Αγαπητή «Α, μπα»: Update ιστορίας

Είμαι η κοπέλα της ερώτησης 1 από εδώ. Δεν ξέρω γιατί αποφάσισα να απαντήσω τώρα, 1.5 σχεδόν χρόνο μετά αφού είχα στείλει την ερώτηση. Μάλλον γιατί τώρα ένιωσα ψυχολογικά έτοιμη; Τέλος πάντων, ελπίζω να σας ενδιαφέρει ένα update. Αρχικά, θα θελα να σας πω ότι ο γάμος δεν έγινε. Τον ανέβαλλα. Κι άρχισα θεραπεία. Δυστυχώς, όχι όσο νωρίς θα έπρεπε να το είχα κάνει. Συνέχισα για κάνα μήνα αφότου μου απάντησε η Άμπα να προσποιούμαι ότι όλα θα πάνε καλά, ότι δεν χρειάζομαι βοήθεια, ότι πρέπει να συνεχίσω τη ζωή μου σαν να μην συνέβη τίποτε. Μέχρι που, έκανα ένα μοιραίο λάθος. Αποφάσισα να μιλήσω στην αδερφή μου γι’αυτό που μου συνέβαινε. Στο πρόσωπό της ζωγραφίστηκε η απέχθεια. Μου είπε ότι είμαι εντελώς απαράδεκτη, ότι καλά κάνω που νιώθω όπως νιώθω, ότι το αξίζω αφού προτίμησα έναν άντρα από ένα παιδί, που στην τελική θα μπορούσα να αναθρέψω και χωρίς αυτόν, είχα τους απαραίτητους οικονομικούς πόρους από τη δουλειά μου και προέρχομαι κι από μια σχετικά ευκατάστατη οικογένεια. Και τότε,σκέφτηκα για πρώτη φορά την αυτοκτονία. Ήμουν ένοχη, όχι μόνο στο μυαλό μου πλέον, αλλά και σύμφωνα με έναν εξωτερικό παρατηρητή. Δυστυχώς, δεν έμεινα μόνο στη σκέψη. Πήρα ένα κουτί χάπια, κι αν δεν ήταν ο Κ, δεν θα σας έγραφα τώρα λογικά. Με βρήκε αναίσθητη, με πήγε στο νοσοκομείο και από ότι ξέρω, στο τσακ γλίτωσα. Το πρώτο πράγμα που θυμάμαι να βλέπω όταν άνοιξα τα μάτια μου ήταν εκείνον, καθισμένο σε μια καρέκλα απέναντί μου να κλαίει. Δεν τον είχα ξαναδεί να κλαίει. Συζητήσαμε πολύ, μιλήσαμε πολύ μετά από αυτό. Μου ορκίστηκε πως δεν είχε καταλάβει σε τι κατάσταση βρισκόμουν ψυχολογικά. Πίστευε ότι απλά είχα πιεστεί με τις προετοιμασίες του γάμου, με την καινούρια μου δουλειά. Τον πίστεψα. Ξέρω ότι ήταν ειλικρινής όταν τα λεγε αυτά. Δεν ξέρω αν σας φαίνεται περίεργο, όμως αμφιβολία ότι εμένα σαν Άννα (αποκάλυψα και το όνομα χαχα) με αγαπάει δεν ένιωσα ποτέ κι ας του χρέωνα ότι δεν έκανε καμία προσπάθεια να αγαπήσει έστω και σαν σκέψη ένα μωρό. Άρχισα να βλέπω ψυχίατρο από τότε, σε συνδυασμό με αγωγή φυσικά. Βλέπει και κείνος ψυχολόγο. Έχει τις δικές του τύψεις, κυρίως όσον αφορά εμένα. Το ότι δεν πρόσεξε αρκετά τα σημάδια στη συμπεριφορά μου που έδειχναν ότι βυθιζόμουν, αυτό λέει τουλάχιστον. Τον ξέρω καλά όμως κι είμαι σίγουρη ότι θεωρεί ότι τότε με προέτρεψε να κάνω κάτι που δεν ήθελα κι αυτό είναι το βασικό του θέμα με τον εαυτό του. Κάτι που δεν ισχύει. Πλέον δεν νιώθω έτσι. Πήρα μια απόφαση συνειδητά. Δεν ήταν υποχρεωμένος να χωρέσει τότε στη ζωή του ένα παιδί που δεν ήθελε. Μπορούσα να είχα φύγει. Δεν το έκανα. Κι ο λόγος δεν ήταν ούτε ότι δεν θα μπορούσα να ανταπεξέλθω οικονομικά ή κάτι τέτοιο, γι’αυτό και σκόπιμα δεν σας ανέφερα οικονομική κατάσταση στο πρώτο «γράμμα». Ήθελα το άλλοθι αυτό καταβάθος. Ήταν απλά ότι ήμουν πολύ συνειδητοποιημένη ότι ήθελα μια οικογένεια, όπως την είχα φανταστεί μαζί του και τέλος. Ένα παιδί που θα μεγάλωνα μόνη μου δεν ήταν η οικογένεια των ονείρων μου. Εγωιστική σκέψη ίσως, αλλά αληθινή. Και ενδόμυχα την έκανα και τότε. Απλά εκ των υστέρων βόλευε να ρίξω όλες τις ευθύνες πάνω του, προσπαθώντας να απαλλαγώ από τις δικές μου. Με την αδερφή μου δεν μιλάω. Δεν έμαθε ποτέ για την απόπειρα. Σε κανέναν δεν εξηγήσαμε ακριβώς γιατί αναβάλαμε το γάμο. Δεν τους αφορά. Φαντάζομαι ότι εικασίες θα έγιναν πολλές. Όμως είναι το τελευταίο που με νοιάζει. Έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος από την απόπειρα. Κάθε μέρα αισθάνομαι και λίγο καλύτερα και νομίζω ότι αυτό είναι το σημαντικότερο.Τον σύντροφό μου ακόμη νιώθω ότι τον αγαπάω κι ότι θέλω να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου μαζί του.Δεν τον έχω συγχωρήσει απόλυτα ακόμη όμως ούτε και τον εαυτό μου. Ελπίζω ότι θα φτάσω εκεί σύντομα. Δεν έχω κάποια ερώτηση. Κάποιες φορές σκέφτομαι γιατί η έκτρωση σε μένα κόστισε τόσο ψυχολογικά. Ήμουν προετοιμασμένη για το πόσο δύσκολη διαδικασία είναι, όχι όμως για όσα ακολούθησαν. Ίσως είναι πιο εύκολο αν ξέρεις ότι δεν είχες άλλη βιώσιμη επιλογή, ότι δεν είχες τα χρήματα να το αναθρέψεις. Ίσως είναι πιο εύκολο αν δεν θέλεις να βλέπεις τον πατέρα του, αν ήταν ένας κακοποιητικός μαλάκας ή ένα one night stand που δεν έχετε ανταλλάξει πάνω από μερικές κουβέντες. Δεν ξέρω. Ίσως πάλι να μην υπάρχει πιο εύκολο, κι απλά άλλες να ναι πιο δυνατές, πιο ικανές να αντιμετωπίσουν το μετά μιας τέτοιας απόφασης από ότι ήμουν εγώ. Ελπίζω ότι ο χρόνος θα απαλύνει τις πληγές που έχω. Που έχουμε.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News