Ο πρώτος μου μεγάλος έρωτας ήταν στα 20, στο πρώτο μας φιλί γέμισε πυροτεχνήματα το στομάχι μου και ένα κύμα ανατριχίλας διαπέρασε όλο μου το σώμα. Ακολούθησαν 2 χρόνια τρελού πάρτι, ταξιδιών, ποτών, διασκέδασης, ατελείωτου και συγκλονιστικού σεξ το οποίο κάποια στιγμή έφερε μία εγκυμοσύνη (ανεπιθύμητη εκείνη την περίοδο). Το αστείο (σήμερα) είναι ότι η εγκυμοσύνη ήρθε χωρίς κανένα κόπο ή προσπάθεια, ούτε καν εκσπερμάτιση εντός των τειχών, μέσα σε θάλασσες αλκοόλ και χοροπηδημάτων, με ξενύχτια, κακή διατροφή και τσιγάρα. Η εγκυμοσύνη εκείνη διακόπηκε με τη σύμφωνη γνώμη και των δύο. Και λίγο αργότερα εκεί που εγώ εξακολουθούσα και ζούσα για εκείνον μόνο, εκείνος μάλλον ζούσε και για άλλες οπότε και τον χώρισα. Πίστευα μέχρι πρότινος ότι εκείνο ήταν το πιο δύσκολο πράγμα που έχω κάνει στη ζωή μου διότι έπρεπε να χωρίσω έναν άνθρωπο που είχα ερωτευθεί τόσο έντονα.
Λίγα χρόνια μετά στα 26 μου γνώρισα τον σημερινό μου σύζυγο. Άλλη εντελώς σχέση και χημεία, αγαπηθήκαμε, παντρευτήκαμε και λίγους μήνες μετά εκείνος ήθελε να ξεκινήσουμε προσπάθειες για παιδί. Εγώ δεν ήμουν καθόλου έτοιμη. Το τρέναρα. Επειδή έχουμε και μία διαφορά ηλικίας θεωρούσε ότι μεγαλώνω και αγχωνόταν… Έπειτα από 3 χρόνια γάμου ξεκινήσαμε τις προσπάθειες μας οι οποίες ήταν άκαρπες για περισσότερους από 10 μήνες. Εγώ πολύ χαλαρή, έλεγα αφού έχω συλλάβει μία φορά (με τον πρώην) όλα είναι οκ, πόσο αθώα ήμουν. Και η γυναικολόγος μου τότε πολύ χαλαρή. ¨Σιγά, δεν έγινε και τίποτα, χαλαρώστε και θα έρθει¨. Μετά από μερικούς μήνες έλαβα θετικό τεστ εγκυμοσύνης και κάπως μούδιασα. Ήταν ένα συναίσθημα χαράς και πανικού. Που να΄ξερα.
Παρακολουθούσαμε τη χοριακή μου η οποία έκανε τραμπάλα πάνω στα νεύρα και τα συναισθήματα μας. Μια πάνω μια κάτω. Η γιατρός μου είπε ότι δεν φαίνεται να πηγαίνει καλά αλλά το παρακολουθούμε. Εν τέλει απέβαλα, στην τουαλέτα της δουλειάς. Φρίκη. Έκλαψα μόνη μου μία στιγμή μόνο γιατί δεν ήθελα να πανικοβληθεί ο άντρας μου (κάτι που σήμερα μου φαίνεται χιλάριους καθώς μόνο κλαίω!!!). Το ξεπέρασα όμως τότε διότι σκεφτόμουν ότι αφού έγινε, θα ξαναγίνει.
