Αγαπητή Α,μπα, Πριν από λίγες μέρες συνάντησα μία παλιά μου συμμαθήτρια από το Δημοτικό και από τότε δεν μπορώ να την βγάλω από το μυαλό μου. Όταν ήμασταν μικρές ήμουν σχεδόν η μόνη που έκανε παρέα μαζί της από όλο το σχολείο, γιατί τα υπόλοιπα παιδιά είτε την θεωρούσαν περίεργη είτε οι γονείς τους δεν ήθελαν να κάνουν παρέα μαζί της λόγω της μητέρας της. Βλέπεις, το κοριτσάκι είχε μία θεότρελη θρησκόληπτη μάνα. Την έστελνε σχολείο πάντα με τα μαλλιά πλεξούδα, ρούχα τα οποία η ίδια είχε ράψει ποτέ αγοραστά, σταυρούς σε κολιέ ή βραχιόλια, εικονίσματα και αυστηρά πάντα φούστες. Ήταν και στον σύλλογο γονέων και είχε μαλώσει με όλο το σχολείο τους οποίους αποκαλούσε αντίχριστους. Μία φορά θυμάμαι πήγαμε μαζί σπίτι της. Ήταν παντού σταυροί και εικόνες, ένα ραδιόφωνο με ψαλμωδίες και η μητέρα της την χαστούκισε δύο φορές μπροστά μου επειδή άργησε δέκα λεπτά να έρθει από το σχολείο. Μια άλλη φορά την αποκάλεσε αμαρτωλή επειδή η πλεξούδα της είχε χαλαρώσει ενώ όταν της ζήτησε να φορέσει παντελόνι για τις απόκριες την έστειλε να προσευχηθεί στο εικονοστάσι και με έδιωξε από το σπίτι κακήν κακώς επειδή πίστεψε ότι εγώ της έβαλα τέτοιες ιδέες. Στο σχολείο τα παιδιά ή την κορόιδευαν ή την φοβόντουσαν. Εκείνη όμως παρόλη την τρέλα της μάνας της ήταν πολύ εντάξει. Είχε φοβερό χιούμορ και ονειρευόταν να γίνει αεροσυνοδός επειδή της άρεσαν τα αεροπλάνα. Το θέμα είναι ότι η μητέρα της ήταν ένας τύραννος κι αυτό το ήξερα. Την είχα δει να την χαστουκίζει, να την βρίζει, να την καταπιέζει αφόρητα. Και δεν έκανα τίποτα. Μία μέρα που την έριξε στην άκρη ενός τραπεζιού και σκίστηκε στο φρύδι της της είπα να έρθει σπίτι μου και να μιλήσω στη μαμά μου αλλά εκείνη δεν δέχθηκε, άρχισε να κλαίει και να με παρακαλάει να μην μιλήσω πουθενά γι’ αυτό. Μία άλλη είχε έρθει μία σχολική σύμβουλος και την ρώτησε αν είναι καλά. Στο διάλειμμα της είπα ότι μπορώ να της μιλήσω εγώ για την μητέρα της αν εκείνη ντρέπεται, αλλά την έπιασε υστερία και κρεμόταν πάνω μου ζητώντας μου να μην μιλήσω σε κανέναν, γιατί αν το έκανα μου είπε η μητέρα της θα θύμωνε τόσο που θα την σκότωνε. Κι εγώ δεν είπα τίποτα σε κανέναν όπως μου είπε. Φοβόμουν ότι η μητέρα της όντως θα την σκότωνε. Εντωμεταξύ οι γονείς μου ήξεραν ότι κάνουμε παρέα αλλά δεν ήθελαν να κάνουμε πολύ ούτε να πηγαίνω σπίτι της. Μια φορά που έκανε μία εβδομάδα να έρθει σχολείο κι όταν ήρθε είχε διάφορες μελανιές μου είπε ότι η μητέρα της την τιμώρησε επειδή ήρθε περίοδο. Τότε εγώ δεν άντεξα, και χωρίς να της το πω, μίλησα στη μητέρα μου. Εκείνη έκανε μια ανώνυμη καταγγελία και το επόμενο πρωί πήγαν για έλεγχο στο σπίτι της. Μετά δεν είχα ιδέα τι έγινε, εξαφανίστηκαν. Έχουν περάσει σχεδόν δώδεκα χρόνια από τότε. Για όλα αυτά τα χρόνια ακόμη απορούσα τι μπορεί να τους συνέβη και θέλησα να την ψάξω αλλά κάθε φορά η