Αγαπητή Λένα, Το όραμα ευτυχίας μου περιλαμβάνει εμένα, έναν άντρα και το παιδί μας. Όχι φυσικά έναν οποιοδήποτε άντρα, αλλά αυτόν που θα μου ταιριάζει και θα του ταιριάζω, θα υπάρχει η χημεία, και θα έχουμε κοινό όραμα ευτυχίας. Είμαι 29 και μέχρι στιγμής αυτόν τον άντρα δεν τον έχω βρει. Είχα σχέσεις κατά καιρούς, όμως με κανέναν δεν ένιωσα ότι ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ (χωρίς φυσικά να εννοώ ότι για καθεμιά από εμάς υπάρχει Ο ΕΝΑΣ). Κι αν δεν τον βρω; Τι θα κάνω; Δε λέω, κάνω πράγματα, ξεχνιέμαι, περνάω καλά, αλλά… Για παράδειγμα, θέλω να κάνω ένα ταξίδι στην Ιαπωνία (αν επιζήσουμε φυσικά από τον κορονοϊό), αλλά δεν θέλω να το κάνω μόνη μου, και όσοι ξέρω θα έκαναν ένα τέτοιο ταξίδι με τον/την σύντροφό τους, δηλαδή σε ερώτηση που έκανα σε φίλους μου, 3 που είχα υπόψη μου, πήρα αρνητική απάντηση για αυτό το λόγο. Κάθε φορά που πλησιάζουν Χριστούγεννα/Πάσχα/καλοκαίρι, αγχώνομαι. Δεν λέω ότι θέλω να κάνω οικογένεια για να μην είμαι μόνη στις γιορτές, αλλά δεν μπορώ (δε θέλω) να είμαι μόνη μου στη ζωή μου. Έχω στο περιβάλλον μου χαρούμενα ειλικρινά ζευγάρια, έχω χαρούμενα ψεύτικα, έχω μόνους που ψάχνουν, έχω μόνους που δε θέλουν. Πώς να συμφιλιωθώ με την ιδέα ότι μπορεί να μείνω μόνη μου (εννοώ χωρίς σύντροφο ζωής – ότι όλοι μας είμαστε “μόνοι μας” το γνωρίζω) για πάντα;
– Ζανίν
Για όνομα του Μεγάλου Μακαρονοτέρατος, μα τον Μεγάλο Τουτάτη, τραβάω τα μαλλιά μου από την απελπισία, γιατί καλό μου παιδί πιστεύεις ότι πρέπει να συμφιλιωθείς με την ιδέα ότι μπορεί να μείνεις μόνη σου ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ, ΑΠΟ ΤΑ 29;
Γιατί, πατριαρχία. Στα τριάντα γίνεσαι κολοκύθα.
Το όραμα σου είναι μια χαρά. Το άγχος σου είναι μια χαρά, επίσης. Αλλά να συμφιλιωθείς με την ιδέα που σε τρομάζει, δεν χρειάζεται. Με τίποτα. Ούτε στα 29, ούτε ποτέ.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Θα είχε ενδιαφέρον κάποιος πραγματικά να απαντήσει στο ερώτημα, πως συμβιβαζεσαι με την έλλειψη συντρόφου αλλά και πως να μην νιώθεις θλίψη με αυτο. Δεν είμαστε λίγες οι γυναίκες κοντά στα σαράντα που λίγο πολύ δεν τολμάμε να εκφράσουμε κάτι τέτοιο χωρίς να ακουστουμε μίζερες γεροντοκόρες. Προσωπικά δεν με απασχολεί ο γάμος και τα παιδιά αλλά αυτό τον το να έχεις έναν συνοδοιπόρο. Και αυτό δεν το είχα ποτέ. Πρόσφατα απομακρυνθηκα και από την οικογένεια μου και κυριολεκτικά δεν εχω κανένα στον κόσμο. Πρώτη φορά πέρασα και τις γιορτές μόνη στο σπίτι μου. Το μόνο που με γλύτωσε απο την… Διαβάστε περισσότερα »
Φαντάζομαι ότι θα πάρεις πολλές απαντήσεις, ελπίζω κάποιες να σε βοηθήσουν. Εγώ, για αρχή, θα σου πω ότι θεωρώ υπέροχο το ότι σε αυτή την σελίδα, εκφράστηκες ελεύθερα. Εγώ τα βλέπω κάπως αλλιώς τα πράγματα, αλλά ένα να σου πω. Ποτέ να μην λογοκρίνεις τα συναισθήματα σου. Δες εδώ μέσα, ότι υπάρχει αποδοχή, και κανείς δεν θα σκεφτεί να σε χαρακτηρίσει “μίζερη γεροντοκόρη”. Αυτό να επιδιώκεις, και από τους ανθρώπους που θα βάλεις στην ζωή σου, και το πιο σημαντικό, από τον ίδιο σου τον εαυτό.
