Στις μέρες μας όλοι φωτογραφίζουμε, (λέμε ότι) ξέρουμε από τεχνικές από σκιάσεις, από χίλια δύο. Και όντως μπορεί να καταβάλλουμε και φιλότιμες προσπάθειες, όμως τις περισσότερες φορές απλώς καταφέρνουμε να τραβήξουμε μια καλή φωτογραφία και μέχρι εκεί. Ποια ήταν όμως η τελευταία φορά που ξεστομίσαμε ένα αυθεντικό επιφώνημα έκπληξης και θαυμασμού αντικρίζοντας ένα κλικ Ελληνίδας δημιουργού;
Για ‘μένα αυτό συνέβη με τα μισοφωτισμένα μπαλκόνια της Νικολέτας Σαββάκη, Account & Content Manager, Photographer, Copywriter και από τότε άρχισα να παρακολουθώ τη δουλειά της στο Instagram για να συνειδητοποιήσω ότι πολλοί φίλοι πριν από εμένα το είχαν κάνει για να ρίχνουν ματιές στο φωτογραφικό της σύμπαν της, ένα σύμπαν γεμάτο συναισθηματική ευφυΐα, θέματα που η πρώτη ματιά στα βαφτίζει απλά και συνηθισμένα, αλλά που αν κοιτάξεις προσεκτικά θα συγκινηθείς, γιατί το κλικ της Σαββάκη, όντως, αιχμαλώτισε την ψυχή τους.
Να κάτι απείρως πιο δύσκολο, όταν, ας πούμε φωτογραφίζεις θάλασσες ή ουρανούς και εκεί σίγουρα χρειάζεται κάτι περισσότερο από φίλτρα και προγραμματισμό για το θέμα που θα φωτογραφίσεις. Για τη χαρά ενός εντυπωσιακού “κλικ” μίλησα λίγο μαζί της, συνειδητοποιώντας πόσο ταπεινά, αλλά και συγκροτημένα σηκώνει την κάμερα κάθε φορά που κάτι τη συγκινεί, καταφέρνοντας να πάρει μαζί της και χιλιάδες από εμάς.
—Κάθε φορά που αντικρίζω μια φωτογραφία σου, θέλω να σε ρωτήσω πώς επιλέγεις τα θέματά σου; Για παράδειγμα, η φωτογραφία με τα μπαλκόνια… Τι σκεφτόσουν εκείνη την ώρα, ρε παιδί μου;
Τα θέματα μου είναι πολύ σπάνια προδιαγεγραμμένα. Είμαι της στιγμής. Θα βγω και ξέρω ότι μπορεί να μην έχω ούτε ένα κλικ. Η γνωστή «αποφασιστική στιγμή» μου έχει προσφέρει πολλά κλικ και ακόμα περισσότερα συναισθήματα. Η φωτογραφία στα μπαλκόνια συνέβη εντελώς απροσδόκητα.
Βρισκόμουν με τους φίλους μου για ποτό και παρατήρησα πως στην απέναντι οικοδομή – ήταν αρκετά αργά- πολλά σπίτια ήταν φωτισμένα, άλλα ήταν σκοτεινά, σε κάποια υπήρχαν φιγούρες ενώ σε άλλα κλειστά παράθυρα. Και τότε αναρωτήθηκα τι μπορεί να σκέφτονται, να θυμούνται, να προσπαθούν να ξεχάσουν, να βλέπουν όλοι εκείνοι με τα ανοιχτά φώτα; Και θέλησα να αποτυπώσω αυτή την αρμονία- γιατί οι αντιθέσεις (φως – σκοτάδι πχ) για εμένα είναι ένα είδος αρμονίας.
