Γεια σου Αμπα μου! Ευχαριστώ εσένα και το σάιτ για έναν νέο τρόπο σκέψης που μου εισάγατε! Θα μπω στο ψητό! Το πρόβλημα μου είναι η πολυαγαπημένη μου μητερούλα! Και λέω πολυαγαπημένη γιατί όντως την αγαπώ και δε μπορώ να με φανταστώ χωρίς εκείνην. Όμως όμως όμως. Είναι αγχώδης και χειριστική. Έχω ένα παιδάκι 8 μηνών και όπως καταλαβαίνεις το προγραμμα με δουλειά, γυμναστήριο, μωρό κτλ full. Προσπαθούμε λοιπόν με τον άνδρα μου να βγαίνουμε κάποια Σάββατο και να περνάμε ωραία αφήνοντας το μωρό στην νταντά. Αυτό το Σάββατο λοιπόν κανονίσαμε να βγούμε στην Αθήνα. Μένουμε σε πολύ κοντινή πόλη με μια ώρα το πολύ απόσταση. Άρχισε λοιπόν το άγχος μην πιούμε, και ότι έχω μωρό και θα πρέπει να το σκέφτομαι πιο πολύ πριν ξεπορτίζουμε όλη την ώρα. Τώρα τα περιγράφω ήρεμα αλλά πραγματικά με κάνει έξω φρενών κάθε μέρα σχεδόν. Άλλο γεγονός: μια μέρα πήγα ένα ρημαδοκομμωτηριο και είχα αφησει το παιδάκι στη μητέρα μου. Μετά, προέκυψε μια δουλειά και καθυστέρησα. Το αποτέλεσμα; Να με καλεί κάθε 5’ να με ρωτάει ποσό θα αργήσω γιατί το μωρό έκλαιγε. Να σημειώσω ότι είχε και βοήθεια στο σπίτι. Έφυγα λοιπόν αρον άρον χωρίς να τελειώσω αυτό που έκανα πήρα την μικρή και φύγαμε σαν διωγμένες μην τυχόν και χαλούσε το προγραμμα της και η μεσημεριανή σιέστα της καθυστερούσε κατά μισή ώρα. Μην τα πολυλογώ λοιπόν έχει θέμα με τον προγραμματισμό και κάθε φορά που κρατάει την μικρή (μετά από δίκη της επιμονή καθώς προτιμώ την νταντά να έχω το κεφάλι μου ήσυχο) αν τύχει και δεν κανει ο,τι έχει κανονίσει θα νευριάσει μαζί μου. Εχει πει και το εξής φοβερό όταν της είπα ότι θέλαμε να πάρουμε την μικρή σε ένα φιλικό σπίτι στην Αθήνα, ότι δεν είμαι καλή μάνα και δεν προσέχω το παιδί μου και την ασφάλεια του. Σαφώς γίναμε μαλλιά κουβάρια. Αλλά ρε συ Αμπα δεν ξέρω πως να την χειριστώ ώστε να μην χάσω την σχέση μου μαζί της. Προσπαθώ να της βάζω όρια λέγοντας ότι με τον άνδρα μου έχουμε κανονίσει το τάδε και τέλος αλλά πάντα υπάρχουν τα μούτρα. Την επομένη θα με καλέσει σα να μην έχει συμβεί τίποτα και αναφωνώντας με περίεργη και οξύθυμη που νευριάζω με την παραμικρή κουβέντα. Το πρόβλημα της είναι πως δεν απολαμβάνει τίποτα καθώς πάντα οι δουλειές του σπιτιού την κυνηγάνε, δεν τελειώνουν ποτέ εννοείται και βραβείο δεν υπάρχει. Ακόμα και καφέ οι δυο μας να βγούμε θα μου πει έχω μόνο μισή ώρα γιατί πρέπει να πλυνω τα μπαλκόνια. Μετά απολογείται ότι κουράζεται να την συγχώρεσω και τελειωμό δεν έχει η κατάσταση. Απλά κουράστηκα να ακούω παρατηρήσεις, να με αγχώνει όπου πηγαίνω και ότι κάνω. Ακόμα και στη νέα δουλειά που βρήκα πάλι βρήκε να πει για το ωράριο και ενώ έχω την νταντά που ειναι όλη μέρα με την μικρή και όχι εκείνη. Εχει λόγο σε όλα! Με τον καιρό όπως προείπα έχω γίνει πιο σκληρή απέναντι της και επιβάλλομαι ευκολότερα αν και αυτό κάποιες φορές με στενοχωρεί πολύ. Υπάρχει κάποιος άλλος τρόπος λιγότερο επώδυνος; Περιμένω τα φώτα σου.