Δεν το σκέφτομαι αυτό για εμένα ούτε το έχω σκεφτεί αλλά είναι ενας χαρακτηρισμός που μας κολλάει, αυτος και της απελπισμένης για τεκνοποίηση. Δυστυχώς υπάρχουν αυτά τα άκρα, του ή θα είσαι κουλ απελευθερωμένη ή αν θέλεις μια αποκλειστική βαθιά και ειλικρινή σχέση να είσαι ξενερουα. Προφανώς υπάρχουν και εξαιρέσεις αλλά μπορεί και να μην έχεις την τύχη να βρεθούν στον δρόμο σου και τότε τι;
Αναλόγως τι θεωρείς να μείνεις μόνη σου.εννοεις χωρίς φίλους;η χωρίς σύντροφο;η χωρίς κανένα απ’ τα δύο; υπάρχουν σάιτ που εκτός από ερωτικό σύντροφο, γνωρίζεις και φίλους.ετσι γνώρισα μια κοπέλα στην καραντίνα.εχω σύντροφο και φίλες.αλλα από περιέργεια επειδή βαριόμουν αφάνταστα μπήκα σε σάιτ και μιλάω ακόμα με μια κοπέλα από Θεσσαλονίκη.
Το ίντερνετ έχει πολύ μεγάλη δύναμη.η κολλητή μου έτσι γνώρισε έναν πρώην της που είχαν σχέση 4 χρόνια.
Εκτός αυτού,άτομα γνωρίζετε και από κοινά χόμπι, συλλόγους,διάφορες δραστηριότητες κοκ
Για σύντροφο μιλάω. Δεν υποτιμώ καθόλου τους φίλους σε καμία περίπτωση. Δυσκολεύομαι και σε αυτό το κομμάτι γιατί είμαι εσωστρεφής. Συμφωνώ για την δύναμη του ίντερνετ.
Νομίζω ένας ψυχολόγος θα σε βοηθήσει να καταλάβεις αν όντως θέλεις να είσαι μόνη σου ή αν δεν θέλεις να είσαι μόνη σου. Και σε οποιαδήποτε περίπτωση να μπορέσεις να αισθανθεις λιγότερο άγχος για την επιλογή σου.
Ναι πηγαίνω.
