Έχω μια φίλη τουλάχιστον 30 χρόνια με την οποία ακολουθήσαμε διαφορετική πορεία στη ζωή μας ή βασικότερη ότι εκείνη έκανε οικογένεια με δύο παιδιά, εγώ ούτε γάμο ούτε παιδιά. Όλα αυτά τα χρόνια είχα εκφράσει την επιθυμία μου να μην γίνω γονιός κάτι που αντιμετωπιστηκε αρχικά με λόγια όπως θα αλλάξεις γνώμη, στη συνέχεια με επιθετικά “γιατί” ύστερα με επιχειρήματα για το πόσο ωραία είναι και χίλια μύρια άλλα , ενώ εγώ να μπαινω(δυστυχώς) στη διαδικασία να εξηγώ ή ακόμα και να αγχώνομαι ή να αμφιβάλλω για τον εαυτό μου. Ταυτοχρόνως σε όλα τα θέματα μας με τις σχέσεις μας, μας έφερνε ως παράδειγμα τη σχέση της με τον άντρα της, έκρινε όσους χώριζαν λέγοντας ότι σκέφτονται την ευκολία τους κλπ κλπ. Λοιπόν τόσα χρόνια μετά μας το έσκασε το παραμύθι. Κουράστηκε με τη ζωή της, με τα παιδιά της, με τον άντρα της. Υπέφερε για χρόνια κ δεν το έλεγε. Έλεγχος από τα πεθερικά, θυσία για τα παιδιά, ο άντρας κούρασε. Νιώθει πως έχασε τη ζωή της. Θέλει να φύγει, αλλά δεν μπορεί. Σε αυτα της στέκομαι και τη βοηθάω γιατί θέλω, αλλά είμαι και θυμωμένη για την υποκρισία και την κριτική που δέχτηκα. Και ρωτάω. Την ξεχεζω από πάνω μέχρι κάτω ή το προσπερνάω γιατί είναι φίλη και τη νοιάζομαι. Είμαι κακία?
-Τσουρέκι
Μπορείς να κάνεις και τα δυο. Όχι ταυτόχρονα. Αν θέλεις μόνο. Δεν υπάρχει σωστό και λάθος εδώ, είναι η δική σου ζωή και η δική σου φίλη, εσύ αποφασίζεις ποιον θα έχεις στη ζωή σου και γιατί.
Κακιά όμως γιατί, και τι θα πει γενικώς «είμαι κακιά». Είσαι κακιά επειδή σκέφτηκες κάτι αρνητικό για κάποιον; Μόλις σκεφτούμε κάτι αρνητικό, μπουμ, πάει;
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Μην την κρινεις αυστηρα. Προσπαθουσε να πεισει με νυχια και με δοντια πρωτα τον εαυτο της οτι ηταν ευτυχισμενη. Και ετρεμε μην την ανακαλυψει κανεις
Ακριβώς αυτό! Δεν υποκρινόταν, εθελοτυφλούσε.
Ενταξει δε χρειαζεται κ να μη λεμε ποτε στους αλλους ευθεως οτι καπου εκαναν κατι θεοστραβα στη ζωη τους…οτι ηταν μια τεραστια επιπολαιοτητα κατι. Αλλα παραλληλα ναι, ισχυει κι οτι μπορει να προσπαθουσε να βρει καποιο αποκρυφο θετικο κ γοητευτικο σημειο μεσα σ’ολη αυτη την περιεργη κατασταση…φταινε κ κατι αμερικανικες ταινιες κ τραγουδια που το’χουν πολυ με τη ”ρομαντζοποιηση” τετοιων ψιλοαρρωστων φασεων ρε πουστη μου. Δηλωνω οτι υπηρξα κ γω τετοιο θυμα (με εμμονη σε παραξενα ατομα λογω επιρροης απο τηλενοβελες κ τετοια) κι ισως δεν εχω παψει τελειως να ειμαι αλλα το πολεμω
Φαντάζομαι ότι η φίλη σου έχει και θετικά χαρακτηριστικά ως άνθρωπος για να την αγαπάς.
Αλλά εγώ διάβασα για μια γυναίκα που δεν σεβάστηκε τις επιλογές σου, γινόταν επιθετική και επικριτική απέναντί σου, απέναντι σε τρίτους και τώρα διαμαρτύρεται για τη ζωή της χωρίς να προσπαθεί να δει τη δική της ευθύνη και να τη βελτιώσει. Αυτή είναι η δική σου περιγραφή.
Δεν θα είσαι κακιά αν αποφασίσεις να μην είσαι πια φίλη της. Ίσως είναι χειρότερο να μείνεις φίλη της ενώ δεν τη σέβεσαι ή δεν θεωρείς ότι ταιριάζετε πια.
