Αγαπητή «Α, μπα»: Μας ζητούν δανεικά και μετά αγοράζουν ακριβά κινητά

Καλησπέρα α, μπα και αμποπαρεα. Θα είμαι ειλικρινής, δεν σε διαβάζω χρόνια αλλά περίπου στον 1,5 χρόνο τώρα. Είχε πεταχτεί προτεινόμενο ένα άρθρο με ένα θέμα που με ενδιέφερε και από τότε και ειδικά στην καραντίνα, έχω φτάσει να διαβάσω, μέχρι και άρθρα πριν 3+ χρόνια. Σε πρότεινα και σε φίλες και η αλήθεια είναι πως σε κάποιες απαντήσεις, σε θέματα παρόμοια με αυτά που έχουμε περάσει εμείς, είδαμε πόσο λάθος τα είχαμε χειριστεί. Μετά τον (μεγάλο) προλογο, θα μπω στο εξίσου, σεντονακι, θέμα μου. Το θέμα μου αφορά τους κουμπάρους του αρραβωνιαστικου μου. Αρχικά, θα πω λίγο πως είναι ως άνθρωποι, για να έχουν μια εξηγηση οι λόγοι που έχω φτάσει σημειο να λέω πως μακάρι να είχα γνωρίσει τον αρραβωνιαστικο μου κανένα χρόνο νωρίτερα, έτσι ώστε να συζητήσουμε, για το αν δεχτούμε κάτι τέτοιο και όχι ένα μήνα πριν την κουμπαρια και γιατί έμμεσα με έχουν κάνει, να κάνω, ένα από τα πράγματα που μισώ, δηλαδή να κρίνω άλλους ανθρώπους. Η φιλία του δικού μου με τον κουμπάρο κρατάει από το λύκειο, αλλά δεν είναι αυτό που λένε αδερφικοι φίλοι, που τα μοιράζονται όλα. Το ζευγάρι αυτό είναι από τα 18 μαζί, (τώρα 38),σαν χαρακτήρες ήταν ανέκαθεν παρορμητικοι (είχαν στρωμένες δουλειές και σπίτι εδω και έφυγαν σε ξένη χώρα με 2 παιδιά, για 1,5 χρόνο και ξαναγύρισαν) και ασταθής σε δουλειές, σε σπίτια που νοικιαζαν (έχουν ξενοικιασει σπίτι γιατί δεν τους καλούσαν στη συνέλευση, εφόσον η ιδιοκτήτρια έμενε σε νησί,με την χαρακτηριστική φράση του φίλου ‘μου τι δίνει ρε, που δεν μας υπολογιζουν’ αν και ότι πλήρωναν για αλλαγές, τα έκοβαν από το ενοίκιο). Το πρώτο τους κοριτσάκι το έκαναν στα 25 τους(τότε είχαν κάνει πολιτικό γάμο). Πάντα το ενοίκιο και τα ψώνια του σπιτιού τους, τα πλήρωναν οι παππούδες (ήταν το πρώτο εγγόνι όλων και τους έκαναν όλα τα χατήρια, τα οποία κάνουν, ακόμα και τώρα, που όλοι έχουν κάνει παιδιά). Η κουμπάρα αρχικά, από ότι έχω καταλάβει εδώ και τόσα χρόνια,μόνο γκρινιάζει ότι δεν βρίσκει δουλειά και όταν της παρουσιάζεις 3-4 σε όλες μα όλες, βρίσκει κουσούρι (είμαστε επαρχιακή πόλη και όταν εμφανίζεται μια θέση εργασίας, μαθαίνεται γρήγορα). Ο δε κουμπάρος από την άλλη, αλλάζει τις δουλειές σαν τα πουκάμισα (κυρίως δουλειές ντελιβερι), κλαίγεται για τα χρήματα και όταν κάποιος από την παρέα του πρότεινε κάποια άλλη δουλειά, σε κάποια εργοστάσια, με