Αγαπημένη Α, μπα; και σχολιαστές, Δεν ξέρω αν είναι ερώτηση, μάλλον προβληματισμός… Πριν 5 χρόνια περίπου, έκανα ψυχοθεραπεία η οποία διήρκησε σχεδόν ένα χρόνο & διεκόπη χωρίς τη σύμφωνη γνώμη της θεραπεύτριάς μου. Ξεκίνησα εν μέσω μιας μεγάλης κρίσης στη σχέση μου με το σύντροφό μου, αλλά προφανώς στην πορεία αντιλήφθηκα ότι έχω κι άλλες δυσλειτουργικές σχέσεις να διαχειριστώ, κυρίως με τους γονείς μου. Από ένα σημείο και μετά η διαδικασία είχε γίνει μαρτύριο. Ένιωθα ότι ο ρυθμός που είχα επιβάλει στα θέματα που έθιγα ήταν μακράν γρηγορότερος από αυτόν που άντεχα σε εκείνη τη φάση. Το συζήτησα μαζί της κάποιες φορές και μου τόνιζε ότι εγώ θέτω το πλαίσιο και μπορούμε πάντα να συζητάμε κάτι πιο ανώδυνο. Για να μην μακρηγορώ, εγώ τότε θεώρησα ανούσιο το να δίνω τόσα χρήματα χωρίς να αγγίζω καθόλου αυτά που με πονάνε, μου ανέφερε ότι αντιμετωπίζω τη θεραπεία σε λάθος βάση & με άγχος παραγωγικότητας και σταμάτησα τις συνεδρίες. Από τότε «δούλεψα» και συνεχίζω να «δουλεύω» πάρα πολύ μόνη μου και μπορώ να πω, με βεβαιότητα πλέον, ότι είμαι καλά. Κατάφερα να οριοθετήσω τις σχέσεις μου με τους άλλους, να μπορώ να παίρνω αποφάσεις χωρίς τις τύψεις του «καλού παιδιού» και γενικά κατάφερα να αντιμετωπίσω αυτά που με έπνιγαν τότε. Απλώς η πρόοδος χρειάστηκε αρκετά χρόνια να φανεί (σε αντίθεση με τις εβδομαδιαίες συνεδρίες) αλλά είμαι εντάξει με αυτό. Και τώρα στο προκείμενο.. Διαβάζοντας εμπειρίες άλλων, αναφέρεται συχνά ο όρος «αντίσταση στη θεραπεία» & μου περνάει από το μυαλό η σκέψη, μήπως αυτό ήταν και το δικό μου πρόβλημα. Κι αν ναι, έχει νόημα να ξαναρχίσω τώρα; Ενώ, στην παρούσα φάση, δεν έχω κανένα πρόβλημα που δεν μπορώ να διαχειριστώ ή έστω να επηρεάζει την καθημερινότητα μου και/ή να με καθιστά μη λειτουργική; Κάποιες φορές το βρίσκω περιττό, αλλά συχνά σκέφτομαι ότι δεν θα ήθελα να επιβαρυνθούν τα παιδιά μου (δεν έχω ακόμα αλλά θέλω να αποκτήσω σύντομα) από δικές μου προβληματικές συμπεριφορές λόγω ζητημάτων που δεν κατάφερα να εντοπίσω καν. Φιλικά, Μ.
Νομίζω ότι αυτό ήταν το ζήτημα που αντιμετώπιζες τότε, κάτι που είναι πάρα πολύ συνηθισμένο κατά τη διάρκεια της θεραπείας. Σου αξίζουν συγχαρητήρια για τις αντοχές που είχες να δουλέψεις μόνη σου τα θέματα που είχες. Θα συμφωνήσω με τη γνώμη της θεραπεύτριας σου, πως δηλαδή έθετες τη θεραπεία σε λάθος βάση. Η θεραπεία δεν είναι κάτι σύντομο, δεν μπορεί να είναι κάτι σύντομο, εκτός και αν στοχεύσουμε στην ψυχοεκπαίδευση και καταφέρουμε να διδαχτούμε κάποιες τεχνικές για να αντιμετωπίζουμε πρακτικά κάποια πράγματα γύρω μας. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση θα ήταν παράλογο να αναμένουμε ότι συνήθειες ζωής πρόκειται να αλλάξουν μέσα σε λίγους μήνες. Το οικονομικό είναι ένα ζήτημα, ειδικά αν δεν υπάρχει άνεση το οποίο συνεπικουρεί στην αντίσταση της θεραπείας και κάνει τα πράγματα πιο περίπλοκα.
Δεν θα έλεγα ότι υπάρχει λόγος να ξεκινήσεις τώρα θεραπεία, εφόσον νιώθεις καλά. Αν είχες πριν αντίσταση στη θεραπεία, τώρα ίσως έχεις ακόμα μεγαλύτερη, αν και ίσως αντιμετωπίσεις τη διαδικασία με μεγαλύτερη ωριμότητα. Προτείνω να ξεκινήσεις όταν νιώθεις ξανά πως δυσκολεύεσαι με κάποιο ζήτημα. Αλλά όταν θα έρθει αυτή η ώρα να είσαι έτοιμη να δεχτείς ότι η θεραπεία θα διαρκέσει αρκετά και πως δεν είναι κατοστάρι. Για αυτό τον λόγο φρόντισε να ανταποκρίνεται στην οικονομική σου δυνατότητα, ώστε να μην το χρησιμοποιήσεις ως δικαιολογία για να σταματήσεις.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Η Φαίνια απαντάει με επαγγελματισμό, αλλά και ευαισθησία πάντα, οπότε λίγα πράγματα μένουν να πούμε. Ωστόσο εγώ χωρίς να μιλάω ως ειδικός, γιατί δεν είμαι, έχω να πω ότι η ψυχολόγος σου μου φάνηκε πολύ σωστή σε όλα της!
Πάντως εγώ εχω το αντίθετο πρόβλημα, ο δικός μου μου όταν μου προτείνει να σταματήσουμε αν νιωθω εγώ έτοιμη και πλήρης (έχει συμβεί δύο φορές), εγώ φωνάζω “Ε Γ Κ Α Τ Α Λ Ε Ι Ψ Η”, γελάμε και κατόπιν καταλαβαίνει ότι θα με ανεχθεί λίγο ακόμα.