Γνώρισα τη χριστιανική πίστη, αλλά μέσα από ένα αρρωστημένο περιβάλλον

Για μένα αρχικά δεν υπήρχε επιλογή, γεννήθηκα σε ένα συγκεκριμένο περιβάλλον, οι γονείς μου ήταν μέλη μιας θρησκευτικής οργάνωσης, εντελώς αφοσιωμένοι σ’αυτήν. Αυτό ήταν όλη τους η ζωή. Λέγανε ότι βρήκαν την αλήθεια, ενώ όλος ο υπόλοιπος κόσμος ζούσε στο σκοτάδι. Ούτε λόγος να ρωτήσουν τη γνώμη μου, μου επέβαλλαν ως παιδί να τους ακολουθώ εκεί. Αλλά δεν ήταν μόνο οι συνάξεις, αυτό ήταν ένας ολόκληρος τρόπος ζωής που έχωνε τα πλοκάμια του παντού, ακόμα και στις πιο προσωπικές σου επιλογές. Ήθελαν τις γυναίκες μόνο με φούστα, εντελώς απεριποίητες, το μεικ απ, το βάψιμο των μαλλιών, τα κοσμήματα, όλα ήταν του διαβόλου. Οι τρόποι διακέδασης, η γνωριμία με άντρες, οι σχέσεις, επίσης του διαβόλου. Επιτρεπόταν μόνο να βρεις ταίρι από τον δικό τους κύκλο, χωρίς προγαμιαίες σχέσεις βέβαια, αλλά να οδηγηθείς σύντομα προς τον γάμο, γουρούνι στο σακί. Όλα αυτά δεν συνέβαιναν το 1900, αλλά μόλις λίγες δεκαετίες πριν.

Ως παιδί δεν καταλάβαινα πολλά, ακολουθούσα τυφλά τους γονείς μου, απλά ένιωθα πολύ άσχημα στο σχολείο γιατί έκρυβα το γεγονός ότι δεν ανήκα στο κυρίαρχο δόγμα της χώρας, ντρεπόμουν και δεν ήθελα να είμαι δακτυλοδεικτούμενη. Ένιωθα άσχημα που δεν με άφηναν να πηγαίνω στα παιδικά πάρτυ των συμμαθητών ή στα σχολικά αποκριάτικα. Παρεξηγούνταν τα παιδιά μαζί μου, κι εγώ έβρισκα ένα σωρό δικαιολογίες. Να πω ότι ταυτόχρονα μου άρεσε που μάθαινα για τον Θεό και τη χριστιανική πίστη, αλλά υπήρχαν και τόσα άλλα προβλήματα από πίσω.

Όταν άρχισα το Γυμνάσιο βρισκόμουν σε κατάσταση απελπισίας. Δεν έφτανε το ίδιο το τραυματικό γεγονός της μετάβασης από το Δημοτικό, όπου πολλά άλλαζαν κι έπρεπε να συνηθίσω μία νέα πραγματικότητα, είχα και τους γονείς μου να με πιέζουν να πηγαίνω με φούστες, κι όχι οτιδήποτε, αλλά αποκλειστικά μακριές φούστες μέχρι τον αστράγαλο. Το δοκίμασα στην αρχή, ντρεπόμουν να βγω διάλειμμα, με κορόϊδευε όλο το σχολείο. Μία θεούσα σ’ένα περιβάλλον όπου τα άλλα παιδιά έκαναν σχέσεις, κάπνιζαν, άκουγαν μουσική, όλο αυτό ήταν σαν τη μύγα μες στο γάλα. Εκεί δεν άντεξα πολύ, είπα ψέμματα στους γονείς μου ότι πρώτον, έχουμε καθημερινά γυμναστική και πρέπει να βάζω παντελόνι και δεύτερον ότι το σχολείο έχει πολλούς ανοιχτούς χώρους με πολλούς αέρηδες και η φούστα σηκώνεται. Αυτό δεν ήταν και ψέμματα, όντως συνέβαινε. Έτσι έκαναν αυτήν τη μεγάλη γι’αυτούς υποχώρηση να με αφήσουν να πηγαίνω με παντελόνι, ενώ κάποιοι πιο αυστηροί ακόμα του κύκλου τους υποστήριζαν ότι τα κορίτσια πρέπει να παίρνουν μαζί τους τη φόρμα σε σακούλα, και να τη βάζουν μόνο την ώρα της γυμναστικής. Φυσικά το παντελόνι μου επετράπη μόνο για το σχολείο, οπουδήποτε αλλού έπρεπε να φοράω τις μακριές φούστες.

