Καλησπέρα σε όλους σας ! Είμαι αισίως στα 25 και μένω σε μια μυστηριώδη επαρχιακή ελληνική πόλη (δεν παίζει ρόλο ποια). Είμαι εδώ τον τελευταίο έναν χρόνο, αφότου τελείωσα τις σπουδές μου. Σχεδόν ταυτόχρονα με τις σπουδες μου, λίγους μήνες μετά δηλαδή, αποχαιρέτισα και το αγαπημένο μου αγόρι. Ο χωρισμός δεν ήταν δική μου επιλογή και ακομα και τώρα αν ήταν στο χέρι μου θα ήθελα να είμαστε μαζί. Ο πρώην δεν μένει στην ίδια πόλη με εμένα, ευτυχώς, ούτε έχουμε κρατήσει σχέσεις καθόλου. Από όταν χωρίσαμε μου έχουν πέσει υπερβολικά πολλές αλλαγές μαζί. Προσαρμογή σε μια μικρή πόλη σε σχέση με την Αθήνα που ζούσα πριν, αποχαιρέτισα όλες τις φοιτητικές μου παρέες (όλοι τράβηξαν τον δρόμο τους), και ταυτόχρονα χώρισα. Βρέθηκα λοιπόν στην επαρχία χωρίς ιδιαίτερα πολλούς φίλους, με εξαντλητικά ωράρια δουλειάς, πίσω στο πατρικό μου (αυτό ως τώρα δεν με ενοχλεί όσο νόμιζα) και χωρίς το αγόρι που αγαπούσα. Και σου λέω αλήθεια Λένα στο ενδιάμεσο έχω χάσει δύο τρία κιλά που ήθελα, ξεκίνησα ιταλικά στον ελάχιστο ελεύθερο μου χρόνο, διευρυνα τις παρέες μου όσο περισσότερο μπορούσα, δεν αρνήθηκα καμία πρόταση για εκδρομή ή έξοδο για να κοινωνικοποιηθω, φλέρταρα οσο μπορούσα, αλλά είμαι ακόμα μόνη μου. Λέγοντας μόνη δεν εννοώ χωρίς σχέση γιατί το ότι δεν έχω σχέση δεν το θεωρώ τραγικο, αν και θα το ήθελα και δεν με λυπει που δεν έχω βρει, αλλά αντιλαμβάνομαι ότι πρέπει να είμαι καλά και μόνη. Αλλά μόνη εννοώ χωρίς ΚΑΝΕΝΑ εδώ και τρεις μήνες ουσιαστικο φλερτ ενώ από πλευράς μου υπήρξε προσπάθεια, χωρίς όμως ανταπόκριση. Οκ θα μου πεις έφαγες χυλοπιτα, συμβαίνει. Αλλά η αλήθεια είναι ότι με έχει κουράσει παρα πολύ αυτή η κατάσταση, νιώθω πολύ μόνη μου, μου λείπουν οι φίλες της φοιτητικής ζωής και ο πρώην μου, αν και κάνω τα πάντα να βγει από τη ζωή μου. Πώς να πάω παρακάτω ουσιαστικά όταν είμαι σε μια μικρή πόλη χωρίς κανένα ενδιαφέρον; Προσπαθώ να βγάλω τον πρώην από το μυαλό αλλά ούτε οι πολλές ώρες δουλειάς, ούτε η έλλειψη ενδιαφέροντος βοηθάνε. Αισθάνομαι ότι είχα άλλα πλανα για τη ζωή μου (συγκατοίκηση με τον πρώην στην πόλη που μένω τώρα πχ) και αλλού η ζωή με πήγε και αυτό μου πέφτει βαρύ. Πώς αφήνω στην άκρη όσα έγιναν και να προχωρήσω ; Θέλω να πάω παρακάτω, πως να το κάνω ;
Αγαπητή φίλη.
Καλώς ήρθες στην ενηλικίωση.