Δεν χρειάζεται να γίνεσαι σκληρή για να βάλεις όρια. Αυτό που χρειάζεται είναι να είναι ξεκάθαρα, εντελώς ξεκάθαρα όμως, και να υπάρχουν συνεπειες. Αν χάσεις την σχέση σου μαζί της, θα είναι δική της ευθύνη, διότι εσύ δεν έχεις τέτοιο σκοπό.
Τα σαφή όρια θα μπορούσαν να είναι τα εξής.
Μην αφήνεις το μωρό σπίτι της. Θα το βλέπει ενώ είσαι κι εσύ εκεί, και αν σου έχει πει ότι σε μισή ώρα έχει να πλύνει μπαλκόνια, θα φύγεις σε μισή ώρα. Δεν θα φεύγεις, δεν θα καθυστερείς, θα σέβεσαι το πρόγραμμά της, όσο παράλογο κι αν σου φαίνεται. Αυτό δεν είναι δική σου δουλειά.
Σταμάτα να της λες κάθε μέρα τι κάνεις και πού θα πας. Έχεις νταντά, οπότε δεν έχεις λόγο να δίνεις αναφορά. Αν σκοπεύετε να βγείτε, πες “θα βγούμε”, “πού θα πάτε”, “να εδώ κοντά”. Πότε θα γυρίσετε, “σύντομα”. Της τα λες όλα επειδή νομίζεις ότι έτσι θα έχετε αυθεντική σχέση; Δεν πάει έτσι.
Όταν μαθαίνει κάτι που δεν γίνεται να μην μάθει, όπως ότι έπιασες δουλειά, και αρχίζει την κριτκή απαντάς “δεν σε αφορά” και σταματάς την κουβέντα. Την σταματάς όμως. Δεν τρώγεσαι να συνεχίσεις να μιλάς, γιατί ξέρεις τι θα γίνει, δεν υπάρχει δικαιολογία, ούτε για σένα. Δεν χρειάζεται να το λες άγρια. Αν επιμένει, φεύγεις, ή κλείνεις το τηλέφωνο.
Και αν έχει μούτρα, δικό της το πρόβλημα, δεν είναι δικό σου. Θα της λες, “όταν σου περάσουν τα μούτρα, πάρε με τηλέφωνο”. Και το κλείνεις (ή φεύγεις).
Έτσι, φίλες και φίλοι, μπαίνουν τα όρια. Προειδοποιείς τι συνέπειες θα έχει ο άλλος αν συνεχίσει την συμπεριφορά του, καθε φορά που παραβιάζει τα όρια, κάνεις πράξη την προειδοποίηση, ξανά και ξανά, ψύχραιμα και με συνέπεια. Δεν είναι καμία φοβερή τέχνη. Αλλά επιμένουμε να καταλάβουν οι άλλοι το λάθος τους και να αλλάξουν. Αυτό μας τρώει.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Ακριβώς… και μετά τρέχουμε εμείς να κάνουμε ψυχοθεραπεία για να χειριστούμε το άτομο που θα έπρεπε κατεξοχήν να πάει σε ψυχολόγο.. 🙁
“Πώς γίνεται και ο γονιός μου πατάει όλα τα κουμπιά μου;”, “Είναι απλό, τα εγκατέστησε”. Προσωπικά, και χωρίς ένα παιδί στη ζωή μου να δυσκολεύει ακόμα περισσότερο τα πράγματα, χωρίς ψυχοθεραπεία δε θα μπορούσα να κάνω αυτό που λέει η Λένα, γιατί πολύ απλά δεν αρκεί να θέτεις τα όριά σου, θα πρέπει να μη σε αγγίζουν/πονάνε/τσιτώνουν αυτά που θα ακούσεις (αναπόφευκτα θα τ’ακούσεις) και να το διαχειρίζεσαι. Κι έτσι η μάνα μου με διέλυε επί χρόνια, με έβγαζε εκτός ορίων ενώ το είχα αποτάξει απ’όλες τις άλλες σχέσεις μου, και με έκανε αγνώριστη απέναντί της. Αν μπορείς να σε… Διαβάστε περισσότερα »
Εγώ τώρα αυτές τις συμβουλές γιατί να μην τις είχα νεότερη; Δεν είναι ότι τα έκανα διαφορετικά, είναι ότι έκανα αυτά αλλά με τύψεις, πολλές τύψεις, που οδηγούσαν σε πισωγυρίσματα. Γενικά, όχι μόνο με τους γονείς. Ουφ…
Γιατί “δε μπορώ να με φανταστώ χωρίς εκείνην”, από εκεί ξεκινά το πρόβλημα και αυτό πρέπει να λύσει. Πρώτα τον εαυτό της πρέπει να διαχειριστεί η φίλη.
