Λένα Φουτσιτζή
Αγαπητη Αμπα ευχαριστω εσενα και ολους οσους σχολιαζουν! Πραγματικα ειστε υπεροχοι/υπεροχες, βοηθητικοι, μια οαση! Θελω να χωρισω μετα απο 20 χρονια σχεσης/γαμου και δεν τολμω! Εχω καταφερει τοσα πραγματα στα επαγγελματικα μου, εχω θεσεις ευθυνης, κερδιζω πραγματικα πολλα χρηματα, ζουμε πολυ ανετη ζωη και τα παιδια μου (γυμνασιο, λυκειο) ειναι καλα παιδια κι εχουμε μια πολυ καλη σχεση. Δεν αντεχω αλλο τον αντρα μου. Δεν τον αντεχω χρονια τωρα. Καθως ταξιδευει πολυ με τη δουλεια του και λειπει πολυ μου ειναι πιο υποφερτη η συμβιωση. Αλλα οταν ειναι εδω ή οταν παιρνω λιγο χρονο και σκεφτομαι πώς εχουν τα πραγματα, θελω να χωρισω. Δεν εχουμε καμια επικοινωνια. Εταιρεια εχουμε και αναλυουμε τις … επενδυσεις μας: ακινητα, παιδια, κοινωνικη ζωη κλπ Αλλα φοβαμαι. Τι φοβαμαι; Να μεινω μονη μου και, περισσοτερο απ ολα, οτι θα κανω κακο στα παιδια μου, οτι δεν θα εχουν μια οικογενεια, οτι θα περνουν πχ τα Χριστουγεννα με τον μπαμπα τους και μακρια μου. Σας ευχαριστω!
-Ρίτα
Φοβάσαι να μείνεις μόνη σου, και περισσότερο από όλα, ότι θα μείνεις μόνη σου, όταν τα παιδιά κάνουν Χριστούγεννα με τον πατέρα τους μακριά σου, κι εσύ θα είσαι μόνη σου.
Σε παρακαλώ, μην χρησιμοποιείς τα παιδιά σου ως δικαιολογία. Είναι μεγάλη κουβέντα τι είναι καλό για αυτά, και δεν ξέρω αν θέλεις να την κάνουμε τώρα. Μείνε στο ότι φοβάσαι, ότι φοβάσαι για τον εαυτό σου, παραδέξου ότι δεν φεύγεις επειδή θα χάσεις την κοινωνικά αποδεκτή ασπίδα που έχεις τώρα, που σου λέει τι να κάνεις και πότε, που σου δίνει μια ασφάλεια, όποια κι αν είναι αυτή, και δεν είναι ντροπή. Αν δεν είχε ο γάμος επιχειρήματα, δεν θα είχε επιβιώσει τόσα χρόνια ως θεσμός.
Θα σου πω τα δικά μου για να έχεις και μια άλλη οπτική. Εγώ ήθελα περίπου 5 χρόνια να χωρίσω πριν το κάνω. Είχα δύο παιδιά στο δημοτικό, είχα αφήσει τη δουλειά μου διότι το ένα μου παιδί γεννήθηκε με μια νόσο και το μόνο μου στήριγμα ήταν οι γονείς μου, που όμως κι αυτοί είχαν σοβαρά θέματα υγείας και το ότι είχα δικό μου σπίτι. Έφτιαξα λοιπόν πλάνο, άρχισα σιγά σιγά να εργάζομαι, μάζευα κάποια χρήματα, όχι πολλά, τύπου 50-80 ευρώ το μήνα. Κι εγώ έλεγα τη μπούρδα αυτή για τα παιδιά και να μη χάσουν τον μπαμπά τους… Διαβάστε περισσότερα »
πολύ αισιόδοξο μήνυμα, κυρίως για όσα άτομα νομίζουν ότι είναι καταδικασμένα για πάντα σε μια κατάσταση που δεν τους αρέσει καθόλου.
Μπράβο που είσαι πλέον καλύτερα! Πολύ όμορφο και θετικό το μήνυμά σου. Και btw μου αρέσει πολύ το νικ σου, ισπανομαθής γαρ.
Μπράβο, μπράβο, μπράβο!!!!! Τι σπουδαίες γυναίκες υπάρχουν!
Πολύ αισιόδοξο το μήνυμα σου. Μπράβο που πήρες τη γενναία απόφαση και δε κρύφτηκες πίσω από προσχήματα.
Δεν τα λέω για τα μπράβο αλλά για να ακουστεί ότι όλες μπορούμε. Άνεργη με δύσκολες οικογενειακές (και προσωπικές) συνθήκες, ασθένειες και δε συμμαζεύεται. Και έλεγα πού πας ρε καραμητρο; Αλλά από την άλλη, ασφυκτιουσα μέσα στο ψέμα και την υποκρισία. Τα λέω για να προτρέψω και άλλες να μην συμβιβαζονται. Μία ζωη θα ζήσουμε, δεν αξίζει να τη χαραμισουμε.
