Αγαπητή «Α, μπα»: Η μόνη λύση είναι ο ψυχολόγος 11

Είναι πολλές οι ερωτήσεις που δεν φτάνουν μέχρι τη δημοσίευση, κι αυτό επειδή η απάντηση είναι «η μόνη λύση είναι ο ψυχολόγος».

Δεν δημοσιεύονται πάντα γιατί μέχρι τώρα πίστευα ότι η απάντηση είναι προφανής, ίσως κουραστική και επαναλαμβανόμενη για τους αναγνώστες, και ότι αυτός που ρωτάει, αν διαβάσει λίγο στο σάιτ, θα το συμπεράνει και μόνος του. Όμως, όσο περνάει ο καιρός, αυτές οι ερωτήσεις όχι μόνο δεν μειώνονται, αλλά αυξάνονται.

Αυτό μπορεί να σημαίνει διάφορα πράγματα, ή πολλά μαζί. Ότι η καραντίνα κάνει πιο έντονους τους προβληματισμούς. Ότι όσο αυξάνονται οι αναγνώστριες, αυξάνονται και αυτές οι ερωτήσεις, στατιστικά. ή ότι παλιότερες αναγνώστριες βρίσκουν όλο και περισσότερο θάρρος για να στείλουν ερώτηση.

Κάθε Σαββατοκύριακο θα δημοσιεύω λοιπόν αυτές τις ερωτήσεις, για να διαβάζουν και ίσως να απαντούν όσες ενδιαφέρονται. Η δική μου απάντηση για αυτές τις ερωτήσεις είναι το γνωστό μάντρα του α μπα. Δεν έχει γίνει αδίκως μάντρα. Για όσες έχουν παρόμοιους προβληματισμούς, ελπίζω να βρουν μέσα σε αυτές τις ερωτήσεις τον εαυτό τους και να καταλάβουν ότι όταν θέλουμε να αλλάξουμε κάτι μέσα μας επειδή μας βασανίζει, δεν υπάρχουν ταινίες, βιβλία ή συμβουλές που μπορούν να το κάνουν. Αυτά είναι βοηθήματα. Κανένα από αυτά όμως δεν μπορεί να αντικαταστήσει την συστηματική θεραπεία. Και επαναλαμβάνω: δεν χρειάζεται να έχουμε «πρόβλημα» για να πάμε. Αρκεί να έχουμε μια ερώτηση που μας βασανίζει σε σημείο να διαταράσσεται η καθημερινότητα μας ή οι σχέσεις μας με τους άλλους.

