Αγαπητή «Α, μπα»: Νιώθω πάρα πολύ ευάλωτη

Αγαπητή α,μπα, διαβάζω τη στήλη τον τελευταίο χρόνο περίπου και μέσα σε αυτόν προέκυψαν πολλές αλλαγές στη ζωή μου και πολλές ερωτήσεις που ήθελα να απευθύνω στην κοινότητα. Για αρκετές από αυτές, διαβάζοντας τη στήλη, κατάφερα να βρω και τις απαντήσεις που έψαχνα. Σήμερα δεν ξέρω αν χρειάζομαι τόσο μια απάντηση ή μια παρέα, όσο να βάλω σε τάξη τις σκέψεις μου. Είμαι στη σοκαριστική ηλικία των 36 και προσφάτως έγινα μαμά. Τα προηγούμενα 10 χρόνια περίπου τα είχα περάσει στο εξωτερικό, αρχικά για σπουδές και έπειτα κάνοντας τη δουλειά που πάντα ονειρευόμουν (κι ας μην ήταν πάντα όλα ακριβώς ονειρεμένα). Παρόλο που σε επαγγελματικό/οικονομικό επίπεδο ήμουν ευχαριστημένη, πάντα ένιωθα ότι βρίσκομαι με το ένα πόδι στην Ελλάδα. Πάντα ένιωθα μετέωρη, περαστική… και πολύ μόνη. Σε όλο αυτό το διάστημα είχα πάντα σχέσεις απο απόσταση (τυχαίο δεν το λες). Τα τελευταία 4 χρόνια η σχέση από απόσταση ήταν με τον πατέρα του γιου μου που μένει και εργάζεται στην Ελλάδα. Λίγο η νοσταλγία, λίγο η έννοια των γονιών μου που έχουν σοβαρά προβλήματα υγείας και ήθελα να είμαι κοντά τους… λίγο το “κλείνω τα 35 και – ω θεοί- ΕΓΩ ΠΟΤΕ ΘΑ ΓΙΝΩ ΜΑΝΑ;;;;;;”, οδηγήθηκα στην απόφαση ότι είναι η ώρα να εστιάσω λίγο παραπάνω στην προσωπική μου ζωή και να αποκτήσω δική μου οικογένεια. Ερχόμενοι στο σήμερα, συνειδητοποιώ ότι ίσως πήρα αυτήν την απόφαση για τους λάθος λόγους (αλήθεια ποιοί είναι οι σωστοί λόγοι για να κάνει κανείς παιδί;) ή με το λάθος τρόπο ή έστω στο λάθος χρόνο. Δε μετανιώνω που έκανα παιδί γενικά, συνειδητοποιώ όμως πόσο αφελής ήμουν σε πολλά επίπεδα. Στο σήμερα – και με όσα προέκυψαν στο μεταξύ (π.χ. μια πανδημία)- νιώθω παγιδευμένη. Με το σύντροφό μου αρχίσαμε να συζούμε όσο ήμουν έγκυος και εκεί προέκυψε ότι προφανώς είχαμε και οι 2 θεωρήσει ως δεδομένα πάρα πολλά πράγματα. Δεν καταφέραμε να επιλύσουμε ή ακόμα και να συζητήσουμε πολλά από αυτά ως τώρα. Από ένα σημείο και έπειτα σταμάτησα και να το προσπαθώ. Έχω καταλάβει ότι κάποια πράγματα δεν θα αλλάξουν και είναι δικό μου θέμα αν θα τα αποδεχτώ ή όχι, με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Οπότε σήμερα δε θα ρωτήσω για τα υπόλοιπα, τα καθημερινά… για τα οποία ξέρω πια την απάντηση. Θέλω να ρωτήσω για αυτό που με καίει περισσότερο: ως απόρροια των επιλογών μου, κινδυνέυω να είμαι σύντομα οικονομικά εξαρτώμενη από τον σύντροφο μου κι αυτό με τρομάζει πολύ. Αυτή τη στιγμή στην πραγματικότητα θέλω να αφοσιωθώ στο παιδί μας (που είναι μωρό ακόμα), αλλά φοβάμαι πάρα πολύ ότι, αν κάνω μεγάλο κενό επαγγελματικά, δεν θα μπορέσω να επανέλθω και ότι πραγματικά θα έρθω στο μέλλον σε πολύ δύσκολη οικονομική θέση που θα μου στερήσει την ανεξαρτησία μου. Νιώθω πάρα πολύ ευάλωτη. Ο σύντροφος μου έχει ξεκινήσει μια δική του δουλειά και επενδύει πολύ χρόνο και ενέργεια εκεί, προκειμένου να πετύχει το εγχείρημά του. Κάτι που, όπως λέει, το κάνει “για εμάς”. Εκείνος νιώθει ότι δεν τον στηρίζω σε αυτή του την προσπάθεια. Εγώ από τη μεριά μου, του ζητάω να αφιερώνει περισσότερο χρόνο στο σπίτι μας, για να μπορώ να διατηρήσω κι εγώ τη θέση μου στην αγορά εργασίας και να μοιραζόμαστε έσοδα/ έξοδα και υποχρεώσεις μέσα και έξω από το σπίτι εξίσου. Η προσωπική μου αίσθηση είναι ότι το “δικό του όραμα ευτυχίας” είναι να είναι αυτός ο κουβαλητής που γυρνάει σπίτι και βρίσκει τη γυναικούλα του που του έχει μαγειρέψει ένα ζεστό πιάτο φαϊ (το αρνείται κατηγορηματικά). Τελικά είναι δικο μου έλλειμα εμπιστοσύνης και θα έπρεπε δεδομένων των συνθηκών απλά να χαλαρώσω, να περάσω χρόνο με το παιδί μου και να σκεφτώ τα επαγγελματικά μου μετά από 1-2 χρόνια; Ή απλά πατριαρχία; Κι αν είναι έτσι, δεδομένων των συνθηκών, τι μπορώ να κάνω για να μην εγκλωβιστώ χειρότερα;