Σε μια ανθρωπινη σχεση η ειλικρινεια (κ εννοω κυριως της γνωμης που εχεις για τον αλλον κ του ποιος εισαι, κι οχι ειλικρινεια τυπου λεμε οοοολα τα μυστικα μας ντε κ καλα κ ειμαστε τοοοοσο κολλητοι/ες οπωσδηποτε) ειναι βασικο στοιχειο. Μια φιλια οπου δε συντονιζεσαι με τον αλλον κ δεν καταλαβαινεστε κ υπαρχουν κι απ’τις 2 μεριες χαρακτηριστικα στον εναν που του αλλου του φαινονται σουπερ κριντζυ κατανταει ανουσια. Τωρα μια φιλια μεταξυ 2 ανθρωπων που εχουν περασει μαζι αρκετα κ ταιριαζουν σε καποια σημεια ισως ειναι κριμα να τελειωνει με το πρωτο ”πως θα του/της πω χυμα οτι στα… Διαβάστε περισσότερα »
Αυτό που ήθελα να πω ότι εδώ υπάρχουν πιο βαθιά θέματα από το “πώς θα πω αυτό” και ότι η φίλη δεν χρειάζεται να νιώθει τύψεις γι αυτά.
Γιατί νομίζω ότι ξέχασε να αξιολογήσει τη φιλία.
Δεν διαφωνώ σε όσα λες @Mafalda, αντιθέτως, γι αυτό και επιμενω τόσο στον τρόπο που επιλέγουν όσοι γράφουν να περιγράψουν τους ανθρώπους για τους οποίους ρωτάνε.
Εγώ θεωρώ ότι σε πίεζε να ακολουθήσεις το παράδειγμα της, *ακριβώς* επειδή υπέφερε. Misery loves company που λέμε στο χωριό μου, είναι μια δικαίωση και μια παρηγοριά να βλέπεις ότι δεν έκανες μόνο εσύ την “λάθος” επιλογή. Όχι ότι δικαιολογώ τη συμπεριφορά της και την κριτική της, απλά το αναφέρω, έκανε λίγο προβολή βρε αδερφέ
Ειμαι λιγο hater κ οσων ακουνε ”δε θελω σοβαρη σχεση κ γαμο κ παιδι” κ σε κοιτουν σα να εισαι ενα αξιολυπητο πλασμα κ οσων βλεπουν γυναικα γυρω στα 35 με 40 να λεει ”θελω επιτελους ενα παιδι” κ λενε ”να ενα θυμα” (θυμα παραδοσιακων αντιληψεων). Αν διαφαινοταν απ’τη μερια της γραφουσας να’χε βγαλει γνωματευση για τη φιλη της οτι ειναι δυστυχης με το γαμο κ τα παιδια της χωρις να εχει δει καθαρα την ιδια να δυσανασχετει τοτε αρνητικα θα το εκρινα κι αυτο.
Ακριβώς αυτό Μιτσι. Παρόμοιες δυναμικές βλεπουμε και σε σχέσεις καταπιεσμένης μάνας – ανεξάρτητης κόρης.
Μάλλον έχεις σταθεί πολύ τυχερή και το πιστεύεις αυτό.
Δεν εκτιμώ καθόλου την ειρωνεία στο σχόλιό σου. Για να πιστεύεις πως οι καταπιεσμένς μητέρες θέλουν οι κόρες τους να έχουν όσα δεν είχαν εκείνες θεωρώ πως είναι πολύ πιθανό να έχεις σταθεί πολύ τυχερή και δεν έχεις βιώσει το ανίθετο. Χαίρομαι για σένα. Σε παρακαλώ όμως να μην κάνεις ειρωνικά σχόλια, γιατί δεν ξέρεις τι βιώματα έχουν οι άλλοι άνθρωποι.