Επειδή οι γονείς μου έκαναν τα πάντα για να συντηρήσουν ανάμεσα σε εκείνους και τα παιδιά τους έναν σαθρό και αφύσικο ομφάλιο λώρο και επειδή μου πήρε πολλά χρόνια να ανεξαρτητοποιηθώ συναισθηματικά (δηλαδή να μην επηρεάζομαι από όλες τις αντιδράσεις και αξιώσειςτους), έχω να σου πω ότι η λύση είναι μία και απαιτεί εσωτερική δουλειά που εσύ χρειάζεται να κάνεις με τον εαυτό σου: Σταμάτα να της δίνεις αναφορά για όσα κάνετε ή δεν κάνετε, μην της αναθέτεις ευθύνες που αφορούν το παιδί σου και την οικογένειά σας γενικότερα και κόβε τη συζήτηση όταν μπαίνει σε χωράφια δικά σας στα… Διαβάστε περισσότερα »
“Δεν ξέρω πως να χειριστώ τη χειριστική μάνα μου”.
“Have you ever noticed how your mother knows exactly how to push all of your buttons? That’s because she installed them.”
Οι συμβουλές της Λένας είναι απολύτως to the point. Ακριβώς όμως επειδή είναι τόσο ακατόρθωτο να τις εφαρμόσουμε, ίσως ενδείκνυται να μας βοηθήσει ένας ειδικός να το δούμε πιο αποστασιοποιημένα. Εμένα πάντως με προβληματίζει λίγο που λες ότι δεν μπορείς να φανταστείς τον εαυτό σου χωρίς τη μαμά σου.
Την ίδια στιγμή, το ίδιο σχόλιο <3
Τα μεγάλα πνεύματα συναντιούνται γι’ ακόμα μια φορά 😍😍😍
Είναι πολύ δύσκολο να κόψεις επαφή με τη μαμά σου όταν είναι τη μια τέλεια μαμά και την άλλη αλλάζει συμπεριφορά σαν τον Jekyll και Hyde.
Δεν είναι πολύ εύκολο να θέσεις όρια σε άτομο του οικογενειακού σου περιβάλλοντος που είναι χειριστικό. Δεν είναι αδύνατο, αλλά δεν είναι εύκολο. Ειδικά όταν πρόκειται για τη μητέρα σου. Και ειδικά όταν μετά έχεις να αντιμετωπίσεις συναισθηματικό εκβιασμό ίσως και παρέμβαση από τρίτους, όπως από τον άλλο γονέα, αδέρφια, θείους και όποιον εμπλακεί θέλοντας και μη.
Thumbs up για την απάντηση και πάω να την τυπώσω να τη μοιράζω δεξιά και αριστερά, στα θύματα της Αγίας Ελληνικής Οικογένειας και όχι μόνο!
Βρε φίλη δεν είναι ανάγκη να τα λες όλα στη μαμά, πού πάτε, τι κάνετε, με ποιους κτλ. Βάλε το όριο πρώτα στον εαυτό σου σε αυτό το κομμάτι. Μην ανοίγεσαι γιατί όσο πιο πολλά λες τόσο περισσότερο αφήνεις τον εαυτό σου εκτεθειμένο. Δεν παίρνουν όλοι οι γονείς από όρια, στους δικούς μου όταν είπα “δε σας αφορά” επέμεναν ότι τους αγορά γιατί είναι γονείς μου, οπότε τι έκανα; Έκοψα κάθε επικοινωνία για ένα διάστημα, πλέον μιλάμε μόνο όταν το θέλω εγώ, συνήθως με βίντεο κλήση για να δουν τη μικρή, προτιμώ ώρες που ξέρω ότι η μάνα μου είναι… Διαβάστε περισσότερα »