Μπράβο για τη δουλειά σας! Είμαι πολύ νευριασμένη και αποφάσισα να σας πω τον πόνο μου. Είχα μια συζήτηση με τη μητέρα μου και τον πατέρα μου εν ώρα φαγητού και το θέμα πήγε προς τημ ομοφυλοφιλία. Συγκεκριμένα πάνω στην κουβέντα για έναν παλιό μου συμαθητή ανοιχτά πλέον γκει η μητέρα μου μου είπε πως και εκείνη θα προτιμούσε να μην είναι το παιδί της γκει. Οι γονείς μου από μικρή με έμαθαν να μην κοροιδεύω τα παιδάκια , να είμαι ευγενική και πως το να είσαι ομοφυλόφιλος είναι φυσιολογικό. Ένα στενό οικογενειακό πρόσωπο των γονιών μου που είναι φίλοι από μικροί είναι γκέι και με έμαθαν πως δεν έιναι κάτι κατακριτέο. Έτσι λοιπόν στο άκουσμα της φράσης “και εγώ θα προτιμούσα να μην είναι γκει το παιδί μου” εγώ σάστισα και νευρίασα. Την ρώτησα τι εννοείς και επανέλαβε την ίδια φράση οδηγώντας με να επαναλάβω την ερώτηση. Εκείνη θυμωμένη πεισματικά αρνιόταν να μου εξηγήσει και έλεγε συνέχεια πως έτσι θέλει και δεν έχει κάποιο λόγο και πως έχει δικαίωμα της άποψής της χωρίς όμως να την αιτιολογεί. Μάλιστα μου έδωσε το παράδειγμα τελικά πως ας πούμε είναι έτσι όπως δεν της αρέσει το πορτοκάλι κάτι που με έκανε ακόμα πιο έξαλλη καθώς πραγματικά αισθανόμουν πως παίζει με τη νοημοσύνη μου. Της απάντησα πως ακόμα και αν δεν της αρέσει το πορτοκάλι υπάρχει λόγος πχ ότι της φαίνεται αρκετά ξινό και επίσης δεν γίνεται να συγκρίνεις τη σεξουαλικότητα κάποιου με τα φρούτα. Εκείνη πειράχτηκε ακόμα πιο πολύ και μου είπε πως κάνω σαν κάτι βουλευτές που πιάνονται από τις λέξεις και δημιουργούν δράμα από το πουθενά για να κερδίσουν την κουβέντα. Όπως καταλαβαίνεις σταμάτησα την συζήτηση γιατί δεν είχα να πάρω κάτι άλλο από αυτή πέρα από μια τεράστια απογοήτευση απέναντι στο πρόσωπό της. Πάντα χαιρόμουν που οι γονείς μου είναι ανοιχτοί (όσο γίνεται) για τέτοια θέματα και μου το πέρασαν και εμένα (έκανα και εγώ δουλειά φυσικά και συνεχίζω) αλλά αυτή της η άρνηση με ενόχλησε παρα πολύ καθώς ξεκάθαρα πιστεύω πως έκρυβε ομοφοβία. Το θεώρησα κάπως υποκρητικό να είναι οκ με τους φίλους της που είναι γκέι αλλά με το θέμα παιδιού (που δεν είμαι γκέι) να υπονοεί πως είναι καλύτερα να είναι στρέιτ. Ανά καιρούς έχει πετάξει άσχημα σχόλια σε άσχετες φάσεις πχ να πει πως ο τάδε κάνει σαν κακιά αδερφή και κάθε φορά που λέει κάτι τέτοιο έστω και χωρίς λόγο , εγώ την διορθώνω και βγαίνω πάντα η υπερβολική τύπου “έλα μωρέ πως κάνεις έτσι αφού ξέρεις τα πιστεύω μου” και άλλες φορές αρπάζεται που τη διορθώνω. Προσωπικά αν έκανα παιδί στο μέλλον θα ήθελα να είναι γερό και δεν με νοιάζει τη σεξουαλικότητα θα έχει (όχι πως μου πέφτει και λόγος) , χαρούμενο να είναι μόνο. Απλά με το τελευταίο άρχισα να συνειδητοποιώ πως είναι λιγότερο ανοιχτόμυαλη απ όσο νόμιζα και ακόμα πιο λιγότερο δεκτική στο να μάθει 1-2 πράγματα από εμένα , αντιδράει πάντα δηλαδή και προσπαθώ κάθε φορά να της εξηγώ με ήρεμο τρόπο πως το να λες κάποιον πως κάνει σαν κακιά αδερφή ακούγεται πάρα πολύ άσχημο κλπ ή πως τα ασέξουαλ άτομα δεν έχουν πρόβλημα που θέλει γιατρό. Εν τέλη πάντα τσαντίζεται , νομίζω πως εγώ ως μικρότερη το να της κάνω υποδείξεις την τσιγγλάει και σκέφτομαι πως δεν είναι και η καλύτερη ιδέα να κάθομαι να της κάνω μάθημα κάθε φορά. Ίσως και εμένα αν κάποιος μου έκανε το ίδιο θα αντιδρούσα αλλά θα φίλτραρα κιόλας μήπως έχει δίκιο. Θα ήθελα πολύ να διαβάσω τα σχόλιά σας. Πιστεύετε είναι λάθος ο τρόπος μου; Είναι καλυτερα να σταματήσω να aσχολούμε και ας με πονάει να ακούω τέτοιες χοντράδες έστω και σε αραιές φάσεις ;
