Αγαπητή «Α, μπα»: Δεν θέλω να ξέρει ο κόσμος που μένω

Αγαπητή μου Α,μπα έχεις τις καλύτερες ευχές μου! Κάποτε σου είχα στείλει μια ερώτηση, έψαξα να τη βρω και δεν τα κατάφερα μιας και πάνε ένα δύο χρόνια από τότε και δεν είμαι καλή στο ψάξιμο. Στην ερώτηση σου έλεγα για να συμφοιτητή μου, πολύ μεγαλύτερο από μένα που έκανε παρέα κυρίως με τον πρώην μου και με έπαιρνε και μένα η μπάλα. Μέχρι που χώρισα κι άρχισε να παίρνει μόνο εμένα η μπάλα και ένιωθα ότι δεν ήταν καθόλου φιλική η προσέγγιση και ήθελα τότε να τον αποφύγω, δεν ήξερα πώς να το κάνω, απλά αγνοούσα τα τηλεφωνήματά του. Μέχρι που κάποια στιγμή το σήκωσα και άρχισε να μου στολίζει κανονικότατα μια κοπέλα που τον ενδιέφερε και η συμπεριφορά της κοπέλας ήταν ακριβώς σαν τη δική μου. Τότε ένιωσα πραγματικό κίνδυνο και δεν σήκωσα ποτέ ξανά το τηλέφωνο. Και αν θυμάμαι καλά μου είπατε ότι πολύ καλά έκανα και έχω δίκιο που φοβάμαι. Να ενημερώσω ότι έχω γλιτώσει εντελώς από αυτό τον τύπο, κάτι που δεν σήκωνα το τηλέφωνο, κάτι που δεν πάτησα ξανά σχολή (για άσχετους λόγους) με ξέχασε, υποθέτω και τον ξέχασα. Δεν θυμάμαι καθόλου αν στην ερώτηση που είχα στείλει τότε με είχε φέρει με το αμάξι από τη σχολή στο σπίτι σε μια μέρα συγκοινωνιακής ανακατωσούρας, αλλά επίτηδες του είπα να μην αφήσει κοντά στο σπίτι μου, για να μην ξέρει που μένω ακριβώς. Νομίζω πώς τότε έκανα πολύ καλά. Η ερώτηση που θέλω να κάνω είναι σχετική με αυτό. Αρχικά ενώ δεν είμαι φοβικό άτομο, θέλω να πιστεύω, έχω πάρα πολύ καλό ένστικτο στον κίνδυνο. Το ξέρω γιατί μου έχει βγει. Οπότε, κάθε φορά που ανησυχώ για κάτι ή κάποιον πλέον δεν το αγνοώ. Και την επικινδυνότητα σε ανθρώπους ειδικά έχω καταπληκτικό τρόπο που την αντιλαμβάνομαι. Σαν κορίτσι κι εγώ κυκλοφορώ πολύ, βγαίνω πολύ, δυστυχώς δεν έχω κάποιον φίλο ή φίλη να μένει κοντά μου εδώ ώστε να έχω παρέα γυρνώντας σπίτι, και γυρνάω όλες τις άκυρες ώρες με νυχτερινά λεωφορεία κλπ. Λεφτά για ταξί δεν παίζουν, βασικά δεν μου βγαίνουν, οπότε προτιμώ τον ποδαρόδρομο του εικοσαλέπτου κάθε βράδυ. Άλλωστε η περιοχή μας δεν φημίζεται και για την επικινδυνότητα της. Κάτι περιστατικά που έχουν συμβεί σε μένα ή σε φίλες, κάτι τα τραγικά περιστατικά που ακούμε τελευταία για σεξουαλικές κακοποιήσεις και δολοφονίες, ε, πιο πιθανό θεωρώ να την πάθω από γνωστό, παρά να μουν την έχει στημένη άγνωστος στο δρόμο. Σε αυτά τα πλαίσια λοιπόν, έχω ένα θέμα με το να ξέρει κάποιος που μένω. Είναι η πιο απόρρητη πληροφορία μου. Αυτή τη στιγμή το σπίτι μου το γνωρίζουν μόνο δύο από τα άτομα τα οποία συναναστρέφομαι. Και τώρα ρωτώ: είμαι υπερβολική που δεν θέλω να ξέρει ο κόσμος που μένω; Αν κάποιος που δυσαρέστησα μου τη στήσει από κάτω κανένα βράδυ; Και ω ναι, είναι πολλοί αυτοί οι οποίοι δυσαρεστώ και είμαι αρκετά εκτεθειμένη, ήδη, δεν θέλω να είμαι κι άλλο. Ακόμα και σε ραντεβού όπου τον άλλον δεν τον ξέρω πολύ καλά δεν θέλω να έρθει πχ να με πάρει από το σπίτι, ή να με πάει σπίτι, ή να καταλήξουμε σπίτι μου. Αν είναι να καταλήξουμε σε κανένα σπίτι ας είναι στο δικό του. Γιατί αν προκύψει κανένα όχι από μεριάς μου που ο άλλος δεν θα σεβαστεί, θέλω η φωλιά μου να είναι άγνωστη ώστε να μπορεί να με προστατεύσει. Δεδομένου κιόλας ότι μάλλον σε τέτοια περίπτωση η καταγγελία μου δεν θα ληφθεί και πολύ σοβαρά υπόψη. Οπότε ναι, ρωτάω είμαι υπερβολική, ή μήπως τρομερά αφελής; Υ.Γ: Αποκρύπτω γενικά πλήρως το από που κρατάει η σκούφια μου, επίσης έχουμε βγάλει τη διεύθυνση και τα τηλέφωνά μας οικογενειακά από τον τηλεφωνικό κατάλογο.

Το «είμαι υπερβολική» το καταλαβαίνω ως ερώτηση σε αυτή την περίπτωση, το «τρομερά αφελής», γιατί; Επειδή αν είναι να πάθεις ζημιά θα την πάθεις, παρόλα τα μέτρα που λαμβάνεις; Ίσως, αλλά τώρα μιλάμε για το τι νιώθεις ότι πρέπει να κάνεις για να νιώθεις άνετα όταν βρίσκεσαι με άλλους ανθρώπους.

Η δική σου ζωή είναι, δεν μπορώ να σου πω εγώ ή κάποιος άλλος σε πόση απόσταση είναι σωστό να κρατάς τους συνανθρώπους σου, ο καθένας έχει τα δικά του κριτήρια. Άλλοι έχουν ανοιχτά σπίτια σε όλους, άλλοι δεν θέλουν να ξέρει κανένας πού μένουν. Ό,τι κάνεις σχετικά με αυτό το θέμα έχει επιπτώσεις στον τρόπο που σχηματίζεις σχέσεις. Δε νομίζω ότι αυτό είναι αποκομμένο από τον τρόπο που βλέπεις τους άλλους ανθρώπους γενικότερα, και δεν το λέω ως κριτική, το αναφέρω ως γεγονός, χωρίς πρόσημο. Το ίδιο ισχύει για όλους μας. Για να ρωτάς εδώ σημαίνει ότι νιώθεις μια απόκλιση από αυτό που συμβαίνει συνήθως, και μπορώ να σου επιβεβαιώσω ότι δεν είναι στον μέσο όρο αυτό που κάνεις, αλλά και τι έγινε; Αν εσύ είσαι εντάξει με τις αποφάσεις σου και με τις σχέσεις που σχηματίζεις, καλώς κάνεις ό,τι κάνεις. (Αν όχι όμως, αλλάζει πολύ το πράγμα).

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News