Ένας φίλος παιδικός αρώστησε με καρκίνο. Η περιπέτεια της υγείας του συνεχίζεται με τα πάνω και τα κάτω της. Για πολύ καιρό δεν έβγαινε από το σπίτι, γιατί δε μπορούσε. Μετά από κάποιο χειρουργείο, σε συνδιασμό με μια ντουζίνα φάρμακα φάνηκε να τα καταφέρνει. Δε διέφυγε το κίνδυνο να πεθάνει, αλλά πήρε κάποια κιλά, και δεν υποφέρει από ανείπωτους πόνους. Αποφασίσαμε λοιπόν να πάμε μια μικρή εκδρομή για να ξεφύγει και να τα πούμε. Κάπου εκεί στην άκρη ενός χωριού και κάτω από πλάτανο αιωνόβιο μου πετάει τη κεραμίδα. Στη δύσκολη φάση της αρρώστιας του, τότε που πονούσε φρικτά, και δεν ήξερε αν θα ζήσει. αποφάσισε να πεθάνει! Το συζήτησε με την οικογένειά του, βρήκανε τον τρόπο και το άτομο που θα τον βοηθήσει. Κάθε μέρα που περνούσε, του λέγανε να κρατηθεί άλλη μια μέρα. Την επόμενη ακόμα μία κοκ. Αυτή η σκέψη και μόνο ισχυρίζεται ότι τον βοήθησε, ότι ήξερε πως ανά πάσα ώρα μπορούσε να λυτρωθεί. Πιστεύει ότι μετά από αυτό, άρχισε να καλυτερεύει. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου! Πραγματικά θεωρεί ότι λειτούργησε, αλλά εγώ δε πείθομαι ότι η προοπτική της αυτοκτονίας λειτουργεί σα placebo. Τα φάρμακα και το χειρουργείο βοηθήσαν ουσιαστικά, όχι αυτή η σκέψη – γνώμη μου. Αν και του είπα ότι τον καταλαβαίνω (είπα ψέμματα) με βάζει σε σκέψεις. Φοβάμαι ότι αν κάποια στιγμή το τολμήσει, το ότι το ήξερα και δεν έκανα κάτι, με καθιστά υπεύθυνο. Από τη μία οφείλω να σεβαστώ την επιθυμία του και να το κρατήσω μυστικό. Από την άλλη ένας άνθρωπος που πονάει και είναι σε απόγνωση, πόσο διαυγή σκέψη έχει; Αν ο καρκίνος δείξει το άσχημο πρόσωπό του και τελικά το κάνει; Αν η οικογένειά του δεν έχει πει ψέμματα και όντως συνεργήσει; Γελάω πικρά για δυο λόγους. Όταν ο δημοσιογράφος Α. Βέλιος έκανε το ίδιο, είχα συμφωνήσει ως άλλος ένας τυχαίος σχολιαστής των κοινωνικών μέσων. Είναι πολύ διαφορετικό όταν συμβαίνει σε έναν δικό σου άνθρωπο. Ο δεύτερος λόγος είναι ενδεχομένως και πιο απίστευτος, αλλά αληθινός. Στο παρελθόν είχε αυτοκτονήσει ένας ακόμα φίλος και μέχρι τώρα σκέφτομαι τί θα μπορούσα να είχα κάνει για να τον σώσω. Τότε όμως είμασταν 18, παιδιά ουσιαστικά, τί να ηξερα; Τώρα στα 35 μήπως όφειλω να ξέρω;
-Καρκίνος με Σελήνη στο Σκορπιό
Σε κάποιες περιπτώσεις ο καρκίνος είναι μια νόσος που καταλήγει στον θάνατο. Αν οι πόνοι και η ποιότητα ζωής φτάσουν να γίνουν αφόρητοι, τότε σημαίνει πως το τέλος πλησιάζει όλο και πιο πολύ. Συγκρίνεις μία αυτοκτονία ενός παιδικού φίλου, που μάλλον είχε συμβεί εξαιτίας ψυχολογικών θεμάτων με μια αυτοχειρία με σκοπό την έγκαιρη λύτρωση προς το αναπόφευκτο.
Εξαιτίας του επαγγέλματος έχω βρεθεί σε νοσοκομειακούς χώρους, οπότε έχω δει από κοντά πολλές φορές πως είναι να λιώνεις από τον καρκίνο. Δεν υπάρχει πάντοτε σωτηρία και αυτό το γνωρίζουν και οι νοσούντες αλλά και οι θεράποντες ιατροί.
