Συγχαρητήρια για το καινούριο σπίτι, καλώς μας δέχτηκες, είναι καλύτερο από ό,τι θα μπορούσα να φανταστώ! Α, μπα δεν ξέρω πώς να ξεκινήσω το θέμα μου είμαι πολύ μπουκωμένη και νιώθω ντροπή. Είμαι έγκυος στο δεύτερο παιδί το πρώτο είναι τριων κι ενώ το θέλαμε κάποια στιγμή, το είχαμε συζητήσει, αν και δεν προσπαθούσαμε, συνέβη, ήμασταν η 0,1% πιθανότητα. Από την στιγμή που το έχω μάθει δεν ξέρω αν φταίνε οι ορμόνες αλλά με έχει πιάσει ένας τρομερός πανικός και φόβος στο αν θα τα καταφέρω. Πριν, όταν το σκεφτόμασταν θεωρητικά, δεν μου είχαν περάσει ποτέ από το μυαλό αυτά που μου περνάνε τώρα, δηλαδή πώς θα τα κουμαντάρω. Πίστευα ότι θα τα καταφέρω, κάτι τώρα όμως έχει αλλάξει. Δεν έχω βοήθεια από γιαγιάδες και παπούδες κι ο άντρας μου δουλεύει όλη μέρα, κι αν όλα αυτά πριν δεν φάνταζαν τρομερά, τώρα νιώθω καταδικασμένη. Εγώ δουλεύω από το σπίτι μέσω υπολογιστή, δεν βγάζω τρομερά αλλά τσοντάρω και κάνω κάτι που θα μπορώ και με το βρέφος να κάνω. Το συζητάω με τον κύκλο μου κι όλοι μου λένε έλα μωρέ θα τα καταφέρεις, τόσες και τόσες τα φέρνουν βόλτα αλλά δεν μπορώ να ηρεμήσω. Ντρέπομαι που νιώθω έτσι, αλλά πώς θα κοιμάται ο μεγάλος με ένα βρέφος που έχει ό,τι να ναι πρόγραμμα. Πόσο θα με στερηθεί από άποψη χρόνου και κούρασης; πόσα κομμάτια θα πρέπει να γίνω για να τα καταφέρω; και σε ρωτώ είναι δυνατόν να έπρεπε να μείνω έγκυος για να τα σκεφτώ όλα αυτά? πόσο ανώριμη είμαι; πόσο λάθος κινούμαι για να βρίσκομαι σε αυτή την φάση τώρα; Ο γυναικολόγος σαν επιστήμονας όταν μοιράστηκα τον πανικό μου μαζί του μου είπε ότι το ακούει συχνά από γυναίκες αλλά είναι κάτι που ξεπερνιέται, το ρίχνει και στις ορμόνες, από την άλλη όμως πιστεύει και στο Θεό, κι γω απλά δεν μπορώ να ηρεμήσω. Μπορεί όντως να φταίνε οι ορμόνες και η αδυναμία η σωματική που νιώθω λόγω της εγκυμοσύνης ή είμαι λιγόψυχη και δεν ξέρω τι θέλω. Σίγουρα πάντως φοβάμαι να πάρω πάνω μου μια απόφαση γιατί δεν ξέρω αν σκέφτομαι καθαρά και δεν μπορώ να καταλάβω.
-χαμένη
Ο γυναικολόγος είναι ο επιστήμονας που ασχολείται με το γυναικείο σώμα, δεν είναι ο επιστήμονας που θα καταλάβει την αγωνία που περνάς. Υπάρχουν άνθρωποι που είναι κατάλληλοι για να σε καθοδηγήσουν ψυχολογικά, αν το χρειάζεσαι.
Από τον τρόπο που γράφεις θεωρώ δεδομένο ότι είναι προχωρημένη η εγκυμοσύνη και το παιδί θα το κρατήσετε, αν και δεν είμαι εντελώς βέβαιη αν ισχύει και τι είναι αυτό που ρωτάς. Θα απαντήσω με αυτή την υπόθεση.