Δεν είναι ολοι οι ανθρωποι το ίδιο. Άλλοι μενουν μονοι απο επιλογή , αλλοι απο λαθος επιλογές , άλλοι απο αδυναμία , άλλοι γιατι αρνουνται να συμβιβαστουν κλπ κλπ Εγώ απελπισία θεωρώ το να έχεις συντροφο αλλα να μην εχεις συνοδοιπορο. Εκει ειναι το μεγαλο αδιεξοδο της ζωης. Η μοναξιά μπορει να ειναι πολυ δημιουργικη αν βρεις τον τροπο να γεμιζεις τον χρονο σου με πραγματα που σε κανουν να νιωθεις καλα. Θα σου χαρισω εκτος απ την συμπαθεια μου και το προσωπικο μου μαντρα απο το αγαπημενο (το συνιστω σε ολους/ες) Mr.Nobody (2009) : “As long as you dont… Διαβάστε περισσότερα »
Δεν μίλησα πιο συγκεκριμένα για εμένα γιατί το αναγνωρίζω αυτό. Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις αλλά κανένας από εμάς θα είναι καλό να μπορεί να ομολογήσει πως ναι φοβάμαι ή ναι αυτό με αγχωνει. Δεν με φοβίζει η μοναξιά αλλά την εχω λίγο μπουχτισει. Θέλω να γίνω και εγω μια φορά δημιουργική με παρέα αλλά για δικές μου αδυναμίες μπορεί να μην το πετύχω αρα τι; Ευχαριστώ για το μάντρα 😁
Σε καταλαβαίνω απόλυτα. Κλείνω τα 27 σε κάτι μήνες και μένω στο εξωτερικό. Έχω μερικούς φίλους με τους οποίους όμως δεν έχω την επικοινωνία που θα ήθελα να εχω, κυρίως αυθόρμητη. Για σύντροφο δεν θα μιλήσω, ο τελευταίος με άφησε σχεδόν με μυνήμα (it’s complicated and boring) περισσότερο από ένα χρόνο τώρα και ακόμα γλείφω τις πληγές μου. Ως εσσωστρεφης που είμαι και γω, περνάω και μόνη μου καλά, που λέει και η Βανδή, η καραντίνα μου πάει. Αλλά μου λείπει αυτή η βαθειά επικοινωνία, είτε με φίλους είτε με σύντροφο. Μου λείπει το χιούμορ, να είμαι αυθόρμητη και να… Διαβάστε περισσότερα »
Αν δεν σε ενδιαφέρει η δημιουργία οικογένειας γιατί ψάχνεις για ΕΝΑΝ συνοδοιπόρο; Για όσο καιρό έχετε σεξουαλική έλξη με κάποιον, κάνετε σεξ. Αν είστε συμβατοί γενικότερα περνάτε περισσότερο χρόνο μαζί. Αυτό έχει ημερομηνία λήξης. Αν υπάρχει προοπτική οικογένειας τότε μπαίνουν διάφορες νομικές και κοινωνικές κατασκευές προκειμένου αυτή η σχέση να μακροημερεύσει. Για τους περισσότερους η συναναστροφή με ανθρώπους είναι ευεργετική. Αυτή μπορεί να συμβαίνει όμως με φίλους, παρέες, κοινότητες, ομάδες, συλλογικότητες. Από μια ηλικία και μετά όμως χρειάζεται θέληση και δουλειά για να περιστοιχίζεσαι από κόσμο. Η λογική του συνοδοιπόρου είναι κοινωνική κατασκευή των τελευταίων 100 ετών για βιομηχανοποιημένες μεγαλουπόλεις.… Διαβάστε περισσότερα »
Συγνώμη που είμαι παλιομοδιτισα αλλά αυτό θελω. Χωρίς οικογένεια ναι. Δεν γίνεται προφανώς άρα τι κάνω; Απο όλες του είδους τις σχέσεις παίρνεις κατι μοναδικό και πολύτιμο. Δεν τις υποτιμώ πίστεψε με απλά νιώθω λιγάκι αχάριστη να στο πω πλεονεκτρα να στο πω με αυτό που ζηταω σύμφωνα με αυτά που διαβάζω και εισπράττω απο το περιβάλλον μου.
Στην ψυχοθεραπεία έμαθα να βλέπω τον εαυτό μου πιο ανθρώπινα. Ως τότε φοβόμουν ότι αν με χαϊδέψω, θα πάψω να αντέχω, να είμαι δυνατή, αποτελεσματική, ευχάριστη. Δε θα ακουστείς μίζερη γεροντοκόρη, θα ακουστείς πολύ στεναχωρημένη, εκφράζοντας ταυτόχρονα ένα πολύ βαθιά υπαρξιακό ζήτημα. Και είναι πολύ λίγοι οι άνθρωποι που ξέρουν τι να πουν σε μια πολύ στεναχωρημένη φίλη που το μόνο που θέλει, είναι να βρει έναν συνοδοιπόρο. Κανείς που σ’αγαπάει ή που δε θέλει για χ λόγους να γίνει δυσάρεστος, δε θέλει να σου επιβεβαιώσει την αλήθεια που λες. Ότι κάποιοι άνθρωποι μένουν μόνοι στη ζωή και ότι η… Διαβάστε περισσότερα »
Λυπάμαι ειλικρινά για αυτό που σου συνεβει. Εχω μια ανορθόδοξη άποψη για τον θάνατο και ίσως ακουστεί σκληρή αλλά το να ζήσει κανείς πολλά χρόνια δεν σημαίνει απαραίτητα καλά χρόνια. Κάνω και εγώ θεραπεία. Ζούσα και ζω μόνη μου και παλεύω μόνη μου, φαντάζομαι πως κάποιες πρακτικές συμβουλές θα ηταν χρήσιμες για πολλούς, σαν πλασιμπο αν θέλεις. Ευχαριστώ για την ευχή προσπαθώ και εγω όπως όλοι μας για το καλύτερο.