Το πρώτο που πρέπει να σου πω είναι ότι βιάζεσαι. Βιάζεσαι πάρα πολύ. Έχεις πολύ ψηλές προσδοκίες από τη ζωή. Κουράστηκες επειδή δεν έχεις ουσιαστικό φλερτ «εδώ και τρεις μήνες». Δεν ξέρω καν πώς να το σχολιάσω. Είσαι μόλις ένα χρόνο σε μια άλλη πόλη, και ξεκίνησες πρόσφατα να δουλεύεις, και φυσικά ακόμα δεν έχεις κοινωνικό κύκλο. Τίποτα από αυτά δεν είναι περίεργο, απρόσμενο, πρωτοφανές. Είναι όλα απολύτως αναμενόμενα. Ευχάριστα δεν είναι, αλλά τι να κάνουμε, έτσι είναι όταν τελειώνει η φοιτητική ζωή. Όλοι παθαίνουν αυτό το σοκ. Κι ο χωρισμός, δύσκολος. Αλλά τότε χωρίζουν οι περισσότεροι, όταν τελειώνουν οι σπουδές. Κι αυτό κλασικό είναι. Δεν το κάνει πιο εύκολο. Αλλά δεν βλέπεις κι εσύ ότι όλα είναι συνδεδεμένα μεταξύ τους; Και ότι χρειάζεται μια περίοδος προσαρμογής;
Η οποία δεν εκβιάζεται;
Θα έλεγα ότι δεν είναι απαραίτητα η καλύτερη ιδέα του κόσμου να βάλεις ιταλικά στον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο σου, ούτε είναι καταπληκτική ιδέα να μην αρνείσαι καμία πρόσκληση και να τρέχεις σε εκδρομές, ούτε χρειάζεται ψυχαναγκασμός να φλερτάρεις λες και προπονείσαι για τους Ολυμπιακούς. Πάρε μια ανάσα. Δεν θα σου πω «ηρέμησε», γιατί δεν πάει έτσι. Αλλά θα σου πω ότι δεν κάνεις φίλους και σχέσεις επειδή το κυνηγάς σα να κυνηγάς δουλειά. Πρέπει να απολαμβάνεις και την διαδικασία. Αλλιώς φαίνεσαι αγχωμένη στους άλλους ανθρώπους. Και καταφέρνεις το αντίθετο από αυτό που θέλεις.
Υπομονή χρειάζεται, και λίγη προσπάθεια να αφουγκραστείς το πού βρίσκεσαι. Αν δεν σου αρέσει, ξέρεις, μπορείς να φύγεις. Αλλά δες πρώτα τις δυνατότητες που έχεις.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Διαβάζοντας τον τίτλο, περίμενα να ακούσω για αρρώστιες, θανάτους, προσφυγιά και δεν ξέρω τι άλλο. 😊
Πραγματικά, καλωσόρισες στην ενηλικίωση, όπου δεν κάνεις αδερφικούς φίλους σε δύο εβδομάδες, η δουλειά δε σου επιτρέπει να βλέπεις την κάθε μέρα σαν Σαββατοκύριακο και φυσικά σου λείπει η περίοδος ξεγνοιασιάς, χωρίς ευθύνες, που άφησες πίσω σου. (Και εμένα μου λείπει. Κερδίζεις άλλα, πολύ πιο σημαντικά, θα δεις.)
Έχεις κάθε δικαίωμα να έχεις σοκαριστεί από την αλλαγή, είναι αρκετά συνηθισμένο, αλλά να έχεις υπόψη σου ότι για τον αληθινό κόσμο είναι λίγο αστείο να δηλώνεις ότι “η ζωή σε πήγε αλλού”. Αυτό κάνει πάντα.
Ειδικά στα 25 είναι ακόμα πιο αστείο.
Δεν θέλω φυσικά να υποβαθμισω αυτό που νιώθεις τώρα αλλά η ζωή έχεις να σε κάνει πολλές σβούρες ακόμα.
Αν δεν σου αρέσει το μέρος που μένεις,μάζεψε λεφτα και φύγε.Πηγαινε σε μια πιο μεγάλη πόλη.Οχι βέβαια ότι σου εγγυάται κανείς ότι θα αποκτήσεις παρεες και σχέση.
Θέλει υπομονή και εξερεύνηση του εαυτού μας.Και προσωπικά,σε θεωρώ τυχερή που σου συμβαίνει στα 25.
έλα ντε, μπροστά της είναι όλη η ζωή να κάνει ό,τι γουσταρει! Δεν το λεω υποτιμητικά, αλλά πραγματικά έχει ένα σωρό επιλογές και από ο,τι καταλαβαίνω δεν την κρατάει κάτι πίσω – πχ δάνεια, άρρωστοι γονείς.
Τρεις μήνες. ΘΡΙ ΜΑΝΘΣ. ΤΡΟΥΑ ΜΟΥΑ. ΤΡΕΣ ΜΕΣΕΣ. ΤΡΙ ΜΕΣΕΤΣΙΤΕ. Τόσα ξέρω. Και κοιτάω το αχανές τετράχρονο που είχα σφαλίσει τα πορτόφυλλα της κάτω γειτονιάς και γελάω.
