Αγαπητή Λένα, Σου γράφω αυτή τη στιγμή από το πάτωμα της αποθήκης του γραφείου μου. Πρωτότυπο μέρος, ε; Είμαι σε χάλια ψυχολογική κατάσταση, προσπαθώ να συγκρατήσω τα κλάματα μου. Δουλεύω σε μια οικογενειακή δουλειά σε επαρχιακή πόλη με τους γονείς και τον αδερφό μου. Είμαι η νεότερη προσθήκη στη δουλειά. Στο σημείο αυτό να πω ότι αγαπω πολύ τη δουλειά μου, περνάω πάρα πολλές ώρες σε αυτήν και είμαι ικανοποιημένη από τις απολαβές και μπορώ να δω κάποια εξέλιξη σε αυτήν. Το μεγάλο αγκάθι της υπόθεσης είναι ο κατά λίγα χρόνια μεγαλύτερος αδερφός μου. Ευτυχώς οι υποθέσεις μας εργασιακά είναι σε μεγάλο βαθμό διαχωρισμένες, ωστόσο στο γραφείο συνυπάρχουμε. Δεν ξέρω τι στο καλό έχει συμβεί στη ζωή του, πάντα ήταν ιδιαίτερος χαρακτήρας, αλλά τελευταία μιλάμε για άλλο πράγμα. Τρομερές φωνές όποτε νευριάζει, σε βαθμό που μας ακούει όλο το τετράγωνο. Αποπαίρνει όποιον βρεθεί μπροστά του, μπορεί να βρίζει μόνος του. Ένα ξέσπασμα άνευ όρων το οποίο παλαιότερα συνέβαινε μια φορά τον μήνα, αλλά πλέον είναι σχεδόν καθημερινό. Οι γονείς μου είναι σπάνια στο γραφείο καθώς τρέχουν για τις εξωτερικές υποθέσεις, αλλά εγώ πρέπει συνεχώς να τον ανέχομαι. Όλοι συμφωνούν ότι η συμπεριφορά του είναι ακραία και το λέμε και στον ίδιο όταν ηρεμεί. Μπορεί να τον ρωτήσεις ας πούμε θες καφέ; Και η απάντηση του να είναι “ναι σαν κι εσένα είμαι εγώ να έχω όρεξη για καφέδες “. Έχω βαρεθεί να φεύγω από τη δουλειά με ένα βάρος στην ψυχή και με μούτρα και να με δηλητηριάζει αυτή η στάση του. Δεν είναι ότι λέει κάτι σε εμένα όταν έχει νεύρα, αλλά φυσικά όταν κάποιος τσιρίζει σου χαλάει την ψυχική ηρεμία. Δεν ξέρω αν αντέχω άλλο, και αυτός δεν φαίνεται να θέλει να διορθωθεί. Φυσικά αν ήταν ένας σκέτος συνάδελφος μου τα πράγματα θα ήταν πιο απλά γιατί δεν θα τον νοιαζόμουν. Ομως άσχετα με το ότι εγώ νευριάζω και στενοχωριέμαι με το ξέσπασμα, στενοχωριέμαι και που βλέπω ο αδερφός μου να έχει τέτοιο ξέσπασμα και τόσα πολλά θέματα τα οποία δεν γνωρίζω, γιατί σίγουρα κάποιο θέμα έχει. Οι γονείς μου το ξέρουν, το αναγνωρίζουν, προσπαθούν να του μιλήσουν αλλά δεν αφήνει κανέναν. Το θέμα μου είναι. Τι να κάνω; Δεν είναι εύκολο να ανοίξω μόνη γραφείο γιατί δεν θα έχω καθόλου πελατεία, οι καιροί είναι δύσκολοι και τα έξοδα πολλά. Επίσης φοβάμαι όσο χαζό κι αν ακούγεται το κουτσομπολιό. Ολόκληρη ανακαίνιση έκαναν οι δικοί μου για να μου φτιάξουν έναν ωραίο χώρο στο γραφείο όταν αποφοίτησα. Και έπειτα, γιατί πρέπει εγώ να αφήσω όλες τις ανέσεις της οικογενειακής επιχείρησης εξαιτίας της δικής του τοξικής συμπεριφοράς; Βοήθησέ με σε παρακαλώ γιατί δεν μπορώ να δω καθαρά, ούτε μπορώ να λέω στον κόσμο ότι δεν αντέχω τον αδερφό μου, ντρέπομαι για αυτό…
-Απελπισμένη αδερφή
Ο αδερφός σου πρέπει να δει ειδικό. Δυστυχώς δεν είναι στο χέρι του (σας) αν θα πάει ή όχι, αλλά ως οικογένεια πρέπει πρώτα να συνειδητοποιήσετε εσείς ότι αυτό που έχει δεν περνάει με ευχές και παραινέσεις. Αν δεν του έχει περάσει από το μυαλό, αν δεν σας έχει περάσει από το μυαλό, είναι η ώρα να το καταλάβετε και να του το προτείνετε.