Να ‘σαι καλά ❤ Δε διαφωνώ με την άποψη σου. Μάλιστα για ένα μεγάλο διάστημα, τη χρησιμοποιούσα ως παρηγοριά, μαζί με τα λόγια από ένα επίγραμμα του Λουκιανού για ένα 5χρονο “Μα μη με κλαις – μικρή ζωή μου στάθηκε, αλλά και στης ζωής τα βάσανα, μικρό μερίδιο είχα.” Μετά το είδα αλλιώς. Καταδικασμένος για μένα είναι ένας άνθρωπος αντικειμενικά ανήμπορος να ζήσει καλύτερα. Καταλαβαίνω τι ζητάς αλλά και για τις πρακτικές συμβουλές, πιστεύω ότι κι αυτές, προσωπικές είναι. Αυτό που βοηθάει εμένα, μπορεί να μην ταιριάζει σ’εσένα. Υπάρχουν πρακτικές γενικές συμβουλές: Γυμναστική, κοινωνικοποίηση, χόμπι, κ.λπ. Υποθέτω πως τα έχετε… Διαβάστε περισσότερα »
Έχω ανθρώπους που με νοιάζονται.. (συναδέλφους φίλους). Δεν περιμένω όμως από αυτούς να μου λύσουν την μοναξιά. Περνάω και μόνη μου καλά, γεμίζοντας τον χρόνο μου με πολλά πράγματα. Μ αρέσει το διάβασμα, και πέρα από την ψυχαγωγία όλο και κάποιο σεμινάριο/πτυχίο θα έχω να ασχολούμαι. Μπορώ να πάω σινεμά μόνη, εκδρομή με τουριστικο λεωφορείο μόνη, βόλτα κτλ . Χαρά θα νιώσω και με τα λουλούδια στο μπαλκόνι η τα δέντρα στο χωράφι μου στο χωριό. Συνεχώς βρίσκω νέα ενδιαφέροντα Το βασικό σε όλα τα παραπάνω είναι πως το απολαμβάνω. Σε καμία από τις πρώην σχέσεις μου δεν μπόρεσα να… Διαβάστε περισσότερα »
Vanda, αν είσαι Αθήνα, να γνωριστούμε. Θα κάνω κίνημα “Κανείς μόνος στις γιορτές”
Όσο για την έλλειψη συντρόφου, χειρότερα δε θα ήσουν με λάθος σύντροφο; Για να σου λένε όλοι ότι είσαι τυχερή που είσαι μόνη, η καρδούλα τους το ξέρει τι περνάνε.
Γνωστή μου βρήκε τον άνθρωπό της στα 43. Άλλη στα 45. Δεν υπάρχει ηλικιακό όριο σ’ αυτό.