πολύ καλά χρήματα, η απάντηση του ήταν ‘τι λες ρε μ@@@@α’. Όλα αυτά, από την μία, είναι επιλογές τους και δεν μας αφορούν, αλλά έχουν 2 παιδιά και όλο αυτό έχει αντίκτυπο σε εκείνα. Ένα από τα θέματα που με εξοργίζουν, γιατί μας αφορά και εμάς, είναι πως από την μία κλαίγονται για τα λεφτά, από την άλλη μια φορά μας ζήτησαν δανεικά, υποτίθεται δεν έβγαζαν το μήνα για φαγητό και έσκασαν μύτη με 2 ολοκαίνουρια, πανάκριβα κινητά. Όλη την ώρα, μας ζητάνε να πηγαίνουμε εκδρομές όλοι μαζί ή ακόμα και βράδυ που πηγαίνουμε σε άλλη, μεγάλη πόλη, για κινηματογράφο (η δικιά μας δεν έχει) η στο εμπορικό κέντρο και κουβαλάνε τα παιδιά μαζί. Ε όχι ρε φίλε, δουλεύουμε 10 ώρες την ημέρα, από Δευτέρα μέχρι Σάββατο, όταν πάω να ξεσκασω και ακόμα δεν εχω παιδιά, δεν θέλω επί μιάμιση ώρα, μέχρι να φτάσουμε, να έχω να τσιριζουν τα μικρά, να πατάνε με τα πόδια, στο αυτοκίνητο και στην τελική να πάμε να δούμε καρτούν, επειδή αυτά θέλουν. Παππούδες έχουν να τα αφήσουν. Επίσης, να συμπληρώσω ότι όλη την ώρα πάμε με το δικό μας αυτοκίνητο και επειδή έχει μεγάλα κυβικά, καιει πιο πολύ βενζίνη, πότε μα ποτέ δεν έχουν πει να τα βάλουμε μισά μισά και όλοι την ώρα απαιτούν να πάμε εκεί που θέλουν. Ξέραμε ότι μας εκμεταλευονται και η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι, ήταν μια παραμονή πρωτοχρονιάς, όταν εμείς τελειώσαμε την δουλειά μας στις 7, μέχρι να πάμε σούπερ μάρκετ, λίγο σπίτι να συμμαζευτουμε, να δούμε λίγο τους γονεις(γιατί ήταν γιορτές και πήγαιναμε τρένο από δουλειά, για 2 εβδομάδες, είχαμε κλατάρει), αργήσαμε να πάμε να τους πάρουμε, για να πάμε να αλλάξουμε χρόνια σε ‘αλλοδαπο’ καζίνο και άρχισαν τις προσβολές, τις βρισιές και μας έκαναν και κουμάντο στο αυτοκίνητο μας και ήθελαν στο τέλος βόλτα στην ξένη χώρα και όταν ανηθηκαμε, μας είπαν μαλα@@ς. Να σημειώσω ούτε τότε έβαλαν το χέρι στην τζεπη. Όλο μας λέει η κουμπάρα, ότι δεν έχει λεφτά, αλλά κάθε Κυριακή (υπό κανονικές συνθήκες, όχι λοκνταουν), θέλουν να πηγαίνουμε σε ακριβές ταβέρνες, ακόμα και εκτός της πόλης μας. Να σημειώσω ότι αυτοί είναι 4 και εμείς 2, αλλά ο λογαριασμός στα μισά. Να συμπληρώσω πως, ότι παίρνουμε από ορεκτικά, ο κουμπάρος τα παίρνει ×2 για να τα φάει μόνος του. Ε όχι ρε φίλε, τσιγκουνα δεν είμαι, αλλά για τους συγκεκριμένους θα γίνω. Από τότε όταν προτείνουν εκδρομές (εκτός πανδημίας εννοείται) βρίσκουμε δικαιολογίες. Ο αρραβωνιαστικου