Με το σύζυγό μου ανοίξαμε πρόσφατα ένα γραφείο σε χωριό, που σημαίνει ότι τώρα βρίσκουμε τα πατήματά μας, η κοινωνία είναι μικρή, εγώ είμαι ξένη, καθώς δεν είμαι από εδώ. Έρχεται συχνά ένας που δε θα τον πω κύριο. Είναι ένας σιχαμένος, μισογύνης, σεξιστής. Ανοίγει το στόμα του και δεν ξέρουμε από πού να φύγουμε. Ούτε ο σύζυγός μου τον συμπαθεί αλλά είναι πελάτης και δε θέλουμε να τον διώξουμε γιατί, προφανώς, το παραμικρό αρνητικό που θα ακουστεί διογκώνεται και έχουμε ανάγκη τα χρήματα. Το λεξιλόγιό του είναι αισχρό και χυδαίο όταν μιλάει για άλλους ανθρώπους και όταν αναφέρεται σε εμένα χρησιμοποιεί λέξεις όπως “χαρά μου” και “κούκλα μου” και εγώ θέλω να κάνω εμετό. Από την αηδία και το άγχος. Από εχθές, λοιπόν, μας έχει πει ότι θα έρθει και σήμερα το πρωί δεν έβαλα την μπλούζα που επέλεξα αρχικά, καθώς μου φάνηκε πολύ ανοιχτή και θα ένιωθα υπερβολικά εκτεθειμένη. Έβαλα κοντομάνικο με κλασική λαιμόκοψη για να μη φαίνονται πολλά και στενοχωρήθηκα βρε Λένα και αμποσχολιάστριες (και σχολιαστές!). Στενοχωρήθηκα που το τι θα βάλω εξαρτάται από αυτόν τον σιχαμένο. Σήμερα αισθάνθηκα ότι νίκησε η πατριαρχία. Θέλω αν τον κράξω ανελέητα, θέλω να του πω να μη με λέει έτσι, να μη με λέει με κανένα τρόπο, να μη σχολιάζει το αν είμαι λεπτή ή χοντρή, αν είμαι έξυπνη. Δε θέλω καν να ξαναπατήσει το πόδι του εδώ αλλά δε γίνεται. Αυτόν το μήνα, τα περισσότερα έσοδα είναι από αυτόν. Θέλω να τα πάμε τόσο καλά στη δουλειά που να μπορούμε να ξαποστέλνουμε τα σιχάματα με την άνεσή μας και να μην τους έχουμε ανάγκη. Δεν είναι ερώτηση αλλά ήθελα να τα πω εδώ επειδή ξέρω ότι θα με καταλάβετε.
-μια Μαρία
Πόσα λεφτά πρέπει να έχετε βγάλει για να μην έχετε ανάγκη; Είναι ρεαλιστικό να περιμένεις να φτάσεις εκεί για να ξαποστέλνεις πελάτες;
Έχετε σκεφτεί ότι δεν είσαστε οι μόνοι που τον αντιπαθείτε και μπορεί η δική σας στάση να σας φέρει άλλους πελάτες στο μέλλον, αν δείξετε ότι κάνετε επιλογές που σας ταιριάζουν;
Έχετε σκεφτεί ότι όταν κάποιος είναι επιθετικός, αγενής ή οτιδήποτε άλλο, ακόμα και αν είναι πελάτης σας, υπάρχει πάντα τρόπος να βάλετε όρια;
Είσαστε σίγουροι πέρα από κάθε αμφιβολία ότι αν αυτός σας κακολογήσει θα διογκωθεί ακριβώς με τέτοιον τρόπο ώστε να χάσετε χρήματα από παντού; Τόσο ισχυρός είναι αυτός και τόσο πολύ μετράει η γνώμη του;
Πολύ συχνά κάτι τέτοιοι είναι θρασύδειλοι και αν τους βάλεις στη θέση τους στο τέλος γίνονται και κολλητσίδες. Δεν γίνεται να σου πει άλλος τι ρίσκο να πάρεις, αλλά δεν συμμερίζομαι τον φόβο σας ακριβώς με τον τρόπο που τον περιγράφεις.