Στο Λύκειο δεν άντεχα άλλο, κι άρχισα σιγά σιγά την επανάστασή μου. Είναι πολύ δύσκολο για ένα παιδί που γεννιέται σ’ένα αρρωστημένο περιβάλλον να συνειδητοποιήσει την κατάστασή του, πόσο μάλλον να την αλλάξει. Πέρασα από πολλές φάσεις και πολύ αγώνα. Γιατί τα είχαν χτίσει έτσι τα πράγματα, που οι παρέες σου,οι γνωστοί σου, τα πάντα ήταν από την οργάνωση αυτή, και το να επαναστατήσεις σήμαινε να χάσεις τα πάντα και τους πάντες.

Στο Λύκειο λοιπόν, ενώ κρατούσα πάντα ταυτόχρονα τη χριστιανική μου πίστη, άρχισα να ανακαλύπτω τη μουσική, βρήκα πολλά είδη που μου άρεσαν. Άρχισα να βλέπω ταινίες, και κυρίως θρίλερ, αυτό το είδος λειτουργούσε κάπως σαν εκτόνωση στην πίεση που δεχόμουν. Αρχικά έβλεπα κρυφά τις ταινίες τη νύχτα που οι γονείς μου κοιμούνταν, και μόλις έβλεπα να σηκώνεται κάποιος για τουαλέτα, έσβηνα αμέσως την τηλεόραση και προσποιούμουν ότι κοιμάμαι, μεγάλο άγχος. Γιατί ήξερα ότι θα γινόταν ο χαμός αν με έπιαναν, εκείνοι ούτε φιλί με άφηναν να βλέπω σε ταινία και μου έλεγαν να γυρνάω το κεφάλι μου από την άλλη μέχρι να τελειώσει, πόσο μαλλον αν με έπιαναν να βλέπω κανονικές ερωτικές σκηνές σε θρίλερ και αιματοχυσίες.

Επίσης ήθελα πια απελπισμένα να κάνω κι εγώ μία σχέση. Άρχισα να αραιώνω στην οργάνωση και στις δραστηριότητές τους, γιατί φυσικά για να κρατάνε τα μελη ενωμένα, εκτός από τις λειτουργίες έκανα και διάφoρα σπορ, κατασκηνώσεις κτλ. Άλλαξα και το μάκρος της φούστας και την πήγα ως το γόνατο και λίγο παραπέρα. Οι γονείς μου έγιναν έξαλλοι. Ενώ ήμουν ένα πολύ έξυπνο και ικανό παιδί που τους έβγαζε ασπροπρόσωπους και τους βοηθούσε σε όλα, πλέον πουτάνα με ανέβαζαν, πουτάνα με κατέβαζαν. Είχα άλλες δύο μικρότερες αδερφές, τις απειλούσαν να μην γίνουν σαν κι εμένα, να μην παραστρατήσουν ποτέ. Εγώ από την άλλη προσπαθούσα να τις ξυπνήσω. Εκείνες διχασμένες, έτειναν περισσότερο στην ασφάλεια που τους προσέφεραν οι γονείς, λόγω δειλίας.

Στη σχολή πια, τότε που άρχισα και να εργάζομαι παράλληλα, ένιωθα όλο και πιο ανεξάρτητη και δυνατή. Έκανα και ιντερνετικές γνωριμίες με αγόρια, έβγαινα με φίλες. Οι παρέες μου έκαναν καλό στην αφύπνισή μου, έβλεπα μία άλλη πραγματικότητα που μου φαινόταν πολύ πιο υγιής και φυσιολογική.