Και όχι, δεν ξανάγινε. Πέρασαν άλλοι 10 μήνες για να επικυρώσουμε την υπογονιμότητα. Κάναμε τις απαραίτητες εξετάσεις εγώ μια χαρά ο σύζυγος πολύ χαμηλή κινητικότητα. Τον πήρε από κάτω, εγώ πιο ψύχραιμη, πάμε να δούμε όλες μας τις εναλλακτικές. Σπερματεγχύσεις. Βεβαίως, να κάνουμε. Κάναμε 3, απέτυχαν και οι 3 με τρέλα και κορδέλα. Εγώ ως τότε παρέμενα αρκετά χαλαρή και κάπως είχα πεισμώσει ότι δεν γίνεται να μην τα καταφέρουμε! Αλλάζουμε κέντρο εξωσωματικής και πηγαίνουμε σε άλλο με καλύτερες κριτικές και βουρ στην εξωσωματική. Κάνουμε ένα κύκλο, με τα όλα του, τις ενέσεις του, τις κορτιζόνες του, τα υπόθετα, τις αντιπηκτικές ενέσεις. Είχε από όλα το μενού. Δε μίλησα, δε γκρίνιαξα, είχα το στόχο στο μυαλό μου. Έκανα λοιπόν αρκετά αυγά η κότα η καλή, τα πήρανε, τα γομιμοποιήσανε, τα παγώσανε και κρατήσαμε 1, το καλύτερο και το βάλαμε. Είχα όλα τα συμπτώματα, πρησμένο στήθος, κόπωση και τελικά θετικό τεστ. Χαρά, κλάμα ατελείωτο, οι ορμόνες μου ήταν σε ρέιβ πάρτι. Θετική χοριακή, καλός πρώτος υπέρηχος. Χαλαρώνουμε για λίγο.
Πέρασαν 11 εβδομάδες, και θα πηγαίναμε για τον επόμενο υπέρηχο και ήταν αυτή η μαύρη η διαίσθηση μου ότι κάτι δεν πάει καλά. Ο γιατρός δε μιλάει αλλά εγώ βλέπω το μόνιτορ, “Γιατρέ δεν έχουμε χτύπο έτσι δεν είναι;¨ ¨Μισό λεπτό κορίτσι μου να κοιτάξω καλύτερα..” Έχω ήδη βουρκώσει και απλά το επιβεβαίωσε το βουβό υπερηχογράφημα.
Φεύγουμε αγκαλιασμένοι και σκουπίδια. Πέρα από τη ζωή που έσβησε μέσα μου ένιωθα μία μαυρίλα από πάνω μας. Έλεγα δε γίνεται να συμβαίνει αυτό. Δε μπορεί να έσβησε το όνειρο τόσο σύντομα. Το έβρισκα αδιανόητο. Μέσα σε όλα έπρεπε να κρύβομαι από όλους γιατί δε το είχαμε μοιραστεί παρά μόνο με 1 φιλικό μας ζευγάρι. Η μόνη μου διέξοδος ήταν η δουλειά όπου φυσικά δε το γνώριζε κανείς και έτσι οι 8 εργάσιμες ώρες ήταν η μόνη κανονικότητα που μπορούσα να έχω. Μόλις έκλεινα πίσω μου την πόρτα έσβηναν τα φώτα, σκοτείνιαζα και έκλαιγα ασταμάτητα σε όλη τη διαδρομή από τη δουλειά έως το σπίτι και ώσπου να κοιμηθώ.
2 μήνες μετά αποφασίσαμε ότι είμαστε έτοιμοι για επόμενη εμβρυομεταφορά. Άλλα 2000 ευρώ. Ντέφι να γίνει λέμε. Πήγαμε, το βάλαμε, συνεχίστηκε το κοκτέιλ φαρμάκων και μετά από 10 μέρες, χοριακή 1. Απογοήτευση και μαύρη κατάθλιψη. Συζητήσαμε με τον άντρα μου και είπαμε να χαλαρώσουμε για λίγο μήπως έρθει μόνο του. Οι δυνάμεις μου αρχίζουν να εξαντλούνται, κάποιοι ίσως πουν ότι είναι νωρίς αλλά είναι ένα θέμα τόσο υποκειμενικό και σχετικό. Έχουν περάσει 4 ακόμη μήνες και τίποτα. Θα πρέπει να μαζέψω τα κομμάτια μου, να ξαναπάω στην κλινική, να χαζογελάσω με τις νοσηλεύτριες, να μου χτυπήσει ο γιατρός την πλάτη, να μου πει ψέματα ότι αυτή τη φορά το’ χουμε και ότι το πιστεύει και να γυρίσω σπίτι πάλι όπου δε θα μπορώ να κουνηθώ για πέντε 24ωρα και τα λοιπά και τα λοιπά. Πάλι θα μπαίνω στα κ*λοφόρουμ να διαβάζω εμπειρίες από άλλες κοπέλες ίδιες, παρόμοιες ή άσχετες και θα προσπαθώ να πιαστώ από όποια πληροφορία θα μπορεί να μου δώσει μια χαραμάδα φωτός. “Έγκυος χωρίς συμπτώματα”, ¨Τσιμπήματα στην δεξιά ωοθήκη και εγκυμοσύνη”, “Predictor super early για να διαβάσει τα χαρτιά και να μας πει αν πετύχαμε”.