Edit: νομίζω ότι είναι απαραίτητη μια διευκρίνηση. Δεν ισχυρίζομαι ότι οι φόβοι της είναι αβάσιμοι. Λέω ότι δεν είναι εντελώς ανυπεράσπιστη και αδύναμη να τον ανέχεται ακριβώς όπως τον ανέχεται. Μπορείς να βάλεις όρια με πολλούς τρόπους, αρκετά διακριτικούς, όπως φαίνεται και στο σχόλιο της duck, που λέει ότι διαφωνεί, ενώ εννοώ ακριβώς αυτό: μας αναλύει με πόσους τρόπους μπορείς να βάλεις όρια. Αυτό λέω κι εγώ.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Έχοντας ζήσει στο χωριό, προσπαθώντας ως ελεύθερη επαγγελματίας, θα διαφωνήσω με την απάντηση και θα πω ότι συμμερίζομαι τον πόνο σου και τον φόβο σου. Δεν μπορείς να διώξεις/προσβάλεις πελάτη στο χωριό. Έχω δει επιχείρηση να κλείνει με συνοπτικές διαδικασίες όταν έδιωξε έναν πελάτη με μεγάλο στόμα. Δυστυχώς τον είχα και εγώ πελάτη. Το τι έλεγε, δε μπορείτε να το φανταστείτε (μου είπε ακόμα και ότι “Του χρόνου τέτοια μέρα πρέπει να είσαι γκαστρωμένη”…). Αυτό που έκανα, όμως, ήταν να περιορίσω τις επαφές μου στο ελάχιστο: “Έλα βάλε έναν καφέ να πιούμε” αυτός, “δεν μπορώ κυρ Τέτοιε μου, έχω να… Διαβάστε περισσότερα »
Πολύ σωστά!!! συνήθως αυτοί οι σιχαμένοι χαίρουν πλήρους αποδοχής & αναγνώρισης από τους περισσότερους συγχωριανούς.
Κάτι σαν τον αντιπαθητικό “αρχηγό” της παιδικής-εφηβικής παρεούλας (το καλοκαίρι στο χωριό ή το χειμώνα στην πόλη) ,που κανένας δεν τον πάει αλλά κατά καποιον τρόπο οι υπόλοιποι τον ανέχονται και του δίνουν τον αέρα να λέει & να κάνει ό,τι γουστάρει ,να πουλάει μαγκιά κλ.ν..α & τον αφήνουν υποσυνείδητα να επηρεάζει την κρίση τους,φοβούμενοι οι ίδιοι την παντοδυναμία του εμετικού του χαρακτήρα
Συμφωνώ Φωτεινή. Βέβαια πολλές φορές,το να τα βάζεις με έναν κακό-κουτσομπόλη άνθρωπο,ακόμη κι αν έχεις όλα τα δίκια με το μέρος σου,σε φθείρει ψυχολογικά,περισσότερο από το να “υπομείνεις” την χοντροκοπιά του,προκειμένου να κάνεις τη δουλειά σου. Έχουν εμπειρία αυτοί,,,η κακία είναι σαν την ηλιθιότητα,,δεν τα βάζεις με ηλίθιους(κουτσομπόληδες,κακεντρεχείς κοκ) γιατί σε κερδίζουν λόγω εμπειρίας. Όρια μεν, με σωστούς χειρισμούς δε χωρίς να δώσουν αφορμή για το οποιοδήποτε σχόλιο εις βάρος τους.Να μην πέσουν στο επίπεδό του δηλαδή,στη λούπα της ατελείωτης αλληλοκατηγορίας.Γιατί σίγουρα θα σκαρφιστεί ένα σωρό ψεμματα για να τους δυσφημίσει ο Τραμπάκουλας. Και φυσικά να περάσουν στην αντεπίθεση αν… Διαβάστε περισσότερα »
Πολύ συχνά, στα μικρά μέρη (κακό χωριό τα λίγα σπίτια) υπάρχει η τάση να συσπειρώνεται η τοπική κοινωνία δίπλα στον “δικό μας” κι ενάντια στον “ξένο”. Αμα είναι και “ξένη”… Αμα είναι δε κι από την πόλη… Αν είναι και πρωτευουσιάνα…
Σε Καταλαβαίνω.. λυπάμαι για τις ταλαιπωρίες.. εγω ήθελα πάντα να ζήσω σε νησί. Άντεξα δυο χρονια. Πάντα όμως λέω εξαρτάται που θα βρεθείς, που θα τύχεις αλλα σε ένα πως να το πω στατιστικό πλαίσιο 🤪 η επαρχία ειναι δύσκολος τόπος όσον αφορά τις συναναστροφές. Και η πόλη βέβαια έχει αλλα προβλήματα. Όπου αντέχει κανεις.
