Α,μπα πρόσφατα παρακολούθησα τη σειρά This is us (για όσους ενδιαφέρονται, νομίζω είναι αρκετά καλή!). Με αφορμή αυτή τη σειρά, συνειδητοποιώ ότι οι άνθρωποι δεν είμαστε καθόλου εξοικειωμένοι με την ιδέα του θανάτου, παρότι είναι το μόνο βέβαιο γεγονός στη ζωή μας. Δεν το λέω επικριτικά, εγώ δεν μπορώ καν να φανταστώ τι θα κάνω όταν φύγει η μητέρα μου, δεν μπορώ καν να συζητήσω το ενδεχόμενο να πεθάνει ο σκύλος μου. Γιατί δεν μαθαίνουμε από παιδιά να αντιπετωπίζουμε το φαινόμενο του θανάτου? Μπορούμε να αρχίσουμε κάπως να συνηθίζουμε sτην ιδέα μεγαλώνοντας (φυσικά ανεξαρτήτως θρησκευτικών πεποιθήσεων)? Ευχαριστώ για το χρόνο σου και συγχαρητήρια για το εξαιρετικό σάιτ!
– Just wondering
Έτσι είναι, ζούμε σε μια κοινωνία που θεωρεί τα γηρατειά αρρώστια, κάτι ντροπιαστικό που θα μπορούσες να είχες αποφύγει αν ήσουν καλό και εγκρατές παιδί (όπως δίδαξε και η μεγάλη JLo δηλώνοντας «φέρθηκα καλά στον εαυτό μου και τώρα μου το ανταποδίδει», απορώ πώς δεν κάνουμε επανάσταση όταν διαβάζουμε και ακούμε τέτοια).
Αλλά, μέχρι εκεί φτάνει η σοφία μου. Ξέρω γιατί συμβαίνει (διάβασε αυτό για περισσότερες πληροφορίες), κι επειδή συμβαίνει εδώ και αιώνες, και συμβαίνει λόγω του Χριστιανισμού που είναι παντού στις ζωές μας, δεν μπορώ να βρω έναν τρόπο να προετοιμάσω την επόμενη γενιά, όταν εγώ η ίδια δεν είμαι προετοιμασμένη. Όσο περνάνε τα χρόνια γίνομαι καλύτερη, αλλά απέχω πάρα πολύ από το να βλέπω τον θάνατο ως μέρος της ζωής, αναπόφευκτο, ίδιο για όλους, και φυσικότατο.
Οπότε, αυτό που μπορώ να σου πω, είναι να διαβάσεις κι άλλο, γιατί το θέμα δεν είναι καθόλου ανεξαρτήτως θρησκευτικών πεποιθήσεων, αντιθέτως οι θρησκευτικές πεποιθήσεις είναι απολύτως καθοριστικές για το πώς σκεφτόμαστε για το θάνατο, και αυτές τις έχουμε ενσωματώσει στη σκέψη μας χωρίς δυνατότητα φιλτραρίσματος, είναι κυρίαρχες παντού, όπως ο σεξισμός, η ομοφοβία, ο ρατσισμός. Χρειάζεται διπλάσια δουλειά για να ξεμάθεις κάτι που έμαθες λάθος.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Αυτό που μας κάνει να φοβόμαστε τον θάνατο, ή μάλλον αυτά που μας κάνουν να φοβόμαστε τον θάνατο είναι δύο. Το ένα η ανυπαρξία, πάνω σε αυτήν πατούν όλες οι θρησκείες, σου λένε πως θα συνεχίσεις να υπάρχεις και πετούν και ένα καροτάκι. Μην λαμβάνεις υπόψη σου τι γίνεται εδώ, στην “επόμενη ζωή” όλα θα είναι δίκαια και καλά και εσύ θα ανταμειφθείς για όσα πέρασες και του Χιτλερ θα του χώνουν ανανάδες στον κώλο (Πολύ ωραία ταινία). Είναι δύσκολο να κατανοήσουμε γιατί συμβαίνουν τρομερά πράγματα σε καλούς ανθρώπους και γιατί κάτι ρεμάλια πεθαίνουν στα 99 από αυτοκινητιστικό. Είναι πιο… Διαβάστε περισσότερα »
ΚΑΛΥΤΕΡΟ. ΣΧΟΛΙΟ. EVER.
Πράγματι, απίστευτο σχόλιο. Νομίζω όλα τα σχόλια της ερώτησης είναι ξεχωριστά, πρόκειται για ένα θέμα που μας απασχολεί όλους κι αν δε μας απασχολεί, θα το κάνει σίγουρα κάποια στιγμή. Διάβασα τα σχόλια κι ένιωσα ότι μου άνοιξαν ένα δρόμο για κάτι που όσες φορές προσπάθησα να αναλύσω, απέτυχα.