-Εγκλωβισμένη

Δεν έχει σημασία ποιο είναι το δικό του όραμα ευτυχίας, αφού λες ότι δεν μπορείτε να συνεννοηθείτε γενικότερα, αλλά τι θεωρείς εσύ σωστό για σένα. To δικό σου όραμα ευτυχίας, ποιο είναι; Το δίλημμα που αντιμετωπίζεις είναι κάτι που αντιμετωπίζουν σχεδόν όλες οι γυναίκες όταν κάνουν παιδί, ακόμα και αυτές που έχουν υποστηρικτικό σύντροφο. Δεν ξέρω τι δουλειά κάνεις και τι σημαίνει το διάλειμμα δυο ετών για τη συγκεκριμένη δουλειά, όπως και δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις τι ακριβώς σημαίνει «αφοσιώνομαι στο παιδί» για δυο χρόνια. Η μοναξιά που σε έτρωγε όταν ήσουν στο εξωτερικό δεν συγκρίνεται με αυτή που σε περιμένει αν η μόνη σου δουλειά είναι να μεγαλώνεις ένα μωρό που δεν μιλάει, με έναν άντρα που δεν έχεις καν καλή σχέση, να λείπει και όλη μέρα, χωρίς να έχεις δικά σου λεφτά. Αναφέρεις πολύ τις λέξεις που δηλώνουν αδιέξοδο και αυτό πριν καν γνωρίσεις τον άντρα με τον οποίον έκανες παιδί, και φοβάμαι ότι ακόμα δεν έχεις καταλάβει τι είναι αυτό που σε κυνηγάει, τι άγχη και φοβίες προσπαθείς να ανακουφίσεις. Νομίζω ότι αυτό που χρειάζεσαι περισσότερο είναι να κάνεις θεραπεία για να αντικρίσεις τους δαίμονές σου, να τους παραδεχτείς, και να αναλάβεις την ευθύνη της ζωής σου.

Είμαι σίγουρη όμως ότι όταν βρίσκεσαι σε μια σχέση που βλέπεις ότι κρέμεται από μια κλωστή είναι πολύ κακή ιδέα να μην έχεις δική σου δουλειά και δικά σου λεφτά, κι αυτό δεν έχει σχέση με την εμπιστοσύνη που του έχεις (ή που δεν έχεις). «Αφοσίωση» στο παιδί δεν είναι να κάθεσαι όλη μέρα πάνω από το κεφάλι του, αλλά να παίρνεις τις αποφάσεις βάσει του τι είναι καλύτερο για το παιδί αλλά ΚΑΙ για εσένα. Πώς μπορείς να το προστατέψεις καλύτερα αν τα πράγματα δεν πάνε καλά; Αυτό είναι «αφοσίωση» για μένα.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News