Πόσο επικίνδυνη μπορεί να είναι η σχέση μου; και να εξηγηθώ. Είμαι απόφοιτη, 27 χρόνων, μένω στο πατρικό μου και πρόσφατα ξεκίνησα μια σχέση με έναν άντρα. Καλώς ή κακώς η ενηλικίωση μου χτύπησε την πόρτα αργότερα από ότι ίσως θα πρεπε και ανεξάρτητη ζωή με δική μου δουλειά και σπίτι δεν έχω συντηρήσει για πανω από χρόνο. (και πάντα δουλειές του ποδαριού, χωρίς σταθερότητα, καμία σχέση με το αντικείμενο μου). Η αλήθεια είναι πως η καραντίνα πάγωσε ότι σχέδια είχα για δουλειά με αποτέλεσμα να μένω αφραγκη με τους γονείς μου και πάλι. Νιώθω πως έχω βολευτεί όλα αυτά τα χρόνια, ή μάλλον το ξέρω και ακόμα περισσότερο φοβάμαι πως ποτέ δε θα χω τις ανέσεις που μου παρέχονται τώρα και αυτό με αγχώνει πολύ, παρότι δε τις χρειαζομαι. Στο διαταυτα, έχω ξεκινήσει μια σχέση με έναν άντρα που μαρεσει πολύ και με ενδιαφέρει σαν άνθρωπος. Αυτό που με προβληματίζει είναι πως αν και λίγα χρόνια μεγαλύτερος, μένει με τους δικούς του τα τελευταία 2 χρόνια. Έχει δουλέψει πολύ σε διάφορες δουλειές, έχει μείνει μόνος του, πληρώνει ‘νοίκι’ και λογαριασμούς στο σπίτι. Παρότι αυτό σα γεγονός μου δείχνει έναν άνθρωπο με συνείδηση, νιώθω πως το να μένει πατρικό του δε τον χαλάει καθόλου. Έχει ένα τρομερό βόλεμα με τις ανέσεις του σπιτιού του, το φρέσκο ψωμί, το φύλλο της μαμάς, την παστα φλωρά στη γιορτή του και τα φρέσκοπλυμένα σεντόνια. Το χειρότερο απ όλα είναι πως αυτές οι παροχές φροντίδας της μητέρας του δε τις θεωρεί καν δουλειά, κόπο, ή δύσκολες να υλοποιηθούν. Το ζήτημα μου δεν ειναι ούτε ο μισογυνισμος που αποπνέει ούτε το ποσό παρταλι ή βολεψακιας μπορεί να είναι. Το ζήτημα μου ειναι πως κατά πόσο ένας τέτοιος σύντροφος με ένα βόλεμα που επέλεξε για να ζει βοηθάει στη δική μου εξέλιξη. Διότι μισθό έχει ικανοποιητικό για να μείνει μόνος του και θα μπορούσε να μαζεύει χρήματα για το σπίτι του κι όχι να πληρώνει τις νέες κατσαρόλες της μαμάς ή τα πατάκια κτλπ. Έχεις δίκιο να θεωρείς ότι κάνεις δεν μπορεί να βοηθήσει στη προσωπική μας εξέλιξη και ανεξαρτητοποιηση, αλλά με πιάνω ώρες ώρες να αράζω σπίτι του με το φαΐ της μαμάς του στο παιδικό του δωμάτιο και να μη με χαλάει καθόλου. Όπως για χρόνια δεν με χάλαγε στο δικό μου πατρικό. Ποια η γνώμη σου για τον προβληματισμό μου;
– Μαριλου
Δεν κατάλαβα ποιος είναι ο προβληματισμός σου.
Διάλεξες αυτόν τον άντρα επειδή σου αρέσει. Σου αρέσει επειδή είσαι αυτή που είσαι. Η εξέλιξή σου, μεταξύ άλλων, εξαρτάται και από την επιλογή των ανθρώπων που βάζεις στη ζωή σου. Δεν σου τον έβαλε κάποιος στο κεφάλι σου με το ζόρι για να συζητάμε κατά πόσο σε επηρεάζει, σα να είναι εξωτερικός ή τυχαίος παράγοντας. ΕΙΣΑΙ οι επιλογές σου.