Olivia, στη φράση της μιμόζας το “υπονοούμενο” είναι “για να το πιστεύεις αυτό ανεξαιρέτως για τις μάνες, μάλλον η δική σου όντως νοιαζόταν ειλικρινά για το καλό σου, ακόμη και στις περιπτώσεις που δεν είχε τις γνώσεις/σωστή κρίση να σου υποδείξει όντως το σωστό”. Και ακολουθείται από την υονοούμενη φράση “καλό είναι να μην βγάζουμε καθολικάσυμπεράσματα από την προσωπική μας εμπειρία” – πράγμα που δεν είναι ειρωνεία, είναι νόμος του σύμπαντος. Πού είναι η τόσο προσβλητική ειρωνεία σ’αυτό; Στο ότι εμμέσως αποκάλεσε τη μητέρα σου καλή και αλτρουίστρια; Αν ισχύει, που το εύχομαι, είναι μια λογική εξήγηση για την άποψή… Διαβάστε περισσότερα »
Iris, σε ευχαριστώ για την επεξήγηση που έδωσες. Διατύπωσες ακριβώς αυτό που εννοούσα. Δεν είχα καμία πρόθεση ειρωνείας, αλλά δεν έχω πια το κουράγιο να απαντάω σε επιθετικά σχόλια στο διαδίκτυο, οπότε το άφησα. Ελπίζω να ξέρουν οι σχολιάστριες εδώ πως δεν απαντάω ποτέ με ειρωνική διάθεση, και αν σε κάποια σχόλια φαίνεται έτσι, τότε μάλλον είναι η αδυναμία μου να μεταφέρω σωστά τη σκέψη μου με τη μορφή σχολίου.
Εγώ θα της τα έλεγα. 30 χρόνια είναι πολλά για να μη μιλήσω.
Δεν φταίει η φίλη της που 30 χρόνια δεν μιλούσε. Σε όλα αυτά τα 30 χρόνια μπορούσε να της πει “κοίτα, αφού μετράμε τις ζωές μας εδώ, δεν σου αρέσει η ζωή μου γι αυτούς τους λόγους, και εγώ την δικιά σου όπως την βλέπω δεν μου αρέσει γι αυτούς τους λόγους”. Τι φιλία είναι αυτή που για 30 χρόνια δεν μιλάς και μιλάς όταν νιώσεις πιο δυνατή από την άλλη; Έτσι κι αλλιώς πια δεν χρειάζεται να πει τίποτα. Τα βλέπει από μόνη της. Το ότι βρήκε το κουράγιο να απογυμνωθεί και να πει επιτέλους την αλήθεια μόνο μπράβο… Διαβάστε περισσότερα »
Συμφωνώ ως προς την ισοτιμία του πράγματος που είναι και το ζητούμενο. Αλλά πολύ συχνά δε γίνεται έτσι.
Αν την ξεχεσεις, τι διαφορα εχει απο αυτους που λενε «γιατι τωρα» στις γυναικες που αποφασιζουν να μιλησουν τωρα για κακοποιηση;
Ηταν σε αρνηση και ευτυχως το ξεπερασε. Αν θες και μπορεις στασου διπλα της
Συμφωνώ. Αλλά νομίζω ότι είναι πιθανό και να της σταθεί στην δύσκολη στιγμή αλλά και να εκφράσει την πικρία για την πίεση που δεχόταν απο κείνη, τόσα χρόνια. Δεν θα την ξεχέσει που καταπιεζόταν στον γάμο της, αλλά για την καταπίεση που ασκούσε εκείνη εν τέλει στην φίλη της.
Το ξέχεσμα θα έχει να κάνει με το γεγονός ότι την έκρινε κ την πίεζε για τις επιλογές της, κατάλαβα εγώ. Οχι επειδή τόσα χρόνια της έκρυβε την αλήθεια για τη μίζερη ζωή της. Και εγώ η ίδια δεν ξερω αν θα το έκανα αλλά λογικό να αισθάνεται θυμό μετά από αυτή τη συμπεριφορά.