1

Αγαπητή Α,μπα, γεια σου. Ακολουθει μεγαλο σεντονι οπου παραθέτω τα σωψυχα μου, με συγχωρείς ειλικρινα εκ των προτερων, είχα ανάγκη να τα βγαλω από μέσα μου. Σου γράφω για να σου περιγράψω τι νιώθω για τη μητέρα μου, είναι σκέψεις που με συνοδεύουν χρόνια και τελευταία έρχονται πολύ συχνά στο μυαλό μου και με βασανίζουν. Λοιπόν, το θέμα ειναι ότι νευριάζω σχεδόν με οτιδήποτε βγαίνει από το στόμα της και δεν μπορώ να ελέγξω το θυμό μου και της μιλάω απότομα. Οσες φορες και να έχω πει στον εαυτό μου οτι αυτη τη φορα θα συγκρατηθω και ο,τι και να μου πει δεν θα θυμώσω, καθε φορά θυμωνω χωρις να το καταλάβω, συμβαίνει αυτοματα, δεν μπορω να το ελέγξω. Φυσικα και εχω αναρωτηθεί που οφειλεται αυτος ο θυμος και δεν μπορώ να βρω σαφη απάντηση. Δεν ειναι ότι μου λεει κατι φοβερο, συνήθως ερωτήσεις της καθημερινότητας που εμενα μου φαινονται συνήθως χαζές, περιττές, κάποιες φορές οτι κατι προσπαθει να εκμαιεύσει με πλαγιο τροπο. Οχι παντως κατι που να δικαιολογει τοσο αποτομη συμπεριφορά. Προσπαθώντας να αναλύσω το γιατι, άρχισα να σκέφτομαι τη σχεση μας απο πάντα. Αυτη η επιθετικότητα μου ξεκίνησε στην εφηβεία και απο τότε δεν έχει σταματήσει μεχρι σήμερα που ειμαι κοτζαμ γαϊδούρα 35 χρονων.  Στο σπίτι ζησαμε καποια χρονια αρκετα ασχημα με εντάσεις μεταξύ των γονιών μου οταν εγω ήμουν στο δημοτικό, θυμάμαι γενικά καυγάδες και ασχημο κλίμα, το χειρότερο ηταν ενα βράδυ που ο μπαμπάς μου χτύπησε τη μαμα μου και αυτη ηθελε να μας παρει να φύγουμε, την θυμαμαι να ανοίγει την πόρτα, να μας βγαζει εξω μες στη νυχτα και μετα να το μετανιώνει και να γυρνάμε πίσω. Θυμάμαι να παμε διακοπες και οι γονείς μου να ειναι μαλωμενοι, να είμαστε στην παραλία και η μαμα μου να κάθεται χωριστά, να μας γεμίζει με παθητικο-επιθετικες σιωπες. Οι φωνες τους, ειδικα του πατέρα μου, έχουν γραψει μεσα μου, νομίζω πως αυτο φταίει που ακομα και τωρα στην παραμικρη υποψια έντασης μπαινω σε κατάσταση συναγερμού, αγχωνομαι, μπλόκαρω και δεν μπορω να αντιμετωπίσω ψυχραιμα τον απεναντι. Η μαμα μου δεν με χτύπησε ποτέ, ή μάλλον θυμάμαι μονο 2-3 χαστούκια. Ο μπαμπάς μου αντιθέτως με χτυπησε καποιες φορές, θυμάμαι καθαρά 3-4 φορες σαν παιδί και θυμάμαι και αλλες δυο πιο εφιαλτικές σαν έφηβη. Τη μια πηγε να με χτυπήσει, με κυνηγησε συγκεκριμένα,  και εγω ετρεξα στο δωματιο μου και κλειδωσα στο παρατσακ, παρ’όλα αυτα το θυμαμαι μεσα μου με απέχθεια, σαν κακοποιηση. Και την αλλη φορα ειχα αργησει να γυρισω, με βρήκε σε μια πλατεια με τον τότε φίλο μου και με εσυρε στο σπιτι χτυπώντας με και βρίζοντας με (μετα απο αυτο καναμε μηνες να μιλήσουμε). Τη μαμα μου δεν μπορω να την κατηγορήσω για τέτοια χοντρα σκηνικα, ωστοσο μου έρχονται στο μυαλό πολλα ψεγαδια: πολλες φορές μας φώναζε, ήταν απότομη και καπως απαξιωτική και αυτο με πληγωνε, καποιες φορες παραβιαζε την ιδιωτικότητα μου, ψάχνοντας πράγματα ή πετώντας χωρις να ρωτήσει, έχω την αίσθηση οτι τα θελω μου ποτέ δεν ειχαν μεγάλη βαρύτητα για εκείνη. Πάντα ημουν ντροπαλό παιδι και τη θυμαμαι συχνά οταν μιλούσα σε κάποιον να με διορθώνει, να μου λέει “πες καληνύχτα, πες ευχαριστώ” και γενικά ένιωθα να με παρατηρει και να με κρίνει. Νιώθω λοιπόν οτι η δυναμική της σχέσης μας εχει εδραιωθεί απο πολυ παλια και είναι κατι που πλεον δυσκολα αλλάζει. Πιστευω οτι ηταν δικη της ευθυνη να δημιουργήσει καλη σχεση με την κορη της οσο ακομα ηταν καιρος. Επίσης, χρεωνω και στους δυο ότι  ενω έβλεπαν οτι έχουν ενα συνεσταλμένο παιδι, αντι να με ενθαρρύνουν μεσα απο ενα περιβαλλον αγάπης και αποδοχής, με εκαναν με τις φωνες τους ακομα πιο φοβισμένη και με θέματα χαμηλής αυτοεκτίμησης. Και ενώ ο μπαμπάς μου ηταν προφανώς χειρότερος σαν γονέας, με εκείνον δεν εχω τοσα απωθημένα. Εκεινος τουλάχιστον ακομα και σήμερα πιστεύει οτι ηταν αψογος, τοσα μπορουσε, τοσα εκανε, μέχρι εκει έφτανε το μυαλό του. Αυτο που με εκνευριζει στη μαμα μου ειναι οτι οταν ήμουν μικρή και εξαρτημένη απο αυτή και τη χρειαζόμουν, εκεινη επελεγε να δειχνει το σκληρο της πρόσωπο ή τουλάχιστον ηταν πιο σκληρη απο ο,τι είχα εγω αναγκη. Τωρα που μεγαλώσαμε και δεν την παιρνει να φέρεται ετσι χωρις επιπτώσεις, εχει μεταμορφωθεί στην μανα-θυσια που γινεται χαλι να την πατησουν αλλα τα αχαριστα παιδια της δεν το εκτιμούν. Ποτε της δεν προσπάθησε για μια ισότιμη σχέση και η αληθεια ειναι οτι τα χαλιά δεν τα εκτιμας πολυ. Με εκνευρίζει πολλες φορες που αλλα ρωταει και αλλα θέλει να μάθει. Θα σου πει για παράδειγμα “μεγεια τη μπλούζα” οχι γιατί το εννοει αλλα για να δει αν όντως αγόρασες καινουρια μπλουζα. Το θεμα ειναι οτι εμενα ο εκνευρισμός μου βγαινει και στην μπλούζα  και σε ολα. Βρίσκω πολλες φορες τις ερωτησεις της χαζές,  κουραστικές, ανούσιες. Αλλες φορες ειναι μέσα στα στερεότυπα, στον σεξισμο και στον ρατσισμό που χαρακτηρίζει την πλειοψηφια της γενιάς της. Είμαι παλιάνθρωπος που μιλάω έτσι? Αυτή είναι η μεγάλη ερώτηση. Γιατί αν με ακουσει κάποιος να μιλάω ετσι στη μανα μου που θυσιάζεται για μενα αυτο θα πει. Και εγω ετσι νιωθω. Τι μπορω να κανω για να απαλλαγω απο τον θυμό μου? Ξέρω, θεραπεία. Εχω κανει αλλα δεν βοηθησε πολυ. Η αλήθεια είναι οτι δεν ασχοληθήκαμε πολυ με το θεμα γιατι δεν νομιζω καν οτι το ειχα συνειδητοποιήσει τότε. Για καποιο λογο μέχρι πρόσφατα πίστευα ότι είχα μια πολυ καλη παιδικη ηλικία, και μολις εδω και ενα με δύο χρόνια τα ξετυλιξα ολα αυτα που εγραψα παραπάνω μεσα μου. Και για να μην ειμαι αδικη δεν ηταν ολα παντα μαύρα, έχω παρει και αγάπη και ενδιαφέρον και ομορφα λόγια. Αλλα το μυαλό μου κολλάει στα άσχημα, ίσως γιατι τα καλά στο μεγάλωμα ενος παιδιού θα επρεπε να ειναι αυτονόητα, και καποιες φορες, οπως τωρα, τα σκέφτομαι και κλαίω.