Ειλικρινά δε ξέρω γιατί τα γράφω όλα αυτά, ίσως γιατί με πιάνει το παράπονο με όλη αυτή η ιστορία της υπογονιμότητας που έχει κυριολεκτικά ατελείωτες διαστάσεις, ψυχολογικές, διαπροσωπικές, οικονομικές, κοινωνικές παραμένει αφανής και αθόρυβη, σαν να τη βάζουμε κάτω από το χαλί και να το παίζουμε όλοι οικογένεια βιτάμ σοφτ, ευτυχισμένοι γύρω από το τραπέζι. Αυτή η ιστορία σε ξετινάζει ψυχολογικά, είμαι γενικά ένας άνθρωπος αρκετά δυναμικός, δύσκολα σπάω και έχω γίνει κουρέλι. Κλαίω ασταμάτητα, πονάει η καρδιά μου που δεν μπορούμε να κάνουμε το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο, βλέπω οικογένειες και ρωτάω ΓΙΑΤΙ αυτοί και όχι εγώ, που έχω φταίξει, γιατί το σώμα μου δεν μπορεί να κάνει σωστά ωάρια, που θα γίνουν σωστές τροφοβλάστες, που θα γίνουν υγιή έμβρυα και αύριο υγιή μωρά. Με πιάνει πανικός με όλα τα στάδια που πρέπει να περάσει μια εγκυμοσύνη για να οδηγήσει σε ένα υγιές μωρό να έχει 10 δάχτυλα χεριού, 10 ποδιού, να μην έχει down να μην να μην να μην και εμείς να κοβόμαστε από τον πρόλογο. Η υπογονιμότητα σε διαλύει και οικονομικά, είμαστε 7000 ευρώ μέσα και η αγκαλιά μας είναι ακόμη άδεια (χωρίς να έχουμε σημειωτέον ιδιαίτερο πρόβλημα, πέρα από τη χαμηλή κινητικότητα).
Κλείνοντας, θα ήθελα να πω ότι δεν έχω πια στο μυαλό μου τη μητρότητα και την εγκυμοσύνη ως καταστάσεις χρωματισμένες ευχάριστα. Όλα είναι μαύρα, πασπαλισμένα με πανικό και απαισιοδοξία. Τρέμω τη στιγμή που θα βάλουμε έμβρυο και θα πρέπει να περιμένω αποτέλεσμα τεστ, τρέμω να πάω για υπέρηχο, τρέμω να δω πως θα εξελιχθεί και πιο πολύ τρέμω την αποτυχία και ότι δε θα καταφέρουμε ποτέ να γίνουμε 3. Και ξέρω πως δεν είμαι μόνη ούτε η μόνη αλλά τα έβγαλα από μέσα μου.
Αυτά.
ΑΠΟ ΤΗΝ – Ν.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Θα σου μιλήσω από την πλευρά μιας ομοιοπαθουσας. Σπερματεγχυσεις άκαρπες, μια εξωσωματικη που προχώρησε μεν σε εγκυμοσύνη αλλά έληξε άδοξα τον 4ο μήνα, ακολούθησαν μια παλινδρομη και μια βιοχημική. Κι ακόμα τιποτα μετά από τόσα χρόνια προσπαθειών. Θα πω λοιπόν ότι χρειάζεται πολύ μεγάλο ψυχικό σθένος για να διαχειριστει μια γυναίκα πρωτίστως και το ζευγάρι ακολούθως ο,τι συνεπάγεται η υπογονιμότητα. Την αποδοχή του προβλήματος, την αγωνία κατά τη διάρκεια των διαδικασιών, την αποτυχία των προσπαθειών σε οποιο στάδιο, τις αναποδιες που μπορεί να συμβούν και να καθυστερήσουν επόμενη προσπάθεια, το οικονομικό κόστος, το μεταξύ του ζευγαριού… Και πιο βαθιά χρειάζεται… Διαβάστε περισσότερα »
Δεν διαφέρεις, δεν υστερείς, ξεχνα τι επιτασει η κοινωνία, ειδικά επι αυτού σκασιλα μας. Σκέψου οτι άλλες επέλεξαν να μην κανουν παιδί. Ξερω ποσο δυσκολα ειναι να καλείσαι να συμβιβαστείς με κατι που δεν επέλεξες, μην το κάνεις πιο δύσκολο προσθετοντας και την ακύρωση.