Κι όταν τελείωσα τη σχολή και έγινα εντελώς αυτοδύναμη στη δουλειά και τα λεφτά, εκεί ήταν που κατά τους γονείς μου ξέφυγα τελείως. Έκανα σχέση, δοκίμασα σινεμά, θέατρα, συναυλίες, ταξίδια. Πλέον είχα αφήσει κάθε γνωστική ασυμφωνία στην άκρη, και ήξερα ότι το περιβάλλον στο οποίο γεννήθηκα και μεγάλωσα δεν ήταν φυσιολογικό. Δεν ήμουν από τους λίγους τυχερούς που είχα γνωρίσει την μοναδική αλήθεια όπως υποστήριζαν, ήμον ένα παιδί που γνώρισε μεν τη χριστιανική πίστη, αλλά μέσα από ένα αρρωστημένο περιβάλλον, μέσα από ένα πρίσμα από τα χιλιάδες που υπήρχαν για τον Χριστιανισμό.

Ταυτόχρονα έβλεπα πολλές απρεπείς και υποκριτικές συμπεριφορές μελών που υποτίθεται ότι βάδιζαν προς την αγιοσύνη. Στην καθημερινότητά τους μπορούσαν να γ;iνουν το ίδιο κακοί με τον υπόλοiπο κόσμο, ακόμα και χειότεροι, και το σημαντικότερο, δεν τηρούσαν αυτά που δίδασκαν. Και προγαμιαίες σχέσεις έκαναν πολλοί, και πολλές γυναίκες έβαζαν στο δρόμο παντελόνι και έκαναν κάθε είδους περιποίηση, και ταινίες και μουσική έβλεπαν κι άκουγαν κρυφά και φοροροδιαφυγή έκαναν, και κέρατο έπεφτε στους γάμους. Και πλάτες έκαναν πολλοί τα παιδιά τους και στην πραγματικότητα δεν ήταν τόσο αυστηροί όταν επρόκειτο για τα σπλάχνα τους, σε αντίθεση δυστυχώς με τους δικούς μου γονείς. Προσπαθούσαν να τα κρατάνε κρυφά όλα αυτά και στις λειτουργίες έβγαινε φυσικά το καθαρό τους πρόσωπο. Ένιωσα ότι αυτή η υποκρισία και διπροσωπία με αρρωσταίνει, και μία μέρα τους τα είπα λίγο χύμα σε μία συνάντηση. Τους ρώτησα γιατί να απαγορεύουν πολλά πράγματα δημόσια, αφού τα κάνουν κρυφά, κι ότι αφού πιέζονται τόσο, καλύτερα να τα επιτρέψουν παρά να υποκρίνονται.

Αυτό ήταν και το τέλος μιας ζωής και η επίσημη αρχή μιας νέας. Από το “καλύτερο κορίτσι” έγινα ξαφνικά γι’αυτούς ο σατανάς με χίλια κέρατα. Μπορέι να φαίνεται τώρα αστείο, αλλά για μένα ήταν αρχικά μία πολύ επώδυνη κατάσταση γιατί ενώ δεν είχα πειράξει ποτέ κανέναν, άρχισαν όλοι να μου συμπεριφέρονται σαν τη χειρότερη εγκληματία. Οι γονείς μου πήγαν να πεθάνουν από ντροπή και σοκ, με αποκλήρωσαν, με έδιωξαν, μία κλωτσιά ήταν η ανταμοιβή μου για όλα όσα τους είχα προσφέρει τόσα χρόνια. Έστρεψαν τις αδερφές μου εναντίον μου (έχουν βέβαια μερίδιο ευθύνης και οι ίδιες) και μέχρι και σε συγγενείς που δεν ανήκαν στον θρησκευτικό τους κύκλο έβαλαν λόγια για να με απορρίψουν όλοι. Βρέθηκα ξαφνικά ορφανή με γονείς εν ζωή και ολομόναχη.

Δεν το μετάνιωσα ποτέ όμως κι ούτε το μετανιώνω. Έχασα πολλά, αλλά κέρδισα περισσότερα, με σημαντικότερο την ελευθερία μου. Ένιωθα πλέον τόσο καλά με τον εαυτό μου να περπατάω στο δρόμο ντυμένη όπως ήθελα, χωρίς να φοβάμαι ότι θα με δει κάποιο μάτι από εκείνους και θα με στείλει στην πυρά. Ανάσαινα με ανακούφιση. Τη χριστιανική μου πίστη την κράτησα από επιλογή, αλλά με τον δικό μου τρόπο. Δεν έχω καταφέρει ακόμα να μπω σε θρησκευτικό ναό, σε οποιαδήποτε σύναξη που έχει να κάνει με τη θρησκεία. Και μόνο η ιδέα της μάζωξης με αρρωσταίνει, γιατί μου θυμίζει όλα τα τραύματα του παρελθόντος, κι ας είναι πολύ πιο χαλαρά τα πράγματα π.χ στο κυρίαρχο δόγμα της χώρας. Η αυστηρότητα των γονιών μου μου έκανε μεγάλο κακό, ήμουν ένα ψάρι στη γυάλα, ένα εντελώς άβγαλτο κορίτσι που δεν ήξερε τη ζωή κι έτσι έπεσα θύμα κακοποιητικών σχέσεων. Έμαθα όμως από όλα αυτά, οι εμπειρίες μου ήταν ένα μεγάλο σχολείο για μένα.

