Γεια σου Αμπα, ελπίζω να την παλεύεις σε αυτή την ιδιαίτερη φάση για όλους. Η ερώτησή μου αφορά τη σχέση γονέων και παιδιών. Θεωρώ τους γονείς μου κακούς γονείς, γιατί ποτέ δεν αποδέχτηκαν το ότι είμαι γκέι, ή το ότι θέλησα να ασχοληθώ με καλλιτεχνικό επάγγελμα ή το ότι είμαι προοδευτικών πολιτικών πεποιθήσεων. Την ίδια στιγμή, δεν πρέπει να πουμε ότι εγώ είμαι κακός γιος που δε μπορώ να αποδεχτώ το γεγονός ότι έχουν κάποια χαρακτηριστικά πχ φασίστες, μισογύνηδες, ρατσιστές κλπ? Πώς γίνεται να τους έχω κακία για κάτι που εγώ δε θα μπορούσα να κάνω γι αυτούς (την αποδοχή)? Δηλαδή ακόμα και αν φανταστώ γονείς που με αποδέχονται, θα ήταν δύσκολο να τους αγαπήσω με όλη μου την καρδιά αν ξερνούσαν ρατσισμό, φασισμό και άλλα παρόμοια
-Με αγάπη, Κώστας
Δεν πιστεύω ότι έχετε το ίδιο είδος ευθύνης ο ένας απέναντι στον άλλον, για να το βάζεις έτσι στη ζυγαριά. Εσύ δεν διάλεξες να έρθεις στον κόσμο, αυτοί όμως επέλεξαν να κάνουν παιδί, και όταν παίρνεις αυτή την απόφαση, κανένας δεν σου υπόσχεται ότι το παιδί σου θα γίνει όπως θέλεις εσύ. Η αποδοχή του παιδιού όπως είναι, είναι η βασική ευθύνη ενός γονέα. Είναι τόσο βασική, που πραγματικά αν ένας γονέας κάνει μόνο αυτό, όλα τα άλλα βρίσκονται. Αν αποτύχεις σε αυτό, αν δεν καταφέρεις να το κάνεις, τότε έχεις αποτύχει ως γονέας. Βέβαια, δεν είναι 0-1 η ρύθμιση, δεν υπάρχει πλήρης αποδοχή ή μηδενική αποδοχή, όλοι σε διαβαθμίσεις λειτουργούν, αλλά εσύ αισθάνεσαι ότι δεν πήρες αποδοχή σε πολύ βασικά σου χαρακτηριστικά, οπότε οι γονείς σου ούτε την βάση δεν έπιασαν. Το παιδί, από την άλλη, δεν είναι υποχρεωμένο να αποδεχτεί τους γονείς του, δεν έχει αποτύχει ως παιδί αν δεν τα καταφέρει, γιατί έρχεται στον κόσμο απολύτως ευάλωτο, και ζητώντας την αποδοχή τους και αγαπώντας χωρίς όρια, οπότε η μη-αποδοχή των γονιών είναι βάρος, τεράστιο βάρος, και γίνεται πολύ δύσκολα. Αν τα καταφέρει βέβαια, διευκολύνεται πολύ η ζωή του.
Οπότε, όχι, δεν είσαι κακός γιος που δεν μπορείς να τους συγχωρήσεις που δεν σου χάρισαν την αποδοχή τους απλόχερα. Μπορείς να ζήσεις έτσι, αν το αντέχεις, ή μπορείς να προσπαθήσεις να δημιουργήσεις έναν τρόπο σκέψης που η στάση τους δεν θα σε επηρεάζει πια, και αυτό λέγεται συγχώρεση. Η συγχώρεση δεν θα τους ξεπλύνει, ίσως όμως ηρεμήσει την δική σου ψυχή. Εσύ διαλέγεις, και αν θέλεις βοήθεια, μπορείς να το κάνεις μέσω θεραπείας.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Όλα τα χαρακτηριστικά που δεν αποδέχεσαι από τους γονείς σου μπορούν να αποβούν επικίνδυνα ίσως και μοιραία για ομάδες ανθρώπων. Όλα τα χαρακτηριστηκά που δεν αποδέχονται οι γονείς σου σε σένα είναι αυτά που διαμορφώνουν εσένα σαν Κώστα,ακίνδυνα για οποιονδήποτε άλλο συνάνθρωπο σου. Μπορείς να καταλάβεις τη χαοτική διαφορά.