Μείνε δυνατή και ναι ειδικά εδώ ένας συμβουλος ψυχικής υγείας μπορεί να βοηθήσει.
Όλο αυτό που διάβασα ήταν ότι ακριβώς ζω αυτή την στιγμή.
Όλες ξέρουμε ότι δεν είμαστε οι μόνες που το ζούμε όμως όταν οι γύρω σου ζουν αυτό που εσύ παλεύεις είναι τόσο δύσκολο.Μια καλή μέρα κ δέκα μαύρες.Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρουμε, κάποιες φορές είμαι αισιόδοξη άλλες όχι.Ειναι τόσα πολλά αυτά που έχουμε να διαχειριστούμε.Σου εύχομαι να γίνετε τρεις με όλη μου την καρδιά!
Κουράγιο δύναμη αισιοδοξία κ στήριξη από τους ανθρώπους που σε αγαπούν στον αγώνα που κάνεις!
Ξέρω… στην αρχή νομίζεις οτι είναι μια διαδικασία που απλά πρέπει να κάνεις ολα τα βήματα σωστά, να υπομείνεις και στο τέλος η ανταμοιβή. Και ναι σε πιανει το παράπονο, οι ενοχές, το πείσμα, κι ενας τοίχος μπροστά σου να σκάς πάνω του μέχρι διάλυσης Ημουν εκεί που είσαι, οπως τοσες που το πέρασαν κι άλλες τόσες που θα έρθουν. Θα σου πώ εμενα τι με έσωσε στίς πιο μαύρες μου ώρες….. δεν υπαρχει μετα βεβαιότητας κάποια ανταμοιβή στο τέλος της διαδρομής μόνο η αρχή ενός άλλου δρόμου με ή χωρίς παιδί. Δεν είχα κάνει κάτι λάθος, τίποτα παραπάνω σωστα,… Διαβάστε περισσότερα »
17.ναι,17….εκεί σταμάτησα να μετράω…χρόνια ατελείωτα…λεφτα σκορπισμενα( άνετα αγόραζα πολυκατοικια με τόσα λεφτά που εδωσα), ακινησία βδομάδες,ενέσεις…ενέσεις.. για να καταλήξω κ ατεκνη κ κέρατου. Θα μου πεις,ίσως καλύτερα που δεν κατάφερες να κάνεις παιδί με έναν μπερμπαντη…αλλά κ πάλι.. λέω χαλάλι! Ας το είχα κ θα χώριζα μετά!
Δεν έχω να σου πω κάτι άλλο…μόνο ότι είμαστε πααααααααρα πολλές…κ ακόμα περισσότερες δεν μιλάνε γιατί ντρέπονται…ντρέπονται που δεν τα κατάφεραν…
( άσχετο,αλλά βλέπεις κ κάτι τέρατα σα τη ρουλα,να χουν 3 αγγελούδια κ να τα σκοτώνουν για να κρατήσουν τον μορφονιο κ σου ανεβαίνει η πίεση!!!)
