καθημερινών αντικειμένων εντείνουν τις αναπαραστάσεις της δύναμης και της απελευθέρωσης των σωμάτων μέσω ενός πολύ οικείου χώρου.
Ανέκαθεν η ρομαντικοποίηση λειτουργούσε στους ανθρώπους ως μια ιδιαίτερη ένδειξη φόβου : Η γυναίκα ως μούσα και αντικείμενο έμπνευσης, η φύση ως η ύστατη μορφή καλλιτεχνικής απεικόνισης, η αφροαμερικάνικη τέχνη ως η ιερή υπενθύμιση της ζωώδους μας ρίζας. Πολύ κοντά στην ανάγκη μας για θρησκευτικότητα ζει η ανάγκη μας να ανυψώσουμε το άγνωστο, ξένο και επικίνδυνο για να πάψουμε πια να το φοβόμαστε.
Η αφρομαρικάνικη ιστορία, οι παραδόσεις, ο πολιτισμός, η τέχνη, η μουσική και η διανόηση των Αφροαμερικανών έχουν αναδειχθεί ως άξιες μορφές τέχνης στη δυτική-λευκή κουλτούρα μόνο στο αναγεννησιακό πλαίσιο που ανθίζει ύστερα από αιώνες καταπίεσης.
Η αφροαμερικάνικη τέχνη σπάνια έχει αξία από μόνη της : λειτουργεί πολύ συχνά ως το σκληρό αντίθετο της λευκής καταπίεσης, έρχεται ως το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα μιας ιστορίας που επιμένει να εξορίζει τις αφηγήσεις των αφροαμερικανών από την πανανθρώπινη αφήγηση και μοιάζει να ορίζεται πάντα αρνητικά : ως κάτι μη λευκό.
Οι εικόνες της Lawson έχουν ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό, είναι πολύ υπαρκτές. Επιβάλλονται χρωματικά και αισθητικά στο οπτικό μας πεδίο και έχουν έντονο το στοιχείο της σωματικότητας. Τα αφροαμερικάνικα σώματα σε ανύποπτες στάσεις και υπό δύσκολες γωνίες μας πείθουν ότι η αφροαμερικάνικη τέχνη δεν είναι κάτι μυθολογικό, δεν είναι η πνευματικότητα που την περιτριγυρίζει, ούτε η βαθιά συμβολικότητα της καταπίεσης που τη συνοδεύει και δεν υπάρχει πάντα για να ικανοποιεί δικούς μας ευσεβείς πόθους για την καλλιτεχνική δικαίωση της καταπίεσης.
Η αφρομερικάνικη τέχνη είναι κάτι που γεννιέται μέσα από την ύλη των σωμάτων. Σωμάτων που δεν λειτουργούν σα σύμβολα, σωμάτων που είναι συγκεκριμένα και φέρουν μια σχεδόν εκκεντρική ατομικότητα, που αναπτύσσουν σχέσεις μεταξύ τους και με τα αντικείμενα που τα περιτριγυρίζουν, σωμάτων που απομυθοποιούν τους εαυτούς τους για να μας φέρουν αντιμέτωπους με μια πολύ άβολη πραγματικότητα :
Τελικά, είμαστε όλοι αβάσταχτα ίδιοι.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Τρομερή φωτογράφος απίστευτη. Όποια / ος της κάνει ρεπεράζ είναι (δεν πιστεύω στον θεό) θεά/ός! Λογικά πρέπει να το κάνει η ίδια. Πράγμα που το κατανοεί απόλυτα, με αποτέλεσμα να τραβιέται πίσω ως προς τα σώματα στις συνθέσεις της. Τα χρώματα της είναι εξωπραγματικά, ιδίως αν αναλογιστούμε ότι το καφέ δεν είναι και το ευκολότερο χρώμα.
Από την άλλη καλή η υποστήριξη της Boss, αλλά να μην ξεχνάμε ότι έγινε μεγάλη, γιατί έραβε τα Waffen-ss.