Η εγκυμοσύνη, η λοχεία και η μητρότητα είναι γεγονότα που σκεπάζονται από ένα υποχρεωτικό πέπλο ευδαιμονίας, τόσο υποχρεωτικό, που όταν τα πράγματα δεν είναι όπως σε διαφήμιση απορρυπαντικού, κάνει τις γυναίκες να έχουν τύψεις που δεν πετάνε στα σύννεφα. Είναι συνταρακτικές αλλαγές στη ζωή μιας γυναίκας που μπορεί πράγματι να τη φέρουν σε μια κατάσταση μόνιμης ευτυχίας, αλλά πολύ συχνά έχουν μια δύσκολη, ανείπωτη πλευρά, που συζητιέται μόνο ψιθυριστά, ή και καθόλου. Υπογονιμότητα. Εξωσωματική. Αποκόλληση πλακούντα. Αποβολή. Διαβήτης κύησης. Υποχρεωτική ακινησία για μήνες. Υπέρταση. Πρόωρη γέννα. Βρέφος με προβλήματα υγείας. Πάμπολλες επιπλοκές, δυσκολίες, ματαιώσεις και πάρα πολύ άγχος, αγωνία, και ευθύνη, τεράστια ευθύνη.
Ζητήσαμε από γυναίκες να μας γράψουν για αυτή την πλευρά, την πραγματική, αυτή που δεν λέγεται και οι περισσότερες ζουν μόνες τους, γιατί σχεδόν ντρέπονται να ομολογήσουν ότι φοβούνται, ότι δεν ξέρουν πώς θα καταφέρουν να τα βγάλουν πέρα. Η ανταπόκριση ήταν χειμαρρώδης.
Η ιστορία της Άχθος Αρουράκι με τα δικά της λόγια
Χα! Δε νομίζω να το δει κ πολύ κόσμος, αλλά ψήνομαι να το γράψω το κείμενο. Έφτιαξα μέχρι και προφίλ γι’αυτό το λόγο. Νομίζω ότι έχω διαβάσει όλα τα κείμενα που έχουν δημοσιευτεί σε αυτό το θέμα και θα ήθελα να αναφερθώ σε τρία σημεία για τα οποία δεν έχει γίνει συζήτηση μέχρι τώρα. Αν μου έχει ξεφύγει κάτι και όσα πω μοιάζουν με επανάληψη, ζητώ συγνώμη. Μια μικρή περίληψη της κατάστασης πρώτα, όμως!
Έμεινα έγκυος κατά λάθος. Για την ακρίβεια μέχρι τότε ήμουν πεπεισμένη ότι δε θα θελήσω ποτέ παιδιά, αλλά ήμουν ήδη 5 χρόνια με τον σύντροφό μου, ο οποίος ονειρευόταν γεύματα γύρω από το οικογενειακό τραπέζι από τότε που τον γνώρισα, οπότε δε μου πήγαινε η καρδιά να διορθώσω το λάθος. Και ευτυχώς δηλαδή. Εκείνη δε την περίοδο ήμουν και σε μια πολύ άσχημη επαγγελματική κατάσταση η οποία είχε αρχίσει να με φθείρει σε τέτοιο βαθμό, που μια μέρα γυρίζοντας από τη δουλειά μονολογούσα στο αυτοκίνητο και έπιασα τον εαυτό μου να λέει ότι μισώ το διευθυντή μου. Ναι, μισώ. Σιχάθηκα τον εαυτό μου εκείνη την στιγμή.