Πένα, mejor sola que mal acompañada 😉
Είμαι παιδί τέτοιων γονιών. Οι γονείς μου ήταν απλά συνδιαχειριστές ενός σπιτιού, δεν είχαν ουσιαστική σχέση μεταξύ τους ως ζευγάρι. Καλοί γονείς και οι δύο, αλλά ο καθένας μόνος του, όχι ως ζευγάρι. Δεν χώρισαν ποτέ και η μητέρα μου πέθανε στα 52 της, όταν εγώ ήμουν 20 και ο αδελφός μου 14. Πέρα από τον θρήνο για την απώλεια πάντα θα με βασανίζει και το παράπονο ότι η μαμά μου έζησε τα τελευταία 10 χρόνια της ζωής μη ευτυχισμένη κι εγκλωβισμένη σε μια σχέση, γιατί φοβόταν τις επιπτώσεις που θα είχε στα παιδιά της το να “χαλάσει το σπίτι… Διαβάστε περισσότερα »
“Βλέπετε, κανείς δε δραπετεύει από μια φυλακή που τον κρατά ασφαλή”…
Από τη barwoman στο κείμενο της για του Αγ. Βαλεντίνου.
Tο πιο λυπηρό σημείο είναι το: “Δεν τον αντεχω χρονια τωρα.”. Δηλαδή έχεις ήδη χάσει χρόνια από την ζωή σου όπου θα μπορούσες να ήσουν μόνη σου και να είχες την ησυχία σου ή να είχες σχέση με έναν άντρα που θα ήθελες.
Κακώς φοβάσαι. Και κακως φοβάσαι για τα παιδιά. Σκέψου τι μήνυμα τους περνάτε για τις σχεσεις. Αυτή είναι η πυξίδα των σχέσεων που θέλεις να έχουν τα παιδιά σου; Οι δυστυχισμένες σχέσεις; Γιατί αυτό βλέπουν, αυτό θεωρούν φυσιολογικό. Ίσα ίσα που πρέπει να χωρίσεις για τα παιδιά σου. Για να τους δείξεις ότι δε χρειάζονται το γάμο ως σφραγίδα αξίας της ζωής τους, ούτε ότι πρέπει να μένουν σε καταστάσεις που δεν τα ευχαριστούν.
Συμφωνώ απολύτως!!! ΓΙΑ τα παιδιά ΠΡΕΠΕΙ να χωρίσεις.
Θα ξεκινήσω λέγοντας ότι, ως παιδί χωρισμένων γονιών (ο πατέρας μου έχει 3 γάμους/3διαζύγια, η μητέρα μου 2 διαζύγια – στον 3ο γάμο ήμουν κουμπάρα) δηλώνω υπεύθυνα ότι τα παιδιά σου θα είναι ευτυχισμένα, όταν εσείς θα είστε ισορροπημένοι και καλά. Δεν είναι εύκολο να φύγεις – ακόμη και όταν έχεις συνειδητοποιήσει όσα εσύ. Και αυτό είναι κατανοητό και πάρα πολύ λογικό. Κάθε αλλαγή (ακόμη και προς το καλύτερο) είναι δύσκολη. Ζεις όμως μια κατάσταση που δε σε κάνει ευτυχισμένη. Και το αξίζεις να είσαι. Όλοι το αξίζουμε. Θα σου πρότεινα να δεις έναν ψυχολόγο, να σε βοηθήσει να διαχειριστείς… Διαβάστε περισσότερα »
Εντάξει έχεις δίκιο. Θα ήσουν τελείως ανώριμη και απερίσκεπτη αν δεν σκεφτόσουν κι αυτά. Το βέβαιο είναι ότι σπάζοντας το σύστημα του γάμου σας αυτομάτως χάνεις και όλα αυτά που σου πρόσφερε. Κυρίως το κοινωνικό σακάκι , του “ναι, είμαι παντρεμένη” “ναι, έχουμε μια τυπική φαινομενικά αγαπητή οικογένεια” σε όλες τις κοινωνικές ομάδες που συμμετέχεις(ευρυτερη οικογένεια, δουλειά, σύλλογοι, γειτονιά, φίλοι, κουμπαριές, κλπ), στις οποίες και θα πρέπει μετά να δώσεις και τη μάχη της αποδοχής της απόφασής σου και της νέας σου οικογενειακής κατάστασης (όχι ότι θα το αποδεχτούνε βέβαια, ούτε ότι θα νει μία η μάχη , αλλά θα… Διαβάστε περισσότερα »
Είναι ελάχιστοι;;; ισωπεδοτικο, τουλάχιστον.
Οι ευτυχισμένοι στον γάμο τους άνθρωποι δεν έχουν καμία ανάγκη να διατυμπανίσουν την ευτυχία τους, άρα παραμένουν “αόρατοι” στα μάτια των άσχετων και πολλών. Μήπως η πηγή των στατιστικών σου στοιχείων δεν είναι και πολύ αξιόπιστη;
Εδώ που τα λέμε οι μεγάλες αλλαγές στη ζωή μας είναι όντως πολύ φοβιστικές..όταν φεύγουμε για πρώτη φορά μακριά από τους δικούς μας ανθρώπους, όταν αλλάζουμε δουλειά για πρώτη φορά, όταν κάνουμε παιδιά. Αναρωτιέμαι όμως άν η ζωή μας θα ήταν καλύτερη ζώντας στην στασιμότητα. Καταλαβαίνω ότι δεν προσαρμοζονται όλοι οι άνθρωποι το ίδιο, ωστόσο για να στείλεις γράμμα εδώ νομίζω οτι η αλλαγή αυτή είναι επιβεβλημένη για σένα, άρα αργά ή γρήγορα θα την τολμήσεις. Η ζωή είναι πολύ σημαντική για να την καθυστερούμε. Πάρε κουράγιο, ζήτα βοήθεια αν την χρειάζεσαι και Καλή αρχή.