Σ’αγαπώ που ανέφερες την αστερόσκονη, γιατί και για εμένα αυτό ήμασταν και εκεί θα επιστρέψουμε. Απλά παίρνει μια μοναδική μορφή για λίγο, και αποκτά συνείδηση.
(επίσης με διασκεδάζει που βγάζουν φλύκταινες όσοι θρησκόληπτοι με ρωτήσουν τι πιστεύω για το θεό και θάνατο)
Εδώ θα διαφωνήσω με την αγαπημένη Α,μπα. Ο Χριστιανισμός, τουλάχιστον στην Ορθόδοξη έκφρασή του, δίνει κεντρικό βάρος στο πρόσκαιρο της ζωής & στην μνήμη του αναπόδραστου θανάτου. Γι’αυτόν ακριβώς τον λόγο μας καλεί να δώσουμε έμφαση σε πνευματικές αξίες όπως η αγάπη, η συμπόνια, η συγχώρεση, πνευματικά επιτευγματα που ειναι αδύνατον να πλησιάσει κάποιος εαν ενδιαφέρεται μόνο στο πως να διάγει άνετο και πλούσιο βίο… Σ’αυτό το πνεύμα κινούνται και τα νεκρικά έθιμα της πατρίδας μας, με την επισταμένη φροντίδα του νεκρού απο τους οικείους του, το ξενυχτι στο πλάι του νεκρού και τον ασπασμό του απο όλους τους ανθρώπους… Διαβάστε περισσότερα »
Χειροκροτώ όρθια. Ο θάνατος είναι κάτι τρομακτικό και τα γηρατειά φτου κακά, γιατί πολύ απλά δεν ενδιαφέρεις κανέναν αν δεν μπορείς να καταναλώνεις και να συμμετέχεις ενεργά στην οικονομία. Ως γέρος επιβαρύνεις κιόλας γιατί και ζεις και δεν παράγεις. Ο καταναλωτισμός δεν ανέχεται τον θάνατο αλλά τον υπενθυμίζει παράλληλα συνεχώς, με τον πιο αγχωτικό τρόπο: Αγόραζε συνεχώς καινούργια, μη φτιάχνεις τα παλιά, απαλλάξου από αυτά, αντικατέστησε τα. Αγόραζε, μη φτιάχνεις μόνος σου, μην αγαπάς αυτό που αποκτάς, μην το νιώθεις δική σου δημιουργία, μη συνδέεσαι μαζί του, μην το φροντίζεις, για να μπορείς να το αποχωριστείς. Και να πάρεις άλλο.… Διαβάστε περισσότερα »
Ηλίθιοι Αμερικάνοι >:(
Υπεργαμάτοι Χριστιανοί <3
Προσωπικά θεωρώ ότι είναι ο φόβος – όπως ο καρκίνος, έτσι και ο θάνατος, έχουν συνδεθεί με μία ιδεοληψία του “αν το συζητάς, το προκαλείς”. Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Η εξοικείωσή μας με το θάνατο είναι απαραίτητη για δύο λόγους: πρώτον, για να αντιμετωπίζουμε καταστάσεις στο περιβάλλον μας υγιώς και κάπως προετοιμασμένοι, και, δεύτερον, γιατί αλλάζει ριζικά και την οπτική της καθημερινότητας. Θα καταθέσω προσωπικό βίωμα και θα σου πω ότι υπήρξα τυχερή με το θέμα αυτό. Όσο μεγάλωνα, έφυγαν από τη ζωή 3-4 άτομα στο πολύ κοντινό μου περιβάλλον. Όχι τόσο κοντινά ώστε να με λυγίσει η απώλειά τους,… Διαβάστε περισσότερα »
Αγαπώ τα σχόλιά σου, Υπνερωτομαχία!
Το αυτό και δι υμάς Πενθεσίλεια – καθώς και το όνομά σου <3
Και για το δεύτερο κομμάτι:
Αυτό που κλαίμε στον θάνατο είναι ο χαμένος χρόνος. Γι’αυτό κλαίμε τους νέους. Τον χρόνο που στερήθηκαν κλαίμε. Και για τους μεγάλους, κλαίμε τον δικό μας χρόνο, που δεν θα ζήσουμε μαζί τους. Ή αυτόν που χάσαμε όσο ζούσαν. Ο χαμένος χρόνος είναι αυτός που έφυγε και δεν τον χάρηκες, δεν τον χόρτασες και δεν τον ένιωσες. Δεν τον έζησες. Μόνο η αγάπη τα δίνει όλα αυτά. Αυτή την ικανοποίηση, ότι γεύτηκες, ένιωσες, χαμογέλασες. Και η αγάπη ούτε λήγει ούτε αγοράζεται.
