θέλω να ρωτήσω κάτι που μόνο εδώ δεν ντρέπομαι να ομολογήσω.. υπάρχουν κ άλλοι άνθρωποι που μετάνιωσαν που έκαναν παιδιά; Και αν ναι, πως το αντιμετωπίζουν; Έχω ένα βρεφάκι 2,5 μηνών. Λίγες μέρες αφότου γεννήθηκε κ άρχισα να συνειδητοποιώ ότι είναι εδώ και θα μείνει, δεν έχω σταματήσει να μετανιώνω για αυτό που έκανα. Μου λείπει η παλιά μου ζωή. Κάθε μέρα, όλη μέρα ταΐζω, αλλάζω, παίζω, τραγουδάω και ακούω γκρίνια και κλάμα. Και Βυθίζομαι όλο κ περισσότερο στη θλίψη για ολα αυτά που άφησα πίσω, δηλαδή τη ζωή μου. Νιώθω οτι ειναι χειρότερο και απο φυλακή.. απο τη φυλακή τουλάχιστον κάποια στιγμή θα βγεις ενώ «μια φορά γονιός, για πάντα γονιός». Υπάρχουν κ άλλοι άνθρωποι (γυναίκες ή άντρες) σαν εμένα εκεί εξω; Κ πως το αντιμετωπίζουν; Χρειάζομαι λίγη ελπίδα.. ευχαριστώ.
Ελπίζω τώρα που διαβάζεις την απάντηση της ερώτησης σου- αν μας διαβάζεις- να έχεις ξεφύγει ήδη από αυτά τα συναισθήματα (αλλά αν όχι, δεν πειράζει καθόλου εννοείται). Ο ρόλος του γονέα είναι τρομερά απαιτητικός και όπως έχω γράψει και παλαιότερα κάπου, δεν υπάρχει μάνιουαλ συναισθημάτων, ειδικά όταν πρόκειται για το πρώτο παιδί. Ο φόβος για το νέο αυτό πλάσμα που εισέρχεται στη ζωή σου τόσο απότομα είναι τόσο μεγάλος, που όλα τα συναισθήματα που περιγράφεις είναι απολύτως λογικά. Όχι μόνο είμαι 100% σίγουρη πως δεν είσαι μόνη σου σε αυτό, αλλά οι περισσότεροι γονείς σίγουρα στην πορεία του μεγαλώματος ενός παιδιού θα έχουν βιώσει αυτά που περιγράφεις, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό. Υπάρχει αυτός ο μύθος της μαγικής μητρότητας, που υποτίθεται ότι σε κάνει να νιώθεις υπέρμετρη αγάπη για το παιδί σου σχεδόν αυτόματα. Ε, λοιπόν είναι μύθος, όπως έχει αποδειχτεί εμπειρικά σε πλείστες περιπτώσεις.
Θα ήθελα να πω ακόμα πως η περίπτωση μιας επιλόχειας κατάθλιψης δεν είναι καθόλου απίθανη από αυτά που περιγράφεις. Ελπίζω να έχεις καλό υποστηρικτικό περιβάλλον και ελπίζω μόνο σε ενθαρρυντικά σχόλια από κάτω. Όλα θα πάνε καλά!
(Διάβασε και αυτό, αυτό και αυτό)
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Αγαπητή γράφουσα, θέλω να με πιστέψεις. Δεν είσαι η μόνη! Αυτο που περιγράφεις μου είναι εξαιρετικά γνωριμο, και είμαστε και άλλες εδώ όπως έχω διαπιστώσει από σχόλια. Εχω έναν γιο 9 μηνων. Πριν από λίγο τον έβαλα για ύπνο και σκεφτόμουν πως οι πρώτοι 5-6 μήνες της ζωής του ήταν οι χειρότεροι της δικής μου, ήταν εφιαλτικοί. Έκλαιγα σχεδόν κάθε μέρα και ντρεπόμουν τόσο πολύ για αυτά που ένιωθα, σκεφτόμουν οτι θα ήθελα να μην τον έχω γεννήσει. Αν μου επιτρέπεις να μοιραστώ το προσωπικό μου βίωμα, τρια πράγματα συνέβαλαν στο να βγω από αυτή την κατάσταση. Το παιδί μεγάλωσε… Διαβάστε περισσότερα »
Ταυτίστηκα mourmour τόσο πολύ με αυτά που λες. Και εμένα με βοήθησε πολύ η επιστροφή στη δουλειά και κανένα μικρό ταξιδάκι που έκανα με τη δουλειά. Ροζ περίοδος με νεογέννητο στο σπίτι ΔΕΝ υπάρχει. Απλά κάνεις υπομονή να ξεπεταχτεί λιγάκι για να μην κρέμεται συνέχεια από πάνω σου.
Όσον αφορά στην ερωτώσα: ΝΑΙ υπάρχει ελπίδα. Δώσε λίγο χρόνο και θα βελτιωθεί κατά πολύ η καθημερινότητά σου. Ζήτα βοήθεια όταν τη χρειάζεσαι. Μην τα κάνεις όλα μόνη σου.
