Γεια!
Έχω ενα θεμα… γενικοτερα δε λεω ψεματα. Δεν ξερω πως να το πω για να γινει κατανοητο το τι κανω, αλλα θα προσπαθησω.
Ειμαι πολυ κλειστος χαρακτηρας, και μετα απο διαφορες αρνητικες εμπειριες που ειχα με φιλους και παρεες ακομα περισσοτερο.
Κανω ομως κατι που ξερω πως ειναι πολυ προβληματικο, δεν ξερω ομως πως μπορω να σταματησω να το κανω. Παραδειγμα. Κανει κατι καποιος και με ενοχλει, ωραια? Πιθανοτατα δε λεω κατι. Καμια φορα μπορει να φανει απο καποιον ασυνειδητο μορφασμο που μπορει να κανω, αλλα γενικα μπορω να το κρυψω πολυ καλα.
Λοιπον μετα θα κατσω να το επεξεργαστω μονη μου, μπορει και να μου περασει. Καμια φορα ομως δε μου περναει, κι ετσι αποφευγω το ατομο για να μη μου ξανασυμβει ή αποφευγω ένα συγκεκριμενο θεμα συζήτησης με το συγκεκριμενο ατομο. Οπότε αφηνω αλυτο εναν προβληματισμο μου και δεν το ανακατευω περαιτερω.
Ακομα κι αν καποιος με ρωτησει αν με ενοχλησε κατι, εγω θα πω οχι καλε ( μπορει να πω εναν αλλο λογο/δικαιολογια) και θα αλλαξω θεμα συζητησης. Και νομιζω ότι γινομαι πιστευτη, αλλα και να μη γινομαι πόσο θα ασχοληθει κι ο αλλος με τα θέματά μου και το πραγμα τελειωνει εκει. Δεν αφηνω ποτε να ξεσπασουν ( ειδικα σε ξενους) τα αρνητικα μου συναισθηματα, πικρία/ θυμός/ απογοήτευση.
Μερικοι νομιζουν οτι ειμαι πολυ καλος ανθρωπος, αλλα εγω ξερω οτι δεν ειμαι, απλως καθομαι και περναω μονη μου τα κομπλεξ μου. Κι ετσι κανεις δεν ξερει τον αληθινο μου εαυτο, αλλα επισης δεν μπορω να δεθω συναισθηματικα με κανεναν, μονο επιφανειακα.
Δε μου ειναι καθολου ευκολο να πω την αληθεια ( μου). Το χειροτερο που εχω κανει ειναι να παραιτηθω απο δουλεια πριν καποιους μηνες, και παιδια δε φανταζεστε. Υποτιθεται ότι ενα ατομο που παραιτειται ειναι δυσαρεστημενο απο το εργασιακο του περιβαλλον. Κι εγω ημουν. Δεν ειχα την καταλληλη υποστηριξη και καθοδηγηση παρότι δεν ειχα εμπειρια στο αντικειμενο, με αφηναν συχνα μονη μου να αναλαβω τεραστια ευθυνη λογω ελλειψης προσωπικου, οι συναδελφοι φιλικοι μεν, αλλα μονο οταν δεν τους ζητουσα κατι. Αν ηθελα να παρω μια μερα αδεια λογω υπερωριων ή απλως την αδεια μου, μα το ενα, μα το αλλο.
Και αντι να τα πω ολα αυτα ως λογο παραιτησης, ειπα πολυ επιφανειακα καποια απο αυτα, και μετα ενιωθα ασχημα και το γυρνουσα σε εμενα. Ειπα σχεδον σε ολους οσοι με ρωτουσαν γιατι φευγω, οτι να εγω δεν κανω για αυτη τη δουλεια, δυσκολευομαι πολυ, θα ψαξω για κατι τελειως διαφορετικο, δεν ειμαι καλη σε αυτο… και στην πραγματικοτητα ειμαι αρκετα καλη σε αυτο, απλως χρειαζομαι περισσοτερη εμπειρια και περισσοτερη καθοδηγηση, κατα τα αλλα μπορω να οργανωθω γρηγορα.
