Γεια σας!
Αναρωτιέμαι γιατί μπορει να μην απολαμβανω την κλασικη λογοτεχνια. Όταν διαβάζω κριτικές, αναλύσεις… τα ερωτεύομαι.
Λέω καλά αυτό πρέπει να το διαβάσω, απίστευτο νόημα. Τελικά όταν το διαβάζω, δεν αντιλαμβάνομαι γιατί πρέπει να γραφτούν τόσες λεπτομέρειες για αυτό το νόημα, αφού γίνονται κατανοητά και αλλιώς.
Ίσως να έχω ξεκινήσει με λάθος “πρώτα” κλασικά βιβλία. Δίκη ( δυσκολεύτηκα να το τελειώσω), 100 χρόνια μοναξιά ( το άφησα στη μέση και λέω να το ξαναπιάσω σε άλλη φάση), και διάφορα άλλα, που εντάξει τα διάβασα, αλλά οκ, λίγο ψυχαναγκαστικά.
Μου άρεσε το νόημα, αλλά δεν ένιωσα αυτό που νιώθω με άλλα βιβλία, που δεν έχουν την ταμπέλα “κλασικά”.
Είμαι όντως μια ταμπέλα? Ίσως πρέπει να έχεις διαβάσει πρώτα κάποια άλλα για να τα αντιληφθείς? Με ποια?
Πολλές φορές το παθαίνω και με ταινίες, αν και όσο να πεις συνήθως με κρατάνε περισσότερο, γιατί όλο και κάτι θα βρεις να αξίζει ( σκηνοθεσία/ ηθοποιοί/ σενάριο/μουσική), ενώ τα βιβλία απαιτούν προσωπικό κόπο
ΑΠΟ ΤΗΝ – Ζωρζέτ
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Καταρχάς, ο όρος “κλασική λογοτεχνία” καλύπτει μια τεράστια γκάμα, από Μπαλζάκ και Φλωμπέρ μέχρι Κάφκα… Με αποτέλεσμα να μην ταιριάζουν όλοι οι συγγραφείς της κατηγορίας για όλα τα γούστα (Για παράδειγμα δεν αντέχω τον -κατ’ άλλους τρισμέγιστο- Μαρσέλ Προυστ). Πόσο μάλλον που, με την πάροδο του χρόνου, σε αυτήν την κατηγορία μπαίνουν ολοένα περισσότεροι συγγραφείς. Σε λίγο θα θεωρείται κλασικός ο Μίλαν Κούντερα, ο οποίος όταν ήμουνα πιτσιρικάς θεωρούνταν πρωτοποριακός… Να έχεις επίσης υπόψη σου ότι, για πολλούς “κλασικούς” του 19ου αιώνα, οι εκτεταμένες -και σήμερα συχνά βαρετές- περιγραφές αποτελούσαν τον μοναδικό τρόπο “οπτικοποίησης” σε μια εποχή όπου απουσίαζαν εντελώς… Διαβάστε περισσότερα »
Το έγκλημα του Συλβέστρου Μπονάρ!
Επίσης εξαιρετικό.Οπως και το Ψητοπωλείο της βασίλισσας Πεντώκ και το ιστορικό μυθιστόρημα οι Θεοί διψούν
Κλασσικά ξεκλασσικα, πάντα υπάρχει το προσωπικό γούστο. Δε μπορούν να μας αρέσουν όλα σε ολους. Θα πρότεινα να μην ξεκινήσεις από μερικά που είναι κλασσικά μεν, πολύ δύσκολα δε. Ο Κάφκα ας πούμε δεν είναι καλή επιλογή. Ούτε η ρωσική λογοτεχνία που θα σε πνίξει στις λεπτομέρειες για το πόσο φτωχικό και μίζερο ήταν ένα δωμάτιο επί 4 σελίδες. Βρες κάποιο στυλ που σου αρέσει και ξεκίνα από εκεί. Και πάλι βέβαια όσο και να διαβάσεις πάλι κάποια δε θα σου αρέσουν.
Έχω μια θεωρία. Κλασσική λογοτεχνία διαβάζεται στην εφηβεία ώστε κατόπιν να μπορεί κάποιος με κάποια (θεωρητική) βάση να προχωρήσει στην πιο σύγχρονη ή πρωτοποριακή και να κάνεις τις νοητικές συνδέσεις. Κάπως σαν τα μαθηματικά. Οπότε κι ο ψυχαναγμασμός δεν είναι τελείως άγονος.
Βέβαια υποτίθεται ότι τα κλασσικά θέματα είναι αυτά που απασχολούν αιωνίως την ανθρώπινη διανόηση. Τα έχουν όλα ήδη θέσει οι αρχαίοι τραγικοί. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούν να τα επεξεργαστούν συγγραφείς όλων των εποχών, τουναντίον. Κι αυτή είναι κι η απόλαυση, ένα θέμα που το βλέπεις με άλλα μάτια σε άλλες εποχές.