Μ’αυτά και μ’αυτά, να’μαι έγκυος ξαφνικά… Εγκυμοσύνη δεν είχα και τόσο καλή. Εμετούς μέχρι και τη μέρα που γέννησα, στο κρεβάτι για περίπου ένα μήνα σε κάποια φάση, δυσπεψίες, πόνοι στη μέση, αϋπνίες, αηδίες συνδεδεμένες με πεπτικό και ουροποιητικό σύστημα για τις οποίες δε χρειάζονται λεπτομέρειες και όλα αυτά με μισή χώρα να με χωρίζει από οποιαδήποτε βοήθεια από συγγενικό πρόσωπο. Εγώ και ο σύντροφός μου μόνο. Ευτυχώς, βέβαια, στο μεσοδιάστημα άλλαξαν οι εργασιακές συνθήκες και πήρα και άδεια κυήσεως. Δεν ξέρω αν έφταιγε η ηρεμία από την αλλαγή στη δουλειά ή ήταν αποκλειστικά θέμα ορμονών, αλλά ήδη από το δεύτερο μήνα άρχισα να βρίσκω ξανά τον εαυτό μου. Τον άνθρωπο που αγαπούσε, συγχωρούσε και δε μισούσε κανέναν.
Και μετά ήρθε η γέννα. Οκ. Δεν ήταν και τόσο καλή. Ώρες ατέλειωτες με απίστευτο πόνο για να καταλήξω τελικά σε καισαρική. Το χαζούλι μου δεν είχε την παραμικρή υπομονή να θηλάσει. Τρεις προσπάθειες απογαλακτισμού, μαστίτιδα, ουρολοίμωξη και αυχενικό σύνδρομο στις δέκα επόμενες μέρες. Πεθερικά και γονείς στο σπίτι. Οι πρώτοι να κατακρίνουν τα πάντα (κυριολεκτώ σε αυτό το σημείο, τους έφταιγαν ΤΑ ΠΑΝΤΑ και το θεωρούσαν σωστό να τα πουν σε ‘μενα, τη φρεσκοεγχειρισμένη νέα μαμά που δεν ήξερε που πάνε τα τέσσερα) οι δεύτεροι να κλαίνε και να στενοχωριούνται γιατί έμπλεξε το παιδί τους με τέτοιο σόι, κι ας γνωρίζονταν χρόνια με τους συμπέθερους. Για κάποιο λόγο και αυτά τα παράπονα εγώ τα άκουγα. Και το καταπληκτικό μου παιδί φυσικά να θέλει φροντίδα 24 ώρες το 24ωρο.
Και τώρα έρχεται η έκπληξη και το πρώτο σημείο. Ε, λοιπόν οι πρώτες 20-25 μέρες ήταν οι καλύτερες της ζωής μου! Δεν το λέω ειρωνικά. Ορμόνες λέγονται και με έστειλαν σε νιρβάνα! Δε με άγγιζε τίποτα. Ότι και να γινόταν και ήταν πολλά, εγώ μόνο χαμογελούσα. Όλα ήταν υπέροχα! Απίστευτη αίσθηση πληρότητας. Δεν έχω λόγια!
Φυσικά αυτή η φανταστική περίοδος έδωσε την σειρά της σε 15-20 μέρες με απίστευτα νεύρα και φωνές, αλλά είχα μια κρυφή ελπίδα. Στις 40 μέρες τσουπ στο γυναικολόγο. Όλα καλά και παίρνουμε τη έγκριση για σεξ! Ώρα, λοιπόν, για το δεύτερο σημείο μου. Γιατί, γιατί, γιατί? Γιατί να είναι τόσο απογοητευτικό? Ποιον πείραξα? Σε ποιον έκανα κακό? Θα επανέλθω πότε? Ναι, οκ. Διάβασα και έμαθα. Θα επανερχόταν, άλλα κάπου ανάμεσα στις νέες ευθύνες, τα νεύρα λόγω ορμονών και το γεγονός ότι ο σύντροφός μου δε μου χάριζε την αντιπαράθεση που χρειαζόμουν, το αδιάφορο σεξ (θα το προτιμούσα ακόμη και κακό να ήταν) έγινε το χειρότερο πράγμα που μου είχε συμβεί από την στιγμή που έμεινα έγκυος. Και δώστου προσπάθεια. Τζίφος. Βαρεμάρα. Να προσπαθήσουμε πάλι? Να κάνω αυτό? Να κάνω το άλλο? Ε, λοιπόν να μην κάνεις τίποτα πριν μου δώσεις τον τσακωμό που έχω ανάγκη! Και σε κάποια φάση το κατάλαβε ο καλός μου! Κ τσακωθήκαμε επιτέλους! Και το σεξ που ακολούθησε ήταν και πάλι σεξ!
