Απο τοτε που ημουν μικρο παιδι ακουγα τον κοσμο να αναφερεται με συμπονοια στα παιδια χωρισμενων γονιων. Τι ειρωνεια…
Εγω θυμαμαι απο τοτε που πηγαινα στο δημοτικο να λεω στη μητερα μου να χωρισουν, να φυγουμε απο το σπιτι, να ταραζομαι και να κλαιω απο τους αγριους τσακωμους, απο τις απειλες, απο τις βρισιες, απο τα σπασμενα αντικειμενα.
Αυτη ηταν η καθημερινοτητα, απλα η μητερα μου ηταν εξαρτημενη οικονομικα.
Η ψυχη μου ηταν μονιμα μαυρη και ταραγμενη.
Δυο ανθρωποι χωρισμενοι στο ιδιο σπιτι. Τραγικο.
ΑΠΟ ΤΗΝ – Αννα
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Συμφωνώ παρά πολύ μαζί σου και οι ίδιοι προβληματισμοί μου δημιουργούνται όταν ακούω κάποιον να λεει αρνητικά συνήθως για την αύξηση των διαζυγίων συγκριτικά με προηγούμενα έτη.
Η ζωή και οι γάμοι δυστυχώς δεν είναι ροδινοι