Και εγω 2 χρονια άντεξα. Κάθε μέρος εχει τα συν και τα πλην, σίγουρα, και κάθε ένας τα ζυγίζει και αποφασίζει. Εχω φίλη πίσω στο χωριό που μετακόμισε εκει σαν εμένα, από Αθήνα και περνάει τελεια. Δεν την νοιάζει ομως τι λέει ο ένας και ο άλλος και δεν παρεξηγείται με τιποτα απολύτως. Ειναι ευγενική και χαρωπή με όλους και χαιρετάει τους πάντες. Την χαίρομαι, αλλα εγω δε μπορω να το κάνω.
Από που να το ξέρουμε ότι ειναι κολαση; το γράφουν πουθενα και δεν το διαβασαμε; ε,δε πηγαμε και δε κανένα χωριο με 5 κατοίκους, φαντάζομαι. Λάθη κανουμε όλοι,δεν κατηγόρησαμε κανεναν οτι δε βρήκαμε τον επίγειο παράδεισο που ειχαμε ονειρευτει. Προσπαθήσαμε και δεν έκατσε, δε χάθηκε και ο κοσμος.
Μπορεί να μην νοιάζονται τόσο πολύ για το τι κάνει η κοινωνία και να ζουν μια χαρά χωρίς να νιώθουν ότι ζουν σε κόλαση. Μπορεί για εκείνες να είναι κόλαση κάτι που για σένα είναι αδιάφορο. Για μένα είναι κόλαση το ότι δε βλέπω ουρανό απ’το μπαλκόνι μου, ακούω όλη μέρα τα γαβγίσματα 8 σκυλιών από τα γύρω σπίτια και σχεδόν καθόλου ανθρώπινες φωνές, ότι θέλω πολύ χρόνο ακόμα και για να πιω καφέ-δε λέω καν για υποχρεωτικές μετακινήσεις- θέλω πολλά περισσότερα χρήματα για τα ίδια πράγματα που κάνω με τα μισά στην επαρχία, φοβάμαι πολύ περισσότερο για κακοποιούς, βλέπω… Διαβάστε περισσότερα »
Πόντια ναι, η κόλαση δεν είναι ίδια για όλους. Και η ζωή στην πόλη δεν είναι σε καμία περίπτωση παράδεισος. Στην πόλη όμως υπάρχει συνέπεια εικόνας και ουσίας. Η μοναξιά, η αγένεια, η επιθετικότητα είναι ξεκάθαρες και κανείς δεν προσποιείται πως νοιάζεται για σένα. Στο χωριό όλοι σε νοιάζονται γιατί σε ξέρουν χρόνια, φυσικά και σε νοιάζονται όλοι, έτσι λένε. Αλλά αν είσαι άρρωστος και μόνος σε χαιρετούν όταν σε βλέπουν στο μπαλκόνι τρέχοντας βιαστικά. Φυσικά και ξέρουν τα φτωχά παιδάκια και τι κρίμα να βοηθήσουμε. Αλλά δεν τα καλούν στα πάρτυ των παιδιών τους. Φυσικά και είναι ευγενικοί και… Διαβάστε περισσότερα »
Δεν ήταν τέλεια η ζωή μου στην επαρχία και ήθελα πολύ να φύγω. Όχι επειδή δεν ήταν τέλεια η ζωή μου αλλά επειδή είναι πιο καλό για τη ζωή μας να φεύγουμε και να βλέπουμε και άλλους τόπους από αυτούς που γεννηθήκαμε. Θα ήθελα πολύ να φύγω και από την Ελλάδα αλλά δε βόλεψε.
Δε θα έπρεπε να συγκρούονται οι εμπειρίες μας πάντως, ακόμα κι αν ήμουν τυχερή. Το δικό μου βίωμα ή η δική μου άποψη, δεν ακυρώνει τα δικα σου, τα συμπληρώνει. Είμαι της σύνθεσης και πιστεύω στο καλό.
