«Ξέρεις τι δεν άντεχα και τι δεν κατάλαβα ποτέ; Ότι η φουσκωμένη μου κοιλιά έδινε διαβατήριο στον καθένα να μου πει την άποψή του, να με χαϊδέψει, να μου πιάσει την κουβέντα, να μου κάνει μία αδιάκριτη ερώτηση».
Τάδε έφη, Μία Κόλλια, από τις πιο άξιες και δυναμικές συναδέλφους, αυτό που λέμε «ωραία τύπισσα», μέσα στη ζωή, ανεξάρτητη, εργατική, αρθρογράφος του Marie – Claire, πολυσχιδής, με γνώσεις που ξεκινούν από την αθλητική δημοσιογραφία και καταλήγουν σε θέματα μόδας – και πάλι θα έχουμε άλλα τόσα να συζητάμε.
Η Μία είναι μία ξεχωριστή περίπτωση, καθώς έγινε μητέρα στα 50 της, όμως, η στάση ζωής που αποφάσισε να ακολουθήσει έχει μέσα της ένα συστατικό που πολλές το χάνουμε ακόμα και μπροστά στη λέξη «μητρότητα». Συζητώντας για τα ψεύδη της, μου εξηγεί ότι όποια λέει ότι δεν θα αλλάξει η ζωή της με τον ερχομό ενός παιδιού, απλώς λέει ψέματα.
«Κοίτα, εγώ προσπαθώ να μη λέω ψέματα, αλλά η αλήθεια είναι ότι αν δεν γίνεις μαμά, απλώς δεν ξέρεις τι λες. Είναι άλλη η ζωή σου πριν το παιδί και άλλη μετά. Πάλι θέλεις να είσαι ωραία, πάλι θες να είσαι επιτυχημένη και να τα πηγαίνεις καλά στη δουλειά, όμως, αυτό που σου συμβαίνει, η χαρά που αντλείς από το παιδί, τα αφήνει όλα πίσω», μου λέει.
Πηδώντας από το έναν μύθο της μητρότητας στον άλλο, μου εξομολογείται ότι ενώ η ίδια ως άνθρωπος ήταν αυστηρή, γκρινιάρα -κατά τα λεγόμενά της- αυτό που συνέβη, όταν ήρθε στη ζωή ο Άρης, η προτεραιοποίηση, ακόμα και στοιχεία του χαρακτήρα της, αν όχι άλλαξαν, τουλάχιστον… τροποποιήθηκαν.
«Θυμάμαι παλιά να σε λέω σε φίλες που είχαν αποκτήσει παιδί: α, πρέπει να του βάλεις όρια, και φυσικά δαγκώνομαι. Γιατί εγώ απλώς δεν μπορώ. Δεν μπορώ να είμαι αυστηρή μαζί του. Απλώς δεν με αναγνωρίζω. Τώρα πια με ενδιαφέρουν και φοβάμαι άλλα πράγματα. Τι; Έχω φόβο θανάτου, ας πούμε. Θέλω να ζήσω και να είμαι υγιής για εκείνον. Η διαφορά μου πριν και μετά τον Άρη είναι τεράστια. Ναι, υπάρχει κούραση, ναι ώρες – ώρες αισθάνεσαι ότι καταρρέεις, ότι θα ήθελες να μη δουλεύεις, αλλά είναι τέτοια η χαρά που σου δίνει το παιδί, που όλο αυτό εξισορροπείται».
Και οι… άλλοι; Η γνώμη των «τρίτων» για το πότε και αν θα θηλάσεις, τι είδους μητέρα είσαι, πώς μεγαλώνεις αυτόν τον καινούριο άνθρωπο στο σπίτι, πόσο μετράει, πόσο επηρεάζει και πόσο στρεσάρει τη νέα μάνα;
«Το σοκ είναι πάντα οι άλλοι. Το γεγονός ότι με το που γίνεσαι μάνα, αυτομάτως σε βλέπουν ως κάτι άλλο –ιερό, ιδανικό, σεβάσμιο- είναι παρανοϊκό. Είναι σαν ένας ρόλος που απ’ ό,τι ήσουν μέχρι σήμερα, αυτομάτως σε αγιοποιεί. Και φυσικά δεν ισχύει. Μπορεί να προσαρμόζεσαι σε κάποιες απαιτήσεις, αλλά μην τρελαθούμε, δεν αλλάζουν οι ποιότητές σου. Ό,τι ήσουν, είσαι, αλλά με παιδί!», μου λέει και συνεχίζει πιο αυστηρά, αλλά απολύτως καίρια:
«Εκείνο που δεν κατάλαβα ποτέ και εγώ δεν το ανεχόμουν, ήταν το πώς με το που βλέπει ο άλλος φουσκωμένη κοιλιά, είναι αυτομάτως σαν να του δίνεις διαβατήριο για τη ζωή σου: να σε χαϊδέψει (!), να σε ρωτήσει πόσων μηνών είσαι, να σου πει την άποψή του, να νιώσει την άνεση να σου κάνει ένα οποιοδήποτε σχόλιο για την κατάστασή σου. Απλώς δεν το καταλαβαίνω! Δεν θέλω να με ακουμπάς και να μου χαϊδεύεις την κοιλιά όταν είμαι έγκυος και δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να απολογηθώ γι’ αυτό!».