Καταλαβαίνω απόλυτα αυτούς που πιστεύουν στα θαύματα μέχρι τελευταίας στιγμής. Καταλαβαίνω απόλυτα αυτούς που θεωρούν τη ζωή ως το ύψιστο αγαθό, που δεν έχεις δικαίωμα να την αφαιρέσεις. Ωστόσο η αυτοχειρία είναι δίκαιωμα του καθενός, και αυτή είναι η προσωπική μου γενική άποψη, που έχει εκφραστεί και εδώ. Σε περιπτώσεις ασθενειών τελικού σταδίου λοιπόν όπως καταλαβαίνεις, την κατανοώ απόλυτα.
Πιστεύω ότι αγαπάς πάρα πολύ τον φίλο σου και στεναχωριέσαι ανείπωτα στη σκέψη πως θα τον χάσεις. Δεν νομίζω πως θα δεχόταν κανένας να υποβοηθήσει μια αυτοχειρία, αν κάποιος δεν είναι σε τελικό στάδιο. Οπότε από αυτό μπορείς να αισθάνεσαι ασφαλής. Αν ο φίλος σου εν τέλει επιλέξει αυτή την έξοδο, θα είναι απλά για να υποφέρει λιγότερο.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Εγω πιστευω τον φίλο σου που ενιωσε καλύτερα οταν τακτοποιηθηκε το θεμα και ήταν σίγουρος ότι μπορεί να φύγει αξιοπρεπώς. Σε τόσο φρικτές καταστάσεις η επιλογή είναι υπέροχο πράγμα.
Συμφωνώ απολύτως. Δεν μπορούμε να ξέρουμε (ούτε κι ο ίδιος ο ασθενής άλλωστε) αν η βελτίωση της ψυχολογίας συνέβαλε στην παρούσα ανάκαμψή του από την ασθένεια, αλλά τον πιστεύω απόλυτα στο ότι τον γαλήνεψε ψυχολογικά. Θυμάμαι ακόμη αυτό που είχε πει η Παραολυμπιονίκης Marieke Vervoort: “Η Vervoort υπέγραψε τα χαρτιά της ευθανασίας το 2008. […] η 37χρονη αθλήτρια δήλωσε πως αντλεί παρηγοριά γνωρίζοντας πως κρατά την μοίρα της στα δικά της χέρια […] ‘υπέγραψα τα χαρτιά μου επειδή πονάει πάρα πολύ και υποφέρω από αυτήν την ασθένεια, αλλά η ευθανασία μού δίνει μια αίσθηση ανάπαυσης. Αν δεν έπαιρνα αυτά τα… Διαβάστε περισσότερα »
Όταν η γυναίκα συγγενή και καλού φίλου έκανε μετάσταση στο κεφάλι και άρχισε η κατηφόρα, ήταν ότι χειρότερο έχουμε ζήσει όσοι εμπλέκομασταν. Οι φρικτοί πόνοι, η απώλεια της λογικής και της επικοινωνίας. Τα παιδιά της που φοβόντουσαν να μπουν στο δωμάτιο της. Πριν τα ζήσω αυτά, σκεφτόμουν σαν κι εσένα. Όσο ήταν άρρωστη η Μ. και μέχρι να φύγει, τα πιστεύω μου άλλαξαν 180 μοίρες και ευχήθηκα να υπήρχε ένας τρόπος να την απαλλάξουμε από όλο αυτό. Και μεταξύ μας το συζητουσαμε και με τον άντρα της και με τη μητέρα της. Εύχομαι ποτέ να μην έρθει τέτοια ώρα, αλλά… Διαβάστε περισσότερα »
Από πού έβγαλες το συμπέρασμα ότι η οικογενειά του τού είπε ψέματα; Για να του κάνουν το χατήρι έδειξαν ότι συμφωνούν εκείνη τη στιγμή εννοείς;
Με όλο το σεβασμό, αντιλαμβάνομαι ότι ούτε εσύ ούτε καποιος αγαπημένος σου έχει φτάσει σε σημείο αρρώστιας που να λες οτι ο θάνατος θα φέρει τη λύτρωση, οπότε λογικό είναι να μην το καταλαβαίνεις. Σου ευχομαι μεσα απο την καρδιά μου ποτέ να μην περάσεις ξυστά από ένα τέτοιο συναίσθημα. Καταλαβαίνω ότι έχεις καλές προθεσεις. Σεβάσου το φίλο σου, τους δικούς του, να είσαι κοντά του, άκουσέ τον χωρίς να τον κρίνεις και μέχρι εκεί.