Το εριξα όλο πανω μου, για να τα εχω καλα με συναδελφους και αφεντικο, λες και θα τους ξαναδω ( μενω σε μεγαλη πολη). Και τωρα με εχει πιασει κι ενα αγχος μην τους δω όντως στο δρομο ή μου στειλουν κανενα μήνυμα και με ρωτησουν με τι αντικειμενο ασχολουμαι τωρα κι εγω πω ειμαι σε ανταγωνιστικη εταιρεια. Ειδικα με καποια ατομα που συμπαθουσα περισσοτερο και θα νομιζουν οτι τους κορόιδεψα.
Θα μου πειτε οποιος λεει ψεματα πεφτει μες τα αιματα. Ισχυει ναι, απλως εγω θελω καπως να μαθω να αντιμετωπιζω δυσκολες/ δυσαρεστες καταστασεις, χωρις να πρεπει να αποφευγω την αληθεια.
Να μη φοβαμαι να ερθω σε συγκρουση οταν εχω αντικειμενικα δικιο, ούτε να μαζευω τα λογια μου σε καποιον που ομολογουμένως μου φερθηκε σκαρτα. Δεν το κανω σε κανεναν αλλο τομεα, αν καποιος με ρωτησει γνωμη για ταξιδι/ βιβλιο/ ρούχο… Στις διαπροσωπικες σχεσεις δεν.
Θα αποφυγω επισης να σχολιασω καποιο ατομο αρνητικα ακομα κι αν ερωτηθω ή θα βρω να πω μια αιτιολογηση, για ποιο λογο μπορει να φερεται ετσι, για να μη βρεθω προτετελεσμενων και γινουμε αχταρμας.
Πολλοι αυτο το βλεπουν και ως διπροσωπία ή οτι δεν εχω γνωμη, αλλα εχω και την κραταω για εμενα απο φοβο κυριως, που μου εχει γινει δευτερο πετσί.
Πώς μαθαινουμε να υπερασπιζομαστε τις αποφασεις μας και τα συναισθηματα μας? Σιγουρα οχι αποφευκτικα οπως εγω…. το εχει περασει κανεις σας? ευχαριστω πολύ!
ΑΠΟ ΤΗΝ – white liar??
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Με αφορμή το σχόλιο της Μαρί για τους γονείς: Η συμβουλή που μου έδιναν πάντα οι γονείς μου από το σχολείο για να επιβιώνω σε διάφορες καταστάσεις ήταν ΝΑ ΜΗ ΦΑΙΝΟΜΑΙ και ΝΑ ΜΗ ΜΙΛΑΩ πολύ. Να μη βαζω για πρόεδρος στο 5μελές γιατί δε θα με ψηφίσει κανένας. Να μην κάνω δωράκια στις “φίλες” μου (εχθρές ήταν αλλά ενιγουέι) γιατί αυτές σιγά μη μου κάνουν. Να μην τσακώνομαι, να μην αναλώνομαι. Να μην πλησιάζω τα αγόρια. Αν θέλουν θα με πλησιάσουν αυτά. Στα σόσιαλ να μη φαίνομαι πολύ. Αν κάποιος με ενοχλεί, να μην απαντάω και να το λέω… Διαβάστε περισσότερα »
Μεγάλη αγκαλιά 🤗
Συνήθως τέτοιες κακοποιητικες συμπεριφορές ( γιατί η καταπίεση των συναισθημάτων μας από άλλους είναι κακοποίηση) ξεκινάνε απ τα σπίτια μας.
Ευχαριστώ άπειρα <3 ακριβώς, συνήθως όταν βλέπω ανθρώπους που έχουν πράγματα να πουν αλλά φοβούνται, υποψιάζομαι πάντα κάποια μορφή κακοποίησης. Σαν να διστάζουν να έχουν προσωπικότητα ένα πράγμα.