μητέρα μου έλεγε όχι, να μην ανακατεύομαι και ότι ήταν επικίνδυνη οικογένεια. Ώσπου την συνάντησα πριν από πέντε ημέρες, εντελώς αλλαγμένη, ψηλή, με κανονικά μαλλιά και ρούχα. Μου είπε ότι έκαναν έλεγχο στο σπίτι και δεν βρήκαν κάτι ύποπτο. Ότι μετακόμισαν σε άλλη πόλη και η μητέρα της πέθανε πριν από εφτά χρόνια σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Ότι πέρασε τέσσερα χρόνια σε μια κλινική, πως επισκέπτεται ψυχίατρο και πως είναι καλά. Αλλά πόσο καλά μπορεί να είναι έχοντας περάσει μια τέτοια ζωή; Και γιατί εγώ ήμουν συνένοχη και σιωπούσα μαζί της; Θα μπορούσα να έχω μιλήσει σε κάποιον, έναν δάσκαλο, στην οικογένεια μου, στον οποιονδήποτε και να είχε τελειώσει το μαρτύριο της μια ώρα αρχύτερα. Αλλά εγώ δεν έκανα τίποτα και τώρα κατηγορώ τον εαυτό μου που έμεινα εντελώς απαθής ενώ ένα κορίτσι δίπλα καταστρεφόταν. Και η ερώτηση μου Α,μπα είναι εξής: Πιστεύεις ότι έχω κι εγώ μερίδιο στη δυστυχία αυτής της κοπέλας;
¬- Από τότε πάντως μίσησα τις θρησκείες
Όχι, με τίποτα. Ήσουν κι εσύ ένα παιδί. Δεν ήξερες τι είναι σωστό, γιατί από τη μία ήθελες να μιλήσεις, και από την άλλη κρεμόταν από πάνω σου για να μην μιλήσεις. Πώς μπορούσες να σηκώσεις το βάρος της απόφασης μόνη σου; Τελικά, έκανες αυτό που νόμιζες, και τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους, μετά την παρέμβαση ενός ενήλικα.
Μετά βέβαια δεν καταλαβαίνω πώς η άποψη της μητέρας σου σε κράτησε από το να την αναζητήσεις, ούτε καν γιατί το συζητούσες μαζί της, αλλά ας πούμε ότι δεν έχει σημασία.
Ποιος ξέρει τι ισχύει, μου φαίνεται εξαιρετική σύμπτωση να μετακόμισαν ακριβώς μετά την επίσκεψη της πρόνοιας, αλλά δεν είναι δουλειά σου πια. Ούτε και τότε ήταν. Αντιθέτως, μου φαίνεται ότι παραβλέπεις το πολύ σημαντικό, ότι ήσουν η μοναδική της παρέα ενώ όλο το σχολείο την απέφευγε- νομίζω ότι σύμφωνα με τις δυνάμεις και τις δυνατότητες που έχει ένα παιδί, έκανες περισσότερα από όσα μπορούσες.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Ήσουν φίλη της. Και παρέμεινες σε αντίδραση της αντιδημοφιλίας της, της μητέρας της, των γονιών σου, της κατάστασης. Δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις πόσο σημαντικό ήταν αυτό.
Δεν μίλησες περίπου για τους ίδιους λόγους που δεν μίλησε κι αυτή. Επειδή πίστευες τις απειλές και ήξερες πόσο λίγη δύναμη έχει ένα παιδί μπροστά στην απόλυτη εξουσία των ενηλίκων. Δεν είσαι συνένοχή, δεν ευθύνεσαι, όπως δεν ευθύνεται και η ίδια.
Ήσουν πολύ καλή φίλη.
Τρομακτικη ιστορία. Τρομακτικη.
Εσύ μην κατηγορεις τον εαυτό σου. Έκανες ο,τι μπορούσες. Τη στηριξες, της έκανες παρέα, μίλησες στην μητέρα σου, δεν μπορούσες να κάνεις κάτι άλλο,μικρό παιδί ήσουν.
Το πιο πιθανό είναι,μετά τον έλεγχο εκείνης της μέρας, να τα μάζεψε η μάνα της και να άλλαξε πόλη για να συνεχίσει ανενόχλητη χωρίς να τη ξέρει κανείς.