μου, έφτασε στα όρια του με αυτόν, αλλά είναι στην μέση ο μικρός, που τον λατρεύει. Όσον αφορά τα μικρά, δεν με απασχολεί που τα έχουν κακομαθημένο, μέχρι στο σημείο που, για ακόμα, μια φορά έχει αντίκτυπο σε εμάς. Τα παιδάκια είναι τελείως ανεξέλεγκτα και δεν τα μαλώνουν, πότε όμως, όταν κάνουν ζημιές, ίσα ίσα γελάνε. Για παράδειγμα, σε μια από τις εκδρομές, φορούσα άσπρο παντελονι, η μεγάλη τους ή κόρη (τότε 10 χρόνων) πατούσε με τα παπούτσια της, εμένα, με έκανε χάλια και η κουμπάρα μου γελούσε. Εκείνη την στιγμή κοκαλωσα, όχι τόσο από την κίνηση της μικρής, ανίψια έχω και ξέρω. Με τεντωσε η αναισθησία των γονιών. Ένα ακόμα, απ’ολα αυτά, είναι αμέτρητα για να τα γράψω (αν και έχω όλη την καλή διάθεση), είναι πως τώρα με το λοκνταουν κλείνουμε στις 8. Έρχονται οικογενειακως, στις 7 με το καφεδάκι τους και ενώ έχω κόσμο και πρέπει να έχω μέχρι 2 άτομα μέσα, δεν βγαίνουν έξω και όχι μόνο αυτό μαλώνουν μεταξύ τους το ζευγάρι, τα παιδιά τσιριζουν και ρίχνουν τα πράγματα κάτω και αυτοί γελάνε. Όταν έγινε αυτό τα μαλωσα και άρχισαν να τσιριζουν περισσότερο. Δεν σέβονται τίποτα. Ο αρραβωνιαστικος, έχει γίνει και αυτός τούρμπο, αλλά σκεφτόμαστε και κρατιομαστε, για το βαφτιστικο και όχι γιατί τους πάντρεψε. Τους πάντρεψε, ‘αναγκαστικα’, γιατί για να βαφτίσουν το 2ο παιδί, έπρεπε να κάνουν θρησκευτικό και ο άλλος της παρεας που βάφτισε την μεγάλη, δεν είχε χρόνο. Μια χαρά ξεγλιστρησε. Με αυτόν έχουν τα τυπικά και ζηλεύω. Βασικά, αυτό που έχουμε καταλάβει, είναι ότι όλη η παρέα τους έχει στα τυπικά. Αυτό προσπαθούμε να κάνουμε και εμείς, αλλά μας ενοχλούν. Σε συζητήσεις που κάνουμε οι δύο μας, έχω πει ότι πιστεύω πως γίνεται αυτό, γιατί είμαστε οι μόνοι που ακόμα δεν έχουμε παιδιά. Όσον αφορά την δουλειά, όλη η παρέα έχει ο καθένας το κατάστημα του. Το ζηλεύουν αυτό το πράγμα, φαίνεται, γιατί δεν έχουν πει κανένα καλό λόγο. Πάντα εκθειαζουν, αντίπαλα καταστήματα. Πρόσφατα έκανα και εγώ το δικό μου κατάστημα, μετά από πολλά χρόνια ως ιδιωτική υπάλληλος, με την βοήθεια του αρραβωνιαστικου μου. Από τότε κάθε φορά που μας έβλεπαν το πρώτο πράγμα που έλεγε ο κουμπάρος, είτε ήταν όλη η παρέα, είτε όχι ‘θέλω να κάνω μαγαζι’, κάθε μα κάθε φορά. Νιωθαμε σε συζητήσεις που κάναμε, ότι ήταν σαν να μας ζητούσε λεφτά. Μέχρι που βρήκε κάποιον να του τα δώσει, αλλά ο άνθρωπος του είπε ότι για να γίνει αυτό, θέλει να τον ενημερώσει πλήρως