Να σου ζησει το μωρακι σου. Έχω κι εγω ενα μωρο 6 μηνων. Θα μοιραστω μαζι σου τις σκέψεις μου και ισως κατι απ’ολα αυτα σε βοηθησει. Η αληθεια μου ειναι οτι δεν ειχα ποτε την ”λαχταρα” να κανω παιδι, ηξερα οτι ισως καποια στιγμή στο μέλλον να θελησω να αποκτησω αλλα δεν ημουν σιγουρη για το πότε. Εφτασα 31 ετών, παντρεμενη και ακομα δεν ειχε ηχησει τιποτα μεσα μου. Κανενα ρολόι, κανενα καμπανακι. Τα χρονικα περιθωρια ομως στενευαν και δεν ειχα άλλες δικαιολογιες να πω στον αντρα μου, στο περιβαλον, στον εαυτό μου. Ακουγεται λυπητερο το ξερω, φοβηθηκα ομως… Διαβάστε περισσότερα »
Χαχα το disclaimer όλα τα λεφτά 😂 Επίσης, σα σκυλάκι ! Τι τέλειο σχόλιο 🤣
(Κ πέραν του αστείου, όντως τέλειο σχόλιο ❤️)
Λέω, για όνομα, για ποιο λόγο ο γονιός να τρανταξει δυνατά το μωρο του;
Ε, γέννησα και κατάλαβα. Κάποιες φορές ήθελα να την τρανταξω στον αέρα με απελπισία και να της πω ΤΙ ΘΕΣ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΑΠ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ.
ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΏΣ. Συγκινηθηκα μόλις το διάβασα. Μία φορά την τρανταξα και μ’ έπιασαν τα κλάματα απ’ τις τύψεις. Εννοείται δεν ξανάγινε ούτε την τρανταξα με δύναμη αλλά την τρανταξα. Από τότε όποτε ένιωθα έτσι, πήγαινα και χτυπούσα τις πόρτες του σπιτιού με τα χέρια μου για να εκτονωθώ.
Φίλη μου, δεν είσαι καθόλου μόνη! έχω και γω ένα μωράκι 3.5 μηνών. Όταν γεννήθηκε, και για τους δύο πρώτους 2 με 2.5 μήνες είχα ακριβώς τα ίδια συναισθήματα με σένα! Να φανταστείς το πηγαίναμε βόλτα στο καρότσι με τον άντρα μου στη γειτονιά, και λέγαμε για πλάκα σε ποιό από τα γειτονικά σπίτια θα το αφήσουμε… Η κούραση, και η τεράστια αλλαγή είναι ισοπεδωτικά. Μέχρι τωρα ζούσαμε σε ένα περιβάλλον που έχαμε τη δυνατότητα να οργανωνόμαστε, να ολοκληρώνεις τις δουλειές μας και να απολαμβάνουμε θετικό feedback έστω κάποιες φορές. Αυτό ξαφνικά άλλαξε, και ούτε μία σαλάτα δεν καταφέρνουμε πολλές… Διαβάστε περισσότερα »
Είναι δύσκολο να είσαι νέα μαμά… Ξαφνικά αλλάζει όλη σου η ζωή και όσο και αν νόμιζες ότι είσαι προετοιμασμένη γι’ αυτό, ποτέ δεν είσαι. Και βρίσκεσαι να φροντίζεις ένα βρεφάκι που θέλει ΟΛΗ σου την ενέργεια και δεν έχεις και ενέργεια γιατί δεν κοιμάσαι. Αν έχει δε και κολικούς… Θυμάμαι τη μικρή μου να κλαίει από κολικούς, να κλαίει γιατί πεινάει και δεν έπιανε καλά το στήθος, να κλαίει, να κλαίει, να κλαίει… Και μόλις σταμάτησαν οι κολικοί, άρχισαν τα δόντια! Αυτό που με έσωσε τότε ήταν η αδερφή μου που έμενε μαζί μας. Κρατούσε τη μικρή μισή ώρα… Διαβάστε περισσότερα »
Τον πρώτο μήνα στο πρώτο μου παιδί, ημούν στα χαμένα, δεν κοιμόμουν, θήλαζα χωρίς υπερβολή 16/24 φοβόμουν τόσο πολύ να μη μου πεθάνει από κάτι που θα έκανα λάθος , ταυτόχρονα αισθανόμουν μια συγκίνηση ως προς το γεγονός και το βρέφος. Πέρασε ο μήνας του μέλιτος και ξαφνικά άρχισα να αισθάνομαι εγκλωβισμένη, με πιάσαν φοβίες άγχη, και για 3 μήνες μετά φαντασιωνόμουν την παλιά μου ζωή, που θα ήμουν τώρα αν δεν ήμουν μαμά, τι λάθη έκανα στο παρελθόν και πόσο χρόνο σπατάλησα άσκοπα, ότι δεν κυνήγησα κάποιο μεταπτυχιακό που τώρα πια αποκλείεται να κάνω μέχρι τι κάνει εκείνος ο… Διαβάστε περισσότερα »
Αγαπητή φίλη, ΜΗΝ ΑΠΕΛΠΙΖΕΣΑΙ. Ή αν θέλεις, απελπίσου αλλά να ξέρεις πως υπάρχει φως στο τούνελ. Η μπέμπα μου είναι πλέον 9 μηνών αλλά θυμάμαι με φρίκη όχι μόνο την εγκυμοσύνη μου (η οποία ήταν κατά τα άλλα καλή) αλλά και τους πρώτους 4 μήνες μετά τη γέννα. Έκανα ακριβώς τις ίδιες σκέψεις –η μπέμπα μου είχε κολικούς ΣΥΝΕΧΟΜΕΝΑ για 3 μήνες τουλάχιστον, ο σύντροφός μου έλειπε αναγκαστικά εκτός του νησιού που μένω και όταν ήταν μαζί μου έπρεπε να ξυπνήσει 5 το πρωί για τη δουλειά (να σημειώσω αποκλειστικός θηλασμός με ότι συνεπάγεται αυτό). Που σημαίνει έπρεπε να τον… Διαβάστε περισσότερα »
Έλεος με τη μάνα σου! Με τσάντισε πολύ και συγγνώμη κιόλας που το γράφω έτσι χύμα.
