Αγαπητή «Α, μπα»: Πώς να την κάνω να καταλάβει πως είμαι γυναίκα και όχι παιδάκι;

Αγαπητή Α,μπα καλησπέρα. Διάβασα την ερώτηση της κοπέλας σχετικά με την εγκυμοσύνη στα 22 της και αποφάσισα να σου στείλω. Πρόκειται για την σχέση με τη μητέρα μου. Αν έμενα ποτέ έγκυος και έπρεπε να διακόψω την κύηση, πολύ πιθανώς να αντιδρούσα όπως και η κοπέλα της ερώτησης. Η μητέρα μου ήταν πάντα δύσκολος άνθρωπος, όλο φωνές και επιπλήξεις σε εμένα και τον αδερφό μου. Όταν η εφηβεία μου χτύπησε την πόρτα και έτυχε ένα καλοκαίρι να με δει με το πρώτο μου αγόρι να κρατιόμαστε χέρι-χέρι (ήμουν μόλις δεκατριών), με μάζεψε σπίτι και με έβαλε τιμωρία έγκλειστη στο σπίτι για μια ολόκληρη βδομάδα. Στα δεκαπέντε, όταν ψυλλιάστηκε πως είχα αγόρι, μια μέρα γυρνώντας με το αυτοκίνητο από το φροντιστήριο μου είπε με φωνή σαφώς διδακτική “πως έχει καταλάβει τι γίνεται και πως εκείνη ευτυχώς όταν πήγε να κάνει την βλακεία έφαγε ένα χαστούκι από τον πατέρα της και ήρθε στα συγκαλά της”. Ποια ήταν η βλακεία βρε παιδιά; Τι φοβόταν; Εγώ το μόνο που ήθελα ήταν να έχω ένα αγόρι, μία αθώα εφηβική σχέση όπως οι υπόλοιπες φίλες μου. Κι έτσι κι έκανα δηλαδή. Και συνέχισα να έχω αγόρια, απλώς κρυβόμουν, έλεγα ψέματα και ήμουν άλλος άνθρωπος μπροστά της απ’ότι στην πραγματικότητα. Να τονίσω πως δεν ήμουν “τσούλα”, αυτό νομίζω φοβόταν, ότι κι αν σημαίνει αυτό και ήμουν υπόδειγμα μαθήτριας. Για εκείνη, εγώ, η κόρη της δεν μπορούσα να είμαι ταυτόχρονα και γυναίκα και καλή μαθήτρια και σωστή στις υποχρεώσεις μου. Όταν έκλαιγα για το χωρισμό μου με τον πρώτο μου έρωτα, νόμιζε πως είχα άγχος για τις πανελλήνιες. Παρά την λαβωμένη καρδιά πέρασα στην πρώτη σχολή που ήθελα και έφυγα απ’το σπίτι και ανάσανα. Μεγαλώνοντας και σιγά σιγά καταλαβαίνοντας τον εαυτό μου, παρατήρησα προβληματικές συμπεριφορές και μετά από ψυχανάλυση εντόπισα τις ρίζες τους στην τρομοκρατία που είχα υποστεί ως έφηβη από τη μητέρα μου. Τώρα, πλέον στα είκοσι πέντε μου τελείωσα τις σπουδές μου, και γύρισα στο πατρικό μου, ως ενδιάμεσο σταθμό μέχρι να μείνω μόνη μου. Η μητέρα μου πιστεύει πως θα μείνω εδώ μέχρι να παντρευτώ(!). Γιατί τώρα, στα είκοσι πέντε μου, αυτή είναι η συμπεριφορά που εισπράττω. Με ρωτάει συνέχεια αν είμαι με κάποιον και αν έχω σχέση και με προτρέπει να βρω έναν άνθρωπο για να έχω παρέα και να περάσω τη ζωή μου και και και.. Παράλληλα πιστεύει πως εγώ είμαι ένα πλάσμα ανέγγιχτο και αθώο χωρίς ιδέα περί σεξ και λοιπόν. Τις προάλλες της ζήτησα να μου κλείσει ραντεβού με τον γυναικολόγο της, γιατί είναι αρκετά καλός και γούρλωσε τα μάτια της και με ρώτησα σχεδόν αμυντικά “τι τον θέλω τον γυναικολόγο”, της είπα πως είμαι είκοσι πέντε χρονών και πρέπει να πηγαίνω στον γυναικολόγο και νευριασμένη μου απάντησε πως “δεν χρειάζεται να πάω”. Πήγα στα κρυφά πάλι, Α,μπα μου, λες και είμαι δεκαπέντε χρονών ξανά. Από την άλλη, μου λέει πως δεν γελάω ποτέ πλέον και πως είμαι απόμακρη. Δεν έχει ιδέα ποια είμαι πραγματικά και είμαι σίγουρη πως αν ήξερε, θα με είχε διώξει από το σπίτι. Πώς να την κάνω να καταλάβει πως είμαι γυναίκα κύρια του εαυτού μου και όχι παιδάκι; Αν μάθαινε πως δεν μπορώ να μείνω σε μια λειτουργική σχέση λόγω τραυμάτων που εκείνη μου έχει δημιουργήσει, τι θα έκανε; Θα συνέχιζε να με ρωτά πότε θα παντρευτώ; υ.γ. μένω στην αθήνα, οι γονείς μου είναι και οι δύο απόφοιτοι πανεπιστημίου(για να χτίσω το background)

–ανύπαντρη

Προς όλους όσους έχουν ζήσει ή ζουν κακοποιητικές καταστάσεις με τους γονείς τους, ή ανακαλύπτουν ότι εξαιτίας των γονιών τους έχουν προβλήματα στην προσωπική τους ζωή, δυο απαντήσεις, γιατί επαναλαμβανόμαστε. Πρώτον: δεν γίνεται, ούτε χρειάζεται να καταλάβει η μαμά η ο μπαμπάς οτιδήποτε δεν έχουν καταλάβει. Ο χειρισμός των τραυμάτων μας μπορεί και πρέπει να γίνει χωρίς τη συμμετοχή τους. Αυτό είναι το θέμα: η απαγκίστρωση από αυτούς. Να καταλάβεις ότι δεν έχεις τη μητέρα που θα ήθελες να έχεις, και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για αυτό. Δεν φταις, δεν μπορείς να αλλάξεις την τύχη σου. Το δεύτερο, η θεραπεία δεν θα γίνει μέσω ιντερνετικής στήλης, με κουβέντα με φίλους, με βιβλία ή με ταινίες. Θα γίνει μόνο με ψυχολόγο, και θα πάρει καιρό. Λες ότι έκανες ψυχανάλυση και βοηθήθηκες. Λοιπόν, πρέπει να τη συνεχίσεις. Αν τη συνεχίζεις ήδη, δεν γίνεται να πηδήξεις στάδια, δεν θα σε βοηθήσει κανένας άλλος από τον θεραπευτή σου, πρέπει να επιμείνεις για όσο χρειάζεται, για όσο πάρει. Εύχομαι κάθε επιτυχία και καλή τύχη.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News