Καλώς σας βρήκα,
Εδώ και μια βδομάδα περίπου αντιμετωπίζω συμπτώματα burnout κι αυτά οφείλονται από το μεταπτυχιακό που παρακολουθώ εξ αποστάσεως. Δυστυχώς, στο μεταπτυχιακό βάζουν και κάποιες ομαδικές δραστηριότητες, γραπτές, και ειλικρινά τρελαίνομαι όταν δεν συμφωνούν σε τίποτα τα άλλα μέλη της ομάδας κι αυτό έχει ως αποτέλεσμα να αναβάλλουμε την παράδοση των εν λόγω εργασιών. Κοντεύουμε στη λήξη της προθεσμίας και μέχρις στιγμής μόνο το ένα μέρος έχει παραδοθεί. Παραδίδεται σε κομματια.
Συγκεκριμένα, το ένα μέλος όποτε απορρίψει κάτι, το κάνει έχοντας ένα τρόπο περίεργο, έναν τόνο περίεργο στη φωνή που μου ακούγεται στα αυτιά σαν υποτιμητικός. Σαν να γίνεται σκοπίμως αυτή η απόρριψη ιδεών. Πραγματικά όμως έχει κουράσει.
Το πρόβλημα είναι ότι δεν προτείνουν κιόλας κάποια πράγματα για τις εργασίες και καταλήγω να προτείνω και να τα βγάζουν σκάρτα. Έχω γίνει πτώμα και δεν σας κρύβω ότι κρατώ απόσταση εδώ και μια μισή μέρα για να ηρεμήσω. Νιώθω εξαντλημένη, ψυχολογικά ράκος. Τις τελευταίες τρεις μέρες έκλαιγα απαρηγόρητα σαν μωρό 35 ετών γυναίκα διότι δεν μπορώ να τους πείσω να προχωρήσουμε με τις εργασίες αυτές να τελειώνουμε, τουλάχιστον. Όταν είναι ατομικές αυτές οι εργασίες δεν αισθάνομαι έτσι. Μήπως δεν είμαι και τόσο ομαδικός παίκτης; Αλλά πως δικαιολογούμε τα άτομα που αρνούνται να συμμετάσχουν; Υπάρχει κάποιος τρόπος να κάνουμε κάποιον να συμμετάσχει;
Τι προτείνετε; Είναι όλοι μικρότεροι, 12 – 13 χρόνια.
ΑΠΟ ΤΗΝ – Burnout gir
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Αγαπητή φίλη, πω πω, τι ,ου θυμισες τωρα…. Και μονο που μπαινεις στη διαδικασια να σκεφτεις αν εισαι ή οχι ομαδικη παιχτρια, μαλλον εισαι. Οσοι δεν ειναι δεν το σκεφτονται καν! Δυστυχώς αυτά συμβαίνουν στις ομαδικές εργασίες, σε πτυχιο, μεταπτυχιακό κ στη συνέχεια κ στην εργασία! Υπάρχουν αυτοί που το παιζουν αφεντικά, υπάρχουν αυτοί που δεν κάνουν τίποτα κ σου τη λένε κιόλας κ αυτοί που απλά είναι στον κόσμο τους, κ στο τέλος ο ένας κάνει την εργασία των υπολοίπων… Μαντεψε ποιος ειναι αυτος! Από προσωπική εμπειρία θα σου πρότεινα 2 πράγματα. Πρώτα δες αν υπαρχει κάποιος στην ομάδα… Διαβάστε περισσότερα »
Οι ομαδικές εργασίες είναι παραπάνω ζόρι γιατί πρέπει όλη η ομάδα να συντονιστεί, να βρουν μέρες που να τους βολεύουν όλους, να μοιραστούν αρμοδιότητες κλπ. Δυστυχώς αυτό δεν είναι πάντα εφικτό με αποτέλεσμα όλα αυτά που έγραψες, δηλαδή ο ένας να είναι συνέχεια στη λούφα, ο άλλος να το παίζει αφεντικό, ο άλλος να μην εμφανίζεται καν και να βάζει μόνο το όνομά του στην παρουσίαση πράγμα το οποίο οδηγεί σε μεγάλη ένταση και ακόμη μεγαλύτερο άγχος.
Κρίμα που φτάσατε στο σημείο να κλαίτε και να χάνετε τον ύπνο σας, καλύτερα που μιλήσατε στον υπεύθυνο.
Φιλενάδα κουράγιο, το χεις! Έχω υπάρξει και η συνεργάτιδα – πριγκίπισσα δυσκολούλα στα 18 και η “κοφτε τα χαζά να κάνουμε τη δουλειά μας” στα 25 ανάμεσα σε 18χρονα. Στο δεύτερο σενάριο είχα ζοριστει κι εγώ όπως κι εσύ. Το κλειδί για μένα ήταν ότι σταμάτησα να κάνω προτάσεις. Στις συζητήσεις που κάναμε παρουσίαζα τη θέση μου με τέτοια σιγουριά, λιτότητα και αυστηρότητα που το σκεπτικό μου φάνταζε μονόδρομος. Είχα άλλωστε και την αβάντα της ηλικίας, κάτι που έχεις κι εσύ κι είναι πολύ δυνατό χαρτί. Μετά υπήρχε ένα μικρό περιθώριο επιλογών ως προς την υλοποίηση. Το γενικό πλάνο όμως… Διαβάστε περισσότερα »
Ωχ, έχεις μπλέξει με Παιδάκια, με το Π κεφαλαίο. Δεν είναι απαραίτητα θέμα ηλικίας, αλλά θέμα mindset. Εγώ λέω αποστασιοποιήσου ψυχολογικά και μη φοβηθείς να γίνεις δυσάρεστη. Δε θα χαντακωθείς εσύ επειδή αυτοί βαριούνται. Δεν είναι φίλοι σου, είναι συμφοιτητές σου και αυτή τη στιγμή σε φρενάρουν. Γράψε ένα σεντόνι λεω εγω στην ομαδική με όλα σου τα παράπονα. Κλείσε λέγοντας “παιδιά, αν συνεχίζετε να είστε επιδεικτικά αδιάφοροι και δεν προτείνετε τίποτα, αλλά μόνο κρίνετε, τουλάχιστον να μου το πείτε να αναλάβω όλη την εργασία μόνη μου ή να ζητησω από τον καθηγητή να κάνω κάτι ατομικό”. Πάντως σε νιώθω,… Διαβάστε περισσότερα »