Η χθεσινή ήταν η τρίτη φορά που η Μαρίν Λεπέν δεν κατάφερε να πείσει τους Γάλλους να την ψηφίσουν. Κάποια Μέσα τη χαρακτηρίζουν “άτυχη” και άλλα αποδίδουν την ήττα στο γεγονός ότι η Γαλλία δεν έχει ξεχάσει τον πατέρα της και τις πολιτικές του, αλλά δεν έχει σιγουρευτεί επίσης ότι η Λεπέν δεν θα ακολουθούσε ακροδεξιό σκληροπυρηνικό μοντέλο διακυβέρνησης.
Αν και μερίδα του πολιτικού κόσμου της αναγνωρίζει ότι “αποτοξίνωσε” το κόμμα της από τις οδυνηρές απόψεις για το Ολοκαύτωμα και ότι σε γενικές γραμμές σ’ αυτή την προεκλογική εκστρατεία της εμφανίστηκε “γλυκιά” και “απαλή”, ωστόσο οι επικριτές της επισημαίνουν ότι μία ντουζίνα ρούχα σε παλ χρώματα και οι τηλεοπτικές εμφανίσεις της με πιο προσιτό ύφος, με την ίδια να χαϊδεύει τη γάτα της δεν έκαναν πολλά: οι ξενοφοβικοί τραμπούκοι, με πρώτο και καλύτερο τον πατέρα της, παραμένουν είτε στο κόμμα της είτε στις σκιές του και αυτό από μόνο του ήταν εξόχως προβληματικό.
Άφησε για λίγο στην άκρη τις ιδέες περί Frexit -και ποτέ δεν έκρυψε την πρόθεσή της για τη δημιουργία μίας «συμμαχίας» ευρωπαϊκών εθνών εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης-, φανερά τουλάχιστον σταμάτησε να υποστηρίζει την περί θανατικής ποινής πρόταση, εγκατέλειψε και την πρόταση περί απαγόρευσης του δικαιώματος στη διπλή υπηκοότητα, αν και η ίδια παραμένει σταθερά κατά της μετανάστευσης.
Ακόμα και έτσι, όμως, ακόμα και με την ίδια να διαλαλεί επανειλημμένα τα περί «αλαζονείας» του αντιπάλου της Εμανουέλ Μακρόν, το πρόγραμμά της δεν “άγγιξε” τόσους ψηφοφόρους, όσους χρειαζόταν για να πάρει το πολυπόθητο κλειδί που ξεκλειδώνει το παλάτι των Ηλυσίων.
Το βράδυ της Κυριακής, η Λεπέν παραδέχτηκε την ήττα της, όμως δεν παρέλειψε να αναφέρει ότι το 42% που απέσπασε σ’ αυτή την εκλογική αναμέτρηση ήταν «μια νίκη από μόνη της» και φυσικά υποσχέθηκε ότι θα συνεχίσει τον πολιτικό αγώνα εναντίον του Μακρόν. Και η αλήθεια είναι ότι όντως το ποσοστό της Λεπέν ήταν το μεγαλύτερο που κατάφερε να εξασφαλίσει από τις τρεις προσπάθειές της να διεκδικήσει τον προεδρικό θώκο της Γαλλίας.
Όπως και να το δει κανείς, 13 εκ. ψήφοι δεν είναι μικρό κατόρθωμα. Ίσως γι’ αυτό και η Ευρώπη ανησυχεί για τον τρόπο που αυξάνεται η δύναμη της Λεπέν και το πώς θα μπορούσε να μετασχηματιστεί αυτή η δύναμη μέσα στην επόμενη 5ετία.
Κάπου εδώ αξίζει να σημειωθεί αυτό που περιγράφεται στα γαλλικά Μέσα ως “γυναικεία ήττα” της Λεπέν ή ως “τιμωρία της γυναικείας ψήφου”. Αυτό σημαίνει ότι η ήττα της οφείλεται στην ανεπάρκειά του προγράμματος της Λεπέν να πείσει τις γυναίκες ψηφοφόρους για την ειλικρίνεια του “φεμινιστικού προγράμματός” της, το οποίο, όμως, δεν τα πήγε και τόσο καλά.
«Εκατομμύρια συμπατριώτες μας μας επέλεξαν και αλλάζουν. Είμαστε πιο αποφασισμένοι από ποτέ και η αποφασιστικότητά μας να υπερασπιστούμε τον γαλλικό λαό είναι μεγαλύτερη από ποτέ. Αυτή η ήττα είναι από μόνη της μια μορφή ελπίδας», είπε στους υποστηρικτές της.
Προειδοποιώντας ότι τα επόμενα πέντε χρόνια θα είναι «το ίδιο βάναυσα όσο τα τελευταία πέντε », δεσμεύτηκε ότι τίποτα δεν τελειώνει εδώ: «Θα συνεχίσω, τηρώντας τη δέσμευσή μου στη Γαλλία και τους Γάλλους. Δεν τελείωσε τίποτα. Σε λίγες εβδομάδες έχουμε βουλευτικές εκλογές».