Αυτό μπορείς να κάνεις και πρέπει να κάνεις ως αδερφή, γιατί για να πω την αλήθεια, δεν κατάλαβα γιατί θα ήταν τόσο πιο εύκολο αν δεν ήταν αδερφός σου. Αν έβρισκες έναν τρόπο να συμπαρασταθείς, θα ήσουν οκ με αυτό το κλίμα; Δηλαδή το πρόβλημα είναι οι φωνές και τα ουρλιαχτά στη δουλειά, ή το γεγονός ότι αυτός που ουρλιάζει είναι ο αδερφός σου; Ή ότι αισθάνεσαι αρνητικά συναισθήματα για τον αδερφό σου; Για το τελευταίο ειδικά, δεν μπορώ να σε βοηθήσω καθόλου, γιατί δεν ξέρω για ποιο λόγο απαγορεύεις στον εαυτό σου να νιώθει ό,τι θέλει να νιώσει.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
“ιδιαίτερος χαρακτήρας” βρε που το έχω ακούσει αυτόν τον χαρακτήρα… α ναι από όλο μου το σόι όταν κάθε φορά στενό συγγενικό πρόσωπο ξέσπαγε όπου έβρισκε χωρίς να τον νοιάζει όπου βρισκόταν σε συχνά πυκνά διαστήματα με άπειρες βρισιές. Η χειρότερη ατάκα είχε έρθει από μητέρα και γιαγιά “ε αφού τον ξέρεις τι σκας και εσύ”, “ξέρεις ότι νευριάζει εύκολα τι πας και τον ενοχλείς?” το περιστατικό ήταν όταν ο 9χρονος ευαυτός μου έκανε το εγκληματικό, κατακριτέο και τραγικό λάθος να του πάει το τηλέφωνο γιατί τον ζητούσαν και εκείνος με έβρισε πατόκορφα με βρισιές που ούτε στη Τρούμπα δεν… Διαβάστε περισσότερα »
Έχεις δίκιο, όσο κανονικοποιούνται τετοιες συμπεριφορές τόσο χειρότερα είναι τα πράγματα. Λυπάμαι που έπρεπε να βιώσεις κάτι τέτοιο σε τόσο τρυφερή ηλικία. Ο άνθρωπος είχε ξεκάθαρα πρόβλημα και δυστυχώς το “έβαζαν κάτω απο το χαλί”
Σφιχτηκε η καρδια μου.
Εγω ημουν 13, με εσερνε σε ενα μαγαζι για ψωνια και τολμησα να ρωτησω αν αργουμε να τελειωσουμε. Ακομα το θυμαμαι.
Έτσι ειναι, όπως τα λες. Και αυτη η τακτική σε κανει να κανονικοποιεις συμπεριφορές κακοποιητικων συντρόφων ή αφεντικών ή πολλές φορές ακόμα και δικές σου. Και εγω τς έχω ζήσει από όλη την οικογένεια, και τα έχω κάνει. Ντρεπομαι οταν τα σκεφτομαι
Άσ το…. Πόσο έχω υποφέρει από τέτοιες συμπεριφορές δεν υπάρχει. Πατέρας και μετά τη σκυτάλη πήρε η αδερφή…. Όχι δεν είναι απλά ιδιορρυθμία. Διαταραχή προσωπικότητας λέγεται ή και οριακή διαταραχή, και όσο τους κανακεύεις τόσο βουλιάζεις και αυτοί βέβαια δεν βοηθιούνται
Εμένα πάντως ακριβώς έτσι είναι ένας ξάδερφός μου. Δεν ξέρω αν ο αδερφός της γραφουσας πρέπει να δει ειδικό ή αν απλά είναι κακομαθημένος όπως στη δική μου περίπτωση. Γιατί όπως ακριβώς επισήμαναν και αλλ@ στα σχόλια δεν κάνει τα ίδια σε πελάτες. Όπως και σε μένα, που φωνάζει και προκαλεί χαμό μόνο στο στενό οικογενειακό περιβάλλον και τραπέζια. Στη δουλειά του και στους φίλους τους μια χαρά νορμάλ φαίνεται. Έχει να κάνει λοιπόν και κατά πόσο τον σιγονταρει η οικογένεια. Αν κάθε φορά που φέρεται έτσι η απάντηση είναι ότι είναι ιδιαίτερος χαρακτήρας κάτι δεν πάει καλά. Δεν είναι… Διαβάστε περισσότερα »