Όλοι οι άνθρωποι που βρίσκονται στη ζωή μας, παίζουν ρόλο στην εξέλιξή μας με κάποιο τρόπο, οπότε πρέπει να προσέχουμε πολύ ποιον έχουμε δίπλα μας.
Εσύ ακολουθείς το Α,μπα στο Instagram;
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Ρε παιδιά να ρωτήσω κάτι? Βέβαια είμαι πολύυυυυ μεγαλύτερη οπότε μπορεί αυτή η ερώτηση να είναι εντελώς από τα βάθη της Ιστορίας. Δε σας εκνευρίζει να μένετε με τους γονείς σας? Έφυγα στα 23 ΠΥΡΟΒΟΛΩΝΤΑΣ!!! Ποιες ανέσεις? Ένα φαί και ένα πλυντήριο?? Και ποιος νοιάζεται για τις πίτες και τις παστα-φλώρες, όταν έχει 2 γονείς πάνω απ το κεφάλι του όλη την ώρα. Εμένα οι γονείς μου δεν ήταν “κακοί” αλλά πραγματικά με ΈΠΡΗΖΑΝ. Με κυνήγαγαν να μην τρώω ότι και όσο θέλω, κάπνιζα κρυφά, δεν τους άρεσε να βγαίνω βράδυ ή να ξυπνάω αργά… Όλο σχόλια για τα πάντα!!!… Διαβάστε περισσότερα »
Ξέρεις τι πάστες φλώρες έκανε η Τζάνις? Ακόμα το θυμάμαι.
Κοιτά, εγώ έχω μείνει ανά διαστήματα με τους γονείς μου (μετά την ενηλικίωση εννοώ), είμαι τυχερή γιατί οι γονείς μου θα μπορούσαν να είναι η Τζάνις Τζόπλιν και ο Τζεν Λένον, είναι βασικά στην ψυχή οπότε δεν ένιωθα ποτέ καταπίεση. Παρόλα αυτά αν δεν συνέτρεχαν πολύ σημαντική λόγοι δεν θα έμενα σπίτι τους ούτε αυτά τα διαστήματα. Και επειδή τώρα είμαι πάλι σε φάση μετακόμισης από το σπίτι τους μπορώ να πω πως ανεξάρτητα από το πόσο χαλαροί είναι οι γονείς μου, και από το βολικό του να είσαι σε ένα σπίτι και να μην κάνεις τίποτα γιατί ευτυχώς έχουμε… Διαβάστε περισσότερα »
Πραγματικα,απο τα δεκα που θυμαμαι τον εαυτο μου εκανα ονειρα για το ποτε θα μεινω μονη μου.Και κακοι να μην ειναι ,ειναι πολυ διαφορετικο να εχεις την ηρεμια σου.Απορω με ατομα που δεν μπορουν να μεινουν μονα τους σε μεγαλη ηλικια.Δεν κατακρινω βεβαια γιατι ολοι εχουμε τα issues μας,και για μενα πχ μπορει να απορουν για κατι αλλο.Αλλα δεν μπορω να το ενστερνιστω.
εγω και τον Οζυ να ειχα παλι θα εφευγα!
Λοιπόν εγώ θυμάμαι ότι στα 16-17 είχα ένα σωρό φίλες που έλεγαν “Παναγία μου να περάσω επαρχία να φύγω από το σπίτι!!” και δεν το καταλάβαινα γιατί εγώ στο σπίτι ήμουν λίγο ζωάρα, οκ είχα δύο ενοχλητικά μικρότερα αδέρφια και μια πρήξω μάνα αλλά κατά τα άλλα δικό μου δωμάτιο με τηλεόραση και υπολογιστή είχα, λεφτά όποτε ζήταγα, ο πατέρας μου να με πηγαίνει με το αυτοκίνητο όπου θέλω και ό,τι ώρα θέλω και από δουλειές δεν έκανα απολύτως τίποτα. Φοιτήτρια μία από τα ίδια, μάλιστα έλεγα ότι θα φύγω από το σπίτι αφού παντρευτώ. Παρόλα αυτά έφυγα από το… Διαβάστε περισσότερα »
Δε μπορώ να μην τονίσω βέβαια τη διαφορά ενός ”κανακάρη” να μένει με τους γονείς του και μιας γυναίκας. Δε μου κάνει καθόλου εντύπωση που ένας άντρας θέλει να του στρώνει η μάνα του το κρεβάτι. Μέχρι να του το στρώνει η γυναίκα του. Κι αν δε βρει, δεν βαριέσαι. Καλή και η μανούλα.