Κάπου εδώ κ πριν πάω στο τρίτο σημείο στο οποίο θέλω να αναφερθώ, πρέπει να τονίσω ότι αν όλα αυτά φαίνονται λιγάκι εγωιστικά, πιστέψτε με δεν είναι. Δεν έχω αναφερθεί και πολύ στην αγάπη της ζωής μου, το μικρό μου τρίγλυκο τερατάκι, πολύ απλά γιατί είναι ένα τόσο καταπληκτικό παιδάκι που δε με ζορίζει, επειδή όμως του αξίζουν και δύο καταπληκτικοί γονείς, που δε θα το ζορίζουν κι αυτοί με τη σειρά τους. Το σεξ, ναι, είναι σημαντικό για την ψυχική μας ηρεμία.
Και πάμε στο τρίτο σημείο! Τύψεις! Είναι αυθόρμητες, η κοινωνία τις καλλιεργεί και είναι κάτι που πρέπει να εκλογικεύσω μόνη μου, καθώς η δεύτερη μεγάλη αγάπη της ζωής μου, ο σύντροφός μου δεν καταλαβαίνει καν για τι πράγμα μιλάω. Το δουλεύω ακόμη, απλά θα ήθελα να πω σε όποιον έχει καταφέρει να διαβάσει το κείμενο μέχρι αυτό το σημείο ότι δεν είναι κακό να κόψουμε σχολιάκια του τύπου: Αχ, δε θήλασες? Καισαρική,ε? Εντάξει, μωρέ, καλά θα είναι το παιδάκι. Ναι, σας διαβεβαιώ μια χαρά είναι το παιδάκι. Έχει γίνει η μασκότ της πολυκατοικίας από τα πολλά χαμόγελα! Έχει όσο το δυνατόν πιο ήρεμους γονείς, που το αγαπάνε και το γεμίζουν με στοργή κι αγκαλιές.
Τέλος, πριν κλείσω, θα ήθελα να ρωτήσω αν κάποιος έχει να προσφέρει απτές συμβουλές ή να προτείνει βιβλία για την ανατροφή παιδιών χωρίς θρησκεία και χωρίς αντιλήψεις για δυικό προσδιορισμό φύλου στην Ελλάδα του σήμερα.
Ευχαριστώ σε όποιον διάβασε το κείμενό μου! Μακάρι να δημοσιευτώ γιατί με ενδιαφέρουν πολύ οι όποιες προτάσεις/συστάσεις για τα δύο τελευταία θέματα.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Καταρχήν να χαίρεστε το μικράκι σας. Επίσης, συγχαρητήρια για τον περιεκτικό τρόπο που περιγράφεις τόσες πολλές και συναισθηματικά φορτισμένες καταστάσεις! Σχετικά με τα δύο θέματα που αναφέρεις στο τέλος. Δε γνωρίζω να υπάρχει βιβλιογραφία σχετική. Αυτό που έχω να σου πω είναι πως τα παιδιά, ειδικά τα πρώτα χρόνια τις ζωής τους, αποτυπώνουν εικόνες και διαμορφώνουν το χαρακτήρα τους (άρα και τις μελλοντικές τους απόψεις σε τέτοια θέματα) ανάλογα με τις καταστάσεις που βιώνουν ως “φυσιολογικές”.Το σχόλιο της γιαγιάς “Τι καλό παιδί που πήγε στην εκκλησία σήμερα” επιδρά περισσότερο στον ψυχισμό του από μέρες συζητήσεων σχετικά με το υπάρχει ή… Διαβάστε περισσότερα »