Δε συγκρούονται καθόλου ούτε ακυρώνει η μία την άλλη 🙂 . Το είπα εξάλλου, αν κάποιος εξασφαλίσει συγκεκριμενες συνθήκες μπορεί να περάσει ζάχαρη. Το ίδιο και στην πόλη. Επίσης εγώ μεγάλωσα σε χωριό, το έζησα πολύ διαφορετικά από κάποιον που έρχεται για να μείνει για ένα διάστημα εκεί. Θα φέρω ένα πολύ απλό παράδειγμα που δεν το είχα προσέξει μέχρι που μου το είπε η μάνα μου. Είμαστε για ψώνια στο χωριό, μπαίνω σε ένα μαγαζί με παπούτσια, δοκιμάζω και φεύγω λέγοντας θα το σκεφτώ. Η μάνα μου άλλαξε 500 χρώματα. Δεν μπορείς να μπεις στο μαγαζί κάποιου στο χωριό… Διαβάστε περισσότερα »
Τι να σας πω ρε παιδια εμένα η εμπειρία μου από επαρχία που ζω είναι διαφορετική. Δεν ασχολούμαι, δεν ασχολούνται και αν πουν κάτι για μένα (που δεν έχει φτάσει κατι στα αυτιά μου) δεν με απασχολεί. Πέρσυ αρρωστησε ο πατέρας μου. Χωρίς καν να το ζητήσω κινητοποιήθηκαν άτομα για να πιάσουν το γιατρό. Φετος αρρωστησε η μάνα μου. Χωρίς καν να το ζητήσω κινητοποιήθηκαν άτομα κι έπιασαν ένα γιατρό και τον διευθυντή της καρδιοχειρουργικής. Αν χρειαστώ κάτι θα κάνω ενα-δυο τηλέφωνα στα κατάλληλα άτομα και problem solved. Και φυσικά κι εγώ θα κάνω τα ίδια. Λέτε να υποκρίνονται κι… Διαβάστε περισσότερα »
Καλά προφανώς μιλάμε άλλη γλώσσα αν ερμηνεύεις το δε νοιάζομαι ως ζω αποκομμένη ή ζω τόσο αντικοινωνικά που θα με αποκόψουν.
Πες ότι δεν υπήρξε ποτέ αυτός ο διάλογος 🙂
Δεν το σκέφτηκα οτι τωρα με τον ιο μπορείς άνετα να του πεις ακομα και να φύγει για λόγους υγειονομικής ασφαλειας
Ακριβως αυτο. Νομιζω πως η απαντηση ειναι λιγο εκτος πνευματος και ισως απο προνομιουχα ματια. Εγω μενω σε μεγαλουπολη αλλα πηγαινα παντα στο χωριο μου, το οποιο ειναι πολυ κοντα στην πολη και δεν ειναι και των 300 κατοικων. Θυμαμαι υπηρχε ενα σουβλατζιδικο , το ειχαν ανοιξει ενα νεο ζευγαρι ( ο αντρας απο αλλο μερος) και ειχαν ωραια σουβλακια. Τον αντιμετωπιζαν σαν ξενο . Μεχρι και ο παππους μου ελεγε ΄να στηριξουμε τους δικους μας΄Σε λιγα χρονια εκλεισε , παραξενευτηκα,εμαθα πως την ειπαν- εδιωξαν εναν κυριο γιατι εκανε ολο φασαριες και ηταν αγενης στην ιδιοκτητρια. Βλεπεις ο κυριος ειχε… Διαβάστε περισσότερα »
Συμφωνώ.
Θα πρότεινα στη Λένα και σε όλους σας να διαβάσετε Το καλό θα έρθει από τη θάλασσα, του Χρήστου Οικονόμου, ένα βιβλίο για την βαθιά Ελλάδα στα χρόνια της κρίσης που κάνει την εξιστόρηση της “μιας Μαρίας” να φαίνεται ειδυλλιακή κατάσταση.
Όταν πας σε μια κλειστή κοινωνία δεν ξέρεις ακριβώς τι επιρροή έχει ο κάθε άνθρωπος σε αυτήν. Επίσης το να διαλέγεις πελάτες δεν ειναιν κατι που κανείς οταν εισαι καινούργιος ακόμα και σε κανονικές συνθήκες, πόσο μάλλον σε κάτι μικρό σε πόλη που η τρίχα γίνεται τριχιά! Την καταλαβαίνω την Μαρία. Ωστόσο με τον καιρό θα εγκλιματιστείτε καλύτερα και θα δεις ποια όρια μπορείτε να βάλετε και πως. Και ίσως να μη χρειαστεί να βγάλετε πολλά λεφτά για να γίνει αυτό όπως το θελετε…
Αν είστε δικηγόροι, λογιστές κλπ αυξήστε την τιμή του και θα ξεκουμπιστει γιατί είναι τσιγγουνηδες όλοι αυτοί!