για το είδος του καταστήματος, τα έξοδα που θα χρειαστεί, αν είναι έτοιμος να γίνει μαγαζάτορας κτλ. Πράγματα λογικά και ο κουμπάρος το μόνο που κάνει είναι να τον βρίζει και να τον λέει τσιγκούνη, γιατι έχει εκατομμύρια και δεν θα του λείψουν. Όταν ο χρηματοδότης, του θύμισε το ασταθές παρελθόν του και του είπε ότι ζούσαν τόσα χρόνια εις βάρος των άλλων και μας τα έλεγε αυτά νευριασμενος. Πόσο ήθελα εκείνη την στιγμή, να φωνάξω ΔΊΚΑΙΟ ΈΧΕΙ. Πως γίνεται να απομακρυνθουμε, χωρίς να έχει αντίκτυπο στο μικρό, όπως έκανε ο άλλος ο νονός (ειλικρινά είμαστε ένα βήμα, πριν παμε να τον ρωτήσουμε) Είναι πολλοί οι λόγοι που στέλνω, αυτό το σεντονακι. Αρχικά μόνο σε γονεις το έχουμε συζητήσει με τον αρραβωνιαστικου μου, έχουν στερέψει οι άνθρωποι από ιδέες, όταν κάναμε κάποια από αυτά που πρότειναν, εκεί ο κολιτσιδας, ανένδοτος, είπα μήπως ακούσω κάποια καινούργια. Τι άλλο να κάνουμε, εκτός αν δημοσιευτεί το άρθρο, το κοινοποιήσω ρε παιδί μου και αυτό το σκέφτηκα. Δεύτερον, ξέρω πως όπως έχω ταυτιστεί εγώ με άλλες εξομολογησεις και ήταν σαν να τις έστελνα εγώ, θα ταυτιστούν και αλλοι/ες, οπότε δεν είστε μόνοι, ούτε οι μόνοι
-Μακριά και αγαπημένοι

Πάντα, μα πάντα, όταν κάποιος είναι σε σχέση που οριακά μπορεί να χαρακτηριστεί κακοποιητική και ξέρει ποια είναι η απάντηση, προσπαθεί να προλάβει την απάντηση βάζοντας κάποιο υποτιθέμενο πρόβλημα, και τα παιδιά είναι η συνήθης δικαιολογία, γιατί βάζει τον άλλον σε δύσκολη θέση. Τι να κάνει, να φανεί αναίσθητος; Δεν θέλει.

Αυτός ο άλλος είμαι εγώ, και δεν μπαίνω σε δύσκολη θέση. Ξέρετε τι πρέπει να κάνετε. Δεν υπάρχει δικαιολογία. Ο λόγος που δεν το κάνετε δεν είναι ο μικρός, είναι κάτι άλλο, που έχει να κάνει με τους χαρακτήρες σας. Μπορώ να κάνω υποθέσεις, αλλά δεν χρειάζεται.

Κάντε αυτό που πρέπει να κάνετε, δεν υπάρχει κάποιο μυστικό για να μιλήσετε με τον άλλον κουμπάρο που είναι ΠΟΛΥ ΚΑΚΗ ΙΔΕΑ, θα μαθευτεί και θα σας κρεμάσουν κουδούνια. Το τι θα γίνει με το παιδί θα φανεί. Εσείς ανεξέλεγκτο το λέτε, πάντως, για την ώρα. Να το σώσετε δεν γίνεται, το μόνο που μπορείτε να κάνετε είναι να πάρετε τις αποστάσεις που θέλετε. Σε αυτή τη σχέση, εσείς αποφασίζετε, εσείς έχετε το πάνω χέρι, γιατί αν ισχύει ότι όλοι τους έχουν κάνει πέρα και είσαστε οι μόνο που τους ανέχεστε πια, όσο το ξέρετε εσείς, άλλο τόσο το ξέρουν κι εκείνοι.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News