Γεια σου Α,μπα! Βρε α,μπα δεν ξέρω ακριβώς τι να πω. Μάλλον φοβάμαι τις μακροχρόνιες σχέσεις. Βγήκα στην αρχή του έτους απο μια 5ετή, πολύ όμορφη σχέση γιατί κατάλαβα οτι ήμασταν πλέον περισσότερο φίλοι παρά ο,τιδήποτε άλλο. Ήμασταν δεμένοι, αγαπημένοι, με κοινούς στόχους και ωραίες συνήθειες, αλλά το τελείωσα όταν κατάλαβα οτι δεν είχα πια καμία ερωτική διάθεση γι’αυτόν και πως είχαν αρχίσει να μου γυαλίζουν άλλοι. Ο φίλος μου είχε ακόμα full ερωτική διάθεση απέναντι μου. Τώρα είμαι σε σχέση με έναν άντρα (σχεδόν 30 ετών αμφότεροι) με τον οποίο είμαι ενθουσιασμένη πολύ και υπάρχει τρελό πάθος αλλά δεν γελιέμαι, ξέρω οτι αυτό θα φύγει κάποια στιγμή, και αμφίβολο είναι αν η γενικότερη σχέση θα πάει τόσο καλά όσο με τον προηγούμενο – δεν έχω κάποιο δείγμα, πιστεύω οτι μέχρι στιγμής ταιριάζουμε πάρα πολύ, απλά θεωρώ απίθανο να είμαι πάντα τόσο τυχερή στις σχέσεις μου (καλά εννοείται οτι είχα γνωρίσει και απίστευτους – με την κακή έννοια – τύπους στα early 20s μου). Τι κάνουμε εδώ; Μήπως είμαι τελείως ανώριμη που έληξα κάτι όμορφο απλά και μόνο επειδή δεν τον ήθελα πλέον (καθόλου) ερωτικά; Έτσι κι αλλιώς πάντα έτσι δεν θα είναι;
–kkp
Δεν ξέρω, αλλά αν έκανες σχέση πέντε χρόνια, δεν φοβάσαι τις μακροχρόνιες σχέσεις. Τριάντα είσαι, πόσο μακροχρόνιες να είχες ως τώρα, και πόσες πια; Επίσης, χώρισες σχετικά πρόσφατα και ήδη βρήκες άλλον που ταιριάζεις πάρα πολύ, άρα μάλλον σχεσάκιας μοιάζεις. Θα περίμενα κι άλλο πριν με χαρακτηρίσω.
Δεν θα είναι «πάντα» κάπως, γιατί όσο περνάνε τα χρόνια, αλλάζεις, και η ερωτική σου διάθεση αλλάζει, και οι προτεραιότητες σου αλλάζουν, και γενικώς, πολλά αλλάζουν. Αφού περνάς τώρα καλά, και τόσο συνεχόμενα καλά, φτύσε στον κόρφο σου γιατί ναι, εύχομαι να είσαι πάντα τόσο τυχερή, αλλά μην το θεωρείς δεδομένο, που δεν το θεωρείς, δηλαδή. Το πάθος θα φύγει, αλλά όταν φεύγει το πάθος, αυτό που μένει δεν είναι πάντα το κενό ή η πλήρης ερωτική αδιαφορία. Αν βέβαια σου συμβαίνει πάντα, και όντως καταλήξεις να μην κάνεις σχέσεις επειδή ξέρεις ότι θα συμβεί το ίδιο, θα πρέπει να πας σε ψυχολόγο.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Εδώ ταιριάζει η απάντηση της θεάς Cheryl Strayed σε αντίστοιχη ερώτηση (από το βιβλίο της Tiny, Beautiful Things): Go, even though you love him. Go, even though he’s kind and faithful and dear to you. Go, even though he’s your best friend and you’re his. Go, even though you can’t imagine your life without him. Go, even though he adores you and your leaving will devastate him. Go, even though your friends will be disappointed or surprised or pissed off or all three. Go, even though you once said you would stay. Go, even though you’re afraid of being alone.… Διαβάστε περισσότερα »
πωπω τι ωραία αναφορά έκανες τώρα, koubi, με τρέλανες. Δεν έχω καταφέρει να το διαβάσω το βιβλίο γιατί με πιάνουν τα ζουμιά όποτε το ανοίγω
Εγώ πάλι το ανοίγω πάντα όταν ψάχνω κάτι να με ανακουφίσει! Σε κάνει να νιώθεις λιγότερο μόνη 🙂
Το πρόβλημα μου είναι ότι δεν έχω πρόβλημα!