Εξαιρετική λύση! Προσυπογράφω!
Καλή αρχή και καλές δουλειές. Όταν έρχεσαι σε επαφή με κόσμο στο χώρο εργασίας, αναγκαστικά θα έρθεις σε επαφή με κάθε καρυδιάς καρύδι. Αύριο θα είναι κάποιος που θα σε αγνοεί γιατί είσαι γυναίκα, μεθαύριο θα είναι κάποιος που θα απευθύνεται μόνο σε εσένα γιατί είσαι γυναίκα κτλ. Η διαφορά είναι στο ότι μαθαίνεις να τους χειρίζεσαι από ένα σημείο και μετά, όλοι έχουμε ιστορίες που συνέβησαν στο ξεκίνημά μας και τώρα πια ξέρουμε οτι θα το χειριζόμασταν πολύ διαφορετικά. Φυσικά πάντα θα υπάρχουν και οι ανεκδιήγητοι, που κρατάν επάξια μία θέση στο πάνθεον με τους απαράδεκτους. Εγώ διαφωνώ με… Διαβάστε περισσότερα »
Εγώ το μόνο που έχω να πω είναι προς το ντύσιμο. Για μένα είναι σημαντικό να ντυνόμαστε με τρόπο που μας εκφράζει και μας κάνει να έχουμε αυτοπεποίθηση. Όταν έχουμε αυτοπεποίθηση μπορούμε να αντιμετωπίσουμε πιο εύκολα την αγενεια και την άσχημη συμπεριφορά. Θα ήθελα πραγματικά αν θα μπορούσες να μας πεις εάν το μπλουζάκι που φόρεσες είχε κάποιο αποτέλεσμα στη δική του συμπεριφορά. Μπορεί να κάνω και λάθος αλλά νομίζω πως όχι. Ένας γλιτσας θα παραμείνει γλιτσας ακόμα και κουβέρτα να φοράς.
Λένα, ειλικρινής απορία, έχεις κάνει ποτέ σε ελληνική επαρχία; Επαρχία-επαρχία, όχι πόλη με 50.000+ κατοίκους. Έχει απόλυτο δίκιο που φοβάται η γραφούσα. Και δεν είναι καν θέμα άμα οι συγχωριανοί τον συμπαθούν ή όχι (αν και οι πιθανότητες είναι ότι κουβαλάνε τα ίδια μυαλά αλλά έχουν καλύτερους τρόπους). Είναι δικός τους, και θα τον στηρίξουν απέναντι στους ξωμερίτες δεν πα να κάνει φονικό. Καλά, ίσως όχι φονικό, αλλά σε καταστάσεις κοινωνικής διένεξης, ο απέξω έχει μηδέν ελπίδες. Δεν ξέρω τι status έχει ο σύζυγος. Φαντάζομαι από εκεί κρατάει η σκούφια του, σπάνια πάμε να ξεκινήσουμε δουλειές σε τέρμα άγνωστα χωριά.… Διαβάστε περισσότερα »
Δεν έχω απάντηση που θα σε βοηθήσει, με κάλυψαν the_duck & tsoupra. Αυτό που εν αγνοία μου βοήθησε εμένα στη ζωή μου σε κλειστή κοινωνία, ήταν μια στάση που είχα, ερήμην μου επαναλαμβάνω και έκανε αισθητό το ότι δεν έχω ανάγκη αυτόν με τον οποίο συναλλάσσομαι. Ότι δεν κρέμομαι από αυτόν. Αυτή η στάση οφειλόταν βέβαια στο ότι δεν είχα πρόβλημα επιβίωσης ούτε φοβόμουν ότι αν χάσω τη δουλειά μου, δε θα βρω άλλη, ούτε ότι θα με διώξουν απ’το σπίτι οι γονείς μου αν δεν είμαι καλό κορίτσι. Η δική μου αίσθηση είναι ότι αυτός ο τύπος ξέρει καλά… Διαβάστε περισσότερα »
“χαχα-μπλιάξ”…χαχαχα τέλειο!!! 🙂 🙂 🙂
Θα της προτεινα επισης να του επαναλαμβανει το επιθετο της καθε φορα ευγενικα/γλυκερα-οχι γλυκα- και ατσαλινα, σταθερα: “κ. Φεμινιστιδου” προσποιουμενη οτι ο παρπας εχει αλτσχαιμερ και γιαυτο δεν θυμαται το ονομα της ωστε να νιωθει η ιδια οτι εχει μεγαλυτερο ελεγχο της καταστασης κι οτι δεν βρισκεται τοσο στο ελεος του.