Δεν είμαι σίγουρη ότι είναι “απλώς κακομαθημένος” ο ξάδελφός σου. Δε σημαίνει πως αν έχεις οριακή διαταραχή φέρεσαι παντού και πάντα σαν μανιακός, δεν είναι τόσο απλό. Οι περισσότεροι έχουν έναν στοιχειώδη έλεγχο σε άγνωστα περιβάλλοντα ή στη δουλειά τους, ή ακόμα και με συγκεκριμένους οικείους τους. Κρατιούνται με τα δόντια και ξεσπάνε εκεί που νιώθουν πως δεν θα έχουν άμεσες επιπτώσεις, οπότε χαλαρώνουν. Θυμάμαι τον εαυτό μου σε κοινωνικές εκδηλώσεις μες στην καλή χαρά αν και σε ελαφρά υπερένταση, και φεύγοντας να ξεσπάω ξαφνικά με βρισιές και ουρλιαχτά στη μάνα μου ή στον τότε φίλο μου, χωρίς να ξέρω… Διαβάστε περισσότερα »
Αιλουροειδεστατο αρχικά χαίρομαι πολύ που τα κατάφερες, φαντάζει δύσκολη διαδρομή. Τώρα στην δική μου περίπτωση, πίστεψέ με δεν μπόρεσα σε ένα σχόλιο να ξεδιπλώσω την κατάσταση αλλά είναι απλά μεγαλωμένος έτσι. Το μοναδικο αγόρι και ο μικρότερος στο σόι. Του φέρνανε, και ακόμα δηλαδή, το φαγητό έτοιμο, του κάνουν ακόμα την μπουγάδα, έχει ειδική μεταχείριση κλπ. Επειδή φυσικά είναι άντρας. Είχε ξεσπάσματα και φωνές που άκουγε όλη η γειτονιά απλά για να περάσει το δικό του. Δύσκολη κατάσταση αλλά έχω απομακρυνθεί χρόνια τώρα.
Gustav σε ευχαριστώ! Δύσκολη διαδρομή όντως, αλλά χίλιες φορές χαλάλι! Ζω επιτέλους φυσιολογικά κι εγώ κι η οικογένειά μου και, το πιο σημαντικό, δε θα περάσει ο άντρας μου και το παιδί μου αυτά που πέρασα εγώ ως παιδί από τον πατέρα μου! Λυπάμαι για τον ξάδελφό σου. Κλασική περίπτωση “διαδόχου” που καταστράφηκε από το παραχάιδεμα, που είναι μια φοβερά ύπουλη και αόρατη μορφή κακοποίησης…
το κορυφαίο είναι ότι επειδή δεν υπήρχε χειροδικία δεν θεωρούσαν και δεν θεωρούν κακοποιητική την συμπεριφορά του. τον νταντευε πάντα και τον δικαιολογούσε όλο το σόι. Το γνωστό ο άντρας δεν μεγαλώνει παραμένει ένα μεγάλο παιδί, έτσι είναι δεν μπορείς να τον αλλάξεις. Φυσικά όσο φέρνεις αντιρρήσεις τόσο προσπαθούν να σε μειώσουν ή να σε διακωμωδήσουν “είσαι τόσο ευαίσθητη, από ποιον πήρες”, “ας τον ήσυχο, πας γυρεύοντας” κτλπ. Ήταν η εποχή που συνειδητοποίησα τι σημαίνει αγία ελληνική οικογένεια, και με τα χρόνια όπως και μέσα απο το Α μπα ότι αυτή είναι μία τόσο διαδεδομένη συμπεριφορά/ στάση που πραγματικά εξοργίζομαι..… Διαβάστε περισσότερα »
Σωστά και να σημειώσω ότι στην δική μου εμπειρία αυτή η άφεση αμαρτιών δίνεται κυρίως στους άντρες. “Είναι φωνακλάς”, “είναι οξύθυμος”, “έτσι είναι μην τον παρεξηγείς”. Δεν έχω ακούσει καμμία γυναίκα να βρίζει και μην της απαντήσει κάποιος τουλάχιστον ότι είναι τρελή. Πιστεύω ότι πολύς κόσμος αν δει έναν άντρα να φωνάζει θα σκεφτεί ότι “αυτός έχει αρχηγικές τάσεις” και αν δει μια γυναίκα να φωνάζει θα σκεφτεί “αυτή είναι υστερική”. Ή το θεϊκό “αυτή έχει περίοδο”. Είδα ένα σχόλιο εδώ σε αυτήν την απάντηση ότι μια κοπέλα είχε την αδερφή της με borderline disorder. Όσο κι αν αυτή η… Διαβάστε περισσότερα »