Να πούμε και την αλήθεια: το ζουν πολλές γυναίκες γιατί είναι πολύ λογικό να πανικοβάλλεσαι. Υπάρχουν πρακτικά προβλήματα που δεν ξέρεις πώς θα λυθούν. Αυτό δεν είναι στο μυαλό σου. Μην υποτιμάς το πολύ σοβαρό θέμα της έλλειψης βοήθειας και το ζήτημα του ύπνου των παιδιών με τις «ορμόνες». Πολλά κάνουν αυτές οι ορμόνες, αλλά δεν μικραίνουν σπίτια, ούτε εξαφανίζουν γιαγιάδες. Ακριβώς επειδή ξέρεις πώς είναι να έχεις βρέφος, ο φόβος είναι ακόμη πιο αληθινός.
Μίλα με τον άντρα σου. Εκεί είναι το κλειδί. Μην αμφισβητείς τα προβλήματα που υπάρχουν, και αν δεν καταλαβαίνει, πες του τα χειροπιαστά, όπως τα λες εδώ. Χρειάζεσαι βοήθεια. Δεν είναι δουλειά για έναν άνθρωπο. Πρέπει να βρείτε πώς θα την αποκτήσετε για τον πρώτο καιρό τουλάχιστον. Δεν γίνεται να δουλεύεις – έστω και λίγο – με ένα μικρό και ένα νεογέννητο τους πρώτους μήνες. Κάτι πρέπει να γίνει. Ψάξτε για νταντάδες από τώρα, για λίγες ώρες έστω, θα κάνουν τεράστια διαφορά. Μη ντρέπεσαι που φοβάσαι το μέλλον. Φοβάσαι επειδή έχεις συναίσθηση του προβλήματος και δεν λες «ε μωρέ πώς τα βρίσκουν όλες οι άλλες, έτσι θα τα βρω κι εγώ». Τα βρίσκουν; Είναι βέβαιο; Ποιο είναι το κριτήριο του «τα καταφέρνω;» Και με τι προσωπικό κόστος;
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Να σας πω τι σκέφτομαι από το πρωί που διάβασα το γράμμα;
Εχετε ακούσει ποτέ κανέναν άντρα να αναρωτιέται πώς θα τα καταφέρει με δυο παιδιά;
Αλλά μετά μας λένε υπερβολικές, φεμιναζί και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο.
Για κάποιο λόγο, με το δεύτερο παιδί είναι πάντα πιο εύκολα τα πράγματα. Θα το δεις στην πράξη. Όχι ότι δεν θα προκύψουν προβλήματα, αλλά όταν τα αντιμετωπίσεις, θα δεις ότι θα μπορείς να τα διαχειριστείς ευκολότερα από ότι πίστευες.
Χαμένη σε καταλαβαίνω απόλυτα, πέρασα ακριβώς την ίδια φάση! 2ο παιδί χωρίς να το έχουμε προγραμματίσει, που όμως σκεφτόμασταν για “κάποια στιγμή στο μέλλον”, φόβοι, άγχος, στεναχώρια, με δουλειά, χωρίς βοήθεια από παππουδογιαγιάδες. Τελικά όλα ήρθαν πιο βολικά από ότι φανταζόμασταν, πράγματι στο 2ο παιδί νιώθεις πιο σίγουρος/η για το τι πρέπει να κάνεις και μεγαλώνει ευκολότερα, ας πούμε. Η πείρα μετράει. Έχει δίκιο η Λένα, ο άντρας σου θα πρέπει να συμμετέχει ενεργά, αν δεν το κάνει ήδη. Τα ξενύχτια να μοιραστούν κάπως, οι αρμοδιότητες επίσης. Καθόλου ανώριμη δεν είσαι, κάθε άλλο. Και καλό θα είναι να περνά κι… Διαβάστε περισσότερα »
Οι προβληματισμοί σου, όντως, είναι πέρα για πέρα πραγματικοι-αν μπορώ να το πώ ετσι- και χειροπίαστοι. Τα θέματα που σε απασχολούν όπως ύπνος, πρώτο παιδί και οι αναγκες του, βοηθεια κτλ είναι όντως τα θέματα που θα πρέπει να λύθούν σιγά σιγά μετα την γεννηση του μωρού σας. Στο γράφω αυτό για να φύγει απο το μυαλό σου τελείως η “ρετσινιά” της υπερβολικής μαμάς, που την έχουν γονατίσει οι ορμονες και παραλλογίζεται.Με το που φεύγει αυτή η “ρετσινια” συνηθως ανασκουμπωνόμαστε, ηρεμούμε που δεν είμαστε οι “τρελές” και σχεδιαζουμε πλάνο δράσης. Για να βρεις αυτήν την κατανόηση, βεβαια δεν είναι κατι… Διαβάστε περισσότερα »
Μια πρακτικη συμβουλη ειναι, οταν πλησιαζει η ωρα, μαγειρεψε γευματα (φασολακια φακες κτλ) και βαλτα σε μικρα ταπερακια στην καταψυξη. Να τα εχεις για τον πρωτο δυσκολο μηνα.