Πολλοί παρατήρησαν ότι το τέλος της ομιλίας της δεν περιελάμβανε τα παραδοσιακά συγχαρητήρια προς τον νικητή. Κάποιοι το θεώρησαν άκομψο και αγενές, άλλοι θέλησαν να του δώσουν φεμινιστική διάσταση, ως τη γυναίκα, δηλαδή, που δεν σκύβει το κεφάλι, αν και ως γνωστόν σ’ αυτές τις διαδικασίες πολύ συχνά οι τύποι είναι αυτοί που διασφαλίζουν την ουσία.
Επίσης, η χθεσινή αποφώνηση κάπως μπέρδεψε τους αναλυτές, καθώς η Λεπέν είχε πει ότι δεν θα επιχειρήσει ξανά να διεκδικήσει το προεδρικό αξίωμα.
Πριν από έναν μήνα, στην κυριακάτικη εφημερίδα Le Journal du Dimanche δήλωνε χαρακτηριστικά: «A priori δεν θα είμαι ξανά υποψήφια [για πρόεδρος]. Αλλά θα συνεχίσω να κάνω αυτό που έκανα χρόνια, θα υπερασπιστώ τους Γάλλους. Δεν ξέρω με ποιον ρόλο και από ποιο πόστο, αλλά θα είναι κάτι από το οποίο θα μπορώ να είμαι αποτελεσματική».
Όπως παρατήρησε ο Guardian δύο αριθμοί φαίνεται να μεταπείθουν τη Λεπέν και να την παρουσιάζουν ως ανακόλουθη με αυτή τη δήλωση. Από τη μία το -ομολογουμένως- θηριώδες 42% και από την άλλη το γεγονός ότι είναι μόλις 53 ετών… Αν και μεγαλύτερη από τον 44χρονο Μακρόν, ολοφάνερα έχει ακόμα περιθώρια και δυνάμεις να επανέλθει.
Το μαρτυρά αυτό και η σχετικά υπομονετική διαδρομή της και το ότι δεν ίδρωσε ιδιαίτερα ακόμη και όταν “πρωταγωνιστούσε” σε διάφορα σκάνδαλα της δημόσιας ζωής της Γαλλίας, οικονομικά και μη.
Το Εθνικό Μέτωπο το ανέλαβε το 2011 και η κληρονομιά που της άφησε ο πατήρ Λεπέν ήταν δυσώδης. Ξεκίνησε την “καθαριότητα” και τις μικρονίκες για αρχή μέχρι την πρώτη σοβαρή εκλογική αναμέτρησή της απέναντι σε Φρανσουά Ολάντ και Νικολά Σαρκοζί το 2012. Τότε είχε αποσπάσει ένα 17,9% στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών. Το 2017, η Λεπέν σημείωσε 21,3% στον πρώτο γύρο και αντιμετώπισε τον Μακρόν στον δεύτερο. Ο Μακρόν κέρδισε και η Λεπέν άλλαξε το όνομα του κόμματος σε Rassemblement National (RN).
Όμως η Λεπέν δεν έχει μόνο τους “εξωτερικούς” πολιτικούς αντιπάλους να φοβάται για μία -ενδεχόμενη- “επόμενη φορά”. Σύμφωνα με τον Antoine Bristielle, διευθυντής του Observatory of Opinion στο αριστερό Ίδρυμα Jean-Jaurès, η Λεπέν τώρα είναι που θα πρέπει να αντιμετωπίσει και έναν “εσωκομματικό πόλεμο”: από τη μία θα έχει να αντιμετωπίσει τον 26χρονο, ιταλικής καταγωγής, Τζόρνταν Μπαρντέλα, σούπερ σταρ των ακροδεξιών και από την άλλη την ίδια της την ανιψιά, Marion Maréchal, η οποία επίσης τρέφει μεγάλες πολιτικές φιλοδοξίες.
Σύμφωνα με τον Bristielle “τώρα είναι που αμέσως μετά από αυτή την εκλογική αναμέτρηση η Λεπέν θα έχει να αντιμετωπίσει και τον κίνδυνο ρήξης στην ακροδεξιά οικογένεια, με έναν εσωκομματικό πόλεμο για την ηγεσία αυτή τη φορά”.
Όπως επισημαίνει, ακόμα και αν η Μαρίν Λεπέν δεν είναι ακριβώς σπουδαία στις προεκλογικές εκστρατείες, ωστόσο είναι πολύ καλή στην οργάνωση του κόμματος και στις εσωκομματικές διαδρομές, ακόμα και τις σκοτεινές. Όπως λέει, η δύναμή της ήταν η ενότητα. Χωρίς αυτήν στην ηγεσία του κόμματος, η διάσπαση θεωρείται σίγουρη.
Με στοιχεία από Guardian, France24, LeFigaro.gr
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