Εγω θεωρω οτι ο αδελφός σου συμπεριφερεται έτσι επειδή τον αφήνετε. Ναι δεν ειναι καλά, σίγουρα, αλλα δεν φωναζει σε ξένο κοσμο, κατά πως λες. Το κανει στην οικογενειακή επιχείρηση. Όταν φωναζει και δεν λέει κανεις τιποτα, σημαίνει ότι τον ανέχεστε. Προβληματική συμπεριφορα ναι, αλλα οχι οτι δε μπορει να το ελέγξει. Δηλαδή πιστεύω ότι ειναι συνδυασμός χαρακτήρα με κάποιο πρόβλημα που θέλει ειδικό. Οι παραινέσεις δεν πιανουν. Γιατι δεν λένε οι γονεις σου “την επόμενη φορά που ξανά φωνάξεις έφυγες από την επιχείρηση μέχρι να δεις ειδικό και να λύσεις το πρόβλημα σου;”
οι ακραίες συμπεριφορές υπάρχουν επειδή υπάρχει χώρος να αναπτυχθούν … Δεν έχουν μπει όρια , η συμπεριφορά του δεν έχουν συνέπειες σε αυτόν . Επομένως ,του φέρεστε ειδικά επειδή είναι αδελφός , ο γιός , αν ήταν άγνωστος τι συνέπειες θα υπήρχαν;
Όπως σε όλες τις σχέσεις έτσι κ σε αυτήν πρέπει να βάλεις τα όριά σου. Είτε φεύγοντας από το χώρο, είτε κρατώντας τις απολύτως απαραίτητες επαγγελματικές σχέσεις, είτε κόβοντας κ αυτές με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Αυτό που πρέπει να συνειδητοποιήσεις είναι ότι ο αδερφός σου δε θα αλλάξει αλλά τα ξεσπάσματά του πάνω σου θα αλλάξουν εσένα, θα σε κάνουν πιο φοβική, πιο υποχωρητική, πιο συγκρατημένη κ πιο δυστυχισμένη. Προστάτεψε τον εαυτό σου κ βγάλε από την εξίσωση ότι είναι αδερφός σου. Σε κακοποιεί. Αναρωτιέμαι κ στους πελάτες έτσι συμπεριφέρεται ή μόνο εκεί που δεν έχει συνέπειες γιατί τον παίρνει;
Υποθέτω ότι το γραφείο / επιχείρηση παραμένει των γονιών σου, ή έστω στο μεγαλύτερο μερος του. Σ’αυτους πρέπει να μιλήσεις κι αυτοί μπορούν να πουν στον αδερφό ότι αν θέλει να παραμείνει πρέπει να κάνει θεραπεία για το πρόβλημα του.
Ο αδελφός σου έχει οριακή διαταραχή, μέρος της οποίας είναι η άρνηση απέναντι στη θεραπεία. Βέβαια, όπως λέει η the_duck, οι γονείς σου θα μπορούσαν ωραιότατα να του πουν “δε θα ξαναπατήσεις εδώ μέσα μέχρι να δεις ειδικό για το πρόβλημά σου”. Αλλά δεν φαίνεται να έχουν τη βούληση και εν μέρει το καταλαβαίνω, γιατί όταν το πρόβλημα είναι καθημερινό και τέτοιας σοβαρότητας, έχουμε την τάση να το υποτιμούμε. Ειδικά οι γονείς, που νιώθουν και τύψεις ότι φταίνε που έγινε έτσι το παιδί τους. Μικρή προσωπική παρένθεση: Θυμάμαι τους παππούδες μου να ντρέπονται για τα ξεσπάσματα και τις ακρότητες του… Διαβάστε περισσότερα »
Παντως με αφορμη την ιστορια που λες Αιλουροειδεστατο, πραγματικα εχω αναρωτηθει πολλες φορες, ποσες και ποσες ψυχικες ασθενειες θαβονται και κρυβονται και δικαιολογουνται με αυτον τον τροπο. Εχει κανονικοποιηθει η βια απο τους αρσενικους στην οικογενεια σε τετοιο βαθμο που δεν αντιλαμβανομαστε πλεον καν ουτε οταν καποια τετοια συμπεριφορα μπορει να ειναι δειγμα ασθενειας.. Και πως να το αντιληφθεις δηλαδη, δεν ξερουμε πια που τελειωνει το entitlement και ο τραμπουκισμος και που ξεκιναει η ψυχωση.
