Αμπίτσα μου σοφή θέλω τα φώτα σου: Έχω διαβάσει πολύ τα τελευταία χρόνια, βιβλια, άρθρα, μελέτες σχετικά με τη σχέση μητερας-παιδιού. Η αφορμή για να ξεκινήσω να αναζητώ σχετικό υλικό στάθηκε η -έστω και αργη- συνειδητοποιηση του πόσο.. αρρωστημένη.. λαθος… ανωμαλη.. δε ξέρω πως να το πω σωστα.. σχέση εχω με τη μητέρα μου. Από παιδί είχαμε συγκρουσιακη σχέση μα ως single απλώς την έγραφα και δεν έδινα σημασία σε όσα μου λεγε..σπούδασα και πολλά χρόνια εξωτερικό και δεν είχα καθημερινή επαφή και ήμουν σχετικά οκ. Μα όταν έκανα το γιο μου και με αφορμή την απύθμενη παρεμβατικοτητα της και τα φριχτά υποτιμητικά σχόλια της σε συνδυασμό με τα διάβασματα μου συνειδητοποιησα πόσο άρρωστη γυναίκα είναι και πόσες ανασφαλείες και ελαττώματα του χαρακτήρα μου και φοβίες μου οφείλονται στό πως με μεγάλωσε. Εγώ την εχω σε απόσταση και προσπαθώ να μην έχει συχνή επαφή με τα -πλέον δυο- παιδιά μου. Εκείνη δυσανασχετεί με την απόσταση και φυσικά κατά τον προσφιλή της τρόπο προσπαθεί να με γεμίσει ενοχές μα ξέρω ότι δεν τη θέλω στη ζωή μου πάρα μόνο στα τυπικά και στα απολύτως απαραίτητα. Με.τρομάζει όμως η συνειδητοποιηση του πόση δύναμη έχει η μητέρα μας στον τρόπο διαμόρφωσης του χαρακτήρα μας. Τόσο που έχω φτάσει να σκέφτομαι σχεδόν κάθε τι που θα πω στα παιδιά μου υπό το πρίσμα του να μην τους αφήσω κάποιο ψυχολογικό τραυμα. Καταλαβαίνω ότι καμμια φορά είμαι υπερβολική (π.χ. Δε θα νιώσει παραμεληση το νήπιο αν πλύνω για δέκα λεπτά τα πιατα αντί να παίξω πχ μαζί του) μα δυσκολεύομαι να ισορροπήσω και μάλλον επειδή επιθυμώ να βρεθω στον αντίποδα της συμπεριφοράς της μητέρας μου όταν εγώ ήμουν παιδί, δίνω υπερβολικά και νιώθω εξουθενωμενη στο τέλος της ημερας. Ουφ, ελπίζω να μη σε μπέρδεψα, αυτό που θα ήθελα πολύ να μου πεις είναι πως βλέπεις εσύ το ρόλο της μητέρας στη διαμόρφωση του χαρακτήρα του παιδιού. Μη με παραπεμψεις σε link σε παρακαλώ έχω googlaρει πολυ..Θα ήθελα τη γνώμη τη δική σου που εκτιμώ και σεβομαι. Μπορεί η στάση μας στα παιδιά, ένας εκνευρισμός μας, μια αδιαθεσία μας, η βαρεμάρα μας συχνά να παίξουμε πχ μαζί τους να τα στιγματίσει για παντα; Είναι όντως θεωρείς η συμπεριφορά μας απέναντι τους οριστικά καθοριστική για το χαρακτήρα τους; Τα άγχη μας (δουλειά, λεφτά, προβλήματα με συζηγο κτλ) μπορούν πιστεύεις να τα νιώσουν κι ας μην τα εκφραζουμε; Έχω διαβάσει πλήθος θεωριών σε διαφορα επιστημονικά και έκλαικευμενα site και έχω μπερδευτεί.. Σε ευχαριστώ προκαταβολικα και να χαίρεσαι την κορούλα σου που είναι φουλ τυχερή που σε έχει μαμα!♡♡
–Μπερδεψουρα
Με τιμάς που νομίζεις ότι είμαι σε θέση να πω κάτι πιο σημαντικό ή πιο πρωτότυπο από αυτά που έχεις διαβάσει, αλλά θα σου πω κάτι που δεν έχεις διαβάσει, όχι αυτό που περιμένεις. Τα δικά σου παιδιά είναι ακόμη πιο τυχερά που σε έχουν μαμά, ακριβώς επειδή είσαι σε μεγαλύτερη εγρήγορση από μένα, που δεν έχω ανάλογη εμπειρία. Δεν έχω την ίδια ανησυχία και αυτό δεν είναι απαραίτητα καλό, γιατί είμαι πολύ πιο επιρρεπής στα λάθη από σένα.
Δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάτι «οριστικό». Τα παιδικά χρόνια είναι καθοριστικά, όχι όμως αποκλειστικά εξαιτίας της μητέρας. Όλα διαμορφώνουν, η μαμά, ο μπαμπάς, το σπίτι, οι φίλοι, το σχολείο, η γειτονιά, όλα. Καθοριστικά, αλλά δεν ξέρεις με ποιον τρόπο, και όχι μόνιμα απαραίτητα. Τα άγχη μας τα καταλαβαίνουν γιατί τα εκφράζουμε χωρίς να το καταλαβαίνουμε, και ακούνε όταν νομίζουμε ότι δεν ακούν και βγάζουν τα συμπεράσματα τους από συζητήσεις που δεν απευθύνονται στα ίδια. Αυτό δεν πειράζει όμως. Δεν γίνεται να μεγαλώσουν σε ένα περιβάλλον που δεν θα μάθουν ποτέ ότι η ζωή έχει δυσκολίες, ούτε το θέλεις αυτό. Πρέπει σιγά σιγά και με ελεγχόμενο τρόπο να το συνειδητοποιήσουν.
Αυτό που έχει σημασία είναι αν μπορείς να διαχειριστείς το άγχος απόδοσης που έχεις ή όχι. Λες ότι το βράδυ είσαι εξουθενωμένη, αλλά όλες οι γυναίκες με δύο μικρά παιδιά είναι εξουθενωμένες στο τέλος της ημέρας. Το «δίνω υπερβολικά» με κάνει να νιώθω ότι χρειάζεσαι ένα χέρι βοήθειας για να καταλάβεις ποιο είναι το όριο μεταξύ της αφοσίωσης και της δικής σου αυτοπραγμάτωσης. Οι απαντήσεις που ψάχνεις δεν πιστεύω ότι είναι στα θεωρητικά βιβλία, αλλά στην θεραπεία που θα κάνεις και θα απαντάει στις ερωτήσεις που έχεις για τη δική σου ζωή, με τις συγκεκριμένες προσλαμβάνουσες.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Από που να ξεκινήσω; Αυτό είναι ένα θέμα που με ταλάνισε επί πάρα πολλά χρόνια. Το μυαλό μου και η μόρφωση μου έλεγαν, πως όχι , δεν είναι τροχοπέδη η σχέση με τους γονείς, πως μπορεί ο άνθρωπος να γίνει ότι θέλει.Από την άλλη, όταν αντιλαμβανόμουν ότι μοιάζω με τους γονείς μου φρίκαρα….. Το τεράστιο σφάλμα, που κάνουμε όλοι, είναι ότι τους έχουμε σημείο αναφοράς…..ακόμα. Τι σημαίνει οι γονείς μου στα 30, 40, 50, 60; Γιατί έχουμε την ανάγκη, να είμαστε κλώνοι τους ή να είμαστε το αντίθετο τους; Η ακραία τοποθέτηση απέναντι στους γονείς, φωνάζει, πως δεν υπάρχει ενηλικίωση,… Διαβάστε περισσότερα »
Όλα στη ζωή λειτουργούν με σύγκριση. Για τα πάντα έχουμε κάποιο σημείο αναφοράς πώς θα γίνει διαφορετικά; Πώς θα μάθεις στα παιδιά σου να διακρίνουν τα καλά και τα άσχημα; Άσχημα σε σύγκριση με τι; Πιστεύω το ακριβώς αντίθετο. Αν δεν έχεις ως άξονα συμπεριφοράς τη μητέρα σου τότε δε ζεις τη δική σου ζωή. Απλά προσπαθείς για κάτι ιδανικό και άπιαστο. Όλοι οι άνθρωποι είμαστε οι ιστορίες μας.
