Προσωπική ιστορία: Οι πιθανότητες να συμβεί κάτι τέτοιο ήταν μικρότερες του 1%

Με τον σύντροφό μου γνωριζόμαστε περίπου 15 χρόνια, τα περισσότερα από αυτά είμαστε ζευγάρι. Παίρναμε πάντα προφυλάξεις μέχρι να αποφασίσουμε ότι είμαστε έτοιμοι να κάνουμε παιδί και σε όλο αυτό το διάστημα δε μπορούσαμε φυσικά να υποψιαστούμε ότι μπορεί να τρέχει κάτι με τη(ν) (υπο)γονιμότητά μας.

Λίγο πριν κλείσουμε και οι δυο τα τριάντα αποφασίσαμε να φύγουμε από την Ελλάδα και να μείνουμε στη Γερμανία. Αυτό σήμαινε ότι οποιαδήποτε σχέδια για οικογένεια έμπαιναν σε δεύτερη μοίρα μέχρι να βρούμε δουλειές, σπίτι κλπ. Κι έτσι, τρία χρόνια αργότερα, αφού τακτοποιηθήκαμε και είχαμε και οι δύο τις δουλειές μας, πήραμε την απόφαση να σταματήσουμε την αντισύλληψη και να αφήσουμε τη φύση να κάνει το θαύμα της. Από τη στιγμή που το αποφασίσαμε ξεκίνησαν όλα να πηγαίνουν στραβά.

Ο σύντροφός μου χρειάστηκε να κάνει επέμβαση και να αφαιρέσει το θυρεοειδή του, λόγω υπερθυρεοειδισμού. Κανείς δε μπορούσε να μας πει πόσο αυτό θα επηρέαζε τη γονιμότητά του. Στο σχολείο που δούλευα είχαν αρχίσει να ζορίζουν τα πράγματα και είχα πολύ άγχος. Η διευθύντρια έβλεπε κάτι που εγώ δεν έβλεπα και με ρωτούσε αν ήμουν ευχαριστημένη με τη δουλειά μου, πράγμα που με άγχωνε περισσότερο. Τελικά, αυτό που άργησα να συνειδητοποιήσω ήταν ότι είχα πάθει κατάθλιψη. Μια μέρα πριν πάω σε ψυχολόγο διαγνώστηκα με θυρεοειδίτιδα (από εκεί που είχα υποθυρεοειδισμό και το είχα υπό έλεγχο, έγινα υπερθυρεοειδική που σημαίνει ότι οι ορμόνες έκαναν πάρτι κι εγώ έκλαιγα χωρίς λόγο και είχα αδυνατίσει πολύ. Όλο αυτό μας πήγε πολύ πίσω φυσικά, γιατί ορμονικά ήμασταν χάλια και ό, τι κάναμε πήγαινε στο βρόντο.

Αρχίσαμε να ανακάμπτουμε την άνοιξη και τα πλάνα μας για το καλοκαίρι ήταν η απόλυτη ξεκούραση. Τρεις εβδομάδες διακοπές, χωρίς ίντερνετ, μόνο με τον ήλιο, τη θάλασσα, καλή παρέα και καλό φαΐ. Δύο καλοί μας φίλοι που προσπαθούσαν κι αυτοί αρκετά πριν μείνει η κοπέλα έγκυος μας μίλησαν ανοιχτά για το θέμα και μας βοήθησαν να βάλουμε σε τάξη τις σκέψεις μας και να αποφασίσαμε τα επόμενα μας βήματα.