—Τι πρέπει να ξέρει κάποιος για εσένα και αναφορικά με τον τρόπο που πιάνεις τη μηχανή; Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με τη φωτογραφία; Το έχεις σπουδάσει; Έμπνευση σκέτη; Τρόπος έκφρασης;
Το 2014 έπιασα τον εαυτό μου να θέλει να βγάζει «καλύτερες» φωτογραφίες. Μέχρι τότε έβγαζα μόνο με το κινητό. Και πήρα την απόφαση, μάζεψα μερικά χρήματα και αγόρασα την πρώτη μου μηχανή. Μάλιστα, περίμενα ένα μήνα παραπάνω γιατί την ήθελα σε κόκκινο χρώμα (το αγαπημένο μου). Και ξεκίνησα να βγάζω. Ξεκίνησα να «μαθαίνω» μέσω video τα βασικά πράγματα για τη λήψη μιας εικόνας (ταχύτητα, ISO, διάφραγμα) και αποφάσισα να τα εφαρμόσω. Κατηφόριζα κάθε μέρα στην παραλία και έβγαζα φωτογραφίες. Σταδιακά επένδυσα σε σεμινάρια φωτογραφίας, για να αποκτήσω περισσότερο τεχνική γνώση. Τον τελευταίο χρόνο εκπαιδεύομαι στη Stereosis, μια από τις πιο γνωστές σχολές φωτογραφίας στη Θεσσαλονίκη.
Για εμένα η φωτογραφία ήταν πάντα ένας τρόπος έκφρασης. Όχι απαραίτητα μόνο δικός μου. Μου αρέσει να περνάω μηνύματα και συναισθήματα από τα κλικ μου. Θέλω να προκαλώ χαρά ή συγκίνηση σε όποιον βλέπει τις φωτογραφίες μου. Θέλω να τους φτιάχνω τη μέρα, να ξεχνιούνται από την καθημερινότητά τους. Όπως ακριβώς νιώθω εγώ βλέποντας φωτογραφίες άλλων φωτογράφων.
—Τι μηχανή χρησιμοποιείς και πόσο σε περιορίζει ή σε απελευθερώνει η κάμερα του κινητού και οι όποιες δυνατότητές της;
Είμαι παιδί της Nikon. Η κάμερα μου θεωρείται «παλιά» ωστόσο έχει φανεί βράχος σε κάθε μου δουλειά ή εξόρμηση. Είναι, φυσικά, ένα «βάρος» ειδικά αν πρόκειται να βγεις απλά για έναν καφέ ή βόλτα, αλλά πολλές φορές μετάνιωσα που δεν είχα μαζί μου τη μηχανή. Όχι γιατί η κάμερα του κινητού είναι χειρότερη, αλλά για εμένα φωτογραφία είναι το να κρατάς με τον χαρακτηριστικό τρόπο τη μηχανή και να κοιτάς μέσα από αυτό το μικρό τετράγωνο το κάδρο σου.
—Παραδοσιακά, ποια είναι τα αγαπημένα σου θέματα;
Νομίζω οι άνθρωποι. Οι φωτογραφίες μου βγάζουν συναίσθημα και για να βγει αυτό χρειάζονται οι άνθρωποι. Παρατήρησα τα τελευταία χρόνια πως λόγω κορωνοϊού είχα την «ανάγκη» να αναδείξω την αγάπη (σε όλα της τα επίπεδα), την επαφή (αγκαλιές, φιλιά) που τόσο στερηθήκαμε με τα αγαπημένα μας πρόσωπα.
Σε δεύτερο επίπεδο η street φωτογραφία και τα ηλιοβασιλέματα είναι μερικά από τα θέματα που δε θα βαρεθώ ποτέ να αποτυπώνω. Κάθε ηλιοβασίλεμα και μια ιστορία.
—Σε τι συχνότητα φωτογραφίζεις και τι πιστεύεις ότι κάνει τη διαφορά στην αγορά φωτογραφίας, αν υπάρχει τέτοιο πράγμα;
Πλέον φωτογραφίζω καθημερινά. Υπάρχουν περίοδοι που δεν προλαβαίνω να βγω όσο συχνά θέλω, αλλά πλέον το βάζω στόχο να κυκλοφορώ με την κάμερα όσο περισσότερο μπορώ (κυρίως για τις προσωπικές μου φωτογραφίες).