Ξερεις τι πρέπει να κάνεις, θεραπεία. Το λες και μόνη σου. Αφού δεν επικεντρώθηκες τότε στο θέμα, ήρθε η ώρα να το κάνεις τώρα.

2

Α,μπα καλησπέρα. Σε ευχαριστώ που υπάρχεις και δίνεις μια φρέσκια οπτική στον τρόπο που σκέφτομαι καθημερινά! Σου γράφω διότι με αφορμή την καραντίνα κάποιες σκέψεις-άγχη που είχα βγήκαν μπροστά, ενώ άλλοτε σκεπαζόντονταν από τους γρήγρους ρυθμούς της καθημερινότητας. Συγκεκριμένα με έχει πάρει από κάτω το ότι δεν έχω αρκετά κοντινούς φίλους ώστε να μοιραστώ εμπειρίες που θέλω. Είμαι στα 25 και θέλω να δοκιμάσω καμπινγκ ελεύθερο ή οργανωμένο, ταξίδια εδώ και στο εξωτερικό, εκδρομές και νιώθω ότι μένω στάσιμη διότι φοβάμαι αρκετά να τα κάνω μονη μου αυτά. Μπορώ να πάω μόνη μου βόλτες, σινεμα, για ψώνια και άλλα τέτοια. Ακόμα και ταξίδι στο εξωτερικό με πολλή οργάνωση πιστεύω πως μπορώ να κάνω. Αλλά οι καλοκαιρινές διακοπές μου έχουν λείψει τόσο πολύ! Η θάλασσα, οι παρέες κλπ..Η αλήθεια είναι ότι τις καλοκαιρινές διακοπές ή γενικότερα διακοπές εδώ θα ήθελα τις μοιραστώ με μια παρέα σαν εμπειρία. Φοβάμαι ότι όσο “χάνω” εμπειρίες, τόσο πιο μη ενδιαφέρουσα θα φαίνομαι στους άλλους και τόσο πιο δύσκολο θα είναι να βρω κάποια παρέα και όλο αυτό θα είναι ένας φαύλος κύκλος. Μου φαίνεται πολύ δύσκολο να γνωρίσω άτομα και να κάνω φίλους. Η ερώτησή μου λοιπόν είναι: α)Υπάρχει κάποια λύση που δε βλέπω ωστέ να μη χάνω από εμπειρίες; β)Πως κάνει κανείς τελικά φιλίες; Ποιό συστατικό τις κάνει να “δένουν”; Σε ευχαριστω πολύ!