Η Μία παραδέχεται και την τεράστια πίεση για τον θηλασμό που κάθε μητέρα δέχεται από το αυτόκλητο και ετερόκλητο πλήθος ανθρώπων εκεί έξω, που έχει γνώμη, ακόμα κι αν δεν έχει θηλάσει ποτέ…
«Θα σου πω αυτό που μου είχε πει ο ψυχολόγος μου εκείνη την εποχή και είναι το εξής απλό: ‘’λέγε τους ψέματα ότι θα θηλάσεις για να κλείνει εκεί η κουβέντα’’. Στο σήμερα δεν είναι δυνατόν να λες σε μια μητέρα “α, δεν θα θηλάσεις, δεν θα δώσεις αντισώματα στο παιδί σου;”. Δεν είναι δυνατόν να ασκείται τέτοια πίεση σε μία γυναίκα που μόλις γέννησε και έχει να διαχειριστεί χίλια δυο άλλα».
Άλλα ψέματα; Αυτά που λένε μεταξύ τους οι μαμάδες και τελικά αγχώνει η μία την άλλη. «Για παράδειγμα, τον πρώτο καιρό μου λέγανε: “α, ο δικός μας κοιμάται όλο το βράδυ, χωρίς διακοπές”. Και ο Άρης μπορεί να ξυπνούσε τρεις φορές τη νύχτα, για γάλα». Είναι η στιγμή που αρχίζει μια νέα μητέρα να προβληματίζεται για το τι δεν κάνει καλά, για το πρόβλημα που δεν αντιμετωπίζει, ενώ δεν πρόκειται για πρόβλημα, αλλά για μια ανάγκη κανονικότητας «φορετή» που την υιοθετούμε και εμείς, γιατί έτσι μας έμαθαν.
Συζητάμε και για τη λεγόμενη «σωστή» ηλικία (σ.σ.: για τις γυναίκες, όχι για τους γιατρούς) που αποφασίζουμε να γίνουμε μητέρες. Έχει να κάνει; Αλλάζει κάτι στη συνθήκη σχέσης μάνας – παιδιού;
Πολύ πολύ ειλικρινά και χωρίς περιστροφές μου λέει, ότι, ναι, είσαι διαφορετικός άνθρωπος μετά τα 40. Έχεις κάνει έναν κύκλο ζωής που δεν έχει κενά, απωθημένα, εκκρεμότητες – συνήθως. Όπως επισημαίνει, και μετά τα όσα έχουμε ζήσει με την έννοια της μητρότητας τελευταία, η ίδια δια νόμου θα περνούσε το να κάνουν οι wanna be γονείς ψυχοθεραπεία υποχρεωτικά για τουλάχιστον έναν χρόνο, ώστε να είναι απολύτως σίγουροι για το βήμα στο οποίο ετοιμάζονται να προχωρήσουν.
«Το θέμα είναι να μην ψάχνεις να ζήσεις μέσα από το παιδί. Ας πούμε, δεν περιμένω να γίνω κάποια μέσα από τον Άρη. Εκείνο που πραγματικά χρειάζεται το παιδί είναι να του έχεις εξασφαλίσει ότι είσαι εκείνη που θέλει να είναι υγιές και ευτυχισμένο και όχι να καλύψει κάποιο κενό ή κάποια ανασφάλειά σου. Ότι θέλεις να ζήσει τη δική του ζωή, αλλά του έχεις δώσει ό,τι χρειάζεται για να το κάνει αυτό. Χρειάζεται μια εμπειρία ζωής για να γίνεις μάνα. Αλλά, κυρίως χρειάζεται να είσαι καλά εσύ, ψυχολογικά».
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Υποκλίνομαι στην τελευταία παράγραφο!!!