Φίλη. Ψυχραιμία. Δεν είμαστε Μπέβερλι Χιλς, σ’ένα κουτσοχώρι του πλανήτη είμαστε, που έβγαλε πρωθυπουργό το Μητσοτάκη, τι προσδοκίες είναι τούτες;!
Είναι 25 μην είσαι τόσο αυστηρή! 🙂
Κατά τα άλλα πολύ γέλασα με το πολύγλωσσο μήνυμα σου! Επίσης κουτσοχώρι ξε-κουτσοχώρι πόσες φορές έχω σκεφτεί “καλά, μπέβερλι γίναμε”, καθόλου μην το υποτιμάς το κουτσοχώρι μας – έχει άπειρες δυνατότητες!
Πες τα βρε υπνερωτομαχακι μου! Που είμαι στα 2 χρόνια and going, στα 33 μου. Αιντε. Τι δράμα κι αυτό, χωρίς ουσιαστικο φλερτ στα 25 της, mon dieu δηλαδή. Ας μη γίνομαι κακιά, όμως με αυτά που διαβάζω, μάλλον θα πρεπε να κλαίω σε καμιά γωνία ίσως?
@este, Αλήθεια βγαίνει αυστηρό; Τρυφερός κλαυσίγελως ήταν, με την αθωότητα, καθόλου δεν ήθελα αυστηρότητα, απλά να υπερτονίσω ότι γενικά, δύσκολα είμαστε σ’αυτόν τον τομέα – και μην ξεχνάμε ότι για κάποιον κόσμο φλερτ θεωρείται το “ιασο κόκλα” και “ΝΑ Ο ΖΒΟΥΤΣΟΣ ΜΟΥ, Σ’ΑΡΕΣΕΙ;!”. Οπότε άμα βάλουμε και πχοιότητα, ναι, υπομονή, αυτό εννοούσα. @λιονταρίνα μου, ΟΧΙ. Και δεν το λέω ελαφρά τη καρδία. Δεν ξέρω αν θα ακουστεί ελιτίστικο, μπορεί και να έιναι, αλλά πώς να το κάνουμε, όσο αυτοψάχνεσαι και επιδιώκεις την αυτοβελτίωση, όσο μαθαίνεις τι είσαι, τι θέλεις να είσαι, και τι ζητάς από τη συντροφιά σου, τόσο πιο… Διαβάστε περισσότερα »
@Υπνερωτομαχία, καθόλου αυστηρή δεν ήσουν. Αστειεύτηκα, γιατί 1ον μου άρεσε πολύ το σχόλιο σου και 2ον σκέφτηκα τον εαυτό μου στα 25 και πόσο ανυπόμονη και απαιτητική ήμουν και εγώ αν δεν μου συνέβαιναν όλα όσα ήθελα “χτες”.
Este, εγώ ΑΚΟΜΑ είμαι. Η ψυχίατρός μου μου έχει πει, μεταξύ άλλων, ότι “ενηλικίωση είναι η τέχνη του να μάθεις να περιμένεις” – μάντεψε πόσο καλά πάει. Απλά κοντά δέκα χρόνια μετά, μαθαίνεις, αν μη τι άλλο, να μην απελπίζεσαι τόσο :p
Επομενως ζεις την αιωνια νεοτητα!!!! Η ενηλικιωση (κακα τα ψεματα) ειναι λιγο ανιαρη. Μεινε εκει που εισαι😀😀😀
“Άλλα πλάνα είχα για τη ζωή κι αυτή αλλού με πήγε.” Λοιπόν λέω πρώτη: Στα 25 ξαναγύρισα στο πατρικό μου μετά από 4χρονη περίπου σχέση, αφού νοσηλεύθηκα για 15 μέρες με καλοήθη ενδοκράνια υπέρταση. Όσο ήμουν στο νοσοκομείο, ο πρώην πήγε να πει στον αδερφό μου ότι “όπως και να βγω” (γιατί δεν ήξεραν τι έχω, η αρχική διάγνωση ήταν εγκεφαλικό-άσχετο), εκείνος θα με παντρευτεί. Όχι από αγάπη φυσικά, από οίκτο. 4 χρόνια είχα μαρτυρήσει αλλά πίστευα ότι έτσι είναι οι σχέσεις, μια πάλη να αποδεικνύεις την αξία σου. Στο πατρικό, η μαμά μου ήταν πολύ χαρούμενη που γύρισα σε… Διαβάστε περισσότερα »
Άνετα θα είχα παραγγείλει ουισκάκι, εγώ ήμουν στο κομμωτήριο, είπα ότι με έτσουξε η βαφή.