Επισης να προγραμματιζει καθε φορα που ερχεται στο μαγαζι τους εκεινη να “θωρακιζεται” με το ιδιο τισερτ με την εξης σταμπα: Im not a bitch, I am the bitch and I am Ms Bitch to you. Ενταξει, μπορει να το παρει σε πολλα χρωματα για ποικιλια.
Για πολλοστή φορά η Λένα έχει απόλυτο δίκιο, ειδικά στο γεγονός ότι οι θρασύδειλοι πρέπει υποχρεωτικά να μπαίνουν στη θέση τους για να το βουλωσουν. Η μαμά μου που είναι διευθύντρια σε μία δημόσια υπηρεσία (όπου καταλαβαίνετε ότι καθημερινά “παρελάζει” από κει κάθε καρυδιάς καρύδι) τις προάλλες έπρεπε να αντιμετωπίσει έναν ηλικιωμένο. Μπαίνει λοιπόν εκείνος στο γραφείο της και της λέει: “Κοπελιά μου εξυπηρέτησε με γρήγορα γιατί δεν έχω πολύ χρόνο”. Εκείνη λοιπόν του απάντησε με πολύ σοβαρό ύφος: ” Πρώτον δεν είμαι η κοπελιά σας, είμαι η διευθύντρια της υπηρεσίας. Και δεύτερον, αν θέλετε να συνεργαστούμε θα μου μιλάτε… Διαβάστε περισσότερα »
Πολύ σωστά του μίλησε και μπράβο της αλλά πρόκειται για δημόσια υπηρεσία όχι ιδιωτική.
Δεν είναι συγκρίσιμο το “διευθύντρια σε δημόσια υπηρεσία” με το “μόλις άνοιξα επιχείρηση στο χωριό” για παααρα πολλούς λόγους.
Με συγχωρείς, αλλά στη δημόσια υπηρεσία και να δυσαρεστηθεί ο πελάτης δεν προκειται να απολυθείς. Το πολύ πολύ να βριστείτε και να πάει σε άλλο γκισέ. Θα είναι μια άσχημη μέρα και τέλος. Πόσο μάλλον όταν είσαι και διευθύντρια και όχι στο γκισέ.
Δεν νομιζω οτι εχει κάποια σχέση η εργασία σε δημόσια υπηρεσία και μάλιστα σε διοικητική θέση, με όλη την ασφάλεια που προσφέρει το δημόσιο με την ιδιωτική εργασία και ειδικά ως ελεύθερος επαγγελματίας. Θα διαφωνήσω εντελως με τη Λένα στο θέμα ως άτομο που έχει μεγαλώσει σε χωριό και ουσιαστικά συνεχίζει να σε ζει σε χωριό αφού και εδώ στην πόλη τα πράγματα έτσι είναι. Δεν μπορείς να διώχνεις πελάτες. Μονο οντως να προσπαθήσεις ευγενικά να τους βάλεις στη θεση τους ,οσο δυσκολο και να να είναι.
Καλά δεν είναι το ίδιο δημόσια υπηρεσία και δη από διευθυντική θέση και ελεύθερος επαγγελματίας. Μην τα ισοπεδώνουμε όλα.
Καλά τι συγκρίνεις και εσύ, λες και υπάρχει περίπτωση να τον χάσει από πελάτη η υπηρεσία ή να απολυθεί η μητέρα σου γιατί δεν καλοπιασε τον πελάτη. Στο δημόσιο έχουν το αντίθετο θέμα πως να μην σε βλέπουν αφ υψηλού και με αδιαφορία.