Ναι ρε φίλε, τσάμπα ερωτήσεις εντελώς
Νομίζω ότι απλά απογοητεύτηκε ή προβληματίστηκε όταν κατάλαβε τη ματαιότητα των πραγμάτων. It happens to everybody!
Ίσως είναι ένα πρόβλημα, αν δεν καταφέρει να δει τη ζωή πέρα από αυτό…
Αγαπητή αμπά, η κοπέλα μου με χώρισε γιατί ήταν πολύ ενθουσιασμένη και υπήρχε τρελό πάθος οπότε κατάλαβε ότι αποκλείεται να είναι τόσο τυχερή. Τι να κάνω για να την κερδίσω ξανα, είμαι καλό παιδί.
Πρακτικά ρωτάς “θα συνεχίσω να θέλω να είμαι σε σχέση όταν φύγουν οι πεταλούδες; Κι αν όχι, τότε γιατί δεν έμεινα εκεί που ήμουν;”. Στο πρώτο, δεν μπορεί να σου απαντήσει κανείς. Βλέπεις, κρίνεις, βιώνεις, επιλέγεις, δε γίνεται να προβλέψεις το μέλλον – κι ούτε χρειάζεται. Στο δεύτερο θα σου πω “γιατί, για όποιους λόγους, δεν ήθελες να μείνεις”. Γιατί τότε σου ήταν σημαντικές οι πεταλούδες. Μπορεί να παραμείνουν σημαντικές, μπορεί όχι. Τα διλήμματά μας είναι μεταξύ δύο “θέλω”. Οι αποφάσεις μας είναι το “θέλω” που υπερισχύει. Αν θες να βρεις δικές σου ρίζες, αιτίες, λόγους, τότε, φυσικά, ψυχοθεραπεία.
Ναι, όμως άλλο το φαινόμενο της πεταλούδας κι άλλο η έλλειψη ερωτικής επιθυμίας. Μία πτώση δικαιολογείται και παλεύεται, αλλά η πλήρης έλλειψη είναι συνήθως καταδικαστική.
Κοίτα, εστίασα στο ότι η γράφουσα τα συνέδεσε (“ξέρω ότι θα φύγει”), άρα πιθανώς σκέφτεται ή νιώθει ότι είναι το μόνιμο φυσικό επακόλουθο. Και εν μέρει έτσι είναι, στις μακροχρόνιες σχέσεις/γάμους, υπάρχουν περίοδοι ακόμα και πλήρους έλλειψης. Είναι αυτό που λέει η Λένα: διαφορετικές προτεραιότητες, εναλλαγή κακού timing, χίλια δυο. Το αν είναι καταδικαστικό νομίζω εξαρτάται από τη σχέση και τους απαρτίζοντές την. Σίγουρα δεν είναι θετικό δείγμα, σαφώς.