Παιδιά διαφωνώ και με τις δύο. Νομίζω ότι αυτό είναι το πρόβλημα της κοπέλας , ότι δηλαδή ενώ έχει υποστεί κακοποίηση και υποκρισία πιέζεται να είναι “σωστή”. Αυτό είναι το δίλημμα της. Δεν έχει καμία υποχρέωση ούτε να της σταθεί , ούτε να τη βρίσει. Οι υγιείς σχέσεις πρέπει να έχουν αμοιβαιότητα και ανταποδοτικότητα. Συγγνώμη αλλά αν η φίλη εθελοτυφλούσε και τα σχετικά δεν δικαιολογείται να πιέζει με αυτόν τον τρόπο και για ένα τόσο ευαίσθητο θέμα. Θα έπρεπε τουλάχιστον να ζητήσει μια συγγνώμη. Σε κάθε περίπτωση η εξαπάτηση είναι βαρύ παράπτωμα και δεν έχει σχέση με τα κίνητρα του… Διαβάστε περισσότερα »
Γιατί σου κάνει εντύπωση; Εγώ το έχω πάθει. Κυρίως με οικογένεια, αλλά και σχέσεις και φίλους και γνωστούς και στη δουλειά . Είναι τόση η επιβολή του λάθους από το περιβάλλον, ώστε οι γυναίκες χάνουμε το ραντάρ. Δεν καταλαβαίνουμε ότι τρώμε παντόφλα ακόμη κι όταν οι πληγές είναι πολλές. Δεν το πιάνουμε. Πονάμε αλλά δεν καταλαβαίνουμε ότι δεν πρέπει να πονάμε. Δεν καταλαβαίνουμε το αυτονόητο, γιατί μας έχουν κάνει κλίσμα ότι πρέπει να υπομένουμε και να αντέχουμε τα πάντα….. Η ερωτώσα ακόμη ρωτάει τι πρέπει να κάνει και πως να φερθεί σε μία που την πονούσε επί 30 χρόνια. Κάποια… Διαβάστε περισσότερα »
Ναι οκ συμφωνω με τις απαντησεις σας
Η φίλη σου να σκέφτηκε άραγε αν ήταν κακιά που σε σφυροκοπούσε με επίκριση, όταν αντιμετώπιζες την ίδια πίεση από τον περίγυρο και πάλευες και με τις δικές σου αμφιβολίες;
Εγώ θα της το έλεγα. Και τα δικά σου συναισθήματα έχουν σημασία και σ’ αυτή τη συγκυρία έχει πιθανότητα να τα καταλάβει, γιατί μάλλον τόσα χρόνια η ενσυναίσθησή της φράκαρε στο πόσο άτρωτη ένιωθε μέσα στο κοινωνικό της προφίλ ως συζύγου και μητέρας.
Εντωμεταξύ το να νιώθεις άτρωτος σε ένα σχήμα που γενικά δεν τα πάει καλά, είναι τουλάχιστον αφελές. Δε μπορεί μόνο οι άλλοι να απατουν/χωρίζουν/κακοπερνουν.
Πωπω ναι, ακριβώς αυτό που σκέφτηκα κι εγώ, σύμμαχο στη μιζέρια… Very well said.
Έχουμε υποστεί τόση κακοποίηση που ακόμη κι όταν ξυπνάμε και το καταλαβαίνουμε νοιώθουμε και τύψεις από πάνω. Αυτό που έκανε η φίλη σου είναι ανήθικο και πονηρό. Δεν είμαστε δικαστήρια για να βγάλουμε πόρισμα κινήτρων ούτε ψυχολόγοι που μας τα σκάνε για να τους βοηθήσουμε να τα βρούνε με τον εαυτό μας. Έχεις το δικαίωμα να της πεις ότι γουστάρεις. Επί χρόνια σου έτριβε στα μούτρα την ψευτιά της και σε έκανε να νοιώθεις λίγη , ανεπαρκής και μόνη και τα λέω και επιεικώς. Σε επιβάρυνε και ήθελε να σε πάρει μαζί της στη δυστυχία της. Αυτό δεν το λες… Διαβάστε περισσότερα »
J.Brian, χρόνια σου πολλά! Και ναι, τι απελευθέρωση αυτό το “γιατί ετσι μου’ρθε”. Αυτόματα μπαίνεις σε θέση ισχύος, γιατι δεν μπορεί ο άλλος να σου πει απολύτως τίποτα πάνω σε αυτό, όσες μανούβρες και να κάνει.
Ευχαριστώ πολύ για τις ευχές και πίστεψε με , έρχεται μια στιγμή που λες γιατί έτσι θέλω και νοιώθεις υπέροχα και σε πιάνουν και τα γέλια….
Εγω θα σου ελεγα οτι παρόλη την πικρα σου και την αγανακτηση σου, αν μπορεις, να μην εισαι σκληρη μαζι της. Σκεψου οτι η πλειοψηφια των γυναικων εχουμε φαει απο γεννησιμιου μας τρομερη πλυση εγκεφαλου οτι πρεπει να παντρευτουμε και να κανουμε παιδια. Εγω εχω σταματησει εδω και χρονια να λεω στις φιλες μου οτι αυτο πρεπει να κανουν και αυτες, αλλα πριν τα 30 μου νομιζα οτι πραγματι αυτος ειναι ο προορισμος. Η αληθεια ειναι οτι δεν ειναι. Αλλα αντε να το παραδεχτεις. Καμια φορα αναρωτιεμαι αν ειχα παρει τη ζωη μου αλλιως πως θα ηταν αραγε. Τα παιδια… Διαβάστε περισσότερα »
Όλο το σχόλιο σου μου άρεσε πολύ. Τα λες τόσο ψύχραιμα και ρεαλιστικα. Η μαμά σου με ανατρίχιασε. Εύχομαι από καρδιάς να το ξεπεράσει.
Καλή δύναμη για τη μαμά ♥️
Να ειστε καλα και δυνατες!