Παιδιά μείνατε στο περιστατικό και χάσατε την ουσία! Το point μου είναι ότι στους αγενείς ανθρώπους πρέπει να εκφράζουμε τη δυσαρέσκειά μας, αλλιώς δεν παίρνουν χαμπάρι. Και έδωσα ένα ΠΑΡΆΔΕΙΓΜΑ, χωρίς να υποδείξω στη γράφουσα ότι αυτός είναι ο σωστός τρόπος αντιμετώπισης του υπαλλήλου της. Φυσικά μπορεί να τον αντιμετωπίσει κι έτσι αν θέλει, καθώς δεν περιέγραψα κατι ακραίο. Ποιος σας είπε ότι εξισώνεται μια δημόσια με μια ιδιωτική υπηρεσία; Ποιος ισοπέδωσε τι ακριβώς;
H μητέρα σας τον σταμάτησε γιατί την είχε ανάγκη και προσπάθησε να πάρει κάτι με τρόπου που στο δημόσιο κάποιες φορές δε δουλεύει αλλά πολλές φορές δουλεύει – συνήθως στο δημόσιο αρκεί να φωνάξεις αρκετά για να γίνει η δουλειά σου ιδιαίτερα αν δε ζητάς κάτι παράτυπο αλλά απλά να τελειώνεις. Αντίστοιχο παράδειγμα θα ήταν αν κοντά σε εποχή κρίσεων για προαγωγές, μεταθέσεις στο εξωτερικό έμπαινε κάποιος φωνάζοντας με χαρτί/σημείωμα από τον Υπουργό που εποπτεύει την υπηρεσία της μαμάς σας η οποία “καίγονταν” για τη μετάθεση στο Παρίσι πχ και τον απέτρεπε να φωνάζει και δεν του έκανε τη δουλειά.… Διαβάστε περισσότερα »
Ο τύπος είναι γλίτσας και καμάκι, υποκοριστικά του τύπου χαρά μου και καρδιά μου δεν επιτρέπονται στις παντρεμένες κυρίες σύμφωνα με τα πατριαρχικές αξίες. Άρα το κρατάτε αποστάσεις είναι αυτό που εύκολα θα καταλάβει και θα εννοήσει ότι δε μιλάνε έτσι σε μια κυρία. Έχεις να προασπιστείς ένα μαγαζί σε ένα μικρό τόπο και η συμπεριφορά είναι σημαντική. Έχεις να προασπιστείς τη δική σου ψυχική αξιοπρέπεια και αυτό είναι επίσης πολύ σημαντικό. Κράτα αποστάσεις. Όσο για το ντύσιμο, είναι και αυτό πολλές φορές στα πλαίσια των επιχειρηματικών αποφάσεων που λαμβάνουμε. Στολή εργασίας συντηρητική αν είναι χρήσιμη για την επιτυχία της… Διαβάστε περισσότερα »
Καταλαβαίνω τη σκέψη σας. Θεωρώ όλοι όσοι δουλεύουμε με συνεργάτες ή πελάτες ως ελεύθεροι επαγγελματίες μέχρι να εδραιωθούμε θα φάμε σε κάποιο βαθμό σκ**α. Εγώ ξεκίνησα να δουλεύω αμέσως μετά το σχολείο και παράλληλα με τη σχολή και για να φτάσω σε σημείο πριν ένα χρόνο να έχω την ευχέρεια επιλογής πέρασαν 5+ χρόνια. Δεν ξέρω τι γραφείο έχετε εσείς, αλλά να ελέγξετε αν μπορείτε να παρέχετε υπηρεσίες online ώστε να μην εξαρτάστε μόνο από τη μικρή σας κοινωνία (π.χ. λογιστικά). Πάντως πρέπει να ορίσετε ένα σημείο, από το οποίο και μετά θα κάνετε ξεσκαρταρισμα.
Aχ η επαρχία, καθαρός αέρας, φύση, ηρεμία, κοινωνία που σπάει κόκκαλα και σαλεύει μυαλά. Και εγώ έφυγα απ’ το χωριό μου γιατί δεν ήμουν αρκετά κάφρος για να επιβιώσω εκεί. Έφυγα γιατί ήξερα ότι θα με διέλυαν και δεν το μετάνιωσα ποτέ. @the_duck πόσο δίκιο έχεις. Στα περισσότερα χωριά επικρατούν οι (κατ’ επίφαση) συντηρητικοί τραμπούκοι. Χρειάζεται ένας εξαιρετικός συνδυασμός θράσους και ικανότητας για να επιβιώσεις εκεί αν είσαι κανονικός άνθρωπος. Λίγοι τον έχουν και τους βγάζω το καπέλο. Μπορώ να φανταστώ πόσο δύσκολο είναι να κρατάς μια δουλειά στην επαρχία γιατί το έκανε ο πατέρας μου. Έκανε γαργάρα πολλά και… Διαβάστε περισσότερα »