Κάτι παρόμοιο με τον λάθος σύντροφο σκεφτόμουν και για τίς γιορτές. Συνήθως τις πέρναγα με τουρ στα σούπερ μάρκετ και ατελείωτο μαγείρεμα. Φέτος που απλά έμεινα στο σπίτι μόνη μου πέρασα πιο καλά με λιγότερο άγχος. Αυτό το πρέπει μας τρώει. Στο θέμα συντρόφου δεν το έχω και ούτε πιεστικα ποτέ, τελευταία μου έχει χτυπήσει άσχημα οταν κατάλαβα πως για εμένα δεν γίνεται. Νομίζω πως είναι πολλοί οι λόγοι πού κάποιος μένει μόνος, το θέμα είναι να μην πει μην καταντήσω μονος. Για τις γιορτές για παράδειγμα αν δεν έχεις φίλους ή συγγενείς να τις περάσεις μαζί να κάνεις κάτι… Διαβάστε περισσότερα »
Αν δεν είσαι καλά μέσα στη σχέση, η ζωή δε βγαίνει. Κι όταν συμβιβάζεσαι, κάτι σε τρώει μέσα σου, δεν είσαι καλά. Κι εμένα με απασχολεί το θέμα της σχέσης, η συντροφικότητα. Αλλά άμα δε σου βγαίνει με όσους γνωρίζεις, δε σου βγαίνει, τέλος. Αλλά και ποτέ δεν είναι αργά, ποτέ δεν ξέρεις. Τους έρωτες μου τους γνώρισα όλους τις πιο άσχετες στιγμές, εκεί που δεν το περίμενα με τίποτα.
Καλά έκανες, αν δεν περνάς καλά, καλύτερα μόνη σου τις γιορτές, το ίδιο θα έκανα.
* Που λες έχω μια καλή φίλη. Μακάρι να μπορούσα να στη δείξω. Λίγες τη γνωρίζουμε καλά, όσες την ξέρουμε προ του γάμου της δηλαδή. Σπούδασε, πήγε και εξωτερικό και γύρισε. Σ’αυτή τη φάση βγαίναμε μαζί συνέχεια. Ήθελε να παντρευτεί η κοπέλα, ήθελε να αποκτήσει τη δική της φωλιά γιατί στης οικογένειας της ποτέ δεν ένιωσε ασφάλεια. Για την ακρίβεια ένιωθε παραπαίδι, άσχετα αν “τα είχε όλα” και με το παραπάνω. Είχε όλα όσα αγοράζονται αλλά ένιωθε ότι δεν είχε την αγάπη της μαμάς της, η οποία έδειχνε (ήταν όντως λίγο τρομακτικό) την προτίμηση της στον γιο της και την… Διαβάστε περισσότερα »
Αυτό είναι το καλύτερο σχόλιο που έχω διαβάσει. Αγαπητή Πόντια, αγαπώ πολύ την παρουσία σου εδώ, με αυτό το σχόλιο έπιασες κορυφή.
Α, ρε Πόντια.. Το είδα όλο μπροστά στα μάτια μου. Γράψε ένα σενάριο να το κάνουμε ταινία να το ευχαριστηθουμε!!! 🤗
Θενκι γιου!
Kelly εσύ είσαι η κινηματογραφίστρια αν θυμάμαι; Θα κάνουμε δουλίτσα λες; Να ραφτώ για τα Όσκαρ; Πότε θα προλάβω, έχω να φτιάξω και μαρμελάδες, μη μου ανοίγεις δουλειές!
Δεν βιαζόμαστε. Κάνε τις μαρμελάδες σου και όταν έχεις όρεξη, κάτσε να γράψεις. Σκέψου το!