Γούστα είναι αυτά. Αλλά η κλασσική λογοτεχνία δεν είναι ένα πράγμα, υπάρχουν πολλοί συγγραφείς. Κλασσική λογοτεχνία είναι οι μικρές κυρίες, κλασσική λογοτεχνία είναι και το έγκλημα και τιμωρία. Δεν έχουν καμία σχέση όμως. Εμένα πχ η Δικη με καθήλωσε. Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας όμως όχι. Το διάβασα γιατί δεν μου αρέσει να αφήνω μισά τα βιβλία αλλά αντιπάθησα σχεδόν όλους τους χαρακτήρες.
Κι εμένα, Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας δεν με ενθουσίασε. Αντίθετα, εντυπωσιακό -και εξαιρετικά διδακτικό- βρήκα νια νουβέλα του, Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου.
Ο συγκεκριμένος, είναι ο μοναδικός συγγραφέας κατά τη γνώμη μου που τα έργα του δε μοιάζουν καθόλου μεταξύ τους. Κάθε ένα είναι σα να το έγραψε άλλος. Έτσι αλλά μου άρεσαν πολύ και άλλα καθόλου.
Δεν το έχω διαβάσει αλλά το σημειώνω
Για τον έρωτα στα χρόνια της χολέρας, πραγματικά υπήρχε έστω ένας χαρακτήρας που να μην είναι απωθητικοτατος; Ίσως φταίει που το διάβασα 40+ αλλά ευτυχώς που το διάβασα σε αυτή την ηλικία και δεν το δέχτηκα σαν “σωστό” όπως ό,τι διάβαζα στην εφηβεία
Κι εγώ που το διάβασα στα 20 το ίδιο απωθητικοί μου φάνηκαν οι χαρακτήρες.
Όλοι το έχουμε περάσει σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό. Κάποτε στα νιάτα μου έπιασα Μπωντλαίρ, πριν καν φτάσω στην μέση του βιβλίου το άφησα στην άκρη. Όταν όμως έπεσαν στα χέρια μου Φλωμπέρ και Ουάιλντ, τα διάβασα μονορούφι (και τα επανέλαβα μετά από κάποια χρόνια). Υπάρχουν βιβλία, στυλ, ιστορίες που μπορεί να σου ταιριάζουν στην συγκεκριμένη φάση που βρίσκεσαι, κι άλλα που χρειάζονται τον χρόνο τους (και εσύ τον δικό σου). Δώσε μία ευκαιρία στην ελληνική κλασική λογοτεχνία, θα σου είναι ίσως πιο εύκολο να συνδεθείς με χαρακτήρες, τοποθεσίες, ιστορία. Στην συνέχεια ο δρόμος θα ανοίξει σχεδόν μόνος του. Πάρε… Διαβάστε περισσότερα »
Kάπου (και χτυπώ το κεφάλι μου να θυμηθώ πού και να βρω τα στατιστικά) είχε υπολογιστεί με μαθηματικά ότι δεν φτάνουν δύο ανθρώπινες ζωές για να διαβαστούν όλα τα κλασσικά έργα! Κι υπολόγιζαν αναγνώστη που ξεπετάει ένα βιβλίο το 5ήμερο, πράγμα που δεν είναι το συνηθέστερο.
Δηλαδή, μόνο ένα χαπάκι τύπου Limitless θα μπορούσε να μας σώσει… αλλά από την άλλη θα μας έπαιρνε την απόλαυση της ανάγνωσης.
Yπάρχει ένα στοιχείο στέρησης της απόλαυσης στο completist mentality γενικότερα. Νομίζω είναι προαπαιτούμενο να ΜΗΝ απολαμβάνεις! (Xαχαχα)
Γι’αυτό είπα πάνω οφείλει να γίνει στην εφηβεία, σαν “μάθημα” σχολικό για το παρακάτω, ώστε να μπορείς να απολαύσεις με συνειδητή επιλογή (Έχω ξαναδιαβάσει κλασσικά που μου άρεσαν μετά την εφηβεία κι ήταν ΑΛΛΟ πράγμα. Λογικά γι’αυτό είναι και κλασσικά).