Μα αυτο ακριβώς συμβαίνει. Όταν ένα παιδί έχει δεχθεί κακοποίηση απ το σπίτι του και ιδίως κατά τη διάρκεια της εφηβείας του που διαμορφώνει σιγά σιγά άποψη,η κακοποίηση του μαθαίνει ότι πρέπει να είναι ένα άβουλο ον ” για το καλό του”. Η ψυχολογική κακοποίηση σου κάνει erase τον χαρακτήρα σου,τις απόψεις σου,την γνώμη σου για τα πάντα. Σε μετατρέπει σε ένα κελυφος-κουφαρι που μέσα είναι άδειο. Σαν ρομποτακι. Γιαυτο και πολλά παιδιά που κακοποιουνται,αναπτύσσουν και δυσκολία στο λόγο συνήθως ( κεκεδισμο,βραδυγλωσια κλπ) Δεν τους έχουν επιτρέψει ποτε ούτε να εκφραστούν ελευθερα-παντοτε κόβουν τις προτάσεις τους και παρεμβαίνουν στο λόγο… Διαβάστε περισσότερα »
Τα ίδια μου έλεγε η μάνα μου. Ποτέ δεν τα τήρησα. Επαναστατούσα συνέχεια
Σαν να γεννήθηκα θυμωμένη ή με το ένα φρύδι σηκωμένο
Σιγα την κακοποιηση. Συμβουλή λες σου δίνανε…..ΣΥΜΒΟΥΛΗ. Τις συμβουλες αν θελουμε τις λαμβανουμε υπόψη. Επειδη εσυ ησουνα αδυναμο και ευαισθητο παιδι , θα ριξεις το φταιξιμο στους γονεις σου , για δεν ειχαν προχωρημενες παιδαγωγικες γνωσεις ;
Ετυχε να μην εισαι σαν τη santy
Διαφωνώ κάθετα. Κατ’ αρχάς δε μιλησα για κακοποίηση, είπα απλά ότι μου έλεγαν μπούρδες. Στο 2ο σχόλιο μου απλά το γενίκευσα. Ότι αν ένα παιδι έχει εκπαιδευτεί να μη μιλάει, μπορεί να παίζει κακοποίηση από πίσω. Η Μαρί τα αναλύει καλυτερα από μένα. Αυτό που λες είναι ακραία προβληματικό γιατί οι γονείς έχουν ευθύνη για αυτά που λένε σε ένα 13χρονο επειδή σε αυτές τις ηλικίες διαμορφώνεται η προσωπικότητα του. Αν σε ένα παιδί διδάσκεις “να μη φαίνεται” και να μην τραβάει την προσοχή, το εμποδίζεις να δείξει τις ποιότητες του και το κάνεις να φοβάται και τη σκιά του.… Διαβάστε περισσότερα »
Αχ μην απολογείσαι σε παρακαλώ. Ό,τι θέλουμε και όποτε θελουμε θα λέμε και θα μοιραζόμαστε και σε όποιον αρεσει. Σε καταλαβαίνω, είναι εξοργιστική η ευκολία με την οποία ακυρώνουν τις εμπειρίες, τα βιώματα και τα συναισθήματά μας. Δεν θα σταματήσουμε εμείς να μιλάμε, αυτοί θα λουφάξουν.
σωστά 🙂 🙂
«Τις συμβουλες αν θελουμε τις λαμβανουμε υπόψη»
Αχ αυτή η νεοφιλελέ λογική του παράλογου.
Οι γονείς για καλό θεωρούν ότι λένε τις συμβουλές στις περισσότερες περιπτώσεις, άσχετα αν βγαίνουν πολλές φορές σε κακό δεν θα διαφωνήσω με αυτό.
