Ίσως επειδή είμαι η πρωτότοκη κόρη με τα προνόμια του γιου που δεν απέκτησε ο πατέρας μου, ίσως γιατί υιοθέτησα αρσενικές συμπεριφορές τύπου «cool girl», δεν ένιωσα να στερούμαι στη ζωή σε σχέση με τους άντρες. Σπουδές, ταξίδια, έρωτες, σε όλα ένιωθα ελεύθερη και ισότιμη.
Μέχρι που παντρεύτηκα κι έγινα μητέρα.
Ξαφνικά στον ίδιο χρόνο με πριν (δηλαδή τις ώρες που ήμουν ξύπνια) έπρεπε να φέρω σε πέρας δυο full time occupations, αυτήν της δικηγόρου και αυτή της μητέρας. Και δεν ήταν τόσο η νέα πραγματικότητα που με ζόρισε -καθώς αποτελούσε συνειδητή μου επιλογή και συνάμα καλή τύχη-, όσο ότι αυτή αντιμετωπίστηκε ως κάτι basic και αυτονόητο, που θα έπρεπε να φέρω σε πέρας γελαστή, ανάλαφρη κι ατσαλάκωτη σαν σε διαφήμιση.
Αυτή η καθημερινή υπερπροσπάθεια, που με άφηνε κάθε βράδυ στα όρια της εξάντλησης και που ίσχυε για μένα μονομερώς γιατί «μανούλα», είχε ως αποτέλεσμα να αρχίσει να φουντώνει μέσα μου ένας θυμός και μια αίσθηση αδικίας.
Κι όταν όλη αυτή η κούρσα κατέληξε σε μετωπική στον τοίχο «διαζύγιο» -the days of wine and roses were over a long time ago-, η νέα αχαρτογράφητη life after divorce έφερε μαζί της μια παράπλευρη, παράδοξη ωφέλεια: το μεγάλωμα του παιδιού άρχισε να μοιράζεται για πρώτη φορά και κατά επίσημο τρόπο σε πιο ισότιμες βάσεις. Τώρα υπήρχε συγκεκριμένος και τακτικός χρόνος που ο πατέρας περνούσε με τον γιό μας, κατά συναινετικά συμφωνημένο με βάση τις ανάγκες μας τρόπο.
Κι ενώ το στερεότυπο θέλει την «καλή μητέρα» να διεκδικεί και να διαθέτει τον μέγιστο χρόνο για το παιδί της, βρίσκω, με βάση την παραπάνω βιωματική μου εμπειρία, την ενίσχυση του πατρικού ρόλου που θεσπίζει ο νέος, πολυσυζητημένος νόμος 4800/2021, ωφέλιμη όχι μόνο για τη σχέση πατέρα – παιδιού, μα και για τη μητέρα την ίδια: πέραν από την αστοχία της θέσπισης της προβληματικής «υποχρεωτικής συνεπιμέλειας», η αύξηση του χρόνου (και των διανυκτερεύσεων) που περνά το παιδί στο σπίτι του πατέρα, ενώ αντιμετωπίζεται αντανακλαστικά από την πλευρά των γυναικών με δυσπιστία, στην πραγματικότητα εξασφαλίζει ένα δικαιότερο μοίρασμα στην ανατροφή του παιδιού, δίνοντας στη μητέρα τη δυνατότητα να αναπτύξει πιο ελεύθερα και πιο ισότιμα την επαγγελματική, κοινωνική και προσωπική της ζωή, την οποία προηγουμένως στερούνταν στο βωμό της «μητέρας – θυσίας», κάτι που τελικά δεν έκανε καλό σε κανέναν.
*Η Ροζίτα Σπινάσα είναι δικηγόρος – συγγραφέας
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Πέραν του ότι είναι ο χρόνος μοιρασμένος, είναι προκαθορισμένος. Αυτό είναι πολύ σημαντικό, το “τακτικός χρόνος” που γράφεις. Γιατί και εντός του γάμου μπορεί να είναι μοιρασμένος αλλά να γίνεται συστηματικά χάος το πρόγραμμα μόνο του ενός από τους δύο. Πέρα από αυτό, στις σημαντικές αποφάσεις δε μπορεί ο ένας γονέας να αγνοήσει τον άλλο. Δεδομένου του διαζυγίου και των καθαρών όρων που συνεπάγεται, δεν μένει πλέον και χώρος για passive aggressive πιέσεις ή τσακωμούς στις διαφωνίες. Ειρωνικά το διαζύγιο κάνει πιο απλή μια συναίνεση σε θέματα παιδιού και οι δύο γονείς στέκονται πλέον επί ίσοις όροις. Παρόμοια εμπειρία και… Διαβάστε περισσότερα »
Κι εγώ ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια κι αντεύχομαι!
Το συναινετικό διαζύγιο γινόταν και πριν από το νέο νόμο. Θεωρώ ότι είναι σωστό και βοηθά αυτούς που θέλουν να πάνε παρακάτω σκεφτόμενοικαι τα παιδιά. Προφυλάσσει περισσότερο τους άντρες παρά τις γυναίκες που είχαν στην Ελλάδα ιδιότυπη ασυλία στο θέμα. Δίνει στον άντρα την δυνατότητα να βλέπει τα παιδιά του, και σταματά την πρακτική μερικών γυναικών που ζούσαν παρασιτικά προς τους πρώην συζύγους. Όσο για το να βάλει μια γυναίκα την ζωή της σε τάξη, είναι λυπηρό να χρειάζεται το συναινετικό διαζύγιο. Καλύτερα θα ήταν να το κάνει από την αρχή και στα πλαίσια της σχέσης. Τώρα αν μετά το… Διαβάστε περισσότερα »
Παρά την αστοχία της υποχρεωτικότητας και τη γενικότερη κατακραυγή από το (νομικό) κόσμο η αλήθεια είναι ότι κι εγώ θεώρησα ότι αποτελεί μία ευκαιρία για τις γυναίκες να αποτινάξουν κάποιο τμήμα του φόρτου που παραδοσιακά αναλαμβάνουν ως αρμόδιες γι’ αυτό, ένεκα το “μητρικό ένστικτο”, η ικανότητα να είναι “μουλτιτασκινγκ” κλπ. Χαίρομαι που η εφαρμογή του μέτρου φαίνεται να επιδρά θετικά στην ελευθερία των γυναικών.