Δεν ξέρω αν θα σε βοηθήσω και πιθανόν να προκαλέσω αντιδράσεις σε ό,τι γράψω. Στα 32 μου πια έχω μάθει ότι το όραμά μου μπορεί να περιλαμβάνει μόνο ό,τι περνάει από το χέρι μου. Βγήκα πριν από ένα χρόνο από μια σχέση 8 ετών, με ένα σκέτο “άντε γεια” (που το κράτησα “ευλαβικά” αν και πονούσε πολύ στην αρχή αλλά έπρεπε) γιατί σε ορισμένα πράγματα δεν δέχομαι να αποφασίζουν τρίτοι. Είχαμε πει και συμφωνήσει ότι θα κάνουμε πολιτικό γάμο ή συμβόλαιο συμβίωσης και οι δικοί του πέσαν να τον φάνε. Το άντε γεια το άκουσε όταν μου είπε ας το… Διαβάστε περισσότερα »
Σε ζήλεψα, να ξέρεις. Ήταν μια σειρά, το Χτυποκάρδια στο Μπέβερλι Χιλς, που το βλέπαμε και κλαίγαμε. Αυτό που ζήλευα εγώ ήταν οι άνετες μονοκατοικίες στους άνετους δρόμους, ο ήλιος και η θάλασσα, το μπάνιο που είχε η Μπρέντα στο δωμάτιο της, το πάσο της κουζίνας τους, ο κήπος, το τζάκι. Οι γονείς της που χαμογελούσαν και μιλούσαν με τα παιδιά τους. Το σπίτι της Κέλι δεν το ζήλευα, ούτε το αμάξι της, ούτε το πόσο δημοφιλής ήταν. Όσο για τη μαμά της, απλώς δεν πίστευα με τίποτα ότι υπάρχουν αυτές οι μαμάδες, αυτή ήταν η φούσκα μου. Από την… Διαβάστε περισσότερα »
verbascum acaule πρέπει να έχουμε κοινή καταγωγή, το καλοκαίρι θα σε ψάξω 🙂
το σπίτι της Κέλι δεν το έδειχνε πολύ η σειρά, δεν το θυμάμαι καθόλου!
ο κόσμος είναι μικρός 🙂
την αγάπη μου σε αμφότερες!
Κάθε φορά που θυμάμαι τα Χτυποκάρδια εντυπωσιάζομαι από το πόσα θυμάμαι, σχεδόν ανησυχώ.:P
Και να βρεις λέει μια φίλη καινούρια που να θέλει να πάει στην Ιαπωνία, και να πάτε το ταξίδι, με γκρουπ ή χωρίς, και να γνωρίσεις τον άντρα της ζωής σου (κάτι σε Κοντιζά φαντάσου)!
Ή, όχι, μπορείς να κάτσεις και να μεμψιμοιρείς που στα 29 δεν βρήκες τον άντρα της ζωής σου.
Ή μπορεί να τον βρεις και να αποδειχτεί μαλάκας και να χωρίσετε.
Βασικά βρες τα με τον εαυτό σου για να περνάς καλύτερα όταν είσαι μόνη σου.
Και εναγκαλίσου με το χάος.
Ζουζουνιάρικες αγκαλίτσες και τζιν τόνικς με το χάος, τον εαυτό μας, και μερικούς καλούς φίλους να πάμε τα ταξιδια μας, που να μοιράζονται την αισθητική μας, δερ γιου γκοου.
Μετά τα 30, μετατρέπεσαι σε κωλογρια, όλοι το ξέρουν αυτό. ΜΟΝΟ ΑΝ ΕΙΣΑΙ ΓΥΝΑΙΚΑ ΟΜΩΣ. Αν είσαι άντρας μένεις για πάντα “γοητευτικός”, διαλέγοντας το focus της γοητείας σου: κοιλίτσα –> καραμελίτσα, ρυτίδες –> ωριμότητας, γκρίζοι κρόταφοι ή μαλλιά –> έμπειρος θαλασσόλυκος, καράφλα –> ξυρισμένος κουλ τύπος, mentality Γυμνασίου –> έμεινες για παντα παιδί ο γλύκούλης κτλ κτλ. Εννοείται πώς “είσαι μικρός ακόμα” ισχύει τα πρώτα 70 χρόνια, μετά εντάξει, γίνεσαι σοφός γέροντας, ή αν μικροδείχνεις λίγο γίνεσαι γεροντοπαλλήκαρο. Εμείς δηλαδή που είμαστε γυναίκες κι έχουμε ξεπεράσει τα 35 και δεν έχουμε σύντροφο ή παιδιά (σοκ!), να φουντάρουμε. 😑 Υ.Γ.: Γιατί… Διαβάστε περισσότερα »
Φιλική συμβουλή για μας τους νεότερους… Η προγιαγιά μου, ετών 41, παντρεύτηκε τον προπάππου μου, ετών 35 το 1927… Εκείνος χήρος με 1 πανέμορφη κόρη και εκείνη πρώτη φορά νυφούλα… Έκαναν άλλη μια κόρη μαζί! Μη βάζεις όρια στο πότε, που, πως, τι και άμα… Όταν θέλεις και μπορείς, τότε αποφασίζεις να κάνεις το βήμα. Τρόποι υπάρχουν… Εσύ βάλε τα μέσα! Μιλάμε για την εποχή που οι γυναίκες δίνονταν στους άνδρες μαζί με το προικοσύμφωνο παραμάσχαλα, σαν αγοραπωλησία μεταξύ γαμπρού-πεθερού.. Η προγιαγιά μου, σε αντίστοιχο προξενιό σέρβιρε τον παραλίγο σύζυγο καφέ με αλάτι κι από τότε δεν τόλμησε ποτέ κανείς… Διαβάστε περισσότερα »
Όλα αυτά που λέει η Λένα εννοείται μέχρι τελείας, αλλά εγώ αρχικά αλλού σκάλωσα.