Κάποτε τα παιδιά τα αντιλαμβάνονταν ως μικρούς ενήλικους, μετά καταλάβαμε πως ουδεμία σχέση έχουν με ενήλικους διότι προσλαμβάνουν και διαχειρίζονται τα πράγματα διαφορετικά. Οπότε οχι, η συμβουλή προς ανήλικο είναι κάτι παραπάνω απο απλή προτροπή.
Ή δεν έχεις παιδιά ή έχεις και κάνεις κάτι πολύ σωστά ή κάτι πολύ λάθος.
Παντως με τα δωρα στις φιλες (εχθρες) ειχαν δικιο οι γονεις. Στο5μελες μαλλον ηθελαν να σε προστατεψουν απο πιθανη απογοητευση. Αληθεια.. ησουν τοσο δημοφιλης; Προσωπικα.. δεν βλεπω κατι το κακοποιητικο, χωρια οτι στο τελος σου λενε να αντιδρας στο αδικο. Τελος παντων.. απο μια ηλικια και μετα, καλο ειναι να συγχωρουμε ή να προσπερναμε αυτο με τους γονεις. Δικο μας οφελος ειναι, δικη μας απελευθερωση. Με την μανα μου εχω πολλα παραπονα. Συμφωνα με την ψυχολογο (που ειχα παει ενα φεγγαρι) μεγαλωσα σε κακοποιητικο περιβαλλον που προσπαθησαν να μου κοψουν τα φτερα. Θα συμφωνησουν και πολλοι γνωστοι και γειτονες της… Διαβάστε περισσότερα »
Αυτό με τις φίλες πρέπει να το αναλύσω λίγο. Οι γονείς μου δεν τις είχαν γνωρίσει ποτέ, απλά είχαν προκαταβάλει στο μυαλό τους ότι ΟΛΟΙ θα με πληγώσουν. Έτσι μου περνουσαν υποσυνείδητα ότι δεν αξίζω να αγαπηθώ. Επίσης είναι οξύμωρο να εκπαιδεύεις ένα παιδί να μη μιλάει και παράλληλα να του λες να αντιδρά όταν το αδικούν. Πώς θα μάθει να αντιδρά αν το έχεις φιμωμένο? Επίσης συγγνώμη, ήμουνα καλή για να κάνω επίδειξη γνωσεων στην τάξη σηκώνοντας χέρι, αλλά δεν ήμουνα καλή στο να τοποθετούμαι για πολυ πιο σημαντικά θέματα? Βλ. δολοφονία Γρηγορόπουλου (πήγαινα γυμνάσιο τότε). Σε αυτο που… Διαβάστε περισσότερα »
Συνήθως η κοινωνία μας μεταφράζει το ” είσαι πολύ καλός άνθρωπος ” ,ως είσαι βολικός άνθρωπος. Δεν τσακωνεσαι,δεν λες κακίες,δεν φωνάζεις,αφήνεις τους άλλους να σε πατάνε….όλα αυτά. Όλα αυτά έχουν αποτέλεσμα να βράζεις μέσα σου και να γίνεσαι πρωταθλήτρια του overthinking. Και θα σε ρωτησω: μήπως μεγάλωσες σε περιβάλλον με καβγάδες? Μήπως ως παιδί ή έφηβη,έζησες φωνές και τσακωμούς? Μήπως έχεις χειριστικους-αυταρχικόυς γονείς? Γιατί αν είναι αυτό,τότε είσαι μόνιμα σε fight or flight mode( Google it) Αν δεν ισχύει το παραπάνω παράδειγμα ,τότε υπάρχει θέμα αυτοπεποίθησης,δεν πιστεύεις ότι έχεις επιχειρήματα και οτι ” θα νικησεις” λέγοντας αυτο που σκέφτεσαι. Νιώθεις… Διαβάστε περισσότερα »
Υπαρχει και μια αλλη οπτικη, που μου την ειχε πει μια ψυχοθεραπευτρια και μου χε κανει πολυ κλικ. Ο καταπιεσμενος θυμος, που ισως ειναι η ριζα του προβληματος της γραφουσας, εκ πρωτης οψεως μεταφραζεται ως φοβος να μην πληγωθεις απ τους αλλους. Ειχα για χρονια αυτο το θεμα, σε βαθμο που μου χε γινει δευτερο πετσι οπως λεει κι η γραφουσα. Οχι μονο δεν εμπαινα σε αντιπαραθεση, καταπιεζα τη δυσαρεσκεια μου ακαριαια. Με την κουβεντα, δεν προεκυπτε οτι ενιωθα ανασφαλεια να “χασω το δικιο μου”. Αν μη τι αλλο, ειχα μεγαλη ανεση να επιχειρηματολογησω και να κοντραριστω. Και καποια στιγμη… Διαβάστε περισσότερα »
Αυτό που περιεγραψες είναι το fight or flight mode.