Η επιστροφή στο σχολείο ήταν πολύ καλύτερη απ’ ότι περίμενα: από εκεί που φοβόμουν μήπως δε με κρατήσουν, μου έδωσαν ένα πιο χαλαρό πρόγραμμα με λιγότερα τμήματα ώστε να μπορώ να επικεντρωθώ σε ένα πράγμα. Σκέφτηκα ότι μετά από τέτοιο καλοκαίρι και με τόσο χαλαρό πρόγραμμα ήταν η χρονιά μας. Αν δε γινόταν τότε, δε θα γινόταν ποτέ. Αφού πέρασαν άλλοι τρεις χαλαροί μήνες και τα τεστ εγκυμοσύνης δεν έδειξαν ποτέ θετικά, αποφασίσαμε να ζητήσουμε βοήθεια και πήγαμε σε κλινική γονιμότητας. Πήγαμε συστημένοι από τον γιατρό μας. Μας είπε ότι εκεί δε θα κοιτάξουν να μας πάρουν τα λεφτά προτείνοντας αμέσως εξωσωματική και όντως έτσι έγινε. Αφού κάναμε τις απαραίτητες εξετάσεις, είδαμε ότι ο σύντροφός μου είχε τερατοζωοσπερμία, δηλαδή μόνο ένα 4% του σπέρματος είχε τη σωστή μορφολογία. Ωστόσο μας είπαν ότι αυτά τα αποτελέσματα μπορεί να αλλάξουν και δεν είναι απαγορευτικά για να μείνω έγκυος, οπότε τον πρώτο καιρό μας έλεγαν πότε θα είχα ωορρηξία για να προσπαθούμε πλέον στοχευμένα. Μετά από τρείς- τέσσερεις προσπάθειες χωρίς αποτέλεσμα είχα αρχίσει να απογοητεύομαι. Ο σύντροφός μου έκοψε τελείως το κάπνισμα και έπαιρνε βιταμίνες, μπας και βελτιωθούν τα ποσοστά και μετά από δύο μήνες προσπάθειας που ξαναέκανε εξετάσεις το αποτέλεσμα ήταν χειρότερο! Έτσι όπως έκοψε το κάπνισμα απότομα είχε αρχίσει να γίνεται πιο νευρικός, δε μπορούσε να κοιμηθεί και γενικά είχαμε πολλές προστριβές. Από τη μεριά μου είχα αρχίσει να χάνω την υπομονή μου και να γίνομαι εριστική. Σε όλο αυτό το διάστημα σχεδόν όλοι μας οι φίλοι μάς ανακοίνωναν ότι περίμεναν παιδί, ενώ το κινητό μου είχε γεμίσει με φωτογραφίες από μωρά γνωστών που με βομβάρδιζαν καθημερινά με ενσταντανέ των παιδιών τους. Αλλά και στο σχολείο μια συνάδελφος ήταν έγκυος και την έβλεπα κάθε μέρα με την όμορφη κοιλίτσα της να μεγαλώνει. Πλέον ήταν αδύνατον να το παλέψω. Έβλεπα μια έγκυο στο δρόμο κι αμέσως στεναχωριόμουν που δεν μπορούσα να είμαι κι εγώ. Η ζήλεια είχε αρχίσει να με τρώει και έκανα σκέψεις για τις οποίες δεν είμαι περήφανη. Όταν είχα πάει στην ψυχολόγο, είχαμε θίξει και το θέμα εγκυμοσύνη μέσα σε όλα και της είχα πει πως ένιωθα ότι όπου γύριζα το κεφάλι μου έβλεπα έγκυες και μιλούσαν για εγκυμοσύνες και μου είχε πει « Die Wahrnehmung ist selektiv!». Ορκίζομαι ότι ακόμα και σήμερα στο Βερολίνο συναντάς τουλάχιστον 5 έγκυες γυναίκες διασχίζοντας μια απόσταση 500 μέτρων!

Όλα αυτά είχαν σαν αποτέλεσμα να μη μπορώ να μιλήσω σε κανέναν σχεδόν γι’ αυτά που περνούσα. Με τις καλύτερες μου φίλες μιλούσαμε μια στο τόσο skype, καθώς η μία είναι στην Αμερική και υπάρχει η διαφορά ώρας και η άλλη ήταν νέα μαμά και δε διέθετε πολύ χρόνο. Μόνο στην αδερφή μου μιλούσα λίγο, που ήξερα ότι κι αυτή είχε ζοριστεί λιγάκι, αλλά φοβόμουν μη της ξεφύγει τίποτα στη μαμά μας.

Ο σύντροφος μου δεν τα πάει καλά με την εκδήλωση συναισθημάτων, τόσο των δικών του, όσο και των άλλων με την έννοια ότι, όταν τα εκδηλώσεις και του μιλήσεις θα σε ακούσει με προσοχή, αλλά δε θα βρει πάντα τα κατάλληλα λόγια να πει, τουλάχιστον όχι αυτά που περιμένω να ακούσω εγώ για να με ηρεμήσει, κι έτσι ήταν λίγο περίεργο όποτε επιχειρούσα να συζητήσω μαζί του. Αυτό που έκανε όμως για να μας βοηθήσει να εκτονώσουμε το άγχος μας και να ξεχνιόμαστε λίγο ήταν να οργανώνει εκδρομούλες, ώστε να αλλάζουμε παραστάσεις και να ξεχνιόμαστε λίγο.