“Αν επιζήσουμε φυσικά από τον κορωνοϊό”;
Optimism has left the building.
αχαχαχαχα
Σιγά μην χάσουμε τα ταξίδια μας επειδή η κοινωνία μάς θέλει (ΚΑΙ ΕΚΕΊ) ζευγαρωμενους.
Με τη φίλη που γράφω παραπάνω, πήγαμε μαζί από σπόντα στη Σαντορίνη, με γκρουπ.
Το πιστεύεις ότι οι μόνοι που μας κοιτούσαν παράξενα, ήταν τα δυο νεαρότατα ζευγάρια που ήταν στο γκρουπ; Μιλάμε για 20χρονα. Εγώ πάλι αναρωτιόμουν πώς στο καλό σκέφτηκαν να πάνε ρομαντικές διακοπές δυο φιλικά ζευγάρια, με γκρουπ που είναι κυρίως 50+. Που δε με λες και την ψυχή του πάρτι κι εμένα.
Έχω πάει δύο φορές Ιαπωνία – την πρώτη φορά μόνη μου (και πέρασα τέλεια!) και τη δεύτερη με φίλη που ο ακομπλεξάριστος σύζυγος της δεν έχει κανένα πρόβλημα όταν αποφασίζει να ταξιδέψει μόνη της (και περάσαμε τέλεια!). H Ιαπωνία είναι ο τέλειος προορισμός για solo travellers, ειδικά γυναίκες, λόγω κουλτούρας και ασφαλείας. Και αν θες φωτογραφίες, πάρε ένα selfie stick η ζήτα από κάποιον άλλο να σε τραβήξει (και μετά πάρε το νούμερο του :-P). H συμβουλή μου είναι να μείνεις σε hostel, όπου και άλλους ταξιδιώτες θα βρεις που θα ψάχνουν για παρέα και κουκλους single travellers θα γνωρίσεις,… Διαβάστε περισσότερα »
Πόσο σου κόστισε περίπου;
Ενδιαφερόμενη Ιαπωνολάτρης εδώ 😄
Να ξέρεις ζηλεύω!☺
Γιατί δεν ανοίγετε μια σελίδα στο forum για ταξίδια;
Στα 29? Προλαβαίνεις, δεν προλαβαινεις. Στα 30 καίγεσαι.
Για εμενα δεν το συζητώ. Κατεβαινω να παρω τσιγαρα και μετα ανεβαινω ταράτσα για να πηδήξω. Καλα που μου θυμισες την “to do” λιστα της ημέρας. 37 πλέον
Ειναι πολύ θλιβερο να αντιμετωπιζουν τον εαυτο τους οι γυναικες, σαν να ειναι κρεμα ημέρας. Με ημερομηνια ληξης. Κανενας αντρας δεν θα σκεφτοταν στα 29 ότι πλησιαζει σε “ληξη”, βγαινει εκτος “αγωνιστικου χωρου”, παραμεριζεται από “νεα προϊόντα” κτλ
Ξέρω έναν. Κουβέντα να γίνεται δηλαδή…
Πάντως σπάνιο το φαινόμενο.
Κι εγώ ξέρω! Αν και αυτός έχει κρίση ηλικίας απο τα 25 🤷♀️