Η πεθερά μου ήταν αγράμματη. Μια σταλιά γυναίκα. Βασανισμένη από τα χωράφια. Πολλά πράγματα δεν ήξερε να πει και να συζητήσει. Υποχωρητική και ήσυχη. Αυτό όμως που μου είχε κάνει τεράστια εντύπωση, το λίγο που πρόλαβα να την γνωρίσω, ήταν η τεράστια αγάπη που είχε στα παιδιά της. Τα περιέβαλλε με σεβασμό κι εμπιστοσύνη – και τα ίδια και τις επιλογές τους. Το αποτέλεσμα ήταν ότι μεγάλωσε ανθρώπους με αυτοπεποίθηση, σταθερό χαρακτήρα, πίστη στα όνειρά τους. Εγώ που βλέπω και εισπράττω το αποτέλεσμα, λέω πως τη δουλειά της μάνας την έκανε άψογα και η στάση της απέναντι στα παιδιά της… Διαβάστε περισσότερα »
Κώστα, διαβάζοντας την ερώτησή σου σκέφτηκα αυτό το ποίημα της Κατερίνας Γώγου. «Θα ‘ρθει καιρός που θ’ αλλάξουν τα πράματα. Να το θυμάσαι Μαρία. Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα εκείνο το παιχνίδι που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη – μη βλέπεις εμένα – μην κλαις. Εσύ είσ’ η ελπίδα άκου θα ‘ρθει καιρός που τα παιδιά θα διαλέγουνε γονιούς δε θα βγαίνουν στην τύχη Δε θα υπάρχουν πόρτες κλειστές με γερμένους απέξω Και τη δουλειά θα τη διαλέγουμε δε θά ‘μαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια. Οι άνθρωποι – σκέψου! – θα μιλάνε με χρώματα κι άλλοι με νότες Να φυλάξεις… Διαβάστε περισσότερα »
Πράγματι εξαιρετικό ποίημα και πολύ δυνατό, από τα καλύτερά της.
Γώγου <3
Φίλε Κώστα, το ότι είναι ρατσιστές, μισογύνηδες και φασίστες είναι κάτι που δεν θα έπρεπε να είναι αποδεκτό από κανέναν.
Αντίθετα εσύ με το να είσαι καλλιτέχνης, ομοφυλόφιλος και προοδευτικός δεν βλάπτεις κανέναν, δεν είναι κάτι για να αναρωτιόμαστε αν πρέπει να είναι αποδεκτό.
Υπάρχει τεράστια διαφορά.
Όχι, δεν είσαι κακός γιος, να μην το σκέφτεσαι καν αυτό. Συμφιλιώσου με τον εαυτό σου και πρόσεχέ τον, δεν είναι μικρό πράγμα αυτό που περνάς. Η έλλειψη αποδοχής από τους γονείς είναι τελικά κάτι που λίγο πολύ και με κάποιες ίσως επιμέρους διαφορές βασανίζει πολλούς από εμάς. Θα μπορούσα να γράψω ένα σεντόνι από αυτά για υπέρδιπλα κρεβάτια, αλλά θα σου πω τα πιο βασικά για μένα. Δεν είμαστε η συνέχεια των γονιών μας ούτε τους ανήκουμε. Ούτε άλογα κούρσας όπως εξαιρετικά είπε η Λένα σε άλλη απάντηση. Είμαστε εμείς, ένας άλλος άνθρωπος, ο καθένας με το δικό του… Διαβάστε περισσότερα »
Σέβομαι πολύ το ρόλο των γονιών αλλά μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα πως παρότι έχει απείρως και πολλάκις υμνηθεί η άνευ όρων αγάπη τους είναι αντιθέτως των παιδιών η αγάπη που δίνεται έτσι. Οι γονείς έχουν όρους. Ίσως όχι για να σ’αγαπούν αλλά οπωσδήποτε για να σου φερθούν ανθρώπινα.