Sooooooooo true!!!!!!!!!!!!!
Και λέγοντας αγάπη εννοώ το συναίσθημα εκείνο, τις σκέψεις εκείνες, που δεν είναι μαύρες, που δεν είναι αρνητικές, τη ματιά που δεν εστιάζει στη χειρότερη εκδοχή ή πλευρά. Το να προτιμάς την ειρήνη. Να μη σιχτιρίζεις την κονσέρβα που δεν ανοίγει, ούτε τον εαυτό σου λέγοντας τον ανίκανο ν’ανοίξει μια κονσέρβα. Τότε εκτός από ευχάριστος σ’εσένα, θα είσαι ευχάριστος και στους άλλους και θα θέλουν να είναι κοντά σου. Και έτσι θα περνάει ο χρόνος ευχάριστα, ο περισσότερος χρόνος. Και αν γίνει η μαλακία, θα υπάρχει η παρηγοριά, ότι στη ζωή, τον περισσότερο χρόνο, τον περάσαμε ευχάριστα. Βεβαίως πάντα θα… Διαβάστε περισσότερα »
Αχ είναι γλυκιά η ζωή, φως, κι ο θάνατος σκοτάδι. Έχω σκεφτεί άπειρες φορές το θάνατο, ειδικά μετά το χαμό κάποιων αγαπημένων μου προσώπων και πιο πολύ των γονιών μου και έχω προσπαθήσει να συμφιλιωθώ μαζί του αλλά ειλικρινά δεν τα έχω καταφέρει. Πάντως για να καταθέσω και μια δύσκολη εμπειρία που είχα, πέρισυ το καλοκαίρι, εντελώς απρόβλεπτα, έφτασα πολύ κοντά για να γνωρίσω αυτό το μεγάλο μυστήριο. Έτρωγα στην πλατεία ενός χωριού σουβλάκι και μου κάθισε ένα κομμάτι στο λαιμό. Την ώρα που πνιγόμουν, έβλεπα τους ανθρώπους που έτρεχαν προς το μέρος μου, άκουγα τις φωνές τους και τι… Διαβάστε περισσότερα »
Αυτό που λες είναι από τους πιο μεγάλους φόβους μου. Το να πάει κάποιος από πνιγμό, για αυτό και μόλις έκανα το πρώτο παιδάκι μου πήγα και παρακολούθησα σεμινάρια πρώτων βοηθειών. Τότε μου έσκασε το αίσθημα ανεπάρκειας. Και το συστήνω ανεπιφύλακτα. Να πάτε όλοι! Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο λάθος αντιδρούμε σε περιπτώσεις που χρειάζεται παροχή πρώτων βοηθειών χωρίς να ξέρουμε τι να κάνουμε.
Νομίζω αν μου συνέβαινε κάτι τέτοιο, θα γιόρταζα δεύτερα γενέθλια. “Κερνάω γιατί σαν σήμερα τελικά έζησα!”
Στον άντρα μου κόλλησε αγκάθι από ψάρι και νομίζω τον έσωσα, αν τελικά τον έσωσα εγώ, επειδή την ώρα που του χτυπούσα την πλάτη σκεφτόμουν “δεν κατάλαβες καλά που θα πάθεις κάτι ΚΙ ΕΣΥ”. Οπότε μάλλον τον κοπάνησα πολύ δυνατά, φωνάζοντας επίσης δυνατά να σκύψει, γιατί είναι και λίγο ανυπάκουος ώρες ώρες, και τελικά εκτοξεύθηκε ένα τόσο δα αγκαθάκι και μετά τα έβαλα με τα παλιόψαρα και τη γελοιότητα της φύσης που μας το παίζει και τέλεια.
Δεν είμαστε γιατί ο άνθρωπος δεν μπορεί να εξοικειωθεί με την ιδέα του θανάτου. Είναι ασύλληπτη η έννοια της ανυπαρξίας και του τίποτα,του αιώνιου τίποτα,του ήρθα -δεν ήρθα δεν έχει απολύτως καμία σημασία και της μηδαμινοτητας. Αν και ζούμε με το φόβο αυτό κάθε μέρα,χωρίς να το καταλαβαίνουμε καν,πολλές φορές έρχεται κάποιο γεγονός και μας φέρνει αντιμέτωπους. Δεν ξέρω αν έχει τύχει σε κάποιον αλλά για μένα η περίοδος που ένιωσε και η κάθε τρίχα μου όλα τα παραπάνω ήταν η πιο δυσκολη, επώδυνη και μαρτυρική της ζωής μου. Ευχήθηκα τότε να ήμουν θρήσκα,αυτοί βρίσκουν μια παρηγοριά. Αλλά δεν ήμουν… Διαβάστε περισσότερα »
Βοήθεια επαγγελματική,πολύ διάβασμα, πολύ Άκης Πάνου και να ναι καλά οι φίλοι μου 🙂 Δεν μπορούσα να το απωθησω,δε γινόταν,ήταν πιο πάνω από μένα. Αλλά όλα καλά μετά. Άλλος άνθρωπος!