Βρε καλή μου να τον “σώσεις” από τί, από το αναπόφευκτο; Από τη δυνατότητα να λυτρωθεί από αφόρητους πόνους και να μη ζήσει για να δει τον εαυτό του να λιώνει στην κυριολεξία; Και άντε και τον “σώζεις”, εσύ θα είσαι ικανοποιημένη να τον βλέπεις να υποφέρει αβοήθητος; Συμφωνώ με τη Φαίνια πως συγκρίνεις ανόμοια πράγματα. Συμφωνώ, επίσης, και με το φίλο σου πως βοηθήθηκε από τη σκέψη και μόνο ότι μπορεί να απαλλαχτεί από το δράμα του, έστω και με αυτόν τον τρόπο. Αν φτάσει σε αυτό το σημείο το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να καταλάβεις, χωρίς… Διαβάστε περισσότερα »
Δεν θεωρώ “γενναίο” ούτε “θαρραλέο” το να υποφέρεις μέχρι τέλους σε μια ανίατη, επίπονη και εκφυλιστική ασθένεια. Κατανοώ αυτόν που θέλει να αφήσει σαν τελευταία εικόνα στους οικείους του έναν ήρεμο, συγκροτημένο άνθρωπο που αποχαιρέτησε τους κοντινούς του, τα βρήκε με τον εαυτό του και έφυγε ήρεμος και ικανοποιημένος. Ακόμα και η σκέψη σου δημιουργεί ανακούφιση. “Δεν θα με δουν οι δικοί μου να γίνομαι σακί με κόκκαλα, να χάνω όλα τα χαρακτηριστικά της ανθρώπινης υπόστασής μου, να καταρρέω και να πονάω φριχτά, θα με θυμούνται ήρεμο και συμφιλιωμένο με την ανακούφιση που θα φέρει ο θάνατος”. Καταλαβαίνω τον φίλο… Διαβάστε περισσότερα »
Μου φαίνεται πολύ γλυκό που σκέφτεσαι έτσι τον φίλο σου. Ούτε ‘γω το βλέπω σαν μια αυτοκτονία ενός ανθρώπου με ψυχολογικά θέματα. Δε νομίζω πως αυτοί που δεν έχουν περάσει μια τέτοια αρρώστεια μπορούν καλά να καταλάβουν από που μπορεί να κρατηθεί κάποιος για να πάρει κουράγιο. Το κοντινότερο που μπορώ να σκεφτώ για να μπω λίγο στη θέση του άλλου είναι κάποιες φορές με 40+ πυρετό, και πόνο σε όλο το σώμα λόγω κάποιας βαριάς γρίπης, και την απελπισία που ένιωθα στη σκέψη πως και το επόμενο λεπτό, και το λεπτό μετά από αυτό, και το επόμενο… θα υποφέρω… Διαβάστε περισσότερα »
Συγγνώμη που θα το πω αλλά όλη σου η σκέψη κλπ ειναι τουλάχιστον επιφανειακη φαίνεται πως δεν καταλαβες το τι πέρασε με την μάχη που έδωσε. Αρχικα στο σημείο που βρίσκονταν οπου ποναγε τραγικά δεν μπορούσε να κανει τίποτα και δεν ήξερε αν θα πεθάνει και ποτε , με αυτή την σκέψη που έκανε θα μπορούσε να νιώσει ανακούφιση για 2 λόγους. 1 θα μπορούσε να σταματήσει τον πονο και 2 εκείνη την στιγμη ο θάνατος του με εκεινον τον τροπο ηταν το μονο που μπορούσε να ελέγξει και αυτό ειναι πολυ σημαντικό. Δεύτερον για τους γονεις του επίσης εσύ… Διαβάστε περισσότερα »
Νομίζω ότι δεν πέφτει σε κανέναν λόγος τι θα κάνει κάποιος με τη ζωή του και αυτό αφορά όλους τους αυτόχειρες. Εκείνοι ξέρουν πόσο υποφέρουν (σωματικά ή ψυχικά) και αν αντέχουν να συνεχίσουν να “ζουν”.