Αφού λοιπόν πήραμε και τα τελευταία αποκαρδιωτικά αποτελέσματα, είπα στον σύντροφό μου ότι δεν έχει νόημα να καταλήξουμε να χωρίσουμε στην προσπάθεια να κάνουμε παιδί και έπρεπε να δοκιμάσουμε κάτι άλλο. Μιλήσαμε με τη γιατρό μας στην κλινική και μας πρότεινε αν θέλαμε να δοκιμάσουμε την σπερματέγχυση για να έχουμε μεγαλύτερα ποσοστά επιτυχίας. Όταν τη ρώτησα πόσο ήταν αυτά τα ποσοστά μου είπε 15% επιτυχία (όσο δηλαδή έχει ένα υγιές ζευγάρι υπό κανονικές συνθήκες) και τότε πρώτη φορά μου ήρθε να ρωτήσω, δηλαδή με τι ποσοστά προσπαθούσαμε όλο αυτό τον καιρό; Και μου αποκρίθηκε, με 3%! Εκεί σχεδόν θύμωσα! ΟΚ, να μη μας κοροϊδέψουν και μας πάρουν τα λεφτά με εξωσωματική, αλλά είναι δυνατόν να μας έχουν τόσους μήνες να προσπαθούμε σα ρομποτ να πετύχουμε σύλληψη σε συγκεκριμένες μέρες, σε σημείο να μην έχουμε όρεξη να κάνουμε σεξ όλες τις άλλες για ένα 3%! Εννοείται πως είπαμε ναι στη σπερματέγχυση και κάναμε 2 προσπάθειες, και οι δύο αποτυχημένες.

Η άνοιξη είχε μπει και είχα αρχίσει να σκέφτομαι ότι τα χρονικά όρια στενεύουν. Την επόμενη σχολική χρονιά δε θα μου τη χάριζαν πάλι, ήξερα ότι θα έχω πολύ πιο φορτωμένο πρόγραμμα και δε θα ήμουν τόσο χαλαρή, οπότε είπα στον σύντροφό μου να μη χάνουμε άλλο καιρό, αρκετό είχαμε χάσει και να πάμε στο ψητό, δηλαδή στην εξωσωματική. Μόνο που έπρεπε πρώτα να παντρευτούμε, γιατί ήδη είχαμε καλύψει τα έξοδα για τις σπερματεγχύσεις μόνοι μας, αλλά η εξωσωματική κόστιζε πολύ περισσότερα και το ταμείο δεν θα τα κάλυπτε αν δεν ήμασταν παντρεμένοι. Ακόμα και αν δεν πετύχαινε η εξωσωματική, θα χρειαζόταν να είμαστε παντρεμένοι σε περίπτωση που επιθυμούσαμε να υιοθετήσουμε. Σκεφτόμουν αν είχα τη δύναμη για κάτι τέτοιο και αντιλαμβανόμουν πόσο εγωιστικό είναι όλο αυτό, να θέλεις να κάνεις το δικό σου παιδί. Δεν νομίζω ότι στεναχωριόμουν που δε θα μπορούσα να έχω το δικό μου παιδί, όσο το ότι δε θα περνούσα αυτή την περίοδο της μητρότητας, αυτό το –επιστημονικά αποδεδειγμένο– reboot που παθαίνουν οι έγκυες και τους δίνει όλη την υπομονή και τη δύναμη του κόσμου να αντιμετωπίσουν τα πάντα για το παιδί τους. Φοβόμουν ότι αν δεν το περνούσα αυτό, δε θα γινόμουν καλή μαμά.