Δεν είναι κάθολου όμορφο ο ένας εκ των δύο να έχει χάσει κάθε ερωτικό ενδιαφέρον για να ξέρουμε και τι λέμε δηλαδή…🙄🤨
Αφού δεν υπήρχε πλέον ερωτική επιθυμία και σε αυτήν την ηλικία ( περίπου 30 ) τι συζητάμε ?? η σχέση είναι ουσιαστικά νεκρή…καλύτερα να παραμείνετε φίλοι αν τα καταφέρετε και που ξέρεις μπορεί στο μέλλον να ξαπαπροκύψει κάτι μεταξύ σας ( δύσκολο αλλά αν κάποιος σε πληγώσει πολύ ξέρεις που θα γυρίσεις…)…
… κι ο άλλος θα περιμένει γιατί τι καλύτερο έχει να κάνει; Γενικώς, όμως συμφωνώ, η απουσία έρωτικήης επιθυμίας είναι ένας πολύ σοβαρός λόγος να τελειώσει μία σχέση. Ακόμα κι όταν όλα τα άλλα είναι καλά.
Συνήθως… κάτι τέτοιοι τύποι που ενώ αυτοί έχουν ερωτική επιθυμία η άλλη πλευρά δεν….καψουρεύονται ακόμα πιο πολύ και μένουν πάντοτε διαθέσιμοι ( ακόμα και μέσα σε σχέση ) στο ενδεχόμενο κάλεσμα της άλλης πλευράς η οποία συνήθως μετά από ενδεχόμενο στραπάτσο γυρνάει στην σίγουρη λύση έστω και προσωρινά μέχρι να ανακτήσει αυτοπεποίθηση…συνήθως βέβαια…
Θεωρείς μικρό ή ασήμαντο πρόβλημα το ότι δεν τον ήθελες ερωτικά; Είσαι 30 δεν είσαι 70… που και πάλι δηλαδή, δεν γνωρίζουμε πως θα είναι οι δικές μας οι γενιές σε αυτή την ηλικία. Εμείς έχουμε μάθει, να θεωρούμε αυτονόητη την σεξουαλική έλξη, γι αυτό και δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε με ανθρώπους, που το βλέπουν πρακτικά. Είναι σαν το παλιό θα μάθεις να τον αγαπάς…… Αυτό λες; Ότι αν καθόσουν μαζί του, θα μάθαινες να τον θέλεις; Δική σου είναι η επιλογή. Γνωρίζουμε ουκ ολίγα ζευγάρια, που το ερωτικό, το έχουν ξεχάσει και μάλλον δεν τους ενδιαφέρει και πολύ. Για… Διαβάστε περισσότερα »
Όταν στα 30 μας θέλουμε να φτερουγίζουν γύρω μας πεταλούδες και να βαδίζουμε αγκαλιά στο ηλιοβασίλεμα, σημαίνει ότι δεν είμαστε έτοιμοι να προχωρήσουμε παραπέρα σε γάμο και οικογένεια. Είναι πολύ απλό.
Κατά την άποψή σου όταν παντρεύεσαι σταματάς να θες να βαδίζεις αγκαλιά στο ηλιοβασίλεμα;
Είναι δυνατόν; βλέπω καλά; τι λές;
Νομίζω ότι αυτό που θέλει να πει η Νανά, απλά το έθεσε λίγο λακωνικά, είναι ότι πριν προχωρήσει κανείς σε “μεγάλες” αποφάσεις, καλό είναι να γνωρίζει ότι τα πράγματα δεν είναι όπως στις ταινίες, μόνο ρομάντζο και πάθος. Με το χρόνο έρχεται αναπόφευκτα τριβή, ρουτίνα, απομυθοποίηση, συμβιβασμοί, κούραση, σκαμπανεβάσματα, και αμοιβαίες υποχωρήσεις, μαζί με άλλου είδους θετικά συναισθήματα και εμπειρίες σαφώς. Χρειάζεται πολλή υπομονή και επιμονή αν θες να μείνεις με τον άλλον – ειδικά όταν μπαίνουν και παιδιά στην εξίσωση. Οπότε εάν κάποι@ το βλέπει ολίγον ρομαντικο-ουτοπικά, είναι πολύ πιθανή μια ανώμαλη προσγείωση.
Αυτό ακριβώς. Τα είπες καλύτερα από ότι θα τα έλεγα εγώ.