Ωωωω μεγάλη κουβέντα αυτό με τον θυμό και το τσάκισμα! Με έστειλες πάλι για επεξεργασία.
Το ‘χω κι εγώ αν και το διαχειρίζομαι μάλλον διαφορετικά.
Είσαι ένα”πολύ καλό παιδί” για μπες στο YouTube να δεις τι λένε οι ψυχολόγοι για αυτά τα “καλά παιδιά” και ποια είναι η κατάληξη τους!!!!! Προτιμώ να είμαι ξινή και αντιπαθητικιά όπως με λένε και φοβούνται να μου μιλήσουν πάρα ο μ@@@ς στο τέλος της ημέρας. Έχουμε μια στην δουλειά που δεν μιλάει και μαντεψε… Εμένα με εκτιμούν περισσότερο από αυτό τον”καλό παιδί”. Κοίτα πρώτα τον εαυτό σου και δεν πειράζει αν δεν σου μιλάνε οι περισσότεροι.
Εν μέρει σε καταλαβαίνω. Όντως σε μια δουλειά είναι δύσκολο να πεις τι σκέφτεσαι ακριβώς γιατί μπορεί να σου γυρίσει μπούμερανγκ. Δεν μπορείς ποτέ να γνωρίζεις ποιον ξέρει ποιον κλπ. Η πιάτσα είναι μικρή. Ας ζεις σε μεγάλη πόλη. Αλλά συγγνώμη, στις παρέες για ποιο λόγο να μη λες τη γνώμη σου? Είναι διαφορετικό να νιώθεις ότι συνομιλείς με ντουβάρια και να μην ασχολείσαι για να προφυλάξεις την ψυχική σου υγεία και εντελώς διαφορετικό να αδικείσαι άμεσα και να αφήνεις τους άλλους να σε πατάνε. Αν ισχύει το 2ο σημαίνει ότι δεν έχεις αυτοπεποίθηση και τα “δεν ασχολούμαι” είναι απλά… Διαβάστε περισσότερα »
Στην αρχή λες πως δεν λες ψέμματα μετά οτι δεν είναι εύκολο να πείς την αλήθεια. Οπότε τι γίνεται, καταλήγεις να μην λες τίποτα? Ίσως έχει να κάνει με φόβο έκθεσης του εαυτού σου. Εκεί που θα εκτεθείς λίγο, να αυτή είμαι κι ο άλλος θα σε κατακρίνει? Θα σε βγάλει τρελή? Θα σε απορρίψει? Δεν θα σε δικαιώσει? Οπότε πιο εύκολο είναι να μην μάθεις ποτέ κι ας τρώς τις σάρκες σου. Ξεκίνα να εκτίθεσαι σταδιακά με τόσο δα μικρούλια πραγματάκια. Μπουμπούνα το και δες, ήταν τόσο τρομερό τελικά να το πείς?