– Κατερίνα
H μαμά σου είναι μια εκπρόσωπος της φυλής των παραλίγο λίμπεραλ μπούμερ. Οι «παραλίγο λίμπεραλ μπούμερ» είναι αυτοί της κάποιας ηλικίας που κάτι άκουσαν, κάτι είδαν, κάτι έζησαν, και επειδή μεγάλωσαν μέσα στη γνωστή λαίλαπα πιστεύουν ότι εντάξει, κέρδισαν στη μάχη των κοινωνικών δικαιωμάτων. Εφόσον οι δικοί τους γονείς πέταγαν πέτρες στα γκέι παιδιά και τους έκαναν τη ζωή μαύρη, οι ίδιοι είναι προχωρημένοι αφού έχουν κι έναν γκέι φίλο (κατά πάσα πιθανότητα αυτός ο φίλος είναι αποδεκτός επειδή «δεν προκαλεί»).
Οι παραλίγο λίμπεραλ μπούμερ έκαναν κάποια βήματα μπροστά, και νομίζουν ότι τα κατάλαβαν όλα. Έκαναν κάποια βήματα μπροστά, αλλά όπως και οι δικοί τους γονείς, τα έκαναν μέχρι εκεί που δεν ένιωσαν ότι ξεβολεύονται. Οι δικοί τους γονείς ήθελαν να πετάνε πέτρες στα διαφορετικά παιδιά, ήταν μια κάποιου είδους διασκέδαση μέσα στον ζόφο της φτώχιας. Οι ίδιοι δεν μεγάλωσαν στην ίδια φτώχια οπότε μπόρεσαν να αντέξουν λίγη διαφορετικότητα – αρκεί να την βλέπουν από μακριά όμως. Όχι μέσα στο σπίτι τους. Στην τηλεόραση, ας πούμε. Στις ειδήσεις. Ή στις παρέες. Αλλά όχι τόσο ώστε να πρέπει να προσδιορίσουν τον εαυτό τους ως κάτι διαφορετικό από το κυρίαρχο, όπως «γονείς γκέι παιδιού». Γιατί καλό το λίμπεραλ, αλλά δεν θέλουν να υποβιβαστούν, ξέρουν πολύ καλά την ιεραρχία. Η διαφορά με τους γονείς τους είναι ότι επιτρέπουν στους από κάτω να επιβιώνουν, όχι όμως και να συμβιώνουν.
Η δική σου διαφορά με τους δικούς σου γονείς είναι ότι έχεις ανοίξει λίγο ακόμα τα σύνορα και επιτρέπεις την συμβίωση. Είναι μερικά βήματα ακόμα μπροστά γιατί δεν θεωρείς ότι με ένα γκέι παιδί υποβιβάζεσαι προσωπικά. Είσαι άλλωστε η γενιά που αρχίζει να καταφέρνει να μην ταυτίζεται με τα παιδιά της. Μην γελιέσαι όμως. Έχεις κι εσύ τους δικούς σου περιορισμούς, που θα σου υποδείξουν τα δικά σου παιδιά, αν πάνε όλα καλά, γιατί έτσι σημειώνεται η πρόοδος. Όταν έρθει αυτή η ώρα να θυμάσαι αυτή τη συζήτηση, γιατί κι εσένα θα σου ζητηθεί να ξεβολευτείς, να ξεβολευτείς πάρα μα πάρα πολύ, να δεχτείς κάτι που δεν σου αρέσει καθόλου και αλλάζει τον τρόπο που βλέπεις τον εαυτό σου, και μην είσαι σίγουρη ότι θα θέλεις να το κάνεις χωρίς αντίδραση.
Πιστεύω ότι είναι εντελώς μάταιο να προσπαθείς να αλλάξεις κάποιον άλλον, και είναι απείρως πιο συμφέρον για όλους να ασχολείσαι με τους δικούς σου περιορισμούς. Δεν ξέρω πώς αλλάζει ο κόσμος, νομίζω έτσι. Μπορεί να μου αποδείξεις ότι γίνεται κι αλλιώς, ποιος ξέρει.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
“Μην γελιέσαι όμως. Έχεις κι εσύ τους δικούς σου περιορισμούς, που θα σου υποδείξουν τα δικά σου παιδιά”, λέει πολύ σοφά η Λένα.