Πέρασε μια περίοδος που προσπαθούσαμε να συγκεντρώσουμε τα απαραίτητα έγγραφα, και όλα γίνονταν λάθος: ένα λάθος στη μετάφραση και ζητήσαμε άλλο έγγραφο από αυτό που περίμεναν, για το οποίο μας ενημέρωσαν ότι δεν το θέλουν αφού είχε ήδη έρθει από την Ελλάδα με σφραγίδα της Χάγης και είχε μεταφραστεί. Την πρώτη φορά που εκδόθηκαν οι άδειες γάμου, τις έγραψαν λάθος (έβαλαν το όνομα του πατέρα του φίλου μου!) και ξανά να τις στέλνουμε πίσω και ξανά να περιμένουμε να φτάσουν με το ταχυδρομείο και μετά να τις μεταφράσουμε. Το γερμανικό Ληξιαρχείο στο οποίο θέλαμε να παντρευτούμε ήταν ήδη κλεισμένο για τους 2 επόμενους μήνες και κάθε μέρα που περνούσε και δηλώνονταν κι άλλα ζευγάρια η σειρά μας πήγαινε όλο και πιο πίσω. Τελικά καταφέραμε να συγκεντρώσουμε τα χαρτιά και πήγαμε να τα καταθέσουμε. Στην αίθουσα αναμονής έβλεπες γυναίκες με την κοιλιά τούρλα που θέλαν να παντρευτούν στα γρήγορα πριν γεννήσουν για να είναι όλα τακτοποιημένα. Σκέφτηκα ότι εμείς κάναμε το ανάποδο: παντρευόμασταν για να μπορέσουμε να αποκτήσουμε παιδί.

Ευτυχώς πετύχαμε μια καλή κυρία που ενημερώθηκε για την κατάσταση κι έψαξε να βρει την πιο κοντινή ημερομηνία από κάποιο κενό που έτυχε να δημιουργηθεί. Μας ρώτησε αν θέλαμε να παντρευτούμε σε δύο εβδομάδες και είπαμε ναι.

Μετά τον γάμο ξεκίνησε ένας νέος αγώνας ταχύτητας γιατί η εξωσωματική έπρεπε πρώτα να εγκριθεί από το ταμείο πριν ξεκινήσει η διαδικασία, ώστε να μπορέσει να τη χρηματοδοτήσει. Τα χαρτιά κατατέθηκαν έγκαιρα και εγκρίθηκαν μόλις μία μέρα πριν μου έρθει περίοδος, όταν δηλαδή θα έπρεπε να ξεκινήσω τα φάρμακα. Γενικά είχαμε την τύχη με το μέρος μας και όλα τα προλάβαμε στο τσακ.

Η διαδικασία της εξωσωματικής ήταν πολύ ιδιαίτερη για μένα. Έχοντας ενημερωθεί από τους γιατρούς για όλα όσα μπορούσαν να συμβούν, ήμουν προετοιμασμένη για τα χειρότερα, αλλά παράλληλα ήμουν ήρεμη γιατί ήξερα ότι ήμουν σε καλά χέρια και από τη μεριά μας ό, τι μπορούσαμε να κάνουμε, το κάναμε πλέον αναλάμβαναν οι ειδικοί. Τη μία ένεση μπορούσα να την κάνω μόνη μου γιατί ήταν σαν ένα στυλό που το ανοίγεις, το ακουμπάς πάνω σου και με μια κίνηση μπαίνει μόνο του στο δέρμα. Την άλλη όμως, καθώς έχω μια φοβία με τις βελόνες, δε μπορούσα να την κάνω και ξυπνούσα τον άντρα μου πλέον (ακόμα δυσκολεύομαι να χρησιμοποιώ τη λέξη) πριν πάω στο σχολείο να μου την κάνει αυτός. Έγινε η ωοληψία, έγινε και η μεταφορά. Αποφασίσαμε να μεταφέρουμε 2 έμβρυα, γιατί μας είπαν ότι συνήθως δεν πιάνουν τόσο εύκολα. Μετά από μία βδομάδα πήγαμε να δούμε, αν είχαν καταφέρει να εμφυτευτούν. Η γιατρός εντόπισε αμέσως τα δύο φασολάκια και μετά μετακίνησε λίγο το μηχάνημα και είδα μια βουλίτσα ακόμα σα σκιά. «Τι είναι αυτό;» τη ρώτησα. Μου είπε ότι είναι νωρίς να ξέρουμε, μπορεί να ήταν κάτι στη μήτρα, κάποια κύστη ίσως και μου ζήτησε να ξαναπάω σε μια βδομάδα.