Φυσικά και υπάρχουν κι άλλοι που νιώθουν έτσι, πολύ κοινό συναίσθημα αυτό σαν νέα μαμά. Είναι η κούραση, οι ορμόνες, το σοκ του ποσο πολύ φροντίδα χρειάζεται ένα νεογέννητο και ότι η μόνη ανταμοιβή που σου δίνει για την υπερπροσπάθεια που κανεις 24 ώρες το 24ωρο είναι να σταματάει για λίγο να κλαίει. Για να το αντιμετωπίσεις, συζήτησε το με το/τη σύντροφο σου. Ζητά βοήθεια για να ξεκουραστείς και να κοιμηθείς. Αν θηλαζεις αποκλειστικά και σε πνιγεί, σταματα (βγάλε γάλα με το θηλαστρο ή δώσε σκόνη). Να θυμάσαι ότι το μωράκι σου θα μεγαλώνει και δεν θα απαιτεί συνέχεια τόσο… Διαβάστε περισσότερα »
WHAT THE HELL DID I JUST SIGN UP FOR???
Δεν έπρεπε να τη διαβάσω αυτή την ερώτηση στην καταστασή μου!! Με έχει πιάσει κρίση πανικού!!
Μα το είχα καταλάβει εγώ ότι είσαι superwoman, πως τα κατάφερες ρε θηρίο!! Ευχαριστώ πολύ καλή μου, εντάξει με κόβω με 4μηνη άδεια και ο σύζυγος επί ποδός μετά το οχτάωρό του. Και δω μαμάδες και πεθερές δεν παίζουν (μάλλον). Αλλά δεν είμαι και τόσο δραστήρια, δεν αγχωνομαι (που έλεγε και η θειά μας η κομμώτρια) και φοβάμαι πως θα τα καταφέρω!! Επίσης παίζουν και πολλά επαγγελματικά ταξίδια με διανυχτέρευση, άντε να δούμε, τώρα, challenge accepted, δεν έχει γυρισμό!
Αχ τα ταξίδια… Τα περίμενα πως και πως για να κοιμηθώ μονορούφι 7-8 ώρες, ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑ σου λέω! Με το καλό να έρθει το μωράκι σου!
Ευχαριστώ γλυκούλα ! Αχ, σας έχω πρήξει εδώ στην α,μπα, χαχχα.
Μην ακούς τέτοια πράγματα και κυρίως μην επηρεάζεσαι άδικα. Κάθε άνθρωπος έχει τη δική του προσωπικότητα. Είναι η λεχωνιά μια δύσκολη εποχή αλλά ευτυχώς περνάει, όπως περνάνε όλα σε αυτή τη ζωή, και τα καλά και τα δύσκολα. Πάντως θέλει βοήθεια η νέα μητέρα από τους γύρω της, από όποιον μπορεί να της την προσφέρει. Σιγά σιγά όμως προσαρμόζεται και συνηθίζει στον καινούργιο ρόλο της και μετά το παιδάκι της δεν το αλλάζει με τίποτα.
Η ζωή δεν είναι χαρωπό διαφημιστικό σποτ.
Και όπως λέει το γνωμικό χρειάζεται ένα ολόκληρο χωριό για να μεγαλώσει ένα παιδί.
Πάρε όση βοήθεια μπορείς, από σύντροφο, γονείς, φίλους, νταντά, βρεφονηπιακό σταθμό και προσπάθησε να βρεις τις δικές σου ισορροπίες μέσα στη νέα σας ζωή.
Όλα θα πάνε καλά, one day at a time!