Όπως ας πούμε να σε κατηγορήσει το παιδί σου για ableism γιατί «προσωπικά αν έκανες παιδί στο μέλλον θα ήθελες να είναι γερό».
Καλή τύχη με το parenting, αν σου προκύψει…
Όλοι οι μελλοντικοί γονείς/άνθρωποι εύχονται να είναι τα παιδιά τους γερά και ευτυχισμένα , ότι και αν σημαίνει αυτό για τον καθένα. Αυτό σαν σκέψη έως το ableism και τις διακρίσεις σε βάρος αναπήρων(και ας είναι το ίδιο σου το παιδί) είναι κατά τη γνώμη μου ένα μεγάλο λογικό άλμα για τη συγκεκριμένη ερώτηση. Δεν είναι το ίδιο συγκρίσιμο με το να λες πως το παιδί σου δεν θέλεις να είναι γκέι και αμέσως μετά να κράζεις έμπρακτα τις “κακές αδερφές” ή να χρησιμοποιείς ως επιχείρημα την προσωπική σου αισθητική για το τι κάνεις κάποιος στην ερωτική του ζωή (αφού… Διαβάστε περισσότερα »
Καταλαβαίνω όσα λες. Απλώς δίνω ένα παράδειγμα τι μπορει να προσάψει ανετοτατα ένας έφηβος σε 20 χρόνια από τώρα στους γονείς του. Μην πάμε μακριά· τώρα με τον καινούργιο 007 διαμαρτύρονται συλλογικότητες με παραμορφωμένα πρόσωπα λέγοντας «γιατί οι κακοί στις ταινιεσ πρέπει να έχουν πάντα αυτή την όψη». Πράγματα που μας φαίνονται «αναμενόμενα», για κάποιους δεν είναι. Αντίστοιχα, ένας γονιός που βάζει στην κορυφή το «γερό», δεν σκεφτεται πώς θα αισθανθεί το παιδί του αν πχ με ένα ατύχημα ή μια ασθένεια, πάψει να είναι γερό. Θα αξίζει τότε στα μάτια του; μπορεί να αναρωτιέται (το παιδί). Προσωπικά έχω σταματήσει… Διαβάστε περισσότερα »
Σύγκριση ανόμοιων πραγμάτων. Ο ανάπηρος άνθρωπος, ή ο άρρωστος, έχει να αντιμετωπίσει την ασθένειά του, υποφέρει και επιζητά τη θεραπεία του. Ποιος το θέλει αυτό για τον εαυτό του ή το παιδί του; Ο γκέι άνθρωπος προφανώς δεν έχει που πρέπει να αλλάξει, δεν υποφέρει από την ιδιότητά του αλλά από τον τρόπο που αντιμετωπίζεται από τους άλλους, δηλαδή το πρόβλημα είναι των άλλων.
Rehab, κάνεις ένα πολύ συνηθισμένο και συνάμα τεράστιο λάθος που βρίσκεται στη βάση του ableism. Η αναπηρια είναι υπερβολικά ευρύς όρος και πρέπει πάντα να θυμόμαστε ότι ΔΕΝ εξισώνεται με την ασθένεια, όπως λες. Ο ανάπηρος άνθρωπος δεν νιώθει απαραίτητα αρρωστος. Ούτε υποφέρει, ούτε θα ήθελε να αλλάξει. Υπάρχουν ανάπηροι που τα κάνουν όλα αυτά, αλλά κι από αυτούς, μεγάλο ποσοστό νιώθει έτσι λόγω της αντιμετώπισης και των εξωθεν επιβεβλημένων περιορισμών κι όχι επειδή έχουν εγγενώς πρόβλημα με αυτό που είναι.
Πόσο χρήσιμη σκέψη και δεν μου είχε περάσει ποτέ από το μυαλό @blanca luna!
Anna, σ’ευχαριστώ γι’ αυτό το σχόλιο, γιατί νομίζω ότι πολλοί με παρεξήγησαν. Αυτό που ήθελα να καταδείξω είναι ότι οι δυναμικές της κοινωνίας αλλάζουν πολύ γρήγορα, κι ενώ οι γονείς νομίζουμε ότι είμαστε πολύ μπροστά και καλά, και δε θα έχουν τίποτα να μας προσάψουν τα βλαστάρια μας, αυτα μπορεί να μας βγουν από το πουθενά με κατηγορίες περί ableism, λόγου χάρη. Δεν χαρακτήρισα ΕΓΩ ableist το σχόλιο της γράφουσας, ένα παράδειγμα έδωσα, για κάτι που εμάς μπορεί να μας φαίνεται φαινομενικά αθώο και αποδεκτό. Να συμπληρώσω επίσης εδώ το δεύτερό μου σχόλιο: το να εκθειάζουμε συχνά και με ζέση… Διαβάστε περισσότερα »
Είναι καινούρια έννοια γι αυτό.