Στο μεταξύ, ενώ όλα είχαν πάει καλά, έπαθα ύστερη υπερδιέγερση ωοθηκών, που είναι λίγο σπάνιο, γιατί συνήθως συμβαίνει όσο παίρνεις τα φάρμακα και οι γιατροί μού είχαν δώσει τη μικρότερη δυνατή δοσολογία, γιατί ήξεραν ότι αντιδρούσα καλά στα φάρμακα. Αυτό σήμαινε ότι δεν έπρεπε να κάνω απότομες κινήσεις και έπρεπε να συνεχίσω τις ενέσεις για τη θρόμβωση (τις οποίες επίσης μου της έκανε ο άντρας μου). Βλέποντάς με να τα περνάω όλα αυτά καρτερικά, να γεμίζω μελανιές στην κοιλιά και να πρήζομαι χωρίς να παραπονιέμαι για τίποτα –εντάξει λίγο που καλοκαιριάτικα ξεμείναμε στο βροχερό Βερολίνο επειδή δε μου επέτρεψαν να πετάξω– ο σύντροφός μου έδειξε μια πολύ τρυφερή πλευρά του που δεν είχα ξαναδεί.

Μετά από μια βδομάδα ήταν πλέον ξεκάθαρο στο μόνιτορ ότι περιμέναμε τρίδυμα. Το ένα ωάριο διαιρέθηκε και έτσι τα φασολάκια έγιναν τρία! Η γιατρός έπαθε ένα μικρό σοκ, μου είπε ότι η πιθανότητες ήταν μικρότερες του 1% να συμβεί κάτι τέτοιο. Όπως όφειλε, με ενημέρωσε αμέσως για όλες τις επιπλοκές που συνεπάγεται μια πολύδυμη κύηση, μου είπε ότι είχα δικαίωμα μείωσης τον εμβρύων, αλλά και ότι η φύση προνοεί και ότι ίσως στην πορεία να μην παραμείνουν τρία τα έμβρυα. Δεν ήξερα αν έπρεπε να χαρώ ή να κλάψω. Τη ρώτησα αν εγώ είμαι σωματικά σε θέση να αντιμετωπίσω μια τέτοια εγκυμοσύνη. Μου είπε ναι. Και τότε της είπα ότι όλες αυτές οι επιπλοκές που ανέφερε είναι πιθανό να συμβούν και όταν κυοφορείς ένα μόνο έμβρυο, οπότε δεν έχει διαφορά και ότι αν δεν συντρέχει λόγος υγείας θα συνέχιζα την κύηση.

Στο δρόμο για το σπίτι σκεφτόμουν ότι από τη μια πήγαν όλα καλά από την πρώτη κιόλας προσπάθεια, από την άλλη ξεκινούσε μια νέα δοκιμασία για μας. Αλλάζει ούτως ή άλλως η ζωή με ένα μωρό, αλλά με τρία πολύ περισσότερο. Με λίγη ντροπή σκεφτόμουν ότι πάνω που καταφέραμε να ανασάνουμε λίγο οικονομικά και να κάνουμε τα ταξίδια μας και τις εξόδους μας, θα πρέπει να αναπροσαρμοστούμε στη νέα πραγματικότητα. Όμως είμαι αισιόδοξη. Ζούμε σε μια χώρα που παρέχει σημαντική βοήθεια στους γονείς, με τις γονικές άδειες, τα επιδόματα, τις μαίες, τη βοήθεια στο σπίτι, τα φαρδιά πεζοδρόμια και γενικά την baby friendly πόλη που μπορείς να κινηθείς παντού με καρότσι και να αλλάξεις μια πάνα οπουδήποτε. Ειδικά στην περίπτωσή μας, που χρειάστηκε να βγάλουν τα μωρά μόλις την 29η εβδομάδα, ζυγίζοντας κάτω από ένα κιλό και να περάσουν 2 μήνες στην κλινική, με γιατρούς και μαίες να τα προσέχουν 24 ώρες το 24ωρο. Αν βρισκόμουν στην Ελλάδα ίσως να είχα πελαγώσει, αλλά εδώ νιώθω ότι θα τα καταφέρουμε. Θα είναι δύσκολα, αλλά θα τα καταφέρουμε. Αυτή την πίστη ήταν σε θέση να εκφράσει ξεκάθαρα ο σύντροφός μου για πρώτη φορά και να μου πάρει τους φόβους μακριά.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News