Τουλαχιστον πεθανε η μητερα της και η κοπελα γλιτωσε. Γιατι απο τετοιους γονεις μονο ετσι γλιτωνεις.
Αν ηταν ακομα ζωντανη,τρομαζω να φανταστω την καταληξη της κορης.
Αν η πλειοψηφία των ενηλίκων σκεφτόταν όπως σκεφτόσουν εσύ ως παιδί, θα είχαν σωθεί πολλοί άνθρωποι, περισσότεροι απ’όσο νομίζεις. Εύχομαι να είσαι τόσο δυνατή και τώρα.
Στοιχηματίζω ότι όοοοολοι εδώ που διαβάσαμε το γράμμα σου σε θέλουμε για φίλη.
Είναι κάτι άνθρωποι όμως ρε παιδί μου, διαμάντια ατόφια.
Τυχεροί οι άνθρωποι που σε έχουν δίπλα τους.
Ναι ρε, τη θαύμασα κι εγώ. Κοίτα πόσα έκανε σα πιτσιρίκι. Να, κάτι τέτοια διαβάζεις και κάπως κρατιέται η πίστη σου στον κόσμο ακόμα κι αν είναι από μια κλωστούλα.
έχει και δεύτερη, βλέπω.
Δεύτερη εγώ;;;; 😛
Μα δεν είναι μόνο τι έκανε σαν πιτσιρίκι, είναι ότι την απασχολεί μέχρι και σήμερα! Παρά τον όποιο κυνισμό/παρτακισμό που πολλές φορές συνοδεύει την ενηλικίωση.
Συγκινητική.
Τι μερίδιο ευθύνης να έχει ένα μικρό παιδί απέναντι σε όλη αυτήν την παράνοια? Η ευθύνη όλη βαραίνει τη μητέρα της που ήταν η θύτρια και τους ενήλικες που τις περιτριγύριζαν και για χρόνια δεν έκαναν τίποτα. Κανείς ποτέ δε βλέπει, δεν ακούει, δε μιλάει για την κακοποίηση παιδιού σ’ αυτήν την κοινωνία, κανείς δεν ανακατεύεται, κανείς δε θέλει να μπλέξει. ΩΣ ΠΟΤΕ?
Στην προκειμένη περίπτωση κάποιοι ενήλικες κινητοποιήθηκαν
Μου θύμισε το θρίλερ Carrie 😰😰
Και εγώ αυτό ακριβώς σκέφτηκα, το βιβλίο του King.
και έσπαγα το κεφάλι μου azoor όλη μέρα.
Εμένα το The trials of Gabriel Fernandez
Εγώ δακρυσα διαβάζοντας πόσο συμπαρασταθηκες σε αυτό το κορίτσι. Δεν είναι τυχαίο ότι μετακόμισαν μετά την επίσκεψη και ίσως να υπάρχουν και άλλα που δεν τα ξέρεις επειδή δεν ήθελε να σου τα πει.
Φαινεσαι πολύ ζεστός άνθρωπος!
Εμένα μου φάνηκε ότι ήσουν πολύ καλή φίλη που δε γύρισες την πλάτη σου τότε και δε φοβήθηκες τον αντίκτυπο πάνω σ εσενα, αλλά την έκανες παρέα. Ακόμα και που τελικά μίλησες και προσπάθησες να την σώσεις. Δυστυχώς, γνωρίζω κ εγώ μια τέτοια οικογένεια, ευτυχώς όλα τα παιδιά ξεφύγανε και συνέχισαν να κάνουν μια κανονική ζωή, δεν ξέρω πως, αλλά τα κατάφεραν.
Συγγνωμη αλλα τι σχολιο ειναι αυτο;
Η πρόνοια ειδοποιηθηκε και πήρε ο,τι απόφαση πηρε . Το κοριτσι έκανε ήδη ο,τι μπορουσε να κάνει.
Δεν ξέραμε τι θα μπορούσε να είχε γίνει αν είχε απομακρυνθει απο αυτο το περιβάλλον. Μπορει να είχε πάει σε μια δομη με καλυτερες συνθηκες, να είχε δοθει σε αναδοχη οικογενεια , να είχε παει σε συγγενη και να ήταν ή καλυτερα ή τα ίδια και χειροτερα. Με αυτη τη λογικη να μην μιλαει ποτε κανεις για την παιδικη κακοποιηση γιατι υπαρχουν και χειροτερα.