Άλλο πράγμα η διάκριση και η κρίση και τελείως άλλο η σύγκριση. Όταν σου γίνεται εμμονή, τι κάνει κάποιος άλλος ή τι έκανε, είσαι σε τελείως λάθος δρόμο. Αν το μέτρο σου είναι η, κατά 30 +χρόνια , μάνα και πατέρας, αρνείσαι να ζήσεις αυτό που σου αναλογεί. Αυτές οι συγκρίσεις δημιουργούν χρόνια φθορά και για εμένα είναι τελείως δικαιολογία, για να μη βελτιωθεί το ίδιο το άτομο. Προσωπικά απελευθερώθηκα όταν αποδέχθηκα τελείως τη μάνα μου, αλλά ήρθα προ των δικών μου ευθυνών
Το θεμα είναι πόσο αργούμε να το συνειδητοποιήσουμε αυτό, ότι δεν μπορούμε επ’άπειρον να ψάχνουμε τις ευθύνες στους γονείς μας κ πρέπει να αναλάβουμε να ζήσουμε τη δική μας ζωή απαλλαγμένοι από την εμμονή να τους ικανοποιήσουμε! Εγώ πήγα 30 για να το πρωτοεπεξεργαστώ, κι ακόμα στα 42 δεν το έχω καταφέρει πλήρως…και για να είμαι δίκαιη η μάνα μου ήταν αυτή που μου πρωτομίλησε γιαυτό το κόνσεπτ….ότι δλδ είναι δική μου ευθύνη πλέον η ζωή μου
Από τη στιγμή,που κατάλαβες,ποιο είναι το το “θηρίο”, είσαι σε καλό δρόμο. Όπου βέβαια το θηρίο δεν είναι οι άνθρωποι γονείς μας , αλλά η ιδέα γύρω από την έννοια γονείς………… Η ζωή μας είναι δική μας και την κάνουμε, πραγματικά, ό, τι θέλουμε
Με έστειλες, μπράβο για την απάντηση! Τα εξέφρασες τέλεια
Η σχέση σου με τη μαμά σου σίγουρα δεν είναι έτσι επειδή έπλενε τα πιάτα δεκά λεπτά αντί να παίζει μαζί σου. Έχοντας κι εγώ τη χειρότερη άποψη για τον τρόπο που με μεγάλωσε η μητέρα μου έχω καταλάβει ότι υπάρχουν δύο τρόποι να μεγαλώσεις. Ή θα επηρεαστείς τόσο που απλά θα ακολουθήσεις άθελά σου τον ίδιο δρόμο, ή θα καταλάβεις τα λάθη (με βοήθεια ή χωρίς) και θα κάνεις τα πάντα για να μη τα επαναλάβεις. Νομίζω ότι ανήκεις στη δεύτερη κατηγορία κι ακόμα κι αν δεν τα καταφέρεις στο 100% (γιατί καλώς ή κακώς τα κουσούρια μας τα… Διαβάστε περισσότερα »
Γιατί δεν φτιάχνουμε ένα σύλλογο ”απογοητευμένες κόρες”; Γιατί το κράτος δεν μας δίνει επίδομα κάτι σαν τα βαρέα και ανθυγιεινά; Γιατί δεν δικαιούμαστε δωρεάν ψυχολογική υποστήριξη εφόρου ζωής; Γιατί δεν φτιάχνεται ένα μαμοκομείο να τις βάλουμε όλες μέσα; Γιατί; Ααααχ άδικη κοινωνία που άλλους τους ανεβάζεις κι άλλους τους κατεβάζεις στα τάρταρα!
Γιατί οι ψυχολόγοι θα έχαναν την κύρια πηγή εισοδήματος και θα το’κλειναν το μαγαζάκι
Μαμοκομείο…😂😂😂.
Το σκέφτηκες, όμως ποτέ, ότι μπορεί να καταλήξουμε κι εμείς μια μέρα εκεί μέσα; Δεν ξέρεις πως τα φέρνει η ζωή!
Το χω σκεφτεί μη νομίζεις! Εγώ θα πάω μόνη μου άμα καταλάβω ότι γίνομαι σπαζομπίπ.
Φαντάσου δράμα να είσαι υπάλληλος στο μαμοκομείο.
Πες τα v for vendetta!🙌🙌
Συμπάσχουσα φουλ και θα σου δώσω μία συμβουλή δοκιμασμένη, να πας σε ψυχολόγο για το θέμα της δικής σου μητέρας, όχι γιατί φαίνεται να μην τα έχεις ξεκαθαρίσει μέσα σου, το αντίθετο, αλλά από τις ερωτήσεις που κάνεις φαίνεται να κουβαλάς μια ενοχή και να κινδυνεύεις να φτάσεις στο άλλο άκρο για να είναι καλά το παιδί σου. Ναι είναι καθοριστική η συμπεριφορά της μαμάς στην διαμόρφωση του χαρακτήρα του παιδιού, ναι τα παιδιά νιώθουν τα άγχη μας, αλλά πως αλλιώς θα μάθουν να διαχειρίζονται όλη τη γκάμα των συναισθημάτων που μπορεί να νιώσει ένας άνθρωπος αν είσαι συνεχώς με… Διαβάστε περισσότερα »
