Αγαπητή «Α, μπα»: Πώς ν’αντεξω τη μοναξιά;

Αγαπητή Λένα και αναγνώστριες. Αισίως έφτασα τα 25 μου χρόνια, έχω τελειώσει με σπουδές, είμαι πίσω στην επαρχία και εργάζομαι με την οικογένειά μου πάνω σε αυτό που σπούδασα. Έχω παρέες εδω ευτυχώς και η δουλειά μου είναι απαιτητική, δουλεύω αρκετές ώρες καθημερινά ειδικά τώρα που είναι αρχή και θέλω να εδραιωθω. Επέστρεψα περίπου έναν χρόνο πριν και σε εκείνη τη φάση ταυτόχρονα χώρισα. Και ευτυχώς δηλαδή γιατί ο τότε φίλος μου ήταν σε άλλη φάση ζωής και σε άλλη περιοχή. Εφόσον δεν ήταν επιλογή μου όμως και τον αγαπούσα πάρα πολύ υπάρχουν αρκετές στιγμές που τον σκέφτομαι. Για την ακρίβεια δεν ξέρω πλέον (έναν χρόνο μετά ) αν μου λείπει τόσο ο ίδιος όσο η φάση του να έχεις μια σχέση, να μιλάς κάθε βράδυ στο τηλέφωνο, να μοιράζεσαι τα νέα σου, να έχεις έναν σύμμαχο, να ακούς συμβουλές, να τρως πρωινό αγκαλιά μαζί. Μου λείπει πολύ αυτό. Οι εκπλήξεις, τα χάδια, το σεξ ακόμα ακόμα (δεν με τραβάει εύκολα να το κάνω με κάποιον άγνωστο πόσο μάλλον στην επαρχία, χωρίς να έχω κανένα ταμπού, απλά δεν μου βγαίνει ). Και δεν θέλω να είμαι αχάριστη γιατί είμαι 25 και έχω οικογένεια να με αγαπάει και να με στηρίζει, έχω παρέα που πηγαίνουμε εκδρομές και για ποτακια, έχω αμάξι, οικονομικά τα πάω πολύ καλά μόνη μου, αλλά πολλές φορές νιώθω μοναξιά. Μου λείπουν οι φίλες μου από τη σχολή, εκείνο το μικρο μου στουντιακι που έμενα μόνη μου και κυρίως μου λείπει το να είμαι στο αμάξι με κάποιον άλλον που μου ψιθύριζε ότι με αγαπάει, που μου έφερνε να πιω καφέ, που όταν έκλαιγα τον έπαιρνα τηλέφωνο και δεν κλείναμε μέχρι να σταματήσω. Γνωρίζω φυσικά ότι το πρόβλημα μου είναι μια σταγόνα στον ωκεανό, αλλά αυτή τη στιγμή με έχει πιάσει το παράπονο καθώς βλέπω τις φίλες μου να μπαίνουν σε σχέσεις νέες ή να έχουν τις παλιές και εγώ να είμαι μόνη μου το τριήμερο. Περνάω καλα, αλλά μου λείπει το κομμάτι της συντροφικότητας και φοβάμαι τη μοναξιά, φοβάμαι ότι στην επαρχία με τις λίγες επιλογές και τα στάνταρ τα οποία πλέον έχω θέσει θα μου είναι δύσκολο να μπω σε σχέση. Έχω προτάσεις αλλά από αγόρια που προσωπικά δεν με ενδιαφέρουν (σεξισμός, ρατσισμός, άλλη φάση ζωής από τη δική μου κοκ). Πώς να αντέχω αυτή τη μοναξιά που με λυγίζει ώρες ώρες ; Είναι κομματι της ενηλικίωσης αυτή η αίσθηση μοναξιάς ;
-Ελλη

Ναι, και πού είσαι ακόμα.

Δεν θέλω να σε τρομάξω, αλλά έτσι είναι: για να λύσεις τα υπαρξιακά σου, πρέπει να υποφέρεις. Δεν γίνεται αλλιώς. Όλοι όσοι έφτασαν πάνω κάτω εκεί που ήθελαν, πρώτα υπέφεραν. Αυτοί που δεν υπέφεραν είναι επειδή δεν το κατάλαβαν, ή δεν έκαναν αυτό που ήθελαν, οπότε πάλι υποφέρουν.
Δεν είναι κάποια απαισιόδοξη θεώρηση της ζωής. Είναι ότι οι πιθανόητες να πάνε τα πράγματα όπως τα θέλεις, δεν είναι με το μέρος σου. Όχι επειδή το Σύμπαν είναι μοχθηρό, αλλά επειδή το Σύμπαν είναι αδιάφορο, και αυτά που θέλεις εσύ, είναι πολύ συγκεκριμένα. Δεν είναι πιθανό να συμβούν από μόνα τους, άρα πρέπει να κάνεις μια μεγάλη, πάρα πολύ μεγάλη προσπάθεια για να αντέξεις τις δυσκολίες που συναντάς, και να οδηγήσεις σιγά σιγά και με πολύ κόπο τα πράγματα προς τα εκεί που θέλεις.

Τώρα βιώνεις μια από αυτές, μια πολύ συνηθισμένη. Δεν έχεις συντροφικότητα και θέλεις συντροφικότητα. Θέλεις γιατί οι άνθρωποι συνήθως θέλουν συμμάχους, και δεν έχεις γιατί είναι λίγες οι πιθανότητες να βρεις αυτό που θέλεις, και παρεμπιπτόντως, οι άνθρωποι που ζουν σε μεγάλες πόλεις, έχουν επίσης πρόβλημα να βρουν συντροφικότητα για άλλο λόγο, παρόλο που θεωρητικά οι πιθανότητες είναι περισσότερες.
Το πρόβλημα σου δεν είναι μια σταγόνα στον ωκεανό, είναι σοβαρό και ως τέτοιο χρειάζεται να το σκέφτεσαι. Έχει περάσει όμως μόλις ένας χρόνος. Δεν μπορείς να βιάζεσαι.

Δεν έχω συγκεκριμένη πρόταση για το πώς να αντέξεις τις δύσκολες στιγμές. Πρέπει να βρεις την δική σου τελετουργία, κι αυτό είναι επίσης κομμάτι της ενηλικίωσης, και είναι κάτι που θα σου χρειαστεί πολλές φορές ακόμα.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News