Σε ό,τι έχει να κάνει με τη μυθοπλασία, ένα δομικό χαρακτηριστικό είναι τα λογοτεχνικά, “καλλωπιστικά” στοιχεία. Η γλαφυρότητα στις περιγραφές, η δράση με το σταγονόμετρο μέχρι την κατάληξη, η επική γραφή κλπ κλπ, είναι στοιχεία που ορισμένοι αναγνώστες απολαμβάνουν στο μέγιστο. Μάλιστα, έχει κανονικοποιηθεί αυτό, σε σημείο που να έχουν δημιουργηθεί και κριτήρια που χρησιμοποιούνται ως εργαλεία για την αξιολόγηση ενός έργου. Οι κλασικοί δηλαδή, κατέληξαν ως κλασικοί μέσα από διαδικασία. Αλλά δεν είναι όλα για όλους, πώς θα μπορούσε άλλωστε. Όπως λέει κι ένας φίλος, που διαφωνώ φυσικά, τι φίλοι θα ήμασταν, έχει ψιλοχάσει το νόημά του να διαβάζεις… Διαβάστε περισσότερα »
Στη ζωφορο του Παρθενωνα απεικονιζεται η πομπη της γιορτης των Παναθηναιων. Τα αρματα , οι ιππεις , οι κοπελες που κουβαλουν το μακρυ πεπλο της Αθηνας και λαος με τις προσφορες στα χερια που ακολουθει. Οταν το βλεπεις δεν περιμενεις να μαθεις απο αυτο την ιστορια που απεικονιζει. Ειναι ενα εργο τεχνης , ειναι αλλη η δουλεια του, η προσεγγιση γινεται με αισθητικα και συμβολικα κριτηρια. Αν δεν εχεις ενδιαφερον για την τεχνη , δεν θα σου πει κατι. Ετσι λειτουργει καθε τεχνη , και η λογοτεχνία. Και εγω , και εσυ μαλλον, αλλα ειναι και ενα χαρακτηριστικο του ελληνικου… Διαβάστε περισσότερα »
Βαριέμαι αφάνταστα βιβλία με μακρόσυρτες περιγραφές. Που πήρε το βιβλίο, που ήταν μπλέ, που το ακουμπησε διαγώνια στο τραπεζάκι, που ηταν σκαλιστό κι εξείχε ο πορτοκαλί σελιδοδείκτης, που του τον είχε χαρίσει η Κλάρα, που… Δηλαδή έλεος, κα-που εκεί έχω κόψει φλέβες, πες μου για την Κλάρα κατευθείαν αντί να πηγαίνεις μέσω transit. Άλλους παλι τους συναρπάζουν αυτά. Θα σου πρότεινα να διαβάζεις οτι σε συναρπάζει χωρίς ενοχές. Κάπως έτσι θα βρείς τι σου αρέσει γιατί στην τελική το διάβασμα είναι διασκέδαση και προτροπή να σκεφτείς όχι ψυχαναγκασμός. ΥΓ έχω ανοίξει την πρώτη σελίδα βιβλίου το πρωί και έκλεισα στην… Διαβάστε περισσότερα »
Είμαι σίγουρη ότι θα αγαπήσεις τον Ξένο του Καμύ!! (αν δεν τον έχεις ήδη διαβάσει, πράγμα πολύ πιθανό) Είναι το αντι-Κλάρα βιβλίο όλων των βιβλίων.
Οχι δεν το έχω διαβάσει, γιατί οχι δεν έχω δοκιμάσει Καμύ! Έτσι για το κουτσομπολιό να γελάσουμε είχα αγοράσει κάποτε ένα βιβλίο με τίτλο μια ημερομηνία πχ 3025 απο ένα μάλλον λατινοαμερικάνο (το έχω διαγράψει απο την μνήμη μου γενικά), ιστορίες για κάτι τύπους που υποτίθεται έψαχναν έναν εξαφανισμένο συγγραφέα. Φ-α-ν-τ-α-σ-τ-ι-κ-ό μου λένε. Πιάνω η καλή σου, μετά την πρώτη ιστορία ψάχνω να βρώ που το νόημα σε οτι περιέγραφε, αντε λέω κατι μου διαφεύγει, να δω μπας στρώσει. Εκεί ακριβώς που άρχισε για ένα βιβλίο (μάλλον γεωμετρίας) που το άπλωσαν στο σχοινί της μπουγάδας, που το είδε ο ήλιος,… Διαβάστε περισσότερα »
Νομίζω ότι έχουμε συνηθίσει τη γρήγορη και εύκολη τέχνη που μας συνεπαίρνει και δεν έχουμε υπομονή για οτιδήποτε που χρειάζεται χρόνο και προσπάθεια. Νομίζω είναι θέμα αλλαγής της οπτικής. Να προσπαθούμε να εκτιμούμε αυτό το διαφορετικό τρόπο έκφρασης και να απολαμβάνουνμε τις λεπτομέρειες. Άσε τη φαντασία σου να ξεφυγει. Επίσης δε χρειάζεται να διαβάσουμε ένα βιβλίο μονορούφι όπως αυτά που δεν μπορούμε να τα αφήσουμε γιατί λειτουργούν σχεδόν σαν ταινίες. Διάβασε 2-3 σελίδες τη φορά δεν πειράζει. Επίσης συμφωνώ με την πρόταση του να μην ξεκινήσεις με τα πιο βαριά. Βέβαια τώρα αυτά τα λέω εγώ που δε διαβάζω πλέον,… Διαβάστε περισσότερα »
Σου προτείνω Jane Austin.