Πραγματικά δε βοηθάει καθόλου το περιβάλλον… Το έχω σκεφτεί και με τον αλκοολισμό στις παλιότερες γενιές!
Ο αδερφός σου πρέπει να επισκεφθεί ειδικό για να μάθει να διαχειρίζεται τα ξεσπάσματά του. Απο κάπου πηγάζει όλος αυτός ο θυμός και πρέπει να βρεθεί η αιτία για να αντιμετωπισθεί. Μίλα με τους γονείς σου για να δειτε πως θα κινηθείτε από δω και πέρα
Η συνύπαρξη με τον αδερφό σου δεν έχει μέλλον. Ειδικά όταν φύγουν οι γονείς από την μέση τα πράγματα θα χειροτερέψουν. Έχω πολλά παραγείγματα και είμαι και η ίδια παθούσα. Ειδικά αν μένεις σε επαρχία, αν αρχισεις να το συζητάς όντως θα βγεις η κακιά που δεν στήριξε το λεβεντόπαιδο τον Αρίστο, που σαν άντρας κι αυτός λέει μια κουβέντα παραπάνω. Στην επαρχία ίσως αν αποδεδειγμένα σε βίαζε, να γινόταν ένας αποδεκτός λόγος να φύγεις από την οικογενειακή επιχείριση, χωρίς να βγεις η τρελή του χωριού. Αντίθετα αν ο αδερφός σου φύγει ή κάνει ό,τι του γουστάρει, πολλοί θα σου… Διαβάστε περισσότερα »
Συμφωνώ απόλυτα. και για την περιγραφή της επαρχίας και για τα περί ψυχολόγου του αδελφού. Σε ψυχολόγο πηγαίνουμε γιατί θέλουμε εμείς οι ίδιοι, όχι γιατί μας πιέζει η μικρή αδελφή ή οι γονείς. Ναι, δύσκολο να ξεκινήσεις δική σου επιχείρηση αλλά σκέψου προσεκτικά που θα βρίσκεσαι σε 5 χρόνια αν συνεχίσεις έτσι.
Το “ιδιαίτερος χαρακτήρας” μεταφράζεται ως “πάντα είχε προβλήματα, αλλά κανείς δεν τον πήγε σε ειδικό μην τυχόν και τον πουν τρελό”. Αυτά τα ξεσπάσματα λες ότι τα είχε πάντα, αλλά τώρα είναι πιο συχνά. Ο αδερφός σου χρειάζεται ψυχίατρο. Αν πέσεις σε τοίχο, το καλύτερο θα ήταν να φύγεις. Ας δουλέψεις και ως υπάλληλος, αλλά θα νιώθεις καλύτερα.
Εμένα πάντως μου ήρθε να βάλω τα κλάματα με το που διάβασα “οικογενειακή επιχείρηση” και “επαρχία”. Ότι και να ακολουθούσε μετά είναι παραπάνω από προβλεπόμενο. Τη στιγμή που υπάρχει τέτοιο πρόβλημα (και είναι υπαρκτό και απτό) χρειάζεται να καταλάβεις ότι δε γίνεται να έχεις και τη βολή σου (την άνεση της οικογενειακής επιχείρησης) και να μην αρχίσει να λέει ο κόσμος και να τακτοποιηθεί το πρόβλημα. Αν ήμουν στη θέση σου θα έκανα μια σοβαρή συζήτηση με τους γονείς μου για την αντιμετώπιση του αδερφού μου με ειδικό. Αν για τον α, β, χ λόγο οι γονείς μου προσπαθούσαν να… Διαβάστε περισσότερα »
Win win situation, γιατί στο εξωτερικό θα γλιτώσει και το κουτσομπολιό. Το θέμα είναι να καταλάβει ότι δεν μπορεί να ποντάρει στην ελπίδα πως η κατάσταση θα φτιάξει. Άσε που τέτοιοι τύποι έχουν τινάξει ουκ ολίγες οικογενειακές επιχειρήσεις στον αέρα κι έχουν πνίξει τους δικούς τους στα χρέη, ακριβώς γιατί δεν έχουν αίσθηση του ορίου ΟΥΤΕ στα χρήματα (πρόχειρα πρόχειρα ξέρω τρεις περιπτώσεις). Ποιος της εγγυάται ότι είναι ασφαλής έστω οικονομικά; Καλύτερα να φύγει ούτως ή άλλως.