Και για εμένα είναι, θα καθήσω ήσυχα στη γωνίτσα μου να ακούω μέχρι να καταλάβω τι λέω λάθος, αλλά ανοιξες ένα παράθυρο που δεν θα ήθελα να είχε μείνει κλειστό.
Εγώ πιστεύω ότι κάποιοι, λίγοι, αν ακούσουν κάτι δεκάδες φορές, από δεκάδες διαφορετικές πηγές, με συγκεκριμένο τρόπο και αν είναι ανοιχτοί σε αυτό, μπορεί να σκεφτούν και να κάνουν κάποια πρόοδο.
Αλλά αυτό δεν αλλάζει το πιο βασικό, τo αν και το πόσο θα ασχοληθείς είναι θέμα αντοχών και επιλογής. Δικών σου αντοχών και δική σου επιλογής.
Θα πω κάτι κωμικοτραγικό.
Ο πατέρας μου (ετών 58) με ρώτησε πρόσφατα τί σημαίνει αυτό το «ομοφοβικός»,που ακούει και ξανακουει.
Αρχικά νόμιζε ότι σήμαινε κάτι με το ωμό κρέας και τους γκέι (!!).
Του εξήγησα.
Αλλά πάλι δεν το θυμάται 😆 τουλάχιστον ξέρει οτι είναι κάτι κακο
Μακριά απ’ τον πισινό μας(για να είμαι ευγενική) και όπου θέλει ας είναι. Αυτή είναι η νοοτροπία, όχι μόνο της μητέρας σου, όσων το παίζουν προοδευτικοί και ανοιχτόμυαλοι όμως καταβαθος τρέμουν μη βγει το παιδί τους “πούστης” και “τζιβιτζιλού”. Εσωτερικευμένη ομοφοβία λέγεται αυτό που έχει η μητέρα σου και ας λέει το αντίθετο. Εσυ από την άλλη, τσαντιζεσαι γιατί σε έχουν μάθει αλλιώς και η συμπεριφορά της σε μπερδεύει γιατί σκέφτεσαι “πως γίνεται με τον τάδε που είναι γκει να μην έχει πρόβλημα, αλλά θα προτιμούσε το παιδί της να μην είναι”. Όσο και να της εξηγείς, όσα επιχειρήματα και… Διαβάστε περισσότερα »
Θα ξεκινήσω από το ότι η μαμά σου, δεν θεωρεί απαραίτητο να αιτιολογήσει ή να εξηγήσει αν θέλεις, μια σκέψη της. Από το ότι θεωρεί ότι οι λέξεις είναι παιγνίδια βουλευτών ή δικηγόρων και όχι έκφραση αυτού που έχουμε μέσα μας. Κατ εμέ έχει αδυναμία επαφής με τον εαυτό της, όπως και όλοι όσοι υποτιμούν τη γλώσσα. Το περιεχόμενο της έκφρασης της σε συνδυασμό με τις πράξεις τις (που δεν ενοχλείται από τους φίλους της γκέυ), δεν σημαίνει ότι απαραίτητα είναι ομοφοβική. Μάλλον εννοεί ότι επειδή οι γκέυ αντιμετωπίζουν χοντρό πρόβλημα ρατσισμού, θα προτιμούσε να μην το περάσει ένας αγαπημένος… Διαβάστε περισσότερα »
Νομίζω γενικά, υπάρχουν όλων των ειδών οι άνθρωποι. Αυτοί που είναι δεκτικοί στην αλλαγή, αυτοί με τις παρωπίδες που δεν αλλάζουν ο κόσμος να γυρίσει τούμπα, αυτοί που εξαρτάται η άποψη τους απο το ποιον έχουν δίπλα τους και άπειρες άλλες περιπτώσεις. Νομίζω πως σε κάθε περίπτωση, όποιον και αν έχουμε απέναντι μας αν θέλουμε να έχουμε την παραμικρή πιθανότητα να μας ακούσει, το σημαντικότερο μας χαρακτηριστικό είναι ο τρόπος. Ο τρόπος που θα απευθυνθούμε στον άλλον, οι λέξεις που θα χρησιμοποίησουμε, το κίνητρο που έχουμε για να μιλήσουμε. Αν κάποιος αισθάνεται επίθεση, έχουμε ελάχιστες πιθανότητες να τον πείσουμε να… Διαβάστε περισσότερα »
Αξίζει να κάνεις την παρατήρηση. Σπόροι που ίσως να οδηγήσουν σε αλλαγή. Ακόμα και αν η αλλαγή είναι αυτό που θα “επιτρέπεται” να λέγεται μπροστά σου.