Ναι το έχω περάσει κ το περνω σκομα αλλά με τα χρόνια το έχω βελτιώσει.κανε ψυχοθεραπεία, καλύτερα γνωσιακη
Ψαξε στους γονεις σου.. στα παιδικα σου χρονια, εκει ειναι η απαντηση. Σε νιωθω, παλευω κ γω με αυτο, δεν εχω καποια πρακτικη λυση, θελει χρονο και ισως και ψυχαναλυση. Στη δικη μου περιπτωση αυτο συνεβαινε απο φοβο (νομοζω το γραφεις κ συ), φοβο να μην ταραξω τα νευρα του πατερα, να περασω καλυτερα απαρατηρητη κατι που σιγονταρε και η μητερα.. ειναι καποιες φορες που ο πονος ακομα και σημερα που ειμαι κοντα στα 40 ειναι τοσο ζωντανος.. ομως πια τα λεω, δεν χαριζω τιποτα. Μπορει καποιες περιοδοι να ‘πεφτω’ και να παω στην πεπατημενη ομως οχι για πολυ- γιατι… Διαβάστε περισσότερα »
Εγώ το πέρασα και μάλιστα πρόσφατα, πριν ένα μήνα! Αλλά δε θα σου πω πως θα το ξε-περάσεις εσύ! Θα σου πω ορισμένα πράγματα που σκέφτηκα και μόνος μου και με την βοήθεια ψυχολόγου! “Το σύνδρομο του καλού παιδιού”, τι είναι; Είναι σα να έχεις κάνει ένα συμβόλαιο όταν ήσουν μικρός, χωρίς να έχεις γνώσει τι πας να κάνεις, ούτε καν να ξέρεις να υπογράψεις σε κάτι που πολύ πιθανό ναην συμφωνείς και θα το βρεις μπροστά σου στη ζωή σου. Τι είναι το καλό παιδί; Είναι ένα ευγενικό παιδί συνήθως, είναι ένα παιδί που θέλει να ευχαριστεί τους άλλους,… Διαβάστε περισσότερα »
Διαδιτυακή αγκαλιά αρχικά. Το πιο δύσκολο μάθημα αλλά και το πιο σημαντικό δεν μας δίδαξαν στο σχολείο. Πως να μάθουμε να σεβόμαστε τον εαυτό μας και να υποστηρίζουμε την άποψή μας. Φίλη μου, δεν ξέρω αλλά κάποια στιγμή πιστεύω θα φτάσει ο κόμπος στο χτένι και θα πεις όσα ποτέ δεν έλεγες. Είμαι και εγώ ένας από τους ανθρώπους που δεν μιλάω πολύ, δεν αντιπαρατίθεμαι, αποφεύγω τις συγκρούσεις όπως ο διάολος το λιβάνι και μετά αισθάνομαι χάλια. Στο παρελθόν έχω παραιτηθεί και εγώ από δουλειές φορτώνοντας το σε εμένα. Είναι φόβος, είναι το σύνδρομο του καλού παιδιου, είναι ανασφάλειες, είναι… Διαβάστε περισσότερα »
Εγώ είμαι αντιδραστικός χαρακτήρας από παιδί, οτιδήποτε με ενοχλούσε το έλεγα, αν όχι την πρώτη φορά που γινόταν κάτι, άφηνα ένα εύλογο διάστημα να δω τι ακριβώς παίζει και το έλεγα. Τώρα στα 35 δεν ανέχομαι πολλά κι αν το εύλογο διάστημα που ήμουν παιδί ήταν κάποιες εβδομάδες, τώρα είναι 3-4 μέρες η διορία που δίνω. Μετά στοπ! Μου τελείωσε! Στολίζω ανθρώπους και τους πατάω χάμω όταν έχουν άδικο, δεν επιτρέπω σε κανέναν και σε καμία να μου επιβάλει κάτι που δεν είναι δίκαιο, δεν γουστάρω ή δεν θέλω. Δεν είμαι υποχρεωμένη να ανέχομαι την κάθε κουλαμάρα που θα σκεφτεί… Διαβάστε περισσότερα »