ε μα ναι! Αυτό που θεωρούμε δεδομένο ότι οι γονείς πετάνε τη σκούφια τους στα 70 τους να νταντεύουν μεσήλικες ανίκανους να σιδερώσουν ένα πουκάμισο….με ξεπερνά
Εγώ που έφυγα από τους δικους μου στα 20 και στη συνέχεια παρατησα και το σπιτάκι μου για να πληρώνω τα δυσθεώρητα ενοίκια στον κάθε πελοποννησιο ιδιοκτήτη διαμερίσματος στην Αθήνα, θα πω πως με όλα αυτά που συμβαίνουν με την πανδημια, με την οικονομική κρίση, με το σήμερα έχω δουλειά αύριο δε θα έχω, με τα 550 ευρώ ενοίκιο και τα σχετικά, μια χαρά θα ξανά γυρνούσα στη μαμά μου, κι ας αυτό σήμαινε την ψυχική μου καταδίκη!Με αλλά λόγια, δεν ξέρω πια αν είναι ζήτημα βολεματος στα φρεσκοπλυμμενα σεντόνια αλλά ανασφάλειας λόγω των συνθηκών που επικρατούν εκεί έξω. Αυτό… Διαβάστε περισσότερα »
Εχεις δίκιο. Να αναπαράγω μέρος σχολίου μου που είχα κάνει στο άρθρο για το δήθεν “σύνδρομο Πίτερ Παν” : ” Πράγματι, είναι ακόμα πιο ενδεικτική η περίπτωση της Ιταλίας (για την οποία υπάρχουν και περισσότερες κοινωνιολογικές μελέτες): η απόκτηση της οικονομικής αυτονομίας με δικά σου μέσα, δίχως την συνδρομή της οικογένειας, το 2004 επιτυγχανόταν κατά μέσο όρο στην ηλικία των 28 ετών, σήμερα στην ηλικία των 38 ενώ, αν συνεχιστούν οι σημερινές τάσεις, το 2030 η πραγματική ενηλικίωση θα αρχίζει στα…48 έτη! “
Κοίτα πολλοί άντρες χ ηλικίας μένουν με τους γονείς τους, το εχω ακουσει κ εγώ απο άντρα 35+ με τη δικαιολογία οτι “αφου τα εχω όλα, γιατί να φύγω;”. Όπως και πολλοί άνθρωποι που λογικα είναι σε ηλικία να ζήσουν μονοι, αλλα δεν μπορούν λόγω κακής οικονομικής κατάστασης. Δικαίωμα του κάθενος. Αυτό που δεν κατάλαβα είναι οτι τον κατακρίνεις για αυτό το οποίο στην ουσία κάνεις και εσυ, γιατι και εσυ μας λες οτι έχεις βολευτει με αυτή την κατάσταση. Άρα μήπως πρώτα να κάνεις μια ενδοσκόπηση εσύ, να δεις τι θες και τι όχι, και μετα να ασχοληθείς με… Διαβάστε περισσότερα »
H κοπέλα γράφει ότι δεν έχει τη οικονομική δυνατότητα να μείνει μόνη της και ότι δεν έχει καταφέρει να συντηρήσει σπίτι για πάνω από ένα χρόνο. Ο σύντροφος της δεν έχει αντίστοιχο πρόβλημα.
Η κοπέλα πράγματι γραφει οτι δεν εχει την οικονομική δυνατοτητα να μείνει μονη της αλλα επίσης γραφει οτι εχει βολευτει ολα αυτα τα χρόνια με το να μενει στους γονείς της (“νιωθω οτι εχω βολευτει ολα αυτα τα χρόνια, η μαλλον το ξερω, και ακόμα περισσοτερο φοβάμαι πως δεν θα εχω τις ανέσεις που μου παρεχονται τωρα”).