Το μεγάλο σου παιδάκι μπορεί να ξεκινήσει παιδικό στα 3, ή αν φέτος κλείνει τα 4, θα ξεκινήσει στα προνήπια που είναι δωρεάν. Σίγουρα θα είναι πιο δύσκολη και περίπλοκη η καθημερινότητά σου με τα δύο παιδιά, αλλά αν το μεγάλο ξεκινήσει σχολείο, τουλάχιστον την μισή μέρα θα έχεις μόνο το μωρό. Καλά κάνεις και σκέφτεσαι από τώρα τις πρακτικές δυσκολίες που θα προκύψουν, γιατί για κάποια πράγματα χρειάζεται συζήτηση και λύσεις. Με το καλό να έρθει το μωρό!
Παντως αυτο που λένε οι πιο παλιοι οτι το δεύτερο μεγαλώνει “στον αυτόματο” δεν είναι εντελώς άτοπο και θα το διαπιστώσεις κι εσύ! Μην ανησυχείς, θα πάνε όλα καλά.
Ως προς το μεγάλωμα των παιδιών θα συμφωνήσω με τη Μάνα Κουράγιο, και ο μεγάλος θα μάθει να κάνει υπομονή μέχρι να έρθει η σειρά του. Αν και είναι μικρός, να του μιλάς και να του εξηγείς την κάθε κατάσταση για την οποία δυσανασχετεί. Στην αρχή θα σου φαίνεται ότι τα λόγια σου πάνε χαμένα αλλά με το χρόνο θα δεις ότι θα πιάσει τόπο, θέλει υπομονή και επιμονή η μέθοδος. Όσο πιο ξεκάθαρη θα είσαι μαζί του τόσο καλύτερα θα μπορείς να διαχειριστείς και πράγματα στο μέλλον. Αλλά το πρακτικό ζήτημα δεν είναι της φαντασίας σου και πρέπει να… Διαβάστε περισσότερα »
Λοιπόν. Με δύο παιδιά είναι πολύ πιο περίπλοκο το πράγμα. Πολλά εξαρτώνται και από τις προσωπικότητες των παιδιών και την μεταξύ τους χημεία. (Αν αποφασίσεις να ολοκληρώσεις την κυηση γιατί δεν κατάλαβα και εγώ) Ζήτα όση περισσότερη βοήθεια μπορείς, αν αισθάνεσαι άνετα (εγώ θα το έκανα ελλείψει άλλης βοήθειας) γράψε το μωρό όταν πάρει λίγο τα πάνω του στον βρεφικό, το σημαντικό είναι να έχεις λίγο χρόνο για τον εαυτό σου και να είσαι ήρεμη κατά το δυνατό, ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΒΑΣΙΚΟ ΑΥΤΟ. Βρες δομές που να μπορούν να σε εξυπηρετήσουν. Στην γειτονιά μου στο πάρκο ΚΑΠΑΨ υπάρχει το εκπληκτικο “Μεγάλο… Διαβάστε περισσότερα »
Αυτό με τις ορμόνες που το έχουν έτοιμο κάτω από τη γλώσσα για να μειώσουν οποιαδήποτε σκέψη/ανησυχία των γυναικών πολύ με φουρκίζει. Γιατί πρέπει ένας εύλογος προβληματισμός για το πρακτικό του μεγαλώματος ενός δεύτερου παιδιού να αποδίδεται στις ορμόνες της;
Γιατί έχει σχέση ένας γυναικολόγος με το μεγάλωμα παιδιών; Και σχετική εμπειρία να έχει, το πιο πιθανό είναι να είναι το άτομο που δούλευε τις περισσότερες ώρες.
Γιατί το σκέφτεται και δεν λέει: ρώτησα το γιατρό, αλλά είπε σαχλαμάρες;