Η οκογένειά μου δεν μου ξαναμίλησε ποτέ, δεν ξέρω καν που ακριβώς βρίσκονται. Έχουν και τρία εγγόνια και το ξέρουν και δεν γνωρίζουν ούτε καν τα ονόματά τους. Και τι ειρωνεία, συνεχίζουν να λατρεύουν το Θεό και να βαδίζουν προς την αγιοσύνη όπως πιστεύουν, ενώ έδιωξαν το ίδιο τους το παιδί. Και συνεχίζουν να αποκαλούν σατανά το παιδί που κι αυτό κρατάει την πίστη του, αλλά με τον τρόπο του. Είμαι ευγνώμονη που έχω την πίστη μου, με έχει βοηθήσει πολύ στις δύσκολες στιγμές μου, και δεν θεωρώ σωστό σε καμία περίπτωση να κατηγορείται η ίδια η πίστη, ο όποιος Θεός πιστεύει κάποιος, εξαιτίας των ανθρωπίνων βλακειών.

Υπάρχουν πολλές στιγμές που μου λείπει η αίσθηση της οικογένειας, παρηγοριέμαι βέβαια από αυτήν που έφτιαξα η ίδια, αλλά μου λείπει η πατρική και μητρική φιγούρα. Αυτές που θα ήθελα εγώ να είναι, όχι αυτές που ήταν στην πραγματικότητα, αυτές δεν μου λείπουν καθόλου και μάλιστα ανακουφίζομαι που απουσιάζουν. Ζηλεύω όταν βλέπω τους άλλους να είναι αγαπημένοι και ενωμένοι με τους γονείς τους, ζηλεύω τον άντρα μου που θα πάει στην πεθερά μου και θα βρει μία ζεστή αγκαλιά κι ένα μαμαδίστκο πιάτο να τον περιένει στο τραπέζι. Δεν είναι το πιάτο φυσικά που μου λείπει, αλλά η μητρική αγάπη που το προσφέρει. Χρειαζόμαστε συναισθηματικά τους γονείς μας σε κάθε ηλικία. Συχνα πείθω τον εαυτό μου ότι είμαι πραγματικά ορφανή, ότι οι γονείς μου δεν ζουν. Είπα μήπως τους καταλάβω κάπως όταν γίνω η ίδα μάνα, αλλά το αντίθετο συνέβη, βλέποντας πόσο αγαπώ τα παιδιά μου, δεν μπορώ να καταλάβω ούτε να δικαιολογήσω το πώς μπορεί ένας γονιός να απορρίψει το ίδιο του το σπλάχνο για να παραμείνει αρεστός σ’έναν κύκλο. Κάποιες φορές βλέπω ακόμα εφιάλτες με τος γονείς μου να με κατακρίνουν, τον πατέρα μου να με κυνηγάει να με χτυπήσει ή το να μπαίνω στη λειτουργία τους με παντελόνι και να μου συμπεριφέρονται σαν μάγισσα στον Μεσαίωνα.

Και τότε για άλλη μία φορα καταλαβαίνω ότι έχω κάνει την πιο σωστή επιλογή κι ότι πρέπει να αποβάλλουμε από τη ζωή μας τους αρρωστημένους ανθρώπους που δεν σέβονται το είναι μας και μας επιβάλλουν το τι να κάνουμε, ακόμα κι αν πρόκειται για την ίδια μας την οικογένεια. Μπορεί πολλές φορές να είναι σκληρό το τίμημα της ελευθερίας, αλλα αξίζει κάθε κόπο.

ΑΠΟ ΤHΝ – Liberty

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News