Ψηφίζω λαϊκά.Μουσική γενικά.Άλλωστε και το Απ’την αρχή,που είχα παοστάρει,αυτό ήταν ουσιαστικά.Η αποδοχή και ένα μνημόσυνο με τον τρόπο,που το νιώθω εγώ.
Συμφωνώ απόλυτα!! Ειδικά το πρώτο μισό που αφορά την ζωή στο χωριό το επιβεβαιώνω και απο προσωπική εμπειρία. Δυστυχώς στις πόλεις μεγαλώνουμε όντως “αποστειρωμένα” παιδιά σε παρα πολλά επίπεδα και αυτό είναι και ο μεγάλος μου καημός με την κόρη μου αφού ξέρω οτι το “ωραίο” διαμέρισμα της στερεί όλη την πραγματική ζωή και τα φυσιολογικά αντανακλαστικα της αληθινής ζωής, αυτής που ζύμωνε τον εγκέφαλο και τις αισθήσεις μας για χιλιάδες χρόνια, εκεί έξω στην φύση…..
Για όσους δεν το έχουν διαβάσει, θα ήθελα να προτείνω το βιβλίο ‘Στον κήπο του Επίκουρου – Αφήνοντας πίσω τον τρόμο του θανάτου’ του Irvin Yalom.
Συμφωνώ με βοήθησε πολύ να κατανοήσω και να αποδεχτώ πολλά θέματα.
Είναι από τις περιπτώσεις που αντιμετωπίζεις ένα θέμα κατάματα και αρχίζεις να το βλέπεις πολύ λογικά. Και στο λέω εγώ αυτό, που μόλις είχαμε θάψει το σκυλάκι μας στον κήπο του σπιτιού (το οποίο θεωρούσα μέλος της οικογένειάς μας) από γηρατειά και στην κακοκαιρία μου πέρασε από το μυαλό η πολύ χαζή και στιγμιαία σκέψη ότι θα κρυώνει.
Σοκοφρέτα, ένα ωραίο βιβλίο είναι και το “Εμείς οι θνητοί”, δε θυμάμαι συγγραφέα, θα το βρεις εύκολα. Μη χάνεις χρόνο αναλογιζόμενη τον θάνατο, είναι τζάμπα χαμένος χρόνος, πρέπει να τον αντιμετωπίσεις για να τον ανακαλύψεις και αυτό θα γίνει έτσι κι αλλιώς κάποια στιγμή. Όταν έρθει εκείνη η στιγμή, το μυαλό σου θα μηδενίσει, οπότε ό,τι κι αν έμαθες, θα το ξεχάσεις. Οπότε μην παιδεύεσαι γλυκιά μου τραγανή σοκοφρετίτσα. Αυτό που μπορείς να ανακαλύψεις, να μελετήσεις, να γνωρίσεις, είναι η ζωή γιατί μ’αυτήν είσαι κοντά, μ’αυτήν έχεις επαφή. Αν γνωρίσεις καλά τη ζωή και στο μεταξύ δεν έχεις έρθει σ’επαφή… Διαβάστε περισσότερα »
Μα πώς να εξοικειωθείς με την ιδέα ότι κάποιον που αγαπάς δε θα τον ξαναδείς ποτέ; Ναι, αυτό είναι το φυσιολογικό και αναπόφευκτο και ναι, θα συμβεί σε όλους μας ανεξαιρέτως, αλλά ο μόνος τρόπος να εξοικειωθείς είναι να το περάσεις τουλάχιστον μία φορά.
Ο θάνατος είναι κάτι που σε βρίσκει απροετοίμαστο, όποιο κι αν είναι το φιλοσοφικό, θρησκευτικό ή ψυχολογικό σου υπόβαθρο. Όσο κι αν το έχεις δουλέψει με τον εαυτό σου, είναι ένα κομμάτι της ζωής που δεν μπορεί να επεξεργαστεί το μυαλό μας, γιατί είναι τελείως έξω από την ύπαρξή μας, την οποία αναπόφευκτα θεωρούμε αυτοσκοπό. Η αδυναμία μας να κατανοήσουμε και να διαχειριστούμε τον θάνατο φαίνεται και από την ερώτηση, στην οποία η ερωτώσα επικρίνει μια άγνωστη που δεν κλαίει και οδύρεται για την απώλεια του άντρα της. Πιστεύουμε ότι εμείς ξέρουμε καλύτερα. Έτσι κάνουν στις ταινίες, άρα έτσι είναι… Διαβάστε περισσότερα »