Αρκετές δεκαετίες πριν το κίνημα body positivity αρχίσει να καταλαμβάνει διεκδικητικό έδαφος, η Laura Aguilar, Αμερικανίδα φωτογράφος, άρχισε να καταγράφει σώματα γυναικών με έμφαση στο εύσωμο, το queer, τα Άτομα με Ειδικές Ανάγκες και τη Λατινική ταυτότητα. Η ίδια γεννήθηκε με ακουστική δυσλεξία, μια πάθηση που καθιστούσε πολύ δύσκολη την επικοινωνία της με τους γύρω της, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι που συναναστρεφόταν ,αλλά και η ίδια, να νομίζουν ότι ήταν ανάπηρη ή ότι δεν μιλούσε την αγγλική γλώσσα μέχρι τα 26 όπου διαγνώστηκε επίσημα ως δυσλεξική. Το όνομά της συνδέθηκε όσο κανένα άλλο με τον φεμινισμό των Chicana μετά τον πολύ πρόσφατο θάνατό της.
H τέχνη της είναι αρκετά μπροστά για την εποχή της αν σκεφτούμε ότι άρχισε να φωτογραφίζει το 80’ όλα τα είδη ανθρώπων του περιθωρίου που δεν είχαν χώρο να εκφραστούν, δίνοντας τους τη δυνατότητα να υπάρξουν μέσω των πορτραίτων της. Χρησιμοποίησε εκτεταμένα τη φωτογραφία για να αναδείξει λεσβίες λατινικής καταγωγής σε μια εποχή όπου το κίνημα για τα ΛΟΑΤΚΙ δικαιώματα επικεντρωνόταν περισσότερο στους λευκούς άνδρες. Τα πορτραίτα των γυναικών είναι ορισμένα, το βλέμμα τους καρφώνει τη κάμερα και συνοδεύεται από γραπτές μαρτυρίες της πραγματικότητας τους και του τρόπου με τον οποίο περιθωριοποιούνταν στην καθημερινότητά τους. Η τέχνη της συνδύαζε την δύναμη της εικόνας με την δύναμη των λέξεων σε μια εποχή που ούτε το πρώτο, ούτε το δεύτερο ήταν προσιτά σε μη ετεροφυλόφιλες και μη λευκές κοινότητες.
Τη δεκαετία του 90’ αρχίζει να καταγράφει και εμπειρίες λεσβιών της εργατικής τάξης και επικεντρώνεται στον τρόπο με τον οποίο δικτυώνονται οι μειονοτικές ταυτότητες στα σώματα γυναικών : σαν έλλειψη προνομίων. Η προσπάθειά της για ανάδειξη των ανθρώπων, και δη γυναικών, του περιθωρίου λειτουργεί σαν αφαίρεση τους από την εξίσωση της υπαρξιακής συνθήκης. Καθώς εξελίσσεται φωτογραφικά, συνειδητοποιεί ότι η έλλειψη προνομίων δομεί την ταυτότητα, πράγμα που προσπαθεί να περιγράψει συνεχώς και μέσα από φωτογραφίες του δικού της σώματος, σε μια προσπάθεια να κάνει το αόρατο ορατό.
Η δουλειά της επικεντρώνεται πάντα στην ίδια την ανθρώπινη μορφή και καταρρίπτει στερεότυπα ομορφιάς δίνοντας έμφαση στο κοινωνικά απαράδεκτο. Πραγματεύτηκε τη σεξουαλικότητα, την τάξη, το φύλο και τη φυλή με ευαισθησία και ήθελε να δημιουργήσει εικόνες που να αποδίδουν στοργικά την ανθρώπινη εμπειρία, ακριβώς όπως εκτυλίσσεται μέσα από τις ζωές των αόρατων κοινοτήτων. Στις φωτογραφίες της δεν υπάρχει ανδρικό βλέμμα, δεν υπάρχει πατριαρχική εξιδανίκευση ούτε νοσταλγία του στερεοτυπικά ωραίου, υπάρχει μόνο η τρομερά ανθρώπινη ειλικρίνεια ζωών που παλεύουν να βιωθούν εκτός επίκεντρου.
Το 4λεπτο αφιέρωμα του Nowness θα σας πείσει να ψάξετε περισσότερα για εκείνη :
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
ΝΑΙ! 🙂