“διευρυνα τις παρέες μου όσο περισσότερο μπορούσα, δεν αρνήθηκα καμία πρόταση για εκδρομή ή έξοδο για να κοινωνικοποιηθω, φλέρταρα οσο μπορούσα, αλλά είμαι ακόμα μόνη μου. ”
Αν αντικαταστησεις το “μπορούσα” με το “ήθελα”, θα τα πας πολυ καλυτερα..
Εχεις μια πρεμούρα που αποκλειεται να κανει καλο ειτε στην διαθεση σου, ειτε στις γνωριμιες σου.
Επισης, ειναι μεγαλος ανθρωποδιωχτης..
Το διαβάζω και γελάω, σορυ. Μου θύμησες πολύ εμένα. Μετά τις σπουδές (και τον χωρισμό και μακρυά από τους φίλους που είχα τότε) και γυρνώντας στην πόλη μου, στο χωριό μου, πέρασα την ίδια φάση. Κάθε μέρα τσακωμους με τους γονείς επειδή είχα μάθει να μένω με συγκάτοικο και να έχω το δικό μου πρόγραμμα και όχι τάδε ώρα τρώμε (πεινούσα/ δεν πεινούσα), ή σήμερα έχουμε γενική, ξύπνα. Το μόνο που με κράτησε από το να σηκωθώ να φύγω ήταν το καφέ του ξαδέρφου μου που δούλευα τα βράδια μαζί του και με την άλλη ξαδέρφη μας και τα παιδιά… Διαβάστε περισσότερα »
Οπότε το πλάνο που ανατράπηκε είναι ότι εσύ δεν είσαι σε σχέση. Γιατί λες ότι ένα πλάνο ήταν να είστε μαζί στην πόλη σου. Για την ακρίβεια όμως, δεν ήθελες σώνει και ντε αυτόν τον συγκεκριμένο, μιας και μόλις τρεις μήνες μετά, εσύ θλίβεσαι που δεν έχεις αποκαταστήσει αυτό το κενό στη ζωή σου. Κουτάκια μυρίζομαι αγαπητή φίλη. Πολύ άγχος έχουν τα κουτάκια, όπως και το σκεπτικό να μην πάει στιγμή απ’τη ζωή χαμένη. Η ζωή κυλάει με τον δικό της ρυθμό, είτε βιαζόμαστε είτε τεμπελιάζουμε. Και να την αξιοποιούμε πρέπει, και να την απολαμβάνουμε. Βρες την ισορροπία, είσαι στην… Διαβάστε περισσότερα »
Και πού να σου συνέβαιναν αυτά στα 35… Πολύ όμορφα τα λέει η Λένα!
Αν είναι να κρατήσεις ένα απόσταγμα είναι το “δώσε χρόνο στον εαυτό σου”.
Τρεις μήνες είναι πραγματικά ελάχιστο (μηδαμηνό!) διάστημα για να προσαρμοστείς στη νέα σου πραγματικότητα. Η οποία δεν θα είναι παντοτινά έτσι όπως την περιγράφεις.
Και είσαι μόνο 25, έχεις πραγματικά όλο τον χρόνο (χρόνια!) μπροστά σου, να γνωρίσεις κόσμο από την αρχή, να φλερτάρεις και να ερωτευθείς, και κυρίως να προσδιορίσεις όσα θέλεις εσύ για σένα! ☺
Καταλαβαίνω ότι σου έπεσαν όλες οι αλλαγές μαζί, και ότι ίσως ειναι η πρώτη φορά που τα πράγματα δεν πάνε όπως τα θες, όμως τίποτα δεν ειναι τελεσίδικο και αυτά δεν είναι τα μεγαλύτερα προβλήματα που θα κληθείς να αντιμετωπίσεις. Στο χέρι σου είναι να βελτιώσεις τη ζωή σου απλά αυτό δε γίνεται χωρίς προσπάθεια, ούτε μέσα σε μια μέρα. Όσο για το αγόρι που σου λείπει τόσο, για να χωρίσατε μαλλον δε θα ταιριάζατε όσο νομίζεις τωρα. Δες το σαν ευκαιρία να κάνεις καλύτερη σχέση στο μέλλον.
Αχ αυτά τα νέα τα παιδιά!
Βαθιά ανάσα,όλα θα πάνε καλά.
Για σας είναι η ζωή 😉