– Lonely as hell

Οι φιλίες δεν γίνονται με συνταγές και συστατικά. Αν νιώθεις μοναξιά, πρέπει πρώτα να καταλάβεις τον εαυτό σου.

3

Α,μπα & αναγνώστες καλησπέρα. Μόλις χώρισα από μια σχέση καθώς ο σύντροφός μου με απατούσε με μια άλλη γυναίκα(20+χρόνια μεγαλύτερη μου), χωρίς κάποια πρόθεση να λήξει αν δε το εληγα εγω. Δεν ξέρω αν το απατούσε είναι η σωστή λέξη, αλλά για μήνες μιλούσε μαζί της για σεξ και κοινά ταξίδια και γλυκολογα. Δεν ξέρω αν έχουν συναντηθεί δε με ενδιαφέρει κιολας. Όταν μου δικαιολογήθηκε μου είπε ότι όλο αυτό το έκανε από ανασφάλεια, σαν πρόβα για τα λόγια που θα θελε να μου πει σε μένα, καθώς με ένιωθε υπερβολικά “τέλεια”, ότι εγώ τα κάνω όλα σωστά και σίγουρα καλύτερα – είχα χτίσει μεγάλες προσδοκίες και ένιωθε τεράστιο αίσθημα ευθύνης συνεπως και τρομερής πιεσης. Ταυτόχρονα με αυτό επανεμφανίζεται, πρώην από το παρελθόν να μου πει ότι έχει μετανιώσει που με έχει χωρίσει και ότι με έχει χωρίσει γιατί ένιωθε μεγάλη πίεση και ότι δεν άξιζε αρκετά καθώς με ένιωθε πάρα πολύ καλή για αυτόν (και ανέφερε και την επαγγελματική επιτυχία, τα χρηματα, την εμφανιση, τη μόρφωση κτλ). Ακριβώς τα ίδια πράγματα δηλαδή με τον πρωτο. Και συνειδητοποιώ ότι άλλοι δύο άνθρωποι με έχουν χωρίσει για αυτό το λόγο. Εγώ για τον εαυτό μου νιώθω ότι έχω πολύ δρόμο μπροστά μου και άπειρα πράγματα που πρέπει να δουλέψω και σίγουρα δεν έχω αυτή την εικόνα για μένα στο μυαλό μου. Ούτε επίσης είχα ποτέ από τη σχέση μου απαιτήσεις για εμφάνιση/επάγγελμα/πρεστίζ και τέτοια, μόνες μου απαιτήσεις να με αγαπά και να είναι αξιοπρεπής. Η ερώτηση μου είναι μήπως πρέπει να πάω σε ψυχολόγο εγω; Μήπως όντως είμαι πιεστική χωρίς να το ξέρω; Αλλά και τι να πω; Δε θέλω να με περάσει για ψώνιο που απλά θέλει επιβεβαίωση του εγωισμού μου. Μήπως είμαι υπερβολική και όλα αυτά δε χρειάζεται να τα παίρνω τόσο σοβαρά; Μήπως εστιάζω σε λάθος πράγματα; Απλά σκέφτομαι αν όντως είμαι τόσο τοξική για τις σχέσεις μου με τι μούτρα θα αρχίσω κάποια άλλη στο μέλλον. Όπως και να έχει σας ευχαριστώ πολύ και συγγνώμη για την ιστορία-σεντονι.

Μόνο μέσα από θεραπεία θα απαντηθούν αυτές οι ερωτήσεις.

4

Είμαι σε μια σχέση εδώ και πέντε χρόνια και νιώθω πως ο σύντροφός μου είναι τέρμα χειριστικος. Στην αρχή απομάκρυνε από κοντά μου όλες μου τις φίλες με αποτέλεσμα να έχω μείνει μόνη μου. Να μην έχω κανέναν να λέω τον πόνο μου εκτός από αυτόν. Ο οποίος δε θα έλεγα ότι μου φέρεται με τον καλύτερο τρόπο. Συνέχεια φωνάζει και με κατηγορεί για τα πάντα, μου λέει πως για όλα φταίω εγώ, ενώ σε πολλές περιπτώσεις αυτός άρχισε τον καυγά. Ζηλεύει υπερβολικα σε πράγματα που δεν θα έπρεπε και με κάνει να νιώθω πολύ ασχημα. Από την άλλη εγώ ενώ δεν τον αντέχω ορισμένες φορές, δεν μπορώ να φύγω. Ενώ τον αγαπάω πολύ νιώθω ότι θα μείνω τελείως μόνη μου και πως δε θα έχω κανέναν. Δεν είμαι και ανθρώπος που θα κάνω εύκολα καινούριες γνωριμίες. Τι να κάνω;;

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News