Στην αγορά φωτογραφίας παίζει μεγάλο ρόλο ο λόγος. Για ποιο λόγο είναι χρήσιμη μια φωτογραφία ώστε να την αγοράσει κάποιος; Εγώ ασχολήθηκα με το πιο καλλιτεχνικό κομμάτι και έχω βγάλει φωτογραφίες που κοσμούν τοίχους σε σπίτια φίλων ή αγνώστων που τους άρεσε το κλικ μου. Υπάρχει, όμως, και ένα τεράστιο μέρος που αφορά φωτογραφίες που βοηθούν στα Social Media π.χ. φωτογραφίες φαγητού, φωτογραφικό υλικό για καμπάνια κλπ.).
—Ποιοι επηρεάζουν το δικό σου κλικ, έχεις κάποιο σημείο αναφοράς από Έλληνες φωτογράφους ή του εξωτερικού;
Μεγαλώνοντας μέσα από το Instagram – γιατί στις αρχές αυτό γνωρίζεις ως μέσο προώθησης φωτογραφιών και καλώς ή κακώς έτσι ανακαλύπτεις «διαμάντια», ανακάλυψα πολλούς λογαριασμούς και φωτογράφους που ακόμα και σήμερα «χαζεύω». Μπορεί να βγάζουμε τελείως διαφορετικό στιλ φωτογραφιών αλλά ο Αλέξανδρος Μιχαηλίδης είναι και παραμένει για εμένα ένας από τους καλύτερους της Ελλάδας, τον οποίο χαίρεται κυρίως το εξωτερικό. Αμέσως μετά, μαγεύομαι πάντα από τα κλικ του Κώστα Σπαθή, του Θοδωρή Γεωργίου, της Όλγας Δείκου, των Cormac Power & Elle-May Watson αλλά και πολλών ακόμα ανθρώπων που γεμίζουν με τις μοναδικές τους ματιές την καθημερινότητά μου.
—Λένε ότι σε επίπεδο εικόνας έχουν «ειπωθεί» τα πάντα: ακρογιαλιές, δειλινά, τεχνοτροπίας, σκιάσεις, πορτρέτα. Τι απαντάς;
Έχουν ειπωθεί, αλλά πάντα υπάρχει ένας διαφορετικός τρόπος να αποτυπωθούν.
—Πες μου κάτι: υπέρ ή κατά των φίλτρων και γιατί;
Δεν χρησιμοποιώ (πλέον) φίλτρα στις φωτογραφίες μου, επεξεργάζομαι ελάχιστα τα χρώματα και τους φωτισμούς μου. Αν έχω να κάνω με πορτραίτα, ξεκαθαρίζω εξαρχής πως δεν πρόκειται να αλλάξω κάτι στη φωτογραφία, αν φαίνεται ένα σπυράκι π.χ. θα το αφαιρέσω αλλά ρυτίδες δεν θα έβγαζα ποτέ, μου αρέσουν όλα τα πρόσωπα ακριβώς έτσι όπως είναι.
—Δώσε μερικά τιπς και σ’ εμάς τους άμπαλους που αγαπάμε πολύ την τέχνη, αλλά είμαστε ντουβάρια!
– Δε βγάζουμε ποτέ με κόντρα το φως (είτε του ήλιου είτε κάποια άλλη φωτιστική πηγή) καθώς δημιουργούνται σκιές – εκτός αν θέλουμε επιτηδευμένα να βγάλουμε κάτι τέτοιο.
– Χαμηλώνουμε πάντα λίγο το κινητό/ κάμερα και τα φέρνουμε στο ύψος της κοιλιάς για να έχουμε λίγο καλύτερο κάδρο.
– Βγάζουμε ό,τι μας κάνει κλικ, είτε έχει νόημα για τους άλλους είτε όχι
Περισσότερα εμπνευσμένα κλικς στο Instagram της Νικολέτας Σαββάκη
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