Σαν προβληματισμό νομίζω ότι το λέει, όχι σε στυλ “αχ τι καλά, βολεύτηκα”.
Εγώ πάλι νομίζω ότι κανείς δεν θα έπρεπε να κάνει τπτ εκτός από ακριβώς αυτό που θέλει. Ποιοι είμαστε εμείς να πούμε σε κάποιον τι πρέπει ή δεν πρέπει να κάνει εφόσον αφορά τον ίδιο και κανέναν άλλο;
Μα πραγματικά τώρα, δε βλέπεις πόσο ίδιοι είσαστε? Ακόμα και το οτι βγάζει χρήματα δεν σας διαφοροποιεί γιατί το mentalite είναι το ίδιο, μένω με τους γονείς γιατί περνάω μια χαρά, γιατί να φύγω… Βέβαια εξαρτάται πως θέλεις να εξελιχθείς γιατί φαντάζομαι αν θα μπορούσατε να μείνετε πανω/κάτω από γονείς νομίζω δεν θα έστελνες καν ερώτηση στο Α,μπα! Χωρίς να είναι κακό μια και ταιριάζετε σε αυτό, έχετε εξάρτηση από τους γονείς σας.
Μάλλον δεν διάβασες αυτό… “αλλά με πιάνω ώρες ώρες να αράζω σπίτι του με το φαΐ της μαμάς του στο παιδικό του δωμάτιο και να μη με χαλάει καθόλου.”…. ίδιοι είναι και περνάνε καλά και γιατί όχι, καλά κάνουν αφού έτσι είναι.
@bella ciao
Αν ζούσαμε σε άλλη εποχή
Ίσως και να ‘χαμε παντρευτεί
Ίσως και να ‘χαμε ήδη παιδιά
Κουμπάρο, σπίτι, πεθερικά.
Ναι, έχουν αλλάξει οι εποχές, τα χρήματα απλά δε φτάνουν. Όλοι αργούμε να ενηλικιωθούμε πλέον, όλα έχουν πάει μια δεκαετία πίσω, ακόμα και παιδιά κάνουμε(αν κάνουμε) πλέον στα 40, 40κάτι.
Αποψάρα αλερτ : Επειδή είσαι και εσύ λιγάκι βολεψάκιας (δεν το λέω με κακία) σου αρέσει ο συγκεκριμένος τύπος διότι σε ελκύει το γνώριμο και το οικείο ,κάτι που συμβαίνει σε όλους τους ανθρώπους. Εσύ όμως είσαι στη φάση που καταλαβαίνεις πως δεν γίνεται να ζεις με τους γονείς σου όσο βολικό και αν είναι , νομίζω νιώθεις και τύψεις που σε φροντίζουν οι γονείς τόσα χρόνια σε αντίθεση με εκείνον ο οποίος θεωρεί δεδομένη δουλειά της μάνας του το να του σιδερώνει τα βρακάκια στο χέρι. Είσαι σε μια φάση μεταβατική που θέλεις να κάνεις το πρώτο σου βήμα… Διαβάστε περισσότερα »
Λοιπόν, μετακόμισα μόνη μου και άφησα τους γονείς μου πριν απο λίγους μήνες, στα 29 μου χρόνια.
Όντως απελευθερώθηκα. Και πολύ άργησα. Κλαίω για το χαμένο χρόνο.
Kαλέ αν κάνουν ένα παιδί η κοπέλα θα έχει να φροντίσει δύο στο σύνολο. Απλά τα πράγματα.
Λίγο σουρεάλ ο προβληματισμός σου για μένα.
Γιατί είστε στην ίδια φάση με τη διαφορά ότι αυτός συνεισφέρει στα έξοδα του σπιτιού ενώ εσύ δεν μπορείς (ακόμα).
Στη τελική γιατί δεν βλέπεις αν όντως ταιριάζετε και αποφασίσετε να πιάσετε ένα διαμέρισμα μαζί;
Αν είναι οι γονείς σας οκ άνθρωποι και όχι παρεμβατικοί δεν θα χάσετε την πασταφλόρα.
Μόνο εγώ βλέπω δυνατότητες για happy end?