Δεν είσαι κακός γιος. Πήγαινε σε έναν ψυχολόγο να αφήσεις πίσω σου την απόρριψή τους και καλή τύχη.
Στεναχωρήθηκα με την ερώτηση αυτή… Δυστυχώς στην Ελλάδα επικρατεί ακόμη άκρατος συντηρητισμός σε μία μεγάλη μερίδα του κόσμου. Γνωστός σε ηλικία κάτω των 40 σταμάτησε το παιδί του από τα εικαστικά όπου φαινόταν ότι είχε κλίση και τον έγραψε με το ζόρι ποδόσφαιρο για να μην του γίνει gay όπως είπε. Όχι δεν είσαι υποχρεωμένος να τους αποδεχτείς. Εκείνοι είναι που έπρεπε σε όλη σου τη ζωή να σου ανοίγουν μία ζεστή αγκαλιά και να σε αποδέχονται όπως είσαι, με τον προσανατολισμό και τις κλίσεις που έχεις. Η διαφορά μεταξύ σας είναι ότι οι λόγοι για τους οποίους δεν σε… Διαβάστε περισσότερα »
Το μεγαλύτερο λάθος των περισσότερων γονιών είναι ότι βλέπουν το παιδί τους ως προέκταση του εαυτού του. Κάνουν παιδιά γιατί το ζητάνε η γονείς τους, κάνουν παιδιά γιατί παντρεύτηκαν και αυτό είναι το αμέσως επόμενο βήμα. Κάνουν παιδιά και αγοράζουν σπίτια πριν καν γεννηθούν, πριν καν τελειώσουν το σχολείο, πριν καν σπουδάσουν. Τα φαντάζονται δίπλα τους, να τους φροντίζουν όταν γεράσουν κλπ κλπ. Ναι, μπορεί να γίνει έτσι. Αλλά δεν κάνεις παιδιά για όλα τα παραπάνω. Κάνεις παιδιά γιατί θες να μεγαλώσεις εναν άνθρωπο. Μόνο αυτό. Αν δεν μπορείς να φανταστείς τον γιο σου με έναν άντρα μην κάνεις παιδιά.… Διαβάστε περισσότερα »
Ξόδεψα πολλά χρόνια ώστε να καταλάβω το ΓΙΑΤΙ δεν μπορούν να αποδεχτούν τα αυτονόητα, για εμένα. Έφτασα σε σημείο να πιστεύω πως εγώ είμαι υπερβολική που το ζητάω.
Οι συζητήσεις με τον ψυχίατρο βοήθησαν αρκετά στο να συνειδητοποιήσω ότι επιλέγεις αν θα συνεχίσεις να ζεις στην τοξικότητα. Και αυτή η επιλογή του να παραδεχτείς ότι οι γονείς είναι αυτοί που είναι και να επιλέξεις να ζήσεις τη ζωή σου μακριά τους, εκείνη πιο δύσκολη.
Αυτό που λέει η Λένα είναι ολοσωστο: αυτοί πρέπει να σε αποδεχτούν, εσύ επιλέγεις να τους συγχωρέσεις. Είναι άλλο πράγμα η αποδοχή κι άλλο η συγχώρεση. Αυτοί δεν αποδέχονται αυτό που είσαι, εσύ δεν αποδέχεσαι τον τρόπο που σου συμπεριφέρονται. Ο σεξουαλικός προσανατολισμός ή η καλλιτεχνική τάση σου δεν απευθύνονται σε αυτούς. Ο ρατσισμός όμως και η μικροψυχια τους απευθυνονται αμεσα σε σενα. Ειναι σα να λες “μηπως πρεπει να δέχομαι να με δέρνει ο τάδε, αφού κι εγώ δεν γουστάρω τη μουσική που ακουει;”. Πρόκειται για απολύτως ανόμοια πράγματα, και απορρέουν από την ενοχή που επιβάλλει και καλλιεργεί κάθε… Διαβάστε περισσότερα »