Καλησπερα ολο αυτο που περιγραφεις με τις εξωσωματικες ειναι η ιστορια της ζωης μου. 10 χρονια προσπαθειες,11 εξωσωματικες και παρολο που τελικα τα καταφερα παραμενω ακομα εκεινο το πλασμα που εκλαιγε στα κρυφα μετα απο καθε αρνητικο και μετα απο καθε εγκυμοσυνη που κατεληγε αδοξα. Παρολο που χαιρομαι το παιδι μου τωρα, πολλες φορεςνομιζω πως κοιμαμαι και θα με ξυπνησουν ξαφνικα να μου πουν πως τελειωσε η εμβρυομεταφορα. Αμετρητα φορουμ ειχα επισκευτει,προεκυψαν φιλιες που κρατανε ακομα και αμετρητα αρθρα ειχα διαβασει και ειχα επροτεινει διαφορα μεχρι και εγω στον γιατρο μου. Εχω κανει βελονισμο,εχω κανει ενεσεις με το αιμα του… Διαβάστε περισσότερα »
Καταρχάς, θα ήθελα να σου πω καλή δύναμη! Με όλη μου την ψυχή, σου εύχομαι να καταφέρεις να αποκτήσεις ένα μωράκι που θα γεμίσει την καρδιά σου με αγάπη! Απλά θα ήθελα να αναφέρω το εξής. Η άμβλωση είναι μια διαδικασία αρκετά επίπονη για μια γυναίκα, καθώς υπάρχουν κίνδυνοι που οι περισσότερες γυναίκες αγνοούν συμπεριλαμβανομένης και της μη δυνατής σύλληψης ξανά. Ενδεχομένως αυτό, σε συνδυασμό με την χαμηλή κινητικότητα του συζύγου σου να δυσκολεύει την σύλληψη. Ακόμη, μπορεί να ευθύνεται μονάχα ο σύζυγος. Αυτό προκύπτει από κατάλληλες εξετάσεις. Επιπλέον, καλό θα ήταν να ψάξετε τις αιτίες των αποβολών πριν προχωρήσετε… Διαβάστε περισσότερα »
Ομοιοπαθουσα εδω. Για κατακερματισμο σπερματος εχετε κανει εξετασεις?? Διοτι πολλοι γιατροι μενουν στο σπερμοδιαγραμμα και δεν τονιζουν τη σημασια αυτης της πολυ σημαντικης εξετασης, η οποια δε, εχει δωσει λυση σε πολλες περιπτωσεις ανεξηγητης υπογονιμοτητας. Συνηθως οταν επιτυγχανεται εγκυμοσυνη αλλα δεν προχωραει για τους χ-ψ λογους, φταιει το σπερμα, ομως πολλοι εξωσωματιστες προχωρουν σε επομενους κυκλους χωρις περαιτερω διερευνηση, και καταληγουν παλι σε παλλινδρομες…
Είναι πάρα πολλές οι φορές που ευθύνεται το σπέρμα για αποβολές και χημικές. Αν κατάλαβα καλά, για να λες για την κινητικότητα, κάνατε απλώς σπεροδιάγραμμα και όχι εξειδικευμένες εξετάσεις, π.χ. dfi, εξέταση που δείχνει τη φθορά του dna στο σπέρμα. Μεγάλη φθορά dna –> χημικές & αποβολές. Υπάρχουν πολλά άλλα θέματα που μπορει να είναι αιτίες, π.χ. κάποια λοίμωξη (χλαμύδια) που έχει χαλάσει το σπέρμα και το περιβάλλον της μήτρας. Αν δε θεραπευτεί η λοίμωξη, είναι δύσκολη η επιτευξη καλής εγκυμοσύνης. Με το θέμα των λοιμόξεων ειδικά, λίγοι γυναικολόγοι θα ασχοληθούν. Τα κέντρα εξωσωματικών, ιδίως αυτά με όνομα δεν ασχολούνται… Διαβάστε περισσότερα »
Πολύ δύσκολο είναι. Αν μπορέσεις να μοιραστείς την καθημερινότητά σου, τις προσπάθειες, τις ελπίδες, τον πόνο σου, να ξέρεις ότι θα ξαλαφρώσεις. Τα φόρουμ για τέτοια θέματα είναι πολύ ενεργά γιατί το μοίρασμα με ανθρώπους που περνάνε τα ίδια και καταλαβαίνουν βοηθά. Είναι πολύ δύσκολο και δεν πρέπει να ειπναι μονή σου ή μόνο με τον άντρα σου, χρειάζεσαι και άλλους. Θέλει υπομονή σίγουρα, ο αγώνας είναι μαραθώνιος δεν είναι σπριντ.
Χθες επεσα στα χερια μου το βιβλιο της “ψιλικατζους” το διαβασα σε λιγες ωρες. Κι εχω να διαβασω βιβλιο πολλα χρονια. Με χτυπησε στην καρδια και εκλαιγα συνεχεια. Τιποτα δεν εχω να πω επι του θεματος και να με συγχωρειτε πολυ απλως αφηνω εδω το λινκ για το βιβλιο https://www.openbook.gr/i-psilikatzou/