Διάβασε όσα βιβλία μπορείς, αλλά συμφωνώ πολύ κ με παραπάνω από η ότι ο τρόπος που αντιμετωπίζετε κ αναφέρεστε στο φύλο των ανθρώπων στο σπίτι έχει πολύ μεγάλη σημασία. Αλλά βέβαια κ η ανάγνωση θα σας βοηθήσει κ στην προσωπική θεώρηση. Όσον αφορά για την ατελείωτη υποβόσκουσα ή και φάτσα φορά κριτική, θυμάμαι με κλαυσίγελο τα ασταμάτητα σχόλια ακόμα κ περαστικών για το ποσό ελαφρά ντυμένο είχα το νεογέννητο. Ήμασταν Ελλάδα Δεκέμβρη, έτυχε κ οι μέρες ήταν ζεστές, πάνω από 10 βαθμούς, κ το μωρό (3 μηνών τότε) ήταν πάντα σχεδόν στον μαρσιπο. Άκουλουθουσα λοιπόν τον κανόνα των στρώσεων ρούχων… Διαβάστε περισσότερα »
Καλά. Τα παιδιά στην Ελλάδα τα ντύνουν λες και θα πάνε να κάνουν έλκηθρο στην Αρκτική. Καμία αντίληψη του αν ζεσταίνονται, ιδρώνουν ή κοντεύουν να σκάσουν. Και πάντα τα δοκιμάζουν στα χέρια/πόδια, δηλαδή αυτό που οι γιατροί στην Αγγλία λένε να ΜΗΝ κάνουμε γιατί τα άκρα των μωρών δεν έχουν πάντα τη σωστή κυκλοφορία για να διατηρούν θερμοκρασία. Ειδικά αν πεινούν ή μόλις έφαγαν, δηλαδή για τα βρέφη συνέχεια 🙂 Δοκιμάζουμε με το χέρι στην πλάτη μέσα από το εσώρουχο για να καταλάβουμε αν κρυώνει το μωρό. Και ποτέ φουσκωτά μπουφάν στο κάθισμα του αυτοκινήτου, είναι σαν να μην είναι… Διαβάστε περισσότερα »
https://www.amazon.com/Wimpy-Parents-Toddler-Teen-How-Raise/dp/0446673676
Έχει πέσει στην αντίληψή μου αυτό, είναι στα αγγλικά, το βρήκα εξαιρετικό. Να το χαίρεστε το παιδάκι σας και να είναι καλότυχο!
what to expect the first year of your baby, sequel του what to expect when you are expecting, βίβλος! το προτείνω στα αγγλικά για να μη χάσεις το χιούμορ/puns της συγγραφικής ομάδας. Διαβάζεται και μήνα προς μήνα ακολουθώντας την ανάπτυξη του μωρού. Ακολουθείται από τo what to expect the toddler years. Κάνει το άχθος αόρατο.
Ως προς το θεωρητικό κομμάτι προτείνω τα άπαντα του δρος Winnicott αλλά τώρα πάμε σε πιο προσωπικές επιλογές.
υγ. τέλειο nick!
Σημαντικά και τα 3 σημεία σου, Άχθος Αρουράκι. Χαίρομαι ιδιαίτερα για την κοσμάρα όπου σε έστειλαν οι ορμόνες σου, και δεν πέταξες γονείς και πεθερικά κλωτσηδόν από το σπίτι! (Εγώ ήθελα πολύ να το κάνω) Όσο για βιβλία, στην Αγγλία δεν παίζουν τα πολύ θρησκευτικά και μισαλλόδοξα. Μου φάνηκε πολύ χρήσιμο της DK, The Day-by-Day Baby Book για τον πρώτο χρόνο, με πολλές προτάσεις για παιχνίδια, κουβέντες και ερεθίσματα. Αυτό που έχω απολαύσει περισσότερο όμως είναι το Toddlers Are A**holes: It’s Not Your Fault by Bunmi Laditan. Οι σχολιαστές παραπάνω εξήγησαν πολύ σωστά πως το παιδί θα παρακολουθεί εσάς, τις… Διαβάστε περισσότερα »