Αγαπητή Α μπα έχω το εξής πρόβλημα: τον τελευταίο ένα χρόνο περίπου νιώθω πάρα πολύ μόνη μου. Μένω μόνη μου, οι δικοί μου ζουν στην επαρχία, δεν έχω κάποια σχέση εδώ και καιρό, οι φίλες μου έχουν όλες παντρευτεί ή έχουν φύγει στο εξωτερικό και βγαίνω σπάνια, η δουλειά μου επίσης είναι αρκετά μοναχική. Δεν έχω παρέα για να πάω διακοπές. Πηγαίνω γυμναστήριο και προσπαθώ να επισκέπτομαι τους δικούς μου κάποια ΣΚ αλλά συνέχεια νιώθω έναν κόμπο στο στήθος.Με πνίγει η τόση σιωπή στην καθημερινότητά μου. Νιώθω μοναξιά και ανασφάλεια και ότι όλοι κάπως κοιτάνε τον εαυτό τους και ότι οι παρέες δεν έχουν διάρκεια παρά μόνο μέχρι να βρει κάποιος μια σχέση ή μια άλλη παρέα, ξέρω γω. Επίσης, η δουλειά μου δε μου αρέσει και τα λεφτά είναι λίγα. Ψάχνω να φύγω, αν βρεθεί κάτι θα το κάνω. Γενικά, αισθάνομαι ότι δεν υπάρχει τίποτα θετικό να σκέφτομαι, εκτός φυσικά από το ότι έχω την υγεία μου, για την οποία είμαι πολύ ευγνώμων. Τι θα έκανες εσύ αν ήσουν στη θέση μου;
– Μόνη & έρημη
Για να σιγουρευτώ ότι είναι ζήτημα συγκυριών και όχι της δικής μου συμπεριφοράς, κοσμοθεωρίας, ή κατασκευής, θα πήγαινα σε έναν ψυχολόγο. Αυτό θα έκανα.
Τα μισά που λες είναι λογικά – η μοναξιά και η ανασφάλεια και ότι όλοι κάπως κοιτάνε τον εαυτό τους είναι κάτι που όλοι σκεφτόμαστε κάποια στιγμή – αλλά ο μόνιμος κόμπος στο στήθος και το «τίποτα θετικό για να σκέφτομαι» δείχνει κάτι άλλο. Αυτό, σε συνδυασμό ότι έχεις φίλες, αλλά έχεις εξηγήσεις για το γιατί δεν τις βλέπεις (και οι παντρεμένοι έχουν ψυχή, ξέρεις), μπορεί να δείχνει ότι πρέπει εσύ να αναθεωρήσεις ή να εξερευνήσεις κάποια πράγματα πρώτα μέσα σου.
Οπότε, πήγαινε καλύτερα σε έναν ψυχολόγο.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Το έχω περάσει αυτό, επί μακρόν.. Είναι όντως έτσι, με την έννοια, πως μετά το πανεπιστήμιο δυσκολεύει το πράγμα για καινούριες ουσιαστικές σχέσει. Όντως οι περισσότεροι κάνουν καινούριες ζωές και δεν τους είμαστε απαραίτητοι οι παλιοί. Αυτό το βρίσκω λογικό και δε με ενοχλεί καθόλου. Ποτέ δεν κατηγορώ κάτι, που μάλλον θα έκανα κι εγώ. Για τον εαυτό μου, κατόλαβα κάτι , που μπορεί να σε βοηθήσει. Είμαι υπερβολικά επιλεκτική… Μπορεί να είμαι ψώνιο, μπορεί όμως όντως να έχω ψηλά τον πήχη για σωστούς λόγους. Σταμάτησα να ανησυχώ, όταν είδα, ότι όντως είμαι κοινωνική όταν βρίσκω κατάλληλα άτομα για μένα.… Διαβάστε περισσότερα »
Σίγουρα γίνεται και αυτό που λες , αλλά ο κανόνας είναι , ότι η οικειότητα χτίζεται με πολλές ώρες παρέα. Επίσης είναι σημαντικός παράγοντας η ηλικία. Την ηλικία, δεν την εκτιμώ γενικά σαν παράμετρο, αλλά με τη λογική και μόνο, όταν κάθε μέρα είσαι σε ένα χώρο , που συχνάζουν πολλοί άνθρωποι, είναι πιο πιθανό να γνωρίσεις φίλους. Αυτός ο χώρος είναι , συνήθως , ή το σχολείο ή μία σχολή, άρα μέχρι 22΄-23, εκτός και συνεχίσεις σπουδές κτλ, Στη δουλειά δεν ενδείκνυται να κάνεις φίλους. Οπότε μετά δυσκολεύει το πράγμα. Πρέπει , να κυνηγήσεις …..
Περισσότερο θα σου πρότεινα την αλλαγή δουλειάς. Αν από εκεί που είσαι ούτε περνάς καλά, ούτε βρίσκεις ανθρώπους να συναναστραφείς, ούτε βγάζεις λεφτά, προσπάθησε να βελτιώσεις την επαγγελματική σου κατάσταση. Κι αν δεις ότι είναι δύσκολο, βρες μαθήματα, μετεκπαίδευση κλπ. Κι από ‘κει όλο και κάποια γνωριμία/φιλία θα προκύψει. Αλλά φρόντισε πρώτα το βιοποριστικό – νιώθω ότι αυτό σε βαλτώνει και τραβάει κι όλα τα υπόλοιπα κάτω. Αν δεν νιώθεις μια κάποια υπερηφάνια γι’αυτό που παράγεις, πως θα νιώθεις άνετα στις διαπροσωπικές σου σχέσεις;
Έχω νιώσει σε αρκετές φάσεις όπως εσύ!
Φαίνεται να σκέφτεσαι λογικά και να είσαι έτοιμη να κάνεις κάποια βήματα.
Κάτι που βοηθάει πολύ είναι να ξεκινήσεις κάποιο χόμπυ ή δραστηριότητα
π.χ. χορό, θέατρο. Δεν χρειάζεται ντε και καλά να ξοδέψεις πολλά, υπάρχουν τέτοιες
δραστηριότητες σε πολλούς δήμους.
Θα “γεμίσεις”, θα αποκτήσεις ενδιαφέρονται και σίγουρα θα γνωρίσεις κόσμο,
πολλών ηλικιών.