Τα παιδιά δε θέλουν τέλειους γονείς, αποστειρωμένους και αγάλματα. Το να καταπιέζεσαι για να φτάσεις το στάνταρ της «τελειότητας» που έχεις στο μυαλό σου σίγουρα θα γυρίσει μπούμερανγκ και σε σένα και στη σχέση με τα παιδιά σου. Δηλαδή θα ηθελες να γίνουν ψυχαναγκαστικά στη ζωή τους;
Νομίζω ότι συγκρούεσαι με την μητέρα που έχεις μέσα σου και μια απελευθέρωση από αυτό θα σε βοηθούσε στο να είσαι καλύτερα από πολλές απόψεις
Αχ πόσο σε νιώθω. Ο, τι καταπίεση τράβηξε η μάνα μου από τους γονείς της, ήθελε, προσπάθησε και σε κάποιο βαθμό τα κατάφερε να την περάσει και σε μένα, γιατί έτσι έμαθε βέβαια και γιατί δεν προσπάθησε ποτέ να αποτινάξει από πάνω της τα ζυγά της πατριαρχια, της φαλοκρατιας, του ρατσισμού και πολλών άλλων συμπλεγματικών συμπεριφορών και συνηθειών. Τους πιο ομηρικους καυγάδες και τους πιο σοβαρούς στη ζωή μου, τους έκανα με τη μαμά μου, προσπαθώντας να της εξηγήσω πως θα έπρεπε να χαίρεται που δεν έχω γίνει σαν εκείνη. Έχω καταφέρει, ύστερα από πολύ δουλειά με τον εαυτό μου… Διαβάστε περισσότερα »
Εξαιτίας οικογενειακών θεμάτων και καταστάσεων που έζησα ως παιδί είχα τα ίδια άγχη και τις ίδιες απορίες με σένα. Υπερεβαλλα επειδή ένιωθα ότι ίσως νιώσει μόνο του αν έπλενα τα πιάτα γιατί σκεφτόμουν την μοναξιά που βίωσα εγώ ως παιδι( όχι εξαιτίας των πιάτων βεβαίως). Με λίγα λόγια έκανα προβολή των παιδικών μου συναισθημάτων πάνω στα παιδιά μου. Είναι λάθος. Κάτι που βοηθάει εμενα είναι πως η μητρότητα είναι μαραθώνιος και όχι σπριντ. Μετράει η μέθοδος, η οικονομία δυνάμεων και η αντοχή αλλιώς καίγεσαι. Λάθη θα γίνουν και δεν πειράζει. Δεν θα κανείς αυτά τα λάθη που έγιναν σε εσένα.… Διαβάστε περισσότερα »
Ένας εκνευρισμός ή μια βαρεμάρα κάπου-κάπου, άνθρωποι είμαστε, όχι ρομπότ, εννοείται ότι δεν στιγματίζουν τα παιδιά μας. Είναι τόσο υπερβολικό. Αλλά αν είμαστε συνέχεια εκνευρισμένοι και συνέχεια βαριόμαστε, τότε ναι, τους δημιουργούμε προβλήματα ψυχολογικά που φτάνουν άνετα και στα επίπεδα της παραμέλησης ή ακόμα και της ψυχολογικής κακοποίησης. Το νήπιο δεν θα πάθει τίποτα αν παίξει λίγο μόνο του, θα πάθει όμως αν παίζει πάντα μόνο του και η μαμά του βλέπει τηλεόραση ή παίζει παιχνίδια στον υπολογιστή ή χαζολογάει με τις φίλες της στο τηλέφωνο. Επίσης καλό είναι να μην αγχώνουμε τα παιδιά μας με προβλήματα ενηλίκων. Ότι κάτι… Διαβάστε περισσότερα »
Να σου πω αγαπητή φίλη την δική μου ιστορία, έχοντας και εγώ την ίδια σκέψη, όμως χωρίς παιδιά..; Όσο άρχισα να καταλαβαίνω πόσο με επηρέασε η μητέρα μου, και πόσο ακατέργαστος άνθρωπος είναι, επίσης και ο πατέρας μου, τά ίδια μή σου πω και χειρότερα ακόμα, τόσο φοβάμαι να κάνω παιδί. Σέ κάποια φάση, η θεραπεύτρια μου όταν τής ξεφουρνισα τή σκέψη αυτή, “πωπω δεν θέλω να κάνω μωρό, φοβάμαι θα το τρελάνω δεν κάνω για τόσο μεγάλη ευθύνη και δέσιμο με άλλο άνθρωπο, θα το πληγώσω πολύ, εδώ στον άνθρωπο μου ξεσπάω καμία φορά άν μου λέει περίεργα” μου… Διαβάστε περισσότερα »
Μίτσι, είσαι απο τους πιο καλόψυχους σχολιαστές.*hearts*
Πόσο σε νιώθω δεν μπορώ να σου περιγράψω. Φόβος τύψεις κι ενοχές, και διαρκής ανασφάλεια: κλανω το σωστό? Μήπως δημιουργώ θέματα, τραύματα, συμπλέγματα που θα παγιωθούν και θα τρέχουμε αύριο να τα λύσουμε? Και τι πρέπει